|
Wekker gezet om 7u45. Eens uit bed gerold passeert een
hersenspinsel met daarin het beeld van een lekker zomers ritje met een lekker
zonnetje, weinig modder en daarna een groepsmomentje op het zonovergoten terras
van de Beize.
Als ik wat later het gordijn opendoe om naar de thermometer op de parking Van
MAHE te kijken blijkt dat hersenspinsel al voor een groot deel af te
brokkelen
.. 14 graden
grijze lucht en een natte straat. Maar kom, niet
getreurd, beneden staat immers een bijna volledig nieuw machine te wachten op
een testrit want nieuwe wieltjes gekocht en een nieuwe kader gekregen (andere
vertoonde scheurtjes en was nog in garantie).
Om half negen staan we zeven man sterk op het kerkplein. Rudy DC en Rudy V, Ivan R, Axel T, Dirk DB, Mario
en ikzelf. Heel even ontstaat er een klein discussiemomentje waarin een droog
ritje langs de baan wordt afgewogen met de essentie van het modderfokkersschap,
nl. veld en modder.
Het is uiteindelijk Mario die de knoop doorhakt en iedereen overtuigd door
simpelweg te zeggen dat wie op de baan gaat rijden eigenlijk een moddermietje
is. Het machogehalte van de meeste stijgt nogal redelijk snel en aldus is er na
een eerste passage door de meersen, even opgeschrikt door een Els die het nodig
vond een Halloweenochtendloopje te gaan doen, van de propere fietskes niets meer te
bespeuren.
Vanaf dit moment zijn er 3 constantes in het verdere verloop van de rit.
1) de modder
2) de hartslag van Axel
3) de wegelkes van Mario
Via Uitbergen en Wichelen gaat de rit over grote wegen rustig (voor de meeste
toch, Axel: 170 bpm) verder tot Mario in Lede de troepen toespreekt en ons
geruststelt: Mannekes, naar het eerste wegelken moet ik een beetje zoeken maar
daarna ken ik de weg perfect zelle. (Axel zakt tot 160 bpm) Als andere mensen s avonds de tv opzetten en
naar Komen eten kijken, zoekt Mario volgens mij wegelkes in en rond Lede. Hij
loodst ons, op een foutje of tien na,
feilloos door Lede en omstreken. Iemand merkt op niet te weten dat er zoveel
wijken zijn in Lede die dan ook nog eens door onbekende wegelkes aan elkaar te
breien zijn. Van een moment waarop Axels hartslag het toelaat iets te zeggen
maakt hij gebruik en zegt: Dat valt nog goed mee van de modder hé maar op
datzelfde moment in alweer een onbekend wegelken ligt plots een plas zo groot
en breed dat we even twijfelden of we
niet aan Overmere Donk waren uitgekomen. Axel zwijgt dan maar weer en jaagt
zijn hartslag naar 190 bpm.
Via een klein stukje van de midsummerride gaat de tocht rustig (197bpm) verder. Tot in Uitbergen Mario en Dirk het welletjes
vinden en resoluut voor de kortste weg richting Kalken kiezen. Ze jagen het
tempo de hoogte in waardoor een scheurtje in de groep ontstaat, even wordt er
gewacht maar dan komt van in de ploegwagen het signaal om door te rijden. We
kijken even of er geen nagels in den boombos gestrooid zijn en besluiten dan
maar door te vlammen tot de schorpioen. Dirk, Mario en ikzelf jagen het
tellerken op de laatste stroken nog eens boven de 40 om dan optimistisch plaats
te nemen op het terras. We krijgen hier ook nog het kraaknette bezoek van Jojo
en Els, Luc K, Annemie en Nadine maar dat zonovergoten e.d.m. is ver te zoeken
en op het moment dat we besluiten toch maar naar binnen te gaan komen ook jarige Jurgen en Karin langs.
Axels hartslag zakt gestaag, de modderfokkers hebben modder achter de oren en
de wegelkes zitten in onze GPS voor de toekomst, alleen dat hersenspinsel van
een zonovergoten terras is ver te zoeken.
Stefan.
|
