Hier in Marokko ben ik echt verslaafd aan watermeloen. Elke middag na een heerlijke tagine eten wij watermeloen. Zo van die ongelooflijk sappige donkerrode watermeloenen, waarvan het sap langs je kin loopt als je er in bijt, zo sappig en zo lekker, daar kan ik mij echt aan overeten. Elke dag opnieuw, mijn man en ik wij kunnen er echt niet genoeg van krijgen, eten wij ons te barsten aan watermeloen. Zo ongelooflijk lekker vinden wij die, grote groene watermeloenen, zo van een 15 a 20 kg per stuk. Vorige keer toen we yerug naar België kwamen, zei de douane in Spanje: "jullie auto is zo doorgezakt, hoe komt dat?" Dus koffer open: 2 grote watermeloenen, dakkoffer ook open: nog 3 grote watermeloenen + nog een bak van 30 kg aardappelen uit onze tuin in Marokko en de normale bagage, dus dat was niet moeilijk dat die auto doorgezakt was : bijna 100 kg op 't dak en dan nog een 40 kg + een valies in de koffer. Dus da was niet moeilijk dat die auto doorgezakt was, en wij twee zijn ook niet mager ...dus .... "Sandía, Sandía, patatas...vale!" Maar we zijn gelukkig goed thuisgekomen met die lekkere watermeloenen...en we hebben ze allemaal lekker opgegeten. En nu geniet ik hier in Marokko ook elke dag opnieuw van die heerlijke sappige watermeloenen....
Eergisteren moest ik naar een trouwfeest, wel tegen mijn goesting want ik hou niet zo van Marokkaanse trouwfeesten, maar ja er was geen ontkomen aan. Ze kwamen mij persoonlijk thuis, een avond voor de trouwfeest uitnodigen en vermits het iemand (uit het 7e knoopsgat) van de familie van mijn man was, kon ik er niet onderuit. Jezus, en ik had geen cadeau om mee te nemen en geen tijd en goesting meer om 40 km verder naar de stad te gaan om een cadeautje te kopen. Dus dan maar een kaartje gemaakt met Publisher (dank u Hilde voor de lessen, ze komen onverwacht toch wel van pas) en er een tekstje bijgeschreven in Arabisch ( dank u Abdul, voor het beetje Arabisch dat ik, dank zij u toch geleerd heb) en wat geld in een enveloppe gestoken. Dus dat probleem was opgelost. Maar nu kleding. Iedereen gaat hier, hoe arm ze ook zijn, in een mooie kaftan naar een trouwfeest. Zelfs de kindjes worden in mooie kleedjes gestoken. En mijn kaftan, die ik in 2004 gekocht heb is te klein. Ik heb wel een nieuwe laten maken, maar die is pas klaar op 10 augustus, dus daar was ik ook niks mee. Ja, dat heb je als je onverwachts naar een trouwfeest moet he. Ik had in de winter wel een mooie dubbele djillabah laten maken, en die kan ook wel als feestkledij dienen, dus moest ik die maar aan doen van mijn man. Want Marokkaanse kleren was toch altijd beter, dan gewone Belgische kleren. Ja dan maar die djillabah aangedaan. Mooi, maar warm, ik zweette al voor ik weg was, dus kan je je indenken Pff... Mijn schoonzusjes en mijn stiefschoonmoeder waren als rond 13u vertrokken, maar mijn man zei dat ik beter pas om 18u kon gaan, omdat het te warm was en omdat ik mij daar toch zou vervelen en dat het dan te lang zou duren als ik daar zou zijn van 13u tot 1 of 2u 's nachts! En wat ben ik blij dat ik naar hem geluisterd heb... Om 18u kwam mijn jongste schoonzusje mij al halen, want iedereen vroeg zich al af waar ik bleef. Want die enige Belgische in ons dorp, die toch ook familie is, moest toch komen he Dus te voet naar daar gegaan want het was niet ver - een beetje berg af en dan weer wat berg op - ongeveer een 200 m in't totaal, maar ja bij 35°C en dan met zo'n dubbele djillabah, zweten, zweten en nog eens zweten.... Ik werd onmiddelijk naar boven gebracht, naar de salon waar al de vrouwen en meisjes zaten. Ik werd aan de moeder van de bruidegom voorgesteld en dan handjes schudden met als die vrouwen, die ik niet kende, ja sommige wel van ziens op de trouwfeesten van 2 van mijn 5 schoonzussen. Dan wenkte de broer van de bruidegom mij vanuit een zijkamertje, maar ik had eerst niet door dat het voor mij was, maar uiteindelijk ben ik dan toch maar naar hen toe gegaan. Daar kon ik dan de bruidegom in mijn beste Arabisch "Alf Mabroek" (duizend x proficiat) toewensen en mijn enveloppe afgeven, waar ik uitbundig voor werd bedankt, door de bruidegom en zijn broer. Goed gedaan van mij Dan terug in die salon gaan zitten bij al die vrouwen...enorm warm daar binnen en alle vensters gesloten...om te dood te gaan van de warmte, gelukkig had ik wel mijn waaier meegenomen. Alle ogen gericht op kwata, alsof ik de bezienswaardigheid van de eeuw was en nog een jong meisje van een jaar of 12 kwam mij helpen waaien, deels voor mij en deels voor haarzelf. Wel lief he Ze had het blijkbaar ook heel warm. Een nichtje van de bruidegom, die wel eens bij mij komt poetsen en die ik daar ruim voor betaal volgens de normen van hier (10 euro per dag, terwijl ze normaal ergens anders maar 60 euro per maand krijgen), kwam mij een glas water brengen, waar ik enorm dankbaar voor was en die kwam mij tevens vragen of ik de auto kon gaan halen en mee met hen de bruid wou gaan halen. Natuurlijk wou ik dat doen, als mijn man ermee akkoord ging, want alles was beter dan in die warme salon te blijven zitten wachten...Dus die meisjes weer gelukkig dat ze ook mee konden met een auto, want ja auto's zijn er altijd te kort als er getrouwd wordt hier Dus terug naar huis de auto gaan halen, weeral zweten, het water stroomde van mijn gezicht met die warme kleren, niet te doen....De auto beneden langs de weg laten staan, weeral 50m steil omhoog klimmen. Maar gelukkig gingen we nu niet terug in de salon zitten maar wat op het dak rondhangen waar het wat frisser was dan in de salon, en wat foto's maken he... Rond een uur of zeven was het dan tijd om de bruid te gaan halen met een hele sliert toeterende auto's naar midden in het dorp, waar de bruid woonde. Daar al de vrouwen al zingende of gelukwensen toeroepende ( ik versta er niks van ) daar in de salon binnen, met de bruidegom op kop. De bruid en de bruidegom geven elkaar dan een dadel te eten en melk te drinken. Het normale Marokkaanse huwelijksritueel op een troon die speciaal voor die dag geïnstalleerd wordt in de salon. En dan worden er foto's getrokken...het bruidspaar heel serieus...een glimlach kan er echt niet af... het lijkt wel of ze hun doodsvonnis getekend hebben ...naar hun begrafenis gaan in plaats van dat ze hun huwelijksfeest vieren... Dan gebaarde de broer van de bruid mij, dat ik mee op de foto's moest...ik heb dan in mijn beste Berbers en Frans uitgelegd dat ik niet op de foto wou met een koppel dat op hun huwelijksdag niet kan lachen op de foto's, dus als ze even willen lachen, wil ik wel op de foto's.... , algemeen gelach en dat werd dus aan het koppel ook meegedeeld...eindelijk kon het bruidspaar eens lachen...mijn doel bereikt... ...en dan maar op de foto met het bruidspaar hé, amai flitsen van alle kanten...precies de paparazzi die toch een foto moest hebben van die Belgische met het bruidspaar Na het fotoritueel, vertrekt de stoet auto's niet naar het huis van de bruidegom, nee ze rijden richting Al Hoceima....40km al toeterend naar de luchthaven....en terug. In de auto voor ons zaten allemaal jongens die op het raamkozijn van de auto zaten en half buiten hingen, dus twee van de meisjes in mijn auto doen hetzelfde....angstaanjagend maar wel leuk...en een ander meisje speelde op een tamtamring met belletjes aan...door het raam naar buiten....dus een lange sliert toeterende auto's met nog joelende jongens en tamtammende meisjes ...40km heen en terug naar de luchthaven...gek eigenlijk...maar wel een leuke ervaring...daarna terug naar het huis van de bruidegom, die zijn bruid naar huis brengt ...naar de salon waar alle vrouwen aan't wachten waren op de bruid en de bruidegom...hetzelfde ritueel van foto's maken met de bruid en de bruidegom op de troon, een nog mooiere troon dan de vorige...maar het zijn net een stelletje lijkbidders op die troon...lachen kunnen die dus echt niet he...het zou de mooiste dag van hun leven moeten zijn...maar het lijkt wel de slechtste aan hun gezichten te zien...maar weer heb ik hun doen lachen en heb ik toch een paar kiekjes kunnen maken van een glimlachende bruid....maar de bruidegom nog steeds serieus... te serieus.... Ja, het meisje is koningin voor één dag...en meid voor de rest van haar leven...poetsen, voor eten zorgen, kinderen grootbrengen en af en toe eens op bezoek gaan bij familie...zo ziet de rest van haar leven eruit... In mijn ogen een triest vooruitzicht...maar voor hun...ze zijn getrouwd...en hun doel is bereikt...ze hebben een man ... en kinderen volgen wel, en meestal heel snel... Daarna werd er door de jonge meisjes wat gedanst tot het eten werd geserveerd, zo rond 12u 's nachts, want de mannen in de salon en de jongens op het dak worden eerst bediend en daarna pas de vrouwen...en na het eten gaan de meesten naar huis, want dan is het al laat he...
Vorig jaar hebben wij hier toch een volledig nieuwe keuken laten installeren. Wel heel mooi gemaakt in hout volgens een foto die ik van België had meegenomen. Hier en daar wel wat estetische foutjes : zoals een schuif die wat scheef staat of deurtjes van een kastje die niet echt volledig toesluiten, maar ja de muren zijn ook niet recht en ze hebben de keuken zodanig moeten aanpassen aan de scheve muren, dat het moeilijk was om het allemaal mooi recht te krijgen. Oké De loodgieter kwam een dubbele inoxspoelbak plaatsen en die stond ook al niet waterpas, maar ja als vrouw heb ik niks te vertellen en mag ik niet in de buurt komen als die werklui bezig zijn. Over een mannenwereld gesproken En bij die mannen komt allemaal niet zo nou hé Dus als dat werkvolk weg was heb ik wat van hun overdreven veel siliconegebruik weggeschraapt en de spoelbak zo goed mogelijk rechter geduwd en getrokken tot die wat meer waterpas was. Oef, dat was dan toch beter, want anders blijft het water toch in die spoelbak staan nadat je hebt afgewassen. Omdat ik in de toekomst wel graag een afwasmachine wil plaatsen, hebben we daar de aansluitingen en de plaats voor laten voorzien. Maar in het kastje onder de spoelbakken lekt altijd water als ik afgewassen heb. Een lek aan de boiler en lek onder de spoelbakken. Eindelijk een jaar later heeft mijn echtgenoot terug een loodgieter laten komen om de boel op te lossen, want ik zei dat het hout in de kasten gewoon aan het rotten was door het vele water dat er lekte. De loodgieter komt na twee dagen, dus vlotte service is er wel ! Maar repareren is een andere zaak Nee, hij kon geen lek vinden, misschien moeten we maar wat meer silicone smeren langs de spoelbakken, want het zal wel vandaar komen. Wel, waarom doet hij dat niet dan ? O, maar silicone heeft hij niet bij. Dus ik maar zelf op onderzoek vanwaar dat water komt, want het was onmogelijk dat dat van die spoelbakken kwam. Kijk eens aan, op die buis die normaal voor de aansluiting van de afwasmachine dient, staat niet eens een knop !!! Natuurlijk dat als ik veel water gebruik, het water er langs die buis uitkomt. Een stop Maar nee, dat hebben ze niet bij, dat moet je maar zelf gaan kopen. Jezus, zijn dat loodgieters Een stelletje gediplomeerde knoeiers, ja Kleerkasten, nog zoiets Mooi afgewerkt en alles, mooie slotjes erop ... maar ... je mag ze niet gebruiken, want dan zijn de sloten binnen de kortste keren kapot of de sleutel breekt af Als ze een week meegaan heb je geluk Dus zal ik maar weer, zoals bij mijn slaapkamerkast sloten gaan kopen in België en die er volgende keer als ik naar hier kom op laten zetten zeker. Of mijn zoon kan dat doen, die is handiger met zulke dingen dan mijn echtgenoot. Nogmaals gediplomeerde knoeiers Dan de quad, olie veranderen is toch niet zo moeilijk. Dat heeft de mekanieker van ons dorp toch de vorige keer ook gedaan. Maar spijtig, hij heeft de vorige keer die stop zo vast gedraaid, dat hij hem niet meer los krijgt en hij heeft geen materiaal om hem los te krijgen... dus ga maar 20 km verder naar een andere garage, die wat meer materiaal heeft...nog een gediplomeerde knoeier Ja, ja alemaal knoeiers.... en dan mag je niet boos worden ... of er mee lachen ... met die gediplomeerde knoeiers En dan zegt mijn man: "Maar nee, die hebben geen diploma" en ik antwoord dan : "jawel die hebben het diploma van knoeier" :
"Sandía, Sandía, patatas...vale!"
Eergisteren moest ik naar een trouwfeest, wel tegen mijn goesting want ik hou niet zo van Marokkaanse trouwfeesten, maar ja er was geen ontkomen aan. Ze kwamen mij persoonlijk thuis, een avond voor de trouwfeest uitnodigen en vermits het iemand (uit het 7e knoopsgat) van de familie van mijn man was, kon ik er niet onderuit. Jezus, en ik had geen cadeau om mee te nemen en geen tijd en goesting meer om 40 km verder naar de stad te gaan om een cadeautje te kopen. Dus dan maar een kaartje gemaakt met Publisher (dank u Hilde voor de lessen, ze komen onverwacht toch wel van pas) en er een tekstje bijgeschreven in Arabisch ( dank u Abdul, voor het beetje Arabisch dat ik, dank zij u toch geleerd heb) en wat geld in een enveloppe gestoken. Dus dat probleem was opgelost. 
Pff...
Dus te voet naar daar gegaan want het was niet ver - een beetje berg af en dan weer wat berg op - ongeveer een 200 m in't totaal, maar ja bij 35°C en dan met zo'n dubbele djillabah, zweten, zweten en nog eens zweten....
...en dan maar op de foto met het bruidspaar hé, amai flitsen van alle kanten...precies de paparazzi die toch een foto moest hebben van die Belgische met het bruidspaar 
Over een mannenwereld gesproken 
dat als ik veel water gebruik, het water er langs die buis uitkomt. Een stop 
Maar nee, dat hebben ze niet bij, dat moet je maar zelf gaan kopen.
