is the name, biking is the game

Ik ben net te laat op het kerkeplein om de conversatie door te hebben, maar ik hoor nog net hoe Geert de 2 vrouwen aanwezig (Els en zijn eigen Carla) als fruitmanden bestempelt. Volgens Carla voldoende voor een scheiding. Liefste Carla, bij deze hebt ge het op papier voor als ge eens definitief van die scheve banaan van een Geert af wilt.

Op de Durmedijk ligt het kapotgereden door de machines en ze vallen als, ja als? als strontvliegen op een paardevijg: Axel, Danny (natuurlijk) en Ivan liggen er allemaal. En ook Stefan Im-schoot van zijn velo. (Ja, het is weer eens gelukt. En straks nog twee keer, lees maar verder). Wegsteken dat ge een tuimelperte gemaakt hebt, gaat niet met één kant van uwen tenu in het slijk. Misschien een idee voor Ivan om een nieuw klassement te beginnen en meteen mee op kop te staan? Maar de rest van de dag ligt alles proper en de zandstroken in de waasmunsterse cuestas (ja, goegel het maar eens op) liggen er zelfs perfect berijdbaar bij. Straf, hoe rap het is opgedroogd na een kletsnatte winter. Leutig, leutig.

Karel zit met slappe beentjes. Zo slim geweest om gisteren 10 km te gaan lopen. Dan zijn uw spierkes slappe pap natuurlijk. Op een klimmetje waar ik het altijd lastig heb, steek ik hem waarempel voorbij. Even verder verlaat Karel ons. Ja, zegt Danny, als er mij zo een ouwe grijze zou voorbij steken, ik zou het ook voor bekeken houden.

Danny vindt zijn weg daar goed in die bossen en, ja hoor, we komen uit op de carpoolparking van Waasmunster, een rendez-vous plaats voor mannen die van mannen houden. Een geluk dat onze nieuwkomer Peter, met zijn rose drinkbusje, met óns meerijdt, of dat zou daar wel eens kunnen verkeerd geïnterpreteerd geworden zijn. Die gast moet anders zeker niet onderdoen en rijdt gezwind mee.

Als er ene vooraan te rap naar rechts afslaat, roept Rudy R van achteren uit: ‘Links! Links!’ Els die net voor me rijdt neemt dat letterlijk op (als: ‘Links, links!’, let op de nuance) en slaat, midden in het peloton, en recht voor mijn neus, pardoes nog een tweede keer links af. Dat moet natuurlijk passen dat er daar nu juist nog een wegeltje naar links ligt te liggen. Ik sla alles toe en vermijdt verdere accidenten. Het was niet tegen u hoor, Els, verontschuldigt Rudy zich. Moesten wij het geweest zijn die zo een maneuver uithaalden, we kregen er nog onze zaligheid bovenop van Rudy. ‘Zeg, Els’, merk ik op: ‘Dat wist je toch dat dat niet tegen jou was, anders had Rudy wel: ‘Links! Links! Fruitmand!’ geroepen, hé’.

Els is vandaag in supervorm en moet niet geduwd worden. Dat valt ons allemaal natuurlijk wel wat tegen. Wanneer anders in het leven van een man doet het zich voor dat men – zonder een muilpeer tot gevolg – het achterwerk van een dame uitgebreid mag euh, aanraken. Nooit toch. Is het daarmee dat de bende alsmaar groter wordt dit jaar? Ja, ook ik, die als ik een andere sukkelaar zie afzien, peins van: ‘Sorry gast, maar ik zit me hier zelf al te pletter te terten, lost het zelf op’, zal, als het van pas komt - maar dan ook alleen dan!, Els steeds een ondersteunend duwtje geven. Maar als ze nog een keer peinst van mij in de sprint te proberen komen kloppen, zal het de volgende keer een serieuze duw zijn, richting decor.

De gesprekken in de Beize zijn weer niet voor publicatie vatbaar, en dat ligt vooral aan de fruitmanden. Ik heb geprobeerd het proper op te schrijven, maar mijn capaciteiten zijn in deze toch te beperkt. Goed dat ze in de Beize niet verkopen wat Els daar allemaal wil bestellen, of het was de laatste keer geweest dat ik daar binnen was geweest.

En, om het af te leren. De jongste modderfokkerster, Renske Im-schoot  zich op een stoel neffens haar papa. En Renske Im-schoot gedurig in de lach met de moppen van haar papa. Ze was ook de enigste.

Mario