Voilà, 't is gebeurd. Hier achter de computer zit nu een Sinead o'Connor (anno 1990) look-a-like. We hebben er vanmorgen de tondeuse maar ingezet. Lieze en Fleur keken me ongelovig aan toen ik zei dat al m'n haar eraf ging. "Echt alles?" vroeg Lieze nog. "Dan ga ik u wel niet mooi meer vinden." Tja, meisjes, de werkelijkheid kan hard zijn...... Enfin, dan maar aan de slag. Ons Fleur ging gezwind aan het werk met de tondeuse, wel met de hulp van papa want het ding was wat te zwaar voor kleine kinderhandjes. Lieze hield hetmaar bij de schaar, ze had het niet zo op dat ding begrepen, was er zelfs wat bang van. Dan de douche onder om al die kleine kriebelhaartjes weg te spoelen, wel een raar gevoel, zo dat kletterend water op uw (bijna) kale schedel. Uit gewoonte draaide ik een handdoek rond mijn hoofd, maar da's nu eigenlijk niet meer nodig. D'r staat geen haar meer op om af te drogen. Ik ben nu ook van de pijn verlost die ik had op mijn hoofdhuid. Het voelt nogal killig aan om zo rond te lopen. Ik heb zonet een bandana op m'n hoofd gebonden en kijk nu reikhalzend uit naar mijn bestelling die ze één van dezer dagen zullen bezorgen. Een sjaaltje rond de hals kan ook deugd doen, want ook in mijn nek is het nogal frisjes...
Gisterenmiddag zijn we bij Ken iets gaan eten. Dat waren we al jaren van plan, maar het was er nog niet van gekomen. Renaat had al gezegd dat we dit nu zeker eens gingen doen in de periode dat hij nu ging thuis zijn. En omdat ik volgende week mijn tweede chemo krijg en het dan ook niet ging lukken, zijn we gisterenmiddag geweest. Het heeft ons gesmaakt! Was wel moe toen we thuiskwamen, zoals ik verwacht had. Het gaat weer een stukje beter, ook al is het maar ietsiepietsieinieminiebeetje, 't is het vernoemen waard vind ik. Er is ook een nieuwe fase aangebroken: ik begin mijn haar te verliezen. 't Is precies terug herfst, mijn haartjes vallen zoals de blaadjes van de bomen, op 't gemak, niet te veel in één keer. Ik had het al een paar dagen in de mot. Vorige week had ik nog hevige jeuk aan mijn hoofd, en nu was ik al een paar dagen opgestaan met een vreemd gevoel op mijn hoofdhuid, een soort pijn, maar moeilijk te omschrijven. Gisterenmorgen stond ik onder de douche en ik had ook gezien dat er meer haar achterbleef dan anders. En toen ik wat gel ik mijn haar wreef, plakten mijn handen vol haar. 't Is niet dat het in plukken uitvalt, zo erg is het niet. Maar ik ga het ook niet zover laten komen, ik denk dat ik morgen de tondeuse er ga inzetten. Lieze en Fleur zullen blij zijn, want wie mag er nu in 't echt kappertje spelen met het haar van mama!!!! Ik had het hen beloofd dat ze mochten meehelpen. Misschien maal ik er helemaal niet om, maar ik denk dat het toch even slikken zal zijn als ik mezelf in de spiegel zal zien. Waarom zo snel afscheren, want aan mijn kapsel is er nog niks te zien!? Wel ik vind het niet erg smakelijk om met de gedachte rond te lopen dat ik constant haren rondstrooi. Ik ga morgen soep maken, erg proper is dat toch niet hé..... Ik heb gisterenavond ook nog 2 mutsjes besteld en een bandana, meer iets om binnenshuis te dragen en ook om mee te slapen. Slapen met een kale knikker zal anders wat koud zijn denk ik, en ik heb al last van koude voeten, brrr. Mijn concentratie laat mij ook echt in de steek, ik betrap er mijzelf op dat ik nogal wat spellingsfouten tik...en dat als leerkracht!!! Daarnet ook, op mijn boodschappenlijstje schreef ik cola lola op...ik besef het dan direct wel dat ik het fout geschreven heb, maar toch....
'k Heb gisteren toch weer wat te veel hooi op mijn vorkske genomen. We zijn na de middag snel naar 't stad geweest om wat hoogstnoodzakelijke boodschappen. De kindjes hadden hier thuis via internet hun nieuwste carnavaloutfit gekozen: Lieze wil een bruidskleed en Fleur wil een zeemeermin. Dus daar zijn we dan omgereden (maar zonder de kids). Ze hadden ook nood aan nieuwe jeansbroeken, dus daar ook nog om (ondertussen nog wat meegnomen van de nieuwe "hello kitty collectie") en ik wou snel ook nog twee nieuwe bh's kopen, dus daar ook nog om. Dat waren toch allemaal zaken waar ik Renaat niet alleen kon achtersturen hé. Ik wou ook alles in één keer gaan kopen, ik had geen zin om een paar dagen na mekaar om en weer te rijden. We hebben alles op 't gemakje gedaan, maar ik was toch verschrikkelijk moe 's avonds. Ik heb bijna de hele avond liggen maffen! Maar ons Lieze en Fleur waren enorm blij met onze aankopen! Vanmorgen voelde ik mij een heel stuk beter. Mijn kortademigheid lijkt precies ook weer wat beter. Ook mijn hoest is wat minder. Zou het dan toch eens eindelijk gaan beteren?
We zijn net terug van het ziekenhuis (nog maar eens). Ik moest vandaag op controle bij de pneumoloog en de plastisch chirurg. Alles is in orde... Mijn long zit nog altijd perfect vast. Ook alle draadjes zijn nu verwijderd ik ga nu "draadloos" door het leven. Morgen eindelijk eens normaal douchen en alle rode vlekken van de ontsmetting kunnen nu weggewassen worden! Vandaag voel ik mij ook al wat beter, geen koorts meer, geen tandpijn meer, geen oorpijn of keelpijn, alleen nog wa hoesten en snotteren en nog wat kort van adem. Ze hebben mij in 't ziekenhuis ook nogmaals gezegd dat het herstel van die klaplong toch nog wel een tijdje zal duren. Toen we van de parking reden zei Renaat nog: "Zou 't nu eindelijk eens lukken om hier een volledige week weg te blijven?" Ik ga nu eerst ons Nona wat kammen en dan wat rusten. Rond de middag komt de verpleegster nog mijn spuitje zetten.
Vanmorgen opgestaan en jawel...38,6 koorts. Wat nu? Eerst een telefoontje naar Ria gedaan, ze zei dat het het beste was om naar de oncoloog te bellen. Daar dan naar gebeld. We moesten direct komen voor een bloedonderzoek en ook nog eens tot bij haar gaan. Ze hebben nu voor de eerste keer via de porth-a-cad bloed geprikt. Ik wist al snel het resultaat: witte bloedcellen = veel te laag.... Terug bij de oncoloog kreeg ik te horen dat ik, gezien mijn lage aantal witte bloedcellen recht had op de zogenaamde "groeifactoren". Ik ga nu vijf dagen een inspuiting krijgen, zodanig dat mijn aantal witte bloedcellen terug in orde komt. Ik moet ook antibiotica nemen. Maar mijn chemo zal volgende week gewoon kunnen doorgaan. Na elke chemo moet ik weer zo'n inspuiting krijgen, zodanig dat ik die terugval niet meer ga hebben en ik dus ook minder vatbaar zal zijn voor infecties. Laat het ons hopen! Enfin, ik ben gerustgesteld... Ik ga nu mijn medicijnen nog nemen en kruip dan in mijn bedje, misschien zet ik hier vanavond nog een berichtje neer.
Ik heb denk ik de dikste valling te pakken die ik in de twee laatste jaren gehad heb...alles passeert hier de revue. Hoest, snot, keelpijn, oorpijn, zelfs mijn tanden doen er pijn van... Gelukkig is er nog geen sprake van koorts. Mijn grootste vrees is eigenlijk dat door al deze toestanden mijn volgende chemo zal worden uitgesteld, en dat past niet in mijn schema hé. De einddatum 12 mei staat in het rood en in koeien van letters in mijn hersenen geprent. Dus laat het alsjeblieft zo. Ik ben er ook in geslaagd om al eens met de hond in de tuin te gaan spelen, goed gekleed uiteraard, en kalmpjes aan. Nona content en ik ook.
Zo weeral een dagje voorbij. De frietjes van 't frietkot hebben mij gisteren goed gesmaakt. Ik had er toch zo'n zin in. Eerst was ik een beetje wantrouwig, 't is toch tamelijk vettig zo'n pakske friet met stoofvleessaus. Maar mijn maag heeft alles goed doorstaan. Gisterenavond bleek mijn kortademigheid ineens verbeterd, ook mijn hoest is beter. Wat een pak frieten niet allemaal kan doen hé. Ons Lieze had vanmorgen een surprise voor ons: ze had zichzelf gisteravond een froufrouke geknipt. Ik moet zeggen, ze heeft talent. Het resultaat valt nog mee. Ik ga er niet te veel zelf aan prutsen, we zullen volgende week wel eens bij de kapper binnenspringen. Deze morgen moesten ik bloed laten prikken. Mijn aantal witte bloedcellen waren wat laag, maar niet rampzalig. Dan volgde het bezoek aan de oncoloog. Ze heeft mijn longen nog eens beluisterd en alles was volgens haar nog ok. We zijn dan maar direct gaan ontbijten in de cafetaria van het ziekenhuis. Een lekkere, nog warme croissant en een tas koffie. Ook dat heeft goed gesmaakt. Daarna zijn we nog wat medicijnen gaan halen en dan zijn we doorgereden naar de speelgoedwinkel, want we moesten nog een cadeautje kopen voor een verjaardagsfeestje van morgen. En passant zijn we ook eens binnengesprongen in 't school. Ik moest toch in de buurt zijn en kon het niet laten om daar eens te passeren. Het was best een vermoeiende voormiddag, zoveel op stap. Thuisgekomen heb ik eerst nog mijn boodschappenlijstje gemaakt en dan ben ik maar direct in mijn bed gekropen, deze keer niet in de zetel. Ik had eens nood aan 'volledige afzondering' en dat heeft mij goed gedaan! Lieze en Fleur hadden een mooie verrassing voor mij toen ze thuiskwamen: een mooi geschilderd hartje met glinstertjes. 't Was een verrassing, maar ik heb het wel elke dag gehoord van hen dat ze voor mij een hartje aan 't maken waren.
Veel heb ik niet gedaan vandaag. Alleen al van mezelf te wassen was ik doodop vanmorgen. Dus veel meer dan eens rondstappen in huis en iets nemen uit de frigo zit er niet in. Ben toch nog wel kortademig, het is wel al beter dan gisteren. Morgen moet ik terug naar het asz voor mijn bloedcontrole en afspraak bij de oncoloog. Indien er echt geen verbetering meer is bij mijn kortademigheid ga ik toch nog eens langs bij de pneumoloog ook. Al is het maar om 100 % zeker te zijn. Ik kreeg vandaag nog een kaartje van een mama van een oudleerling van mij, van drie jaar geleden. Die mevrouw werd met dezelfde ziekte geconfronteerd dan mij. Ben er echt ontroerd door dat ouders van kinderen van drie jaar geleden ook nog aan je denken.... Lieze en Fleur zijn behoorlijk rustig, alleen het naar bed brengen lukt wat moeilijker. Ze 'hangen' het nogal uit.... Ze komen rustig in de zetel bij me zitten en geven me zo af en toe een kusje, zo maar uit het niets.... 't Was gisteren ook een verrassing voor hen toen ze thuiskwamen. Ze wisten niet dat mama terug thuis was uit het ziekenhuis. Hun gezichtjes en knuffels waren veel geld waard gisteren
Eindelijk, we zijn terug thuis. Man, man, man...wat was dat zeg! Zondag toch uiteindelijk beslist om naar spoed te gaan. Eerst de gewone gang van zaken: bloed prikken, foto's, scan..... Dan moest ik even in de wachtzaal liggen. Naast mij lag er iemand, we hoorden alleen het geluid van een bubbelbad of aquarium, een soort gebroebel. Ik zeg nog tegen Renaat, tiens, d'r ligt hier zeker ne vis naast mij. En een half uur later lag ik zelf te broebelen..... Ze kwamen mij terug halen en zeiden dat ik een klaplong had. Ik schrok enorm, een klaplong? Dat was toch eigenlijk iets voor bij een ongeluk? Niet dus. Er moest een drain gestoken worden. Ik ging verdoofd worden, maar ging het toch wel WAT voelen. Jawadde! Voor degenen onder ons die ooit al bevallen zijn; 't is nog veel erger! Daar lag ik dan, samen met mijn drain en mijn bubbelbad. Stilletjes in mijn bed, want bewegen kon ik bijna niet, 't was ook te pijnlijk. Toen vertelden ze me ook nog de oorzaak: longvlies geraakt bij het steken van mijn porth-a-cad! Ik wist niet waar ik het had! Waarom moest dit er nu ook nog bijkomen??? Is het nu nog niet erg genoeg? De kans dat dit voorkomt is heel klein. Ja, ik ken dat al. De kans dat je op deze leeftijd borstkanker krijgt is ook klein! Ik heb het lastig gehad: pijn, ambetant, mottig, geen eetlust..... Ik kon zelfs geen tv verdragen. Gelukkig heb ik veel kunnen slapen en is zo mijn tijd goed gepasseerd. Gisteren kreeg ik dan het goede nieuws dat mijn drain verwijderd kon worden. Op de foto was te zien dat mijn long zich herstelde. Gisterenavond en deze morgen nogmaals een foto. Indien alles ok was mocht ik naar huis. En dat was zo! Boodschap gekregen om het heel rustig aan te doen, en direct terug te komen indien ik hetzelfde gevoel krijg. Dus profiteer ik er nu van om tijdens mijn boterhammetje (dan moet ik toch rechtop zitten) eens vlug mijn mails te bekijken en mijn blog verder aan te vullen. Iedereen bedankt voor de lieve woordjes en mails van de voorbije dagen, de steun en de hulp!
Dit berichtje is geschreven door Renaat aangezien Natasja terug is opgenomen in het ziekenhuis. Toen Natasja gisteren morgen wou opstaan had ze zoveel last van kortademigheid dat ze eerst een half uur op haar bed moest blijven recht zitten alvorens ze kon recht staan en naar beneden gaan. Daarom hebben we toch maar beslist naar spoed te rijden. We mochten direct binnen maar ik moest wel in de wachtzaal blijven wachten. Ze heeft ongeveer 4 uur op spoed allerlei testen (foto's, scan) ondergaan. Dan zijn ze tot de vaststelling gekomen dat ze een klaplong heeft. Ze hebben dan een drain voor de longen geplaast en dan mocht ze naar haar kamer. Eerst een vier persoon kamer als vijfde man, gelukkig heeft dat maar 3 minuten geduurd omdat ze daar geen aansluiting voor zuurstof meer vrij hadden. Dan is ze naar een twee persoons kamer gegaan in afwachting van een één persoons kamer. Als er nog wel één vrij komt want er waren nog vele wachtende voor haar. Door dit alles kan het zijn dat deze blog deze week weinig vooruitgang gaat hebben.
Er is verbetering te merken vandaag. Het gaat een stukje beter. Wat minder moe. Alleen mijn kortademigheid speelt me nog wat parten en mijn laatste operatie, waarvan het verband op mijn zenuwen begint te werken. 'k Zal blij zijn als we weer drie dagen verder zijn zodat mijn verband eraf mag. Dan ben ik weer een stukje beweeglijker. Ik ben er daarnet zelfs in geslaagd om voor het avondeten te zorgen. En deze voormiddag heb ik een tijdje met de kids gewerkt in zo'n werkboekje. Af en toe gerust natuurlijk ook. Lieze en Fleur zijn deze namiddag eventjes bij meme geweest, anders is het hier te druk. Renaat is ze nu gaan halen en dan kunnen we eten. Verder in een boek lezen lukt me niet. Mijn concentratie laat me wat in de steek, ik zou gewoon niet snappen wat ik op dat moment aan het lezen ben. De krant lezen bijvoorbeeld lukt dan weer wel. Ook onze stores hangen eindelijk op. Nu kunnen onze rolluiken elke dag opgetrokken worden. Eindelijk wat licht in huis. Mijn ventje heeft goed gewerkt vandaag. Dat doet hij elke dag, maar het mag toch eens gezegd worden.
Weer een dag verder. Het ging vrij goed, niet echt slechter of beter dan gisteren. Dus we zijn content. Ik heb wel wat last van een brandende maag, maar dat is niet de hele tijd zo, dus het gaat. Vandaag is voor de eerste keer mijn poetsvrouw Kristie langsgeweest. Een harde werker hoor. Ik denk dat ik tevreden zal kunnen zijn. Mama en Denis zijn ook langsgeweest om te helpen om Nona te borstelen en te kammen. Denis heeft ze goed vastgehouden, want anders durft ze wel eens te ontsnappen. Ze heeft ook haar dagelijkse wandeling gekregen. Mercikes hé. Nu kan ze er weer even tegenaan en is ze terug een mooie dame. Renaat is deze namiddag de kindjes gaan ophalen en dan samen met hen de boodschappen gaan ophalen. Toen ze terugkwamen heb ik hen het verhaaltje van 'mama heeft kanker" voorgelezen. Dat boekje had ik van Ria gekregen. Ze hebben heel aandachtig zitten luisteren en waren vooral geschrokken van het haarverlies. Ik heb hen beloofd dat wanneer mijn haar met plukken uitvalt ze mogen helpen bij het afscheren. Rondlopen met een halfkaal hoofd zie ik toch niet zitten. Dus we zetten bij de eerste haaruitval er meteen de tondeuse in. Maar de rest van het verhaal was voor hen nog wat moeilijk te verstaan. Maar dat kale hoofd zullen niet snel vergeten.
Hoe voel ik mij vandaag? Wel al bij al, nog redelijk. Ik kan het het best omschrijven met een grieperig gevoel, suf, slap, flauwkes....moe.... Maar niet ongezond of misselijk. Heb vandaag toch al behoorlijk wat kunnen eten ook. Bedankt voor het eten Annie. Het heeft mij gesmaakt, maar ik durfde niet te veel te eten. Ik was bang dat ik mijn maag wat te veel zou belasten... Van mijn operatie heb ik toch nog wat last, 't wringt hier en daar nog wat. Heb in de voormiddag nog wat geslapen, maar deze namiddag was Stefi er om mij wat gezelschap te houden en om wat op te ruimen. Ze is ook om de kindjes geweest en heeft ze dan in bad en bed gestopt. Da's eens een hele verlichting voor mij, maar ook voor Renaat. Meester Jan is ook nog langsgeweest voor een snel bezoekje met een heleboel knutselwerkjes en tekeningen van de kinderen van de klas. Bedankt allemaal!!! Ik hou mij vooral veel bezig met mijn computer en facebook. Daar heb ik ondertussen al heel veel vrienden en vriendinnen opgesnord die ik in geen jaren nog gezien had. Fijn. Nu ga ik nog mijn lijstje naar de colruyt doorsturen, da's echt wel iets wat ik moet doen en niet aan Renaat kan overlaten. Hij zal er wel omgaan
Daarnet toch wat te optimistisch geweest! Ik heb geslapen gelijk een marmot, maar de momenten dat ik wakker was werd ik telkens ongezond. Ooit al een levend lijk in 't echt gezien? Awel in de kwalenhoekstraat liep er eentje rond deze avond. Bleek man dat heb ik nog nooit gezien. Zou het nu echt begonnen zijn de bijwerkingen of zou het nog iets zijn wat overblijft van de operatie? Terwijl ik hier zit te typen, voel ik mij toch al wat beter...
Alles ging vandaag zijn gewone gangetje...alleen mijn ziekenhuisbezoek vanmorgen natuurlijk. Heb deze avond de hele avond liggen maffen in de zetel, en ben nu pas wakker geworden. Toen dacht ik er aan dat verder nog niks in mijn blog gezet had, dus bij deze zet ik dat nog eventjes recht. Jaja, straks het 'grote' moment, de eerst keer chemo.... Ik ben echt benieuwd hoe ik daar ga op reageren... Ik hoop dat het meevalt, dan heb ik misschien nog iets aan mijn verplichte 'congé'. Ik voel mij helemaal niet zenuwachtig of bang, en eigenlijk vind ik dat raar... Ik heb zoiets van: laat maar komen...we zien wel.....
Jullie zijn allemaal bedankt voor de lieve telefoontjes, sms'jes en e-mailtjes die ik vanavond nog mocht ontvangen. Ik weet dat er morgen veel aan mij zal gedacht worden......
Vanmorgen naar het ziekenhuis dus. Om 9 uur lag ik al op het operatiekwartier. Na een lokale verdoving heb ik toch maar toegestaan om mij een lichte narcose te geven. 't Was raar, 't was ineens kwart over tien, en ik dacht dat ik eigenlijk niet geslapen had, omdat ik toch veel gehoord en gevoeld (geen pijn) heb, van wat ze daar allemaal aan 't doen waren. Ik denk eerder dat ik in een soort roes was, maar zonder roze olifanten dan.... Mijn rechterarm moet nu drie dagen in een draagband (zoals bij een gebroken pols). Nu zit ik hier schoon: links bijna buiten strijd en rechts nu ook al... Na de operatie mocht ik bijna onmiddellijk naar mijn kamer terug, waar mijn baxters al klaarhingen. Eerst nog twee pilletjes, een uurtje wachten en dan werden de baxters aangekoppeld... Ik had vandaag zelfs een privéverpleegster: Lilly, een hele lieve dame!!! Ze heeft me nog eens alles goed uitgelegd, van wat er allemaal ging gebeuren.... Vanmiddag kreeg ik zelfs al eten: rode kool met aardappelen en worst, soep, en een koek als dessert. En ik heb alles netjes opgegeten, en 't heeft mij nog gesmaakt ook. Ik heb ook nog een leuke babbel gehad met Tania, de psychologe en ook Ria kwam nog even langs om te kijken hoe het was. Mijn baxters liepen één na één leeg...er zat er zelfs eentje bij met een rode vloeistof. We hebben zelfs nog zitten lachen, dat het precies campari was en dat ik dat niet lustte... Om 14.15 uur werd ik ontslagen uit de dagkliniek en moest ik nog een bezoekje brengen aan de oncoloog om nog eens een paar vragen te stellen. Ik wist niet goed welke medicijnen ik mocht nemen voor de gewone kwaaltjes, dingen zoals dafalgan, neusdruppels, mijn medicatie voor allergie,... noem maar op. Ik mag dat gelukkig allemaal nemen als het nodig is. Ik moet wel opletten voor koorts. Dan moet ik direct verwittigen. Ook wat de verkoudheden van de kindjes betreft heeft ze me wat op mijn gemak gesteld, dat ik niet direct bang moet zijn voor infecties enz...ik ben nu immers een "gezond persoon" en ben nog niet afgetakeld. Voor de rest voel ik mijn nu zeer flauw en slapjes... Ik heb de absolute boodschap gekregen nu om te rusten en dat ga ik direct doen ook, maar ik kon het niet laten om eerst een berichtje te zetten op mijn blog.
Ben net een uurtje terug van het ziekenhuis en ik moet mij geen zorgen maken. Geen problemen! Mijn buik is nu bijna helemaal "korstvrij". Ik moet nu over mijn volledige litteken van die papieren pleisters plakken. Da's voor de littekenvermindering. Nadien wordt het dan smeren.
De lip van Lieze was vanmorgen nog helemaal dik, na die val van gisterenavond. Een mooi excuus voor haar om zo weinig mogelijk te moeten eten. Tegen deze avond was de vislip (zoals zus Fleur het zo "mooi" kan verwoorden) al veel beter. Ik denk dat je er morgen nog weinig zal van zien.
Sinds gisterenavond, toch een beetje ongerust. Mijn borst ziet er onderaan helemaal rood uit en gloeit. Er is ook een klein beetje etterachtige afscheiding te zien. Goed ontsmet en wat isobetadinezalf opgelegd. Deze morgen toch maar een mailtje gestuurd naar Ria, de borstverpleegkundige om eens om raad te vragen. Ze antwoordde mij vrij snel om het op deze manier verder te doen en dat het om een ontsteking zou gaan, maar even later kreeg ik toch een mailtje terug dat ik toch maar beter langs zou gaan bij dr. Van Landuyt, plastisch chirurg. Ze had me reeds een afspraak gemaakt voor morgen. Nu moet ik alleen nog vervoer zien te regelen, of toch maar proberen om zelf te rijden? Ik ben er nog niet goed uit. Ik vind het zo lastig om iemand te gaan lastig vallen om chauffeur te spelen. Renaat is momenteel nog aan het werk. Dat valt mij wel zwaar. Wateroverlast op één of andere werf. Kan mij het schelen, hij moet hier zijn verdomme! Ik hoop dat dit in de toekomst niet te veel meer moet gebeuren, want zo helemaal alleen voor de kids zorgen van na schooltijd tot bedtijd is nog wat teveel van het goeie. Ik ben dan nu ook doodop en ga straks de zetel induiken.
Vrouwen gevangen in stilte, zo zacht en zo sterk, vertel me over je leven, waar je voor het eerst je pad verliet. Vertel me je verhaal, over hoe je de strijd aanbond met je leven; vertel me over al je lasten, al je verdriet.
Ik zie hoe je geworsteld hebt zonder een klacht te uiten. Ik voel het huilen van je ziel-en toch blijf je zwijgen over je verliezen, je verdriet, je angsten, al weet je dat ze groter waren naarmate de jaren verstrijken.
Tot je innerlijke wijsheid zegt: Nu is het genoeg! En je wakker wordt met een tumor, een vurige bol, gevoed door een uit de hand gelopen wijze van leven- te lang teveel verzwijgen eist zijn tol.
Dat is het moment om wat geweest is opnieuw te bezien, en een nieuwe strategie te volgen in je eigen belang. Met liefde en geestdrift kun je genezen! Laat het vasthouden los-dat doe je al zo lang.
Koester jezelf en maak jezelf heel. Leef je leven ten volle, verwezenlijk je doel en volhard. Vrouwen, gevangen in stilte, zo zacht en zo sterk, vindt de moed tot genezing en zing het lied van je hart.
Daarnet toch wat te optimistisch geweest! Ik heb geslapen gelijk een marmot, maar de momenten dat ik wakker was werd ik telkens ongezond. Ooit al een levend lijk in 't echt gezien? Awel in de kwalenhoekstraat liep er eentje rond deze avond. Bleek man dat heb ik nog nooit gezien. Zou het nu echt begonnen zijn de bijwerkingen of zou het nog iets zijn wat overblijft van de operatie?
