is the name, biking is the game

Niet meer dan zes liefhebbers voor een plaatselijk toerke, maar daar zullen de ritten van gisteren wel voor iets tussen zitten.  Een deel van de dames en heren reden een liefdadigheidsrit voorheen gekend als de rit van de gouverneur en een zestal macho’s (eigenlijk masochisten) gingen hun benen en zitvlees testen in de Parijs-Roubaix voor amateurs.  Wij, Danny Fack, Patrick Roels, Axel Troch, Niels Troch en ikzelf reden onder bekwame begeleiding van Mario Vaneechoutte een van zijn trage wegel-ritjes.  Bij de start krijg ik hetverzoek om nog eens een verslagske uit de mouw te schudden.  Ik beloof mijn best te doen, maar enkel en alleen als er iets de moeite waard is om te vermelden.  We vertrekken langs den Boombos en duiken aan het gewezen zoutfabriek al meteen de Kalkense Meersen in en rijden zo via Schellebelle, Uitbergen, Wichelen richting Lede en Erpe Mere.  De terreinkennis van Mario wordt danig op de proef gesteld, want de smalle, soms onbestaande wegeltjes liggen goed verscholen tussen overhangend struikgewas en smalle doorgangen.  Graafwerken voor een nieuwe verkaveling langsheen de spoorweg ergens tussen Lede en Erpe-Mere laten de GPS en hersenen van Mario op tilt slaan en even weten we begot niemeer waar we zijn.  Gelukkig komen we na even zoeken toch weer op bekende wegen terecht.  Net op tijd om aan te sluiten op een nieuw stuk wegeltjes dat hij nog ergens tussen de soep en de patatten gevonden had.  Dit nieuw stukske brengt ons tot in de buitenwijken van Aalst, en het moet gezegd worden dat er een paar schoontjes tussen zaten.  Als we weer inpikken op het gekende parcours beginnen we aan mijn favoriete deel van deze rit: “de watermolentoer”.  De eerste watermolen die we aandoen is de Cottem-molen. Hier houden we een korte drinkpauze met onze ervaren gids, die niet alleen bioloog, maar ook amateur ornitoloog en liefhebber vogelaar is.  Hij vertelt ons dat dit een van de weinige plaatsen is waar de zeldzame gele kwikstaart kan gespot worden. En opeens ontwaart mijn arendsoog de gele kwikstaart, terwijl die andere kiekens er op staan te kijken gelijk nen uil op nen kluit.  Ziehier beste lezers de reden van dit verslag.  Ik slaag er zomaar in op in één zin vier vogelsoorten op te noemen.  Al is het spotten van zo’n zeldzaam vogeltje toch ook speciaal.  Na de rest van Mario’s uitleg over verdwenen soorten zoals de grijze roodborst en purperkop-flierefluiter vervolgen we richting  Rabbautsmolen (Kloosterstraat, Lede), waar we verder geen opmerkelijke waarnemingen meer doen.  Op de terugweg naar huis doet onze West-Vlaamse vriend er nog een schepke bovenop.  Om zeker in het verslag te komen, fake’t hij tot twee keer toe een val.  Een eerste keer leutig, want bij zijn tuimeling horen we iets kraken in zijn achterzak.  Gelukkig was het iets dat kraakte onder zijn rug en niet zijn onderrug zelf.  De tweede keer nog leutiger, want terwijl hij ligt te rollen in het gras, neem ik vlug zijne velo en ga er mee aan de haal.  Spijtig was het wegeltje net te smal om met 2 fietsen naast elkaar te rijden, waardoor hij mij snel terug kan inhalen, anders had hij wel een paar kilometer mogen stappen.  De derde molen, die aan de Boondocks in Wichelen gunnen we geen stop meer waardig wegens niet in werking.  De laatste kilometers richting Kalken doet Patje ook zijn duit in het zakje.  Aangezien zijn kennis van vogels niet veel verder gaat dan de huismus, beperkt hij zich tot een beetje te gaan vliegen, en jaagt het tempo boven de 40 km/u.  Goe bezig.  Wegens de paasvakantie van De Beize wijken we uit naar Den Schorpioen, waar we dit gevleugeld ritje afsluiten tussen de kippen en hanen op het terras.  Als laatste vermeld ik ook de aansluiting van nieuw Modderfokker-lid Niels Troch, die zich goed uit te slag wist te trekken tussen gasten van 2 keer zijn leeftijd.

Ivan.