Vandaag had ik afgesproken met enkele collega's om lekker bij te kletsen. Dat mag ik nu afbellen natuurlijk, geen koffieklets maar een bezoek aan het ziekenhuis in de plaats. Ik heb het maar meteen gezegd waarom ik niet kwam. Ik hou niet van geheimdoenerij. Ik moet het ook aan iemand kwijtkunnen. Mijn ouders/grootvader zijn nog niet ingelicht, en dat wil ik vooropig zo houden. Ik wil ze nog niet onnodig ongerust maken. De mammografie verliep gewoon, niks ergs. Geen eng verhaal van "uitgeperste appelsienen". Ook de echo was niks ergs. Het resultaat van de echo was veel minder. Het was geen cyste, het had een grillige vorm; dus verder onderzoek was aangeraden. Een afspraak maken voor een biopsie dus. Ik ben maar naar mijn huisarts teruggereden om het eens te bespreken en hij heeft onmiddellijk een afspraak voor de volgende dag gemaakt. Het begint stilaan door te dringen dat hier wel iets heel ergs aan de hand zou kunnen zijn. De dokter vraagt of het zal gaan. Ik zal het meeste problemen hebben om mijn emoties onder controle te houden. Morgen is het immers kerstavond, gevolgd door Kerstmis = veel familie. Niemand die van iets weet, en ik moet mijn emoties kunnen bedwingen. Moeilijke zaak. Van de dokter krijg ik iets mee om mijn emoties onder controle te houden. Als ik buiten ga, dan pas knakt er iets in mij. Ik moet aan mijn kinderen denken en krijg een enorme huilbui. Ik kan zo toch niet naar huis, mijn kindjes gaan hun mama zo te zien krijgen en welke uitleg geef ik dan? Ik blijf nog even in mijn auto zitten en rijd dan naar Noël en Annette om even te bekomen en te praten. Bedankt trouwens om mij zo goed op te vangen!!! Ik voel stilaan dat mijn pilletje begint te werken en rijd huiswaarts waar ik nu ook mij hele verhaal doe. Ik voel mij tamelijk rustig, ik stuur nog een berichtje naar mijn collega Helga om mijn verhaal te doen, maar vraag om mij niet te bellen. Dat kan ik op dit moment eigenlijk niet aan.
Deze morgen was ik op bezoek bij de huisarts. Mijn gynaecoloog was op verlof, daarom maar bij de huisdokter. Gelukkig heeft hij mij onmiddellijk doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echografie en mammografie. We zullen wel zien. Hij probeerde me op mijn gemak te stellen, maar op dat moment gaat er vanalles door je hoofd.
Vandaag heel vroeg uit de veren, om 7 uur afspraak voor het verrassingsfeestje van Noël, mijn schoonbroer en tevens peter van Lieze. We zijn met een hele bus op pad geweest. Om 7 uur vertrokken richting Durbuy waar we heel wat activiteiten gedaan hebben. Rond 12 uur 's nachts waren we terug. Een hele drukke dag, maar van de hele dag niet aan die "bobbel" gedacht. Fijn!
Dat deze kerstvakantie mijn leven ging veranderen had ik nooit gedacht. Op zaterdagmorgen 19 december stond ik onder de douche en even later schrok ik enorm. Ik voelde een knobbeltje onderaan in mijn rechterborst. Nog eens gevoeld, nog eens...verbeeldde ik mij niks? Nog eens gevoeld en ja, het was er echt. Dat kon toch niet waar zijn? Uit de douche even mijn man geraadpleegd. Zat daar echt iets of stelde ik het mij maar voor? En ja ook Renaat voelde wel degelijk dat daar iets zat wat niet hoorde. Het volgende moment was ik helemaal over mijn toeren. Dit kon mij toch niet overkomen? Ik toch niet? Nu toch nog niet???? Omdat je op zaterdag niet meteen naar de huisarts of gynaecoloog kan rennen, dook ik maar meteen op internet. Daar las ik dat ik wegens mijn jonge leeftijd toch nog niet moest panikeren. Gezwollen melkklieren, goedaardige gezwellen en cystes kwamen op mijn leeftijd heel vaak voor. Dat het echt kwaadaardig zou zijn, dat kwam op mijn leeftijd niet zo vaak voor. Ik las een verhaal over een 22- jarig meisje die ook iets gevoeld had en niet doorgestuurd werd door haar huisarts. Uiteindelijk was er ook haar gynaecoloog die het nog steeds niet nodig vond verdere stappen te ondernemen. Ze was immers zo jong, kwaadaardig kon het niet zijn. Tot enkele maanden later toch borstkanker werd vastgesteld. Rillingen liepen over mijn rug. Maak dat mee.
Deze blog heb ik niet direct na "mijn slechte nieuws" opgestart. Neen, ik was begonnen met schrijven in een boek dat ik in het ziekenhuis van collega's cadeau kreeg. Maar omdat ik tijdens het schrijven telkens dingen vergat erbij te noteren, ben ik maar aan een blog begonnen. Met deze blog wil ik ook alles een beetje van me afsmijten. Iedereen die wil mag het lezen... Ik word het stilaan ook een beetje beu om alles 50 keer opnieuw te vertellen, telkens vanhet begin af aan, dus hier kan je alles lezen. Ik probeer om elke dag, als er wat nieuws is iets te schrijven. Soms vul ik ook op eerdere berichten nog iets aan, want ook nu nog denk ik aan dingen die ik in bepaalde berichtjes vergat te schrijven.
