Den eerste keer naar de cross en dan toch maar meedoen.
Ik hoopte op wat meer deelnemers van ons maar ik was alleen.
Ik wist echt nie wat ik er moest van verwachten, niets dus en gewoon stressloos
meedoen.
Ik was de woensdag eens gaan piepen en vond het dan al zwaar laat staan de
zaterdag toen erwa modder bijgekomen was.
Tijdens het inrijden zakten we al goed in de modder en des te meer er op
gereden werd des te dieper de modderbrij werd, gelukkig niet te ver maar soms
was het al ver genoeg om vast te zitten.
Op naar de start, da was zo officieel met naam afroeping. Goed dat ik mijnen
nummer wist want ik ben ingeschreven als Patrick Van de Steen uit Wetteren, da
is mijn broer.
Hoe dat gekomen is moet ik eens aan mijn coach, manager, trainer, ......(zie
verslag Waasmunster)....., en biertappende Annemie vragen.
Da is volgens vergunning of UCI punten en toen ik nog eens achterom keek was er
nog enen die slechter was dan mij ( volgens die volgorde dan toch).
Aan de start zei Jan " pas op aan de modder ze gaan daar stil staan,
schuif wa op". Een geluk bij de start gingen ze wa meer naar links
waardoor ik langs rechts vooruit kon schieten, kon schieten dacht ik maar die
mannen reden toch rapper dan dat ik dacht. Ik heb wel wa plaatsen kunnen goed
maken en ben zowa half weg in het pak beland.
En dan begon de misere, afzien, na 200 de modder in , volop in het rood gaan en
er nie meer van bekomen. Na een ronde had ik er nog een paar ingehaald en net
op het moment ik ietsken wilde temporiseren stond Jan daar' de grappigen. Hij
riep me vrolijk toe: " nie vertragen blijven geven". Bedankt Jan want
het was op de juiste moment. De tweede ronde bleef ik verder terrein op
voorliggers goed maken. Aan de aankomst zag ik nog 2 ronden te gaan en ik dacht
amaai die crossers die er zo een uur tegen aan gaan, respect zenne.
Den derde keer de balkjes, tot nu toe was da vlot gegaan, rechts losklikken en
voet op de pedaal zetten, links losklikken en overslaan, wa bollen afspringen
lopen en fiets opheffen om de 2 balken al lopend te nemen. Da ging ook de derde
ronde goed maar het opspringen verliep niet zoals de vorige 2 toeren, ik lande
met mijn kl.ten op mijn zadel( vermoeidheid denk ik). Da fietst nie meer zogoed
als ge pijn hebt en al snel zat ik met drie man in mijn wiel, ik moest efkes
temporiseren en zei met hoge stem" passeer maar". Wa verder stond Jan
terug te roepen om nie af te geven en ik kreeg terug wa courage.
Niet alleen Jan maar ook de andere MF en kennissen deden hun uiterste best om
me verder te roepen, da deed deugd om zo iedere 50 a 100 meter uwe naam te
horen en al vlug was ik de pijn in mijn edele delen vergeten. Op het einde van
de vierde ronde zag ik 1 van mijn voorgangers voor mij en in de 2 brugjes en de
bochten voor de finish kon ik hem al terug voorbij. Een paar 1à tal meter voor
mij 2 man en ik zag ze in de laatste ronde in de modder sukkelen. Da was mijn
kans om terug mijn plaats van voor de pijnlijke ervaring terug te nemen. Iets
te gretig en met weinig overleg stormde ik naar de modder om na 10 meter ook vast
te zitten. De vogels waren gaan vliegen en ik mijn huidige plaats nog
behouden. Da lukte en ik eindigde op een 15de plaats van de 30 vertrekkende(
heel juist weet ik da zo niet zenne, da zijn getallen die ik gehoord heb)
Mijn plaats was nie belangrijk, ik heb het eens meegemaakt en zal nog wel eens
ergens deelnemen voor de fun en als de gelegenheid voordoet. Ik heb me
geamuseerd en heb daarna nog eens goe naar de profs gekeken. Het was de eesrte
maal dat ik dit in real time zag. Indrukwekkend, hoe die mannen door da slijk
klieven en hoe Nijs keer op keer nen bunny hup doet over de balken.
Ik had ne geslaagde namiddag en bedank nog eens de MF en andere kennissen voor
de aanmoedigingen, ge moet da ook eens proberen, ge zult zien da doet deugd
Frank
|
