Wow, al meer dan 1000 bezoekers op mijn blog! Wie zou dat allemaal kunnen zijn? Bekenden en ook onbekenden...... Wat ik heel tof zou vinden, is dat je een klein (maar mag ook een groot zijn) berichtje nalaat. Zo weet ik wie er allemaal op mijn blog rondsnuffelt. Er staat een gastenboek op mijn blog (rechts), maar je kan ook op een bericht van mij reageren (klik onderaan het bericht op reageer), of je kan mij rechtstreeks mailen (staat ergens in de buurt van gastenboek, denk ik). Ik heb al van enkelen gehoord als je wil reageren dat het bericht niet aankomt. Waarschijnlijk komt dit omdat jullie die rare code onderaan niet natikken. Da's een soort beveiliging. Als je dat niet doet wordt het bericht niet verstuurd. Dus misschien nog es proberen. Genoeg technische zever nu.
Ik heb vandaag nog maar eens gemerkt dat ik er tamelijk goed op vooruitga. Vandaag kon ik Lieze en Fleur vastklikken in de autostoel in de auto. Dat moest ik vorige week nog niet proberen. Ze oppakken da's iets anders. Ons Lieze bv. heeft daarnet toen ze naar haar bedje ging een ferme smak gemaakt, tandjes in de lip en bloeden natuurlijk. Mijn eerste reactie was natuurlijk haar snel oppakken, maar dat ging en mocht ook niet. Dus mama snel op de knieën om te troosten... Ik ben ook minder moe als ik een drukke dag achter de rug heb. Tja en wat is voor mij dan druk? Wat huishoudelijke werkjes, bezoek ontvangen en bezoek brengen.... Deze morgen nog op de radio een stukje gehoord met Christel Van Dijck, die radiopresentatrice op radio 2. Ook zij heeft borstkanker achter de rug. Ze had het er wel moeilijk mee om er veel over te praten. 't Is toch raar, nu ik het ook zitten heb, duiken er overal berichten op over borstkanker: in de krant, op tv, radio. Ik trek dat precies aan. De korstjes op mijn buik zijn bijna weg. Er is nu een fijn lijntje te zien. Mijn borst daarentegen, zit nog goed onder de korstjes. Daar zal ik de eerste dagen nog niet moeten beginnen smeren. Ik tel ook af naar het eind van de week die komen moet. Vanaf dan zou ik mogen proberen om op mijn zij te slapen. Kweetnie of dat zal lukken. We mogen natuurlijk ook niet woensdag vergeten, de eerste dag van de chemo...
Vandaag heb ik even niet aan mezelf gedacht, maar aan de tragische gebeurtenissen in Dendermonde. Je denkt altijd: "hier gebeuren zulke zaken niet", maar blijkbaar lopen er hier ook van die geschifte personen rond die tot zoiets in staat zijn. Van mij mogen ze hem in de diepste vergeetput zwieren die er bestaat. We mogen voor zijn proces even terugkeren naar de Middeleeuwen. Die kindjes, ouders en verzorgers daar zijn nog geen minuut uit mijn gedachten geweest. De radio staat hier bijna al de hele dag op en het gaat over niks anders. Ik vind het zeer spijtig dat dit triestig voorval mijn gedachten even op iets anders doen focussen. Voor de rest gaat thuis hier zijn gewone gangetje. Vanmorgen naar een film gekeken en vanmiddag gerust. Raar, enkele weken geleden voor ik dit nieuws allemaal kreeg, toen trachtte ik naar zo eens enkele dagen van heerlijk niks doen en in de zetel liggen naar een film kijken of een boek lezen. Wel nu zal ik veel van die dagen hebben! Ik heb daarnet de mooie tekeningen en foto's die ik van enkele klassen op school gekregen heb eens rustig bekeken. Zo'n cadeautjes doen ook altijd deugd, zo weet je dat zelfs de kleinste rakkertjes aan mij denken.
Met het slechte weer heb ik vandaag de auto van stal gehaald. Het was al enkele weken geleden. Maar het was geen weer om een hond door te jagen. Ik kon toch zo de kindjes niet naar school brengen. 't Is wel niet ver, maar toch....
Dus vanmorgen, vanmiddag en deze namiddag met de auto gereden...erg goed lukt dat toch niet.
Geluk dat het niet verder is en dat hier ook niet veel verkeer is. Sturen lukt wel nog, maar die versnellingspook en handrem da's veel minder.
Ik zal toch direct nog niet verder gaan rijden, maar best nog wat wachten.
Door naar een of ander boek te zoeken vandaag heb ik ontdekt dat ik nog een aantal boeken heb die ik nog niet eens gelezen heb. Ik zal nu tijd zat hebben. Geen probleem.
Vandaag de eerste keer terug een jeansbroek aangetrokken. Ik had er wat schrik voor, maar ik heb ze goed kunnen verdragen. Ik heb nl. de voorbije 2-3 weken alleen maar een training en pyjama gedragen. Deze morgen ben ik met Ingrid naar 't stad geweest. Ik had enkele boekbonnen cadeau gekregen en het werd wel eens tijd om die te gaan inruilen vond ik. Ik heb drie boeken gekocht, waaronder eentje: het meisje met 9 pruiken. Een verhaal van een jong meisje met kanker. Ik heb ook mijn niveapot gekocht om mijn littekens mee in te wrijven, zodanig dat er niet veel meer van te zien zal zijn. Binnenkort als al de korstjes verdwenen zijn, kan ik daar mee beginnen. Ik heb mij ook 3 hoofddekseltjes gekocht: 2 warme mutsen en al iets voor als het wat beter weer wordt. Dan heb ik dat toch ook al in mijn kast liggen. Het deed mij goed om zo nog eens buiten te komen... Volgende week deze tijd heb ik mijn eerste chemo al binnen, ik ben nieuwsgierig hoe ik dat ga verwerken.
Terug naar het ziekenhuis vandaag. Nu op controle bij de chirurg. Alles geneest heel vlot, alles ziet er heel mooi uit. Ik maakte me wat zorgen over mijn arm, maar blijkbaar was dat toch niet nodig. Ik moet leren beseffen dat dit geen simpele operatie was en dat ze tenslotte nog maar een tweetal weken achter de rug is. Deze namiddag heb ik mijn examen photoshop thuis mogen maken. Bedankt Elke voor de hulp, en nu maar wachten op mijn resultaat. Ook mijn leraar wil ik bedanken voor mijn speciale regeling... Ik was pompaf deze avond. Mijn eigen schuld want ik heb de hele dag niet gerust.
Routinecontrole bij de gynaecoloog vandaag. We hebben nog even gebabbeld over mijn borstkanker. Volgens haar heb ik mooie kansen na mijn behandeling. Ze halen het maximum uit de kast voor de behandeling om zeker te zijn dat alle cellen, ook eventueel ontsnapte cellen, verdwenen zijn. Ik heb opnieuw wat meer moed en hoop. Ik sta weer een stukje sterker. Ik heb ook met haar gebabbeld over de toekomst van mijn dochtertjes, want nu mama borstkanker heeft is hun kans op borstkanker natuurlijk ook veel groter. Ze zullen zeker regelmatig moeten onderzocht worden vanaf hun 23 jaar, wat borstonderzoek betreft. Verder kunnen zo ook nagaan met een chromosomenonderzoek of ze een gen bezitten dat borstkanker kan veroorzaken. Maar vooraleer we tot dat onderzoek overgaan moeten er eerst gesprekken gebeuren, want afhankelijk van de uitslag zal dit toch een weerslag hebben op hun toekomst. Maar dat ligt allemaal nog heel veel jaren ver van ons af.
Vandaag een emotioneel moeilijke dag. Bij elk triestig liedje begon ik te bleiten. Mijn toekomst zag er vandaag zwart uit. Ik kan het ook niet helpen....
Vandaag zijn we naar ikea geweest. Ik in de rolstoel weliswaar... We moesten toch onze nieuwe wandkast kunnen gaan kiezen zeker! Zo snel krijgen ze mij niet klein! Het slapen valt niet mee! Ik wil op mijn zij slapen, maar mag niet en ik zou het niet kunnen ook. 't Is lastig. Ook het huishouden werkt op mijn zenuwen. 't Is niet plezant als je niet kan doen wat je zou willen. Ik vind het ook heel tof dat ik zo veel steun krijg van eerder onbekende mensen. Af en toe lees en schrijf ik wat op het beardieforum en het doet deugd dat je ook van deze mensen af en toe iets hoort, ook al ken je ze alleen maar via het forum. Voor iedereen die bang is om te bellen of te komen, of niet goed weet wat te zeggen... ik ben geen zielig vogeltje. Ik sta sterk in mijn schoenen hoor.
Vandaag ben ik eindelijk terug thuis gekomen. En in een bijna nieuw huis. Een aantal mensen hebben zich deze week serieus uitgesloofd om onze verbouwingen in orde te krijgen. Schilderen, parket leggen, kuisen. Het is allemaal gedaan. Nog wat detailafwerking, maar dat kan wachten. Een dikke merci aan "mijn werkploeg"! Gisteren heb ik een bezoek gebracht aan de oncoloog. Mijn data voor de chemo liggen vast: eerste keer 28 januari, laatste keer 12 mei. Nadien nog bestraling en een kuur herceptin. Mijn borstkanker is niet hormoongevoelig, dus mijn "huishouden" kunnen ze laten rusten. Er is wel gebleken dat mijn eerste okselklier ook al aangetast was, dus toch al verder gevorderd dan eerst gedacht. Enfin weg is weg. Bedankt aan iedereen die mij kaartjes gestuurd heeft, een telefoontje gedaan heeft of een bezoekje gebracht heeft. Het heeft deugd gedaan om zo veel volk te horen en te zien. Hopelijk zal dat de volgende maanden ook nog zo zijn. In het ziekenhuis heb ik een heel goede verzorging gekregen, met hele lieve verpleegsters. Ik ben ondertussen ook 4 kg kwijt, mooi meegenomen. Maar ik vermoed dat ik er binnenkort nog meerdere zal verliezen. Ik heb in het ziekenhuis eigenljik het meeste afgezien met de drains die ik overal moest meeslepen. Ook de eerste keer rechtzitten en staan was niet van de poes. Maar het kan nu alleen maar elke dag een stukje beter gaan. Ik moet veel rusten en mag nog niet veel doen, dat zal het lastigste worden. Nona kan me geen moment gerust laten. Ze smeekt om een wandeling of om met haar te spelen in de tuin. Sorry beestje dat zal moeten wachten....
De hele morgen heb ik liggen denken aan school: nu is hij mijn brief aan het voorlezen, wat zouden ze zeggen, hoe zouden de reacties zijn.... Dit is mijn brief die ik aan mijn collega's stuurde:
Hallo iedereen,
Jullie zijn waarschijnlijk allemaal met frisse moed terug aan het werk. Aan iedereen mijn beste wensen, want ik zal er ook op de nieuwjaarsreceptie niet bij zijn om jullie drie dikke kussen te geven.
Jullie zullen mij een tijdje moeten missen.
Op dit moment lig ik in het ziekenhuis te bekomen van mijn operatie. In de kerstvakantie werd bij mij namelijk borstkanker vastgesteld.
Mijn vakantie begon al goed; op zaterdagmorgen onder de douche ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Op maandag ben ik naar de dokter geweest, die maakte voor mij een afspraak voor de volgende dag om een mammografie en echografie te laten nemen.
Die resultaten waren niet al te best, zodat ik de volgende dag moest terugkomen voor een biopsie. Het resultaat hiervan vernam ik vrijdagavond: borstkanker.
Op zaterdag naar de gynaecoloog, die mij vertelde hoe de operatie ging verlopen. Niet alleen het kwaadaardige gezwel moest verdwijnen, maar ook mijn volledige borst plus okselklieren. Er waren immers nog kalkachtige puntjes te zien, waarvan ze niet weten hoe die gaan evolueren. Dus ze namen de meest veilige, maar ook de meest ingrijpende beslissing: weg met de hele boel. Tergelijkertijd ging de plastische chirurg zorgen voor een reconstructie van mijn borstmet vetweefsel uit de buik. Op maandag en dinsdag volgden nog een resem onderzoeken: bloedafname, scanner, röntgenfoto's, cardiogram, ... En vrijdag dan om 7 u naar het ziekenhuis voor de operatie.
Er zullen waarschijnlijk nog een tweetal operaties volgen ivm de borstreconstructie. En dan is er ook nog de nabehandeling: chemo + bestraling. Ze hebben mij ook al verwittigd dat ik mijn haar zal verliezen; dus hou mij op de hoogte van de nieuwe mode ivm petjes en klakjes...een pruik zie ik niet direct zitten.
Als dit allemaal achter de rug is, zullen we ongeveer een klein jaar verder zijn. En dan vingers gekruisd houden dat die vreselijke ziekte weg is en weg blijft.
Aarzel zeker niet om eens te bellen of eens iets van je te laten horen!
Jullie hoeven voor niemand mijn situatie te verzwijgen of verborgen te houden.
Ik had jullie dit liever zelf komen vertellen, maar het lot besliste er anders over.
Sinds deze middag lig ik op mijn kamer: 4 à 5 baxters voor mijn infuus, een blaassonde en 4 drains. Ik denk dat ik niet direct ga wandelen op de gang. De pijn valt best mee, alleen ik heb nog wat last van mijn hoest. Als ik hoest is het net of mijn lichaam in twee scheurt.
Vandaag werd ik geopereerd, tijdstip 8 uur. Gezellig is anders; alle verpleegsters, chirurgen enz... stonden mekaar gelukkig nieuwjaar te wensen terwijl ik daar lag te wachten op mijn 6 uur durende operatie... Rond drie uur ben ik op intensieve zorgen beland. Daar moest ik blijven tot zaterdagmiddag. Mijn korte verblijf daar was toch ook een ervaring. Veel last van het ontwaken had ik niet. Ben maar 2 keer ongezond geworden. Eigenlijk trachtte ik wel naar mijn kamer, daar lag ik alleen en op m ijn gemak.
Iedereen moet nu op de hoogte zijn. We verzwijgen nog steeds alles voor mijn grootvader. Gelukkig heeft niemand zijn mond voorbijgepraat. Opnieuw geen pillekes vandaag...champagne smaakt immers lekkerder. Ik kreeg het toch even heel moeilijk wanneer ik afscheid nam. Mijn leven was al veranderd, maar morgen verandert het nog meer. Onze kindjes zijn nog niet op de hoogte wat er te gebeuren staat. Thuisgekomen deze avond hebben we het hen verteld. Mama moet geopereerd worden, we maken ze niks wijs. Ze weten wat er scheelt; er zit een knobbeltje in mama's borst en dat moet weg. Ook de borst van mama moet weg, maar ze gaan een nieuwe maken en daarvoor gebruiken ze een stukje van de buik van mama. Mama moet ook in het ziekenhuis blijven slapen. Even schrokken ze, maar dat ze bij "meme" mochten gaan slapen maakte veel goed. Ik maak hun logeerpakket klaar. Toen ze weg waren, toen werd het toch moeilijk...
Vandaag eindelijk een dag zonder ziekenhuisbezoek. "Gewoon" thuis. Alhoewel... De kindjes en ik hadden niks om aan te trekken voor nieuwjaar, ik moet nog een speciale bh gaan kopen. Ik probeer alle was en strijk te doen. Uiteindelijk werd het toch nog een drukke dag. 's Avonds vierden we oudejaar bij de buren. Mijn vriend het pilleke heb ik maar zo gelaten. Ik wil ook wel nog eens een goed glas champagne deze avond. Deze avond sloot ik het jaar af. Een jaar dat voor mij niet goed eindigde. Het jaar is ook niet begonnen zoals ik wou. Ik kijk hoopvol uit naar oudjaar 2009
Vandaag word ik 33. Wat een verjaardag. Telefoontjes kwamen binnen met felicitaties. Velen wisten nog van niks. Ook mijn vader bracht ik vandaag op de hoogte. De verbinding was zeer slecht, hij heeft waarschijnlijk maar de helft verstaan denk ik. Deze avond heb ik afgesproken met mijn collega's die ik vorige week moest afbellen. We gaan iets eten en nog wat bijbabbelen, ze zijn ook allen op de hoogte ondertussen. Maar eerst moest ik naar die chirurg. Met allerlei tekeningetjes legde hij ons uit wat er precies zou gebeuren. Het zou hier gaan om een reconstructie met eigen buikweefsel, een zogenaamde diep-flap (net een term uit gymnastiekoefeningen) Met het buikweefsel dat ik had kon hij me wel niet meer dezelfde 'hoeveelheid' borst geven, de new one ging kleiner zijn. Ha dan toch enig lichtpuntje in deze hele situatie; eindelijk een kleinere boezem. Een tweede reconstructie zou dan later plaatsvinden. Maar kink in de kabel: deze chirurg opereerde alleen op vrijdag, maw mijn operatie op 7 januari kon niet doorgaan. Op 7 januari vertrok hij trouwens voor 10 dagen naar een congres, dus de operatie kon niet meteen plaatsvinden. Wel indien ze op 2 januari zou kunnen gepland worden. Na enkele telefoontjes staat het vast: 2 januari ga ik onder het mes. Wow! Dat was in één keer heel dichtbij, en er moest nog zoveel geregeld worden. Dezelfde dag nog moest ik een nieuwe scan laten maken van de buik, moest ik ook nog naar de pneumoloog, een cardiogram laten nemen en een bloedonderzoek laten doen. Ik zou het nu ook niet aan mijn collega's kunnen vertellen. Dan moest het maar met een brief, een brief die ik doormail naar André en die hij zal voorlezen op 5 januari. Om 18.20 uur zit ik eindelijk, bij mijn vriendinnen-collega's mijn verhaal te doen. Wat een helse dag. Maar een hele leuke avond. Ik heb toch nog iets aan mijn verjaardag gehad. De dag kunnen afsluiten met een goed gesprek en heel veel steun doet deugd.
Opnieuw naar het ziekenhuis. Eerst was de longfoto aan de beurt. Daarna moest ik op een uur tijd een fles water naar binnen werken voor de scan van mijn buikwand te nemen. We gingen zoals gepland ook naar Ria, de borstverpleegkundige, die me met raad en daad bijstond. Alle vragen die ik had kon ik aan haar stellen. Ze legde voor mij ook de volgende afspraak vast: naar de plastische chirurg. Ik had immers ondertussen beslist dat ik een onmiddellijke reconstructie wou. De volgende dag zou weer een dagje ziekenhuis worden.
Vandaag ging ik op bezoek bij de plaatsvervangende gynaecoloog. Renaat gaat mee. Het begint nu serieus te worden en ik kan wel wat bijstand gebruiken. De dokter heeft er geen doekjes omgewonden. Mijn tumor ( een invasief ductaal carcinoom) was 1,3cm groot; er ging ook nog een zone van 7 à 8 cm moeten weggesneden worden, omdat die zone onbetrouwbaar was. Het zou hier dus gaan om een borstamputatie + okselklieren verwijderen. Daarmee ging ik er nog niet vanaf zijn. Ik moest ook nog chemo + bestraling krijgen om de kans op hervallen zo klein mogelijk te houden. Ik zit niet perplex op mijn stoel. Ik had me er enigzins al op voorbereid. Hij sprak ook over een onmiddellijke borstreconstructie, maar daar moest ik toch nog even over nadenken. Op maandag zou ik terug naar het ziekenhuis moeten komen voor een scan van de buikwand en longfoto. Het leek hem ook aangewezen om eens langs te gaan bij de borstverpleegkundige. Doemgedachten spelen in mijn hoofd: wat als ik..... Het werd nu eindelijk ook eens tijd om mijn moeder in te lichten. Nu kon ik het toch niet meer verzwijgen. Mijn vader was op vakantie in Duitsland, daar zou ik nog even mee wachten... Ook mijn werk moest op de hoogte gebracht worden, er moet voor vervanging gezorgd worden. Ik rijd naar André onze directeur en licht hem in. Ik vraag hem om nog niks verder te vertellen aan de collega's, want ik wil dit zelf doen op maandag 5 januari. Ik wil het aan iedereen tegelijk vertellen, aan iedereen samen. Renaat licht ook zijn moeder in. Alleen mijn grootvader mag het nog niet weten. Het zou hem teveel in paniek brengen.
Vandaag kreeg ik mijn uitslag. Tegen 17 uur zat ik al bij de huisarts. Gelukkig was het snel aan mij. Ik kreeg het direct te horen: 't is niet goed hé. Mijn maag kromp bijeen. Ik mocht de volgende dag onmiddellijk bij de vervangende gynaecoloog op bezoek die mij wat meer uitleg kon verschaffen. Er speelde zich hetzelfde scenario af als dinsdag: in de auto begint het tot me door te dringen: ik heb borstkanker! Ik rijd opnieuw richting Annette en Noël.
Weinig nieuws onder de kerstboom. Vandaag kerstmis gevierd bij Renaat thuis. Heb terug op mijn vriend het pilleke gerekend en hij heeft zijn werk goed gedaan. Maar opnieuw kreeg ik de opmerking dat ik er toch wel moe uitzag... Ze moesten eens weten wat er allemaal in mijn koppeke rondspookt...
Vanavond kerstavond en ik lag op een bedje te wachten op mijn biopsie. De radioloog van dienst vertelde mij piekfijn wat er ging gebeuren en haalde drie 'wormpjes' uit mijn borst. Hij babbelde nog even na, en geeft mij veel moed. Ik krijg het resultaat waarschijnlijk vrijdag. Voor we 's avonds vertrokken om kerstavond te vieren, nam ik nog een pilletje. In mezelf zeg ik ertegen: ik hoop dat jij me de avond helpt door te komen... En het lukte...alhoewel ik te horen kreeg dat ik er heel moe uitzie. Ik was heel blij dat ik terug thuis was en in mijn bed lag. Oef, al één avond met familie doorgekomen zonder iemand iets doorhad.
