Staan aan de kerk: Ivan (weeral als eerste, en wat blinkend van de
zonnecrème of van het kettingvet), Karel het standbeeld (die stond daar
eigenlijk al veel eerder), daarna ik, Jo, Patje, de witte Krick, Rudy
Vergeylen, Karel (de echte), en als laatste (of wat had je gedacht), de
voorzitter hemzelve. Met 8. Helaas, helaas, Danny Fack is er niet, de
helaasheid der dingen.
Zegt Ivan: Mario, de
mensen vragen naar nog eens een deftig verslagske, maar ik heb geen tijd. Wil
jij het doen? Ba ja, denk ik, als zelfs Stefan Imschoot zich al geroepen voelt
om verslagskes bijeen te pennen, waarom ik niet nog eens? We rijden naar de
toertocht van Berlare. Ik heb mijn GPS mee in de hoop dat er wat nieuwe wegels
tussen zitten die ik dan kan oppakken, en we worden niet ontgoocheld. Veel
nieuws (voor mij toch), hallelujah. De voorzitter moet om 10 uur thuis zijn,
want hij moet naar de 20 km van Brussel om VIPs (Very Impotent People) rond te voeren,
dus op de dijk naar Berlare gaan we rond de 38 induur vooruit. Als we willen
vertrekken in Berlare is het even wachten op Patje. De ingewijden weten waarom.
Het tempo is voor de
echte Akes gezapig, maar voor Ivan en mezelf is het tamelijk moordend. Maar we
zijn taaie en bijten ons erdoor. Gewoon een voorbeeld: Zegt Rudy V: Ja, mijn
banden staan wat hardgepompt, ik ben gisteren nog efkes op de baan gaan rijden.
Honderdvijftig kilometer. En dan verwachten ze van mensen gelijk Ivan en mij
dat wij meekunnen! Een eind verder worden we voorbijgestoken door 2 man. Niet
van onze gewoonte dat dat gebeurt, maar kijk: het zijn gedomme modderfokkers. Echter,
ik heb die nog nooit gezien en alleen Rudy V kent de betrokkenen in kwestie, waaronder
ene Marius, één brok spier. Even verder hebben ze het moeilijk om bij te
blijven en ik denk, dat zijn er weeral 2 die hun lesje geleerd hebben: steek
nooit de Akes voorbij, zelfs niet als ge zelf een tenuke van de fokkers hebt
kunnen kopen, en zelfs niet als de Akes wat trager rijden dankzij een pipo
gelijk ik. Maar kijk, ze slagen erin om de hele rit bij ons te blijven, al moet
de Marius nog een beetje leren in groep rijden. Zo is het aan een scherp
afzinkske, even wachten. Als het mijn toer is om neder te dalen, steekt de
Marius mij gewoon voorbij. Aanstaande moeders, noem uw zoon Marie, of in
hoogste nood zelfs Guy, maar nooit ofte nooit Marius of Mario, want dat geeft niets
als ellende voor de rest van uw verdere leven. Juridisch gezien heb ik nu het
recht om die gast een eind verder in den decor te rijden, al zal ik heel wat
gewicht in de schaal moeten leggen. Maar zoals het spreekwoord zegt: Een verbitterd
man, is het gewicht van 2 waard. Maar aangezien ik al wat van jaren ben en wat
minder door hormonen wordt geplaagd, en die gast zijn naam tenslotte ook tegen
heeft, hou ik mij maar verstandig.
Trouwens, weeral niet
gevallen. Dat komt ervan als je voor de VZW VIGO rijdt: Vallen is Geen Optie.
Op weg naar huis euh De
Beize rijden we nog de dames voorbij en ik herken Guy (euh!?), Carla, Nancy en
Annemie. Het tempo gaat de hoogte in, want we willen op tijd arriveren voor de
après VTT. Guy en een kleine pikken aan, moeten nog eens lossen, maar omdat het
nog efkes stilvalt, komen ze weer bij. Eerst Jo, en dan Karel, ontbinden hun
duivels. We vliegen door en over het landbouwsas van de Uitbergse straat. Raar,
maar daar voel ik me altijd in mijn sas! De eindsprint wordt door Rudy V
gewonnen, maar wat de gasten niet weten is dat de officiële eindmeet aan het
laatste zebrapad voor de Beize ligt. Wijl de denkbeeldige winnaars uitbollen
de sprint véél te vroeg ingezet hé mannen, kan ik me nog net voorbij smijten en
zo win ik mijn eerste rit in 15 jaar! En die kleine zit nog in mijn wiel ook.
Maar potverdorie nog eens aan toe, zeg, die kleine, dat is Nadine Fack. Sjapoo,
sjapoo.
Op het terras van de
Beize komt het gesprek, via de Carolus die Nadine aan het nuttigen is, op het
drank-ge/mis-bruik van sommige Modderfokkers. Maar zie naar Jo, zegt Nadine,
wat die al allemaal achterover gekapt heeft, zo erg kan de drank niet zijn,
gelijk die nog rijdt. Jamaar, zegt Rudy, Jo is een kat: hij heeft 7 levens.
Waarop Guy repliceert (in plaats van gewoon eens iets te antwoorden of iets te
zeggen, moet die gast altijd van die moeilijke woorden gebruiken): Neenee, Jo
heeft 7 levers.
En dan vraagt Nadine aan
Rudy: Mag ik nog eentje drinken, Rudy? Ik val bijkanst achterover. Bij ons
thuis gaat dat just omgekeerd. Zo welopgevoede vrouwen, die dan nog zo kunnen
fietsen, komt ge echt niet alle dagen tegen. En dat alles nog eens ondanks haar
broer, helaas.
Nog even melden dat het
Ivan zijn laatste dag als veertiger was. Welkom op tram 5, Ivan! Nu begint het
leven pas
echt rap achteruit te gaan.
Mario ( tekst en foto )
|
