Sorry, dat ik jullie weer zolang heb laten wachten op het vervolg van mijn vakantieperikelen, maar ik heb het druk gehad. Het is leuk te horen dat er al mensen zijn die zich ongerust maken, omdat ik de laatste weken niks meer verteld heb op mijn blog. Dat wil dus zeggen, dat jullie mijn verhalen leuk vinden en dat streelt mijn ego, maar dat wil ook zeggen dat ik met volle teugen aan 't genieten ben en dus geen minuutje tijd vind om op mijn blog te schrijven. Ik was druk bezig met die kleine kindjes van mijn schoonzus, die bij mij kwamen zwemmen in het kinderzwembadje en om de kleinste van 14 maanden te leren lopen. En ja het is gelukt, hij loopt alleen, al is het nog wat wankel zoals ne zatte, maar het lukt. Schattig om te zien... Mijn nichtje, die in Frankrijk woont, is met haar gezin hier bij ons in Marokko op bezoek geweest van 16 tot 21 augustus. Het was een kort bezoek, maar het was heel leuk. Haar gezin kende ik niet zo goed, want zij wonen in Frankrijk en we zien elkaar meestal alleen maar op feesten en dan is er zo weinig tijd om te praten en met elkaar bezig te zijn. Dus nu hebben we de kans gehad om haar man en haar 3 tienerdochters beter te leren kennen, en ik moet zeggen het is nog beter geweest dan ik verwacht had. Het is een vrolijke bende, die wat leven in de brouwerij gebracht heeft. Ik heb er :met volle teugen van genoten, om hen bezig te zien in het zwembad en in de zee. We zijn zelfs gaan waterfietsen en dat was voor mij al jaren geleden, maar het was reuzeplezant. Mijn voorhoofd en mijne neus zijn wel verbrand, niettegenstaande de zonnecreme en het feit dat ik al een beetje bruin zag, en velt af , maar ja dat hoort erbij hé, zon, zee, wind... Wij hebben ons best gedaan om hen een prettig verblijf hier te bezorgen, met wandelingen in de rivier en wat klimmen op de rotsen, zwemmen in het zwembad en een uitstap naar zee. Op koopjesjacht in de soeks en de bazars. Wel, mijn man (hoewel hij niet echt veel tijd had) en ik, wij hebben er van genoten en ik hoop zij ook. Als zij nog maar half zoveel genoten hebben als wij, dan weet ik dat het voor hen ook een geslaagde 4-daagse was. Alleen spijtig dat iedereen een beetje ziek is geweest.... Mijn nichtje en ik wij hebben weer eens heel leuk kunnen babbelen en Marc, haar man heeft enorm veel mooie foto's gemaakt, zodat ik een mooie herrinnering heb aan de mooiste dagen van deze zomer...maar het was te vlug voorbij...mooie liedjes duren niet lang he... De familiefoto in kleurrijke Marokkaanse klederdracht heeft al een plaatsje gekregen in de kleine salon en de vele andere foto's heb ik al wel 10 keer bekeken met mijn schoonzusjes en mijn man en mijn schoonzusjes en Fatima, hun nichtje, hebben er al een paar uitgekozen die ze graag wilden afgeprint hebben. Dus dat heb ik dan deze morgen al gedaan. Voor ons is de vakantie ook voorbij . Dus gisteren en eergisteren alles wassen, lakens, handdoeken, strandlakens..., het huis en het terras poetsen, plastiekfolie over de bedden en de zetels in de kleine salon. Het zwembad half leeg laten lopen. Half, omdat mijn schoonzusjes niet kunnen zwemmen en dus eigenlijk niet echt van mijn zwembad kunnen genieten, omdat het te diep is. Dus laat ik de laatste dag het zwembad half leeglopen, zodat zij ook nog een namiddag kunnen spelen in het zwembad en zodat ze overal kunnen staan. Dus deze namiddag zijn de laatste minuten om te profiteren, de laatste stuiptrekkingen van een geslaagde zomer... Gisterenavond en vanmorgen heb ik de valiezen ingepakt...vanavond plastiek afdekfolie over de zetels in de grote salon en de auto inladen.... en morgenvroeg, Inch'Allah, vertrekken wij richting Tanger....dan 35 minuten op de fast ferry...voorbij Tarifa gaan we slapen en dan de grote doortocht door Spanje en Frankrijk richting België... 'Is weer voorbij de mooie zomer, ... veel te vlug... maar het leven gaat verder...ook in een grijs landje als België...
En afscheid nemen doet pijn, van mijn nichtje en haar gezin, die weer naar Frankrijk zijn en die ik waarschijnlijk lange tijd niet zal zien, van mijn schoonzusje uit Larache en haar schattige kindjes, die ik waarschijnlijk een jaar niet zal zien, of misschien langer. Maar ik hoop dat ik ze nog te zien krijg voor wij hier vertrekken, maar die kans is klein... van mijn andere schoonzusjes die ik 4 à 5 maanden niet zal zien... van mijn schoonvader, een oude man van om en bij de 108 jaar, waarvan het niet zeker is dat je die levend terugziet...het zijn telkens emotionele momenten...maar zo is het leven hé...afscheid nemen en elkaar terugzien...als je in twee werelden en twee culturen leeft... Belgium, here I come, .... het volgende bericht als ik weer thuis ben...Inch Allah...
, maar ja dat hoort erbij hé, zon, zee, wind...
het volgende bericht als ik weer thuis ben...Inch Allah...
