De volgende dag bezocht ik op aanraden van de zoon des huizes een dorpje op 30 km ten noorden van de hoofdstad gelegen. Hier bevond zich een door de bombardementen zwaar beschadigde ruïne van een hospitaal welk in het begin van de 20ste eeuw door de Franse kolonisten werd gebouwd.
Ook bracht ik een bezoek aan een eeuwenoude stupa op de top van een heuvel. De stupa was jammer genoeg door dieven (m.a.w. grafschenders) op zoek naar verborgen schatten, deels vernield. In de uitgegraven tunnel dwars door de voet van de stupa trof ik 2 Canadese ontwikkelingswerkers van middelbare leeftijd die hier een romantisch koel plekje hadden gevonden. Hun project bestond uit het bouwen van een leiding die het dorpsschooltje van het nodige water zou voorzien. Ze werkten samen met een 10-tal Canadese bouwingenieurstudenten die ik 2 dagen later in de hoofdstad nog zou ontmoeten. Hun volgende project was in het noorden van Vietnam gesitueerd en beide stralend van zelfvoldoening vertelden ze me over hun volgende reisplannen. Omdat zij de streek al op hun duimpje kenden beschreven ze mij de weg naar een afgelegen waterval. De waterval heb ik nooit gevonden maar in de plaats kreeg ik een eindeloze rit over een behoorlijk steile onverharde bergpas als cadeau. Na een paar keer te moeten stoppen voor kuddes koeien en waterbuffels bereikte ik een tot de verbeelding sprekende mooie vallei opgebouwd uit gifgroene rijstterassen en een typisch plattelandsdorpje. In het dorp werden de rijstvelden omgeploegd met behulp van  waterbuffels en stonden er ganse families, met de knieën bijna tot in de modder, rijst om te planten. De kinderen van het dorp die in het begin heel verlegen om het hoekje poolshoogte namen, begonnen na een tijdje al giechelend rondjes rond me te lopen toen ik probeerde een videootje van hun te maken. Na een wandeling in de doodlopende vallei liet een oma me schuilen in haar hut voor een naderend onweer en liet ze me proeven van nootjes die op een klein kampvuurtje in "de keuken" werden gebrand.....heummmmm wat waren die lekker!!!
De terugweg leek meer op rodelen dan op motorrijden op de spekgladde weg die van tijd tot tijd meer iets weg had van een rivier. Met het begeleidende angstzweet om niet in de afgrond te belanden kwam ik een klein uurtje later van kop tot teen onder de modder zonder kleerscheuren aan de andere zijde van de berg aan......ik zwoor mezelf dat dit de laatste keer was dat ik van de gangbare route afweek in het regenseizoen. Bij thuiskomst trok de zoon zijn Chinese oogjes wagenwijd open en vroeg verbaasd....Where have you been????

Mijn reisdoel voor de komende dag zou afhangen van de hoeveelheid regen die de komende nacht zou vallen. In de ochtend waren de onverharde straten voor het guesthouse zo goed als opgedroogd en waagde ik het op een off-raod trip naar Saisoumbouri waar ik de hoogste berg van Laos wilde zien (khoor jullie al denken..... nooit geleerd). Na 30km dirtroad kwam het eerste obstakel, een snelstromende beek met een halfingestorte bamboobrug. Na enige overweging zou ik liever direct in het water vallen dan eerst van de brug te moeten tuimelen en alsnog nat te worden. Bleek dat de beek dieper was dan ingeschat en dat ik pal in het midden door een rotsblok bleef vaststeken. Gedwongen af te stappen stond ik bijna tot aan mijn kruis in het water maar de motor bleef ongestoord verder pruttelen....ik was te vroeg aan mijn lofzang begonnen want 5 minuutjes later begaf hij het dan toch zonder verdere aanleiding......Scheisse....2 mogelijkheden of terug dat gevaarte door de beek sleuren en
10 km verder in het gepasseerde dorp om hulp vragen??? of het erop wagen dat in de andere richting sneller een ander dorp zou komen opdagen. Ik koos voor optie 2 en bereikte na een klein uurtje zwoegen en zweten (dat kl...ding tegen verschillende heuvels moeten opschuiven) het volgende dorpje waar een plaatselijke wolkbreuk het tafereel compleet maakte. Bleek dat mijn beschermengel er toch nog altijd niet vandoor was gegaan want de man van de eerste hut waar ik "aanbelde" wist van wanten. Ik legde hem in gebarentaal uit hoe ik door de beek was gesuggeld en zo loste hij het probleem op door een paar hutten verder een nieuwe bougie te gaan halen.... Na enige verwoede pogingen kregen we het ding weer aan de praat. Toen ik naar de rekening vroeg nodigde hij me uit op een kopje thee en legde ik aan de hand van mijn kaart uit wat mijn reisdoel was voor die dag. Begon hij opeens te lachen en gebaarde hij dat ik op een compleet andere weg zat.... was dat effe balen, die berg kon ik wel uit mijn hoofd zetten vandaag.
Op de terugweg sloeg ik lukraak een zijweg in welk ook weer een bergpas bleek te zijn... nu maar bidden om geen regen op "mijn dak" te krijgen. In het volgende dal stopte ik bij een hutje dat dienst deed als buurtwinkel en waar dan ook de hele buurt gezellig bij elkaar zat te keuvelen.... Ik had had er enkele leuke contacten met de opa's die nog altijd een aardig mondje Frans spraken. Een man zonder tanden met 1 oog vertelde me dat er verderop niet meer veel te zien was en dat de weg er zeker niet beter op werd. Na deze goede raad maakte ik rechtsomkeer en reed ik onder begeleiding van opa en oma op de scooter met in elke hand een paar levendige kippen terug naar Ber5...

Bij onze zoektocht naar het enige guesthouse in Hatsa dachten we eventjes dat het omaatje ons bij de neus nam toen ze ons een krot van een kamer toonde met een opgerolde mat in het midden die dienst moest doen als matras. Bij het zien van enkele megaspinnewebben inclusief bewoners besloten we om dezelfde dag nog met een soort van vrachtwagen naar de hoofdstad van de provincie te reizen. Achter in de laadbak werden we vergezeld van een gezinnetje met drie kleine kinderen waarvan de middelste ernstig ziek was.  De moeder (traditioneel als Ahka vrouw gekleed en haar kleinste spruit aan de borst) legde met handen en voeten uit dat ze een dokter gingen opzoeken in de grote stad.  Na veel gehobbel zette de vrachtwagenchauffeur ons af bij een groot chinees “hotel” dat in verhouding met de prijs veel te ongezellig en behoorlijk smerig was. Op zoek naar een volgende overnachtingsmogelijkheid bleek het volledige hotel volgeboekt te zijn vanwege een bruiloft.  Na het raadplegen van onze trotter (reisgids) maakten we met ons heel hebben en houden een wandeling naar het hoogste punt van de stad (waar we trouwens  een uurtje geleden met de vrachtwagen al gepasseerd waren) op zoek naar het Poufa “hotel”.  Het was een voormalige legerkazerne met nog altijd aanwezige loopgraven en ondergrondse tunnels. De uitbater was  een heel sympathieke gezonde Laotiaan en zijn traditionele dansbewegingen (met overstrekte vingers kleine cirkels draaiend) waarmee hij ons tegemoet kwam gaven aan dat hij iets te vieren had. Wij hadden na deze vermoeiende dag nood aan platte rust en beloofden de chef dat we later met hem een feestje zouden bouwen.  Jammer genoeg waren na 2 uurtjes rust de rollen omgekeerd en lag onze vrolijke danser van giet (zou de laolao er voor iets hebben tussen gezeten???)

Op zondagmorgen verkenden we al slenterend de kleine verlaten straten van het centrum en zagen leuke taferelen zoals stokoude kromme vrouwtjes met lange wollen sokken (nog een overblijfsel van de tijd dat ze op het platte land werkten om bloedzuigers te voorkomen). Ook zagen we een monnik van midden 20 vol met tattoos (bewogen jeugd achter de rug en nu tot bekering gekomen?)

Bij het zoeken en rondvragen naar een niet bestaand internetcafee werd ik door een jongen uitgenodigd om bij hem thuis een mailtje te doen voor moederkesdag. Zelf moest hij naar een vriend en legde ons uit hoe we alles moesten afsluiten…van blindelings vertrouwen gesproken.

Terug in de kazerne aangekomen kreeg Seda moeite met het idee dat het einde van haar reis in zicht was en ons gedwongen afscheid naderde. Om de pijn te verzachten hebben we op een terrasje achter de kazerne met zicht op de stad op zijn Bayers gefruhschopt en werd de dag afgesloten met een lach en een traan......

hello liefste lezers....hier zijn we weer, terug van weggeweest. Mijn plan om van Pnom Penn naar Ho Chi Minh City (alias Saigon) te reizen, is vlekkeloos verlopen. Na een busreis "du luxe" inclusief een beetje strubbelingen aan de grens (omdat mn visa al een paar dagen verlopen was) mochten we onze reis over een moderne Vietnamese autostrade verderzetten. Eens in de stad aangekomen hebben we na een klein uurtje ronddolen in kleine steegjes een cheap (2.5 euro p.p) en gezellig hotelletje gevonden in de jaren 70 stijl. De eerste dag hebben we met gebruik van de lonely planet (de reisgids) een fikse toeristische stadswandeling gemaakt van om en bij de 8 km. Gedurende onze wandeling werden we net als in Cambodja op elke hoek van de straat aangesproken door opdringerige fiets- en motorfietstaxi's die het woord wandelen duidelijk niet in hun woordenboek hebben. We hebben deze keer wel voet bij stuk gehouden en de ganse ronde met oude tempels, kathedralen, koloniale gebouwen en skyscrapers met onze eigen voeten afgelegd. Saigon is een heel dynamische stad met duizenden en duizenden minibrommerkes die zich wonder boven wonder door deze mierennest weten te wringen. Omdat al dat verkeer ook een hels lawaai met zich meebrengt in de aard van  "wie heeft er de luidste toeter" waren we na deze halve dagtrip weer blij om van de rust van het hotelletje te genieten.
 De volgende dag hebben we om de hitte (32 graden) te vermijden meer de "koelte" opgezocht in een labyrint van  schaduwrijke smalle steegjes. Hier hebben we een blik geworpen op het alledaagse leven van de gemiddelde Vietnamese stadsmens. De meeste woningen zijn heel smal en een paar verdiepingen hoog. Ze zijn zo gebouwd dat ze overdag aan de voorkant volledig open zijn en je zo een blik kan werpen in woon- slaapkamer en keuken. We merkten gedurende ons geslenter dat de Vietnamese mensen niet zo fotogeniek zijn als die van het buurland en kregen dan ook van tijd tot tijd een heel duidelijk nooooooooooo!!!!!!  als ik vroeg om een kiekje te maken. 's Avonds zijn we op zoek gegaan naar een open busticket richting  noorden . We waren versteld van de vele concurrentie en hebben na een beetje zoeken een heel gunstig ticket gevonden voor 124000 dong (10 euro). Je hebt met deze bus de mogelijkheid om 4 à 5 tussenstops te maken gedurende de 1600 km lange reis en je bent vrij om overdag of  's nachts te reizen. Je moet je enkel op de voordag  bij het reisbureau kort aanmelden.
We zijn dan de volgende dag met de nachtbus op een slopende reis richting het Vietnamese Blankenberge (alias Nha Trang) vertrokken. We konden toch niet zo slapen zoals we zouden willen vanwege plaatsgebrek, fiepende en krakende zetels, en een chauffeur die elke vijf voet op zijn toeter drukte. Bijgevolg kwamen we als zombies aan en hebben we de eerste dag niet veel meer verricht dan naar het mooie witte strand te gaan en daar te chillen onder de palmbomen en onze dorst te lessen met een een verfrissende kokosnoot. We hebben dan 's avonds in ons hotel  een snorkel -en boottoer  geboekt voor de komende dag.
Onze eerste indruk wanneer we in alle vroegte bij de boot aankwamen was .....help!!!!!!!!!!!!dit wordt niets!!!! We hadden een kleine romantische boot verwacht met een dozijn andere toeristjes. Niks daarvan...........een megaboot met om en bij de 60 toeristen vol met luide krakende muziek en daarbij nog een lichte kater van de vodka redbull (voor een halve euro is heel verleidelijk..) van de vooravond. Gelukkig waren er een paar fijne mensen op de boot namelijk Eva en David (respectievelijk 27 en 30 jaar en beide afkomstig van het Belgische Lier) en Denise (21-jarige wereldreizigster en van de U.S.A. afkomstig) waarmee we vele reiservaringen hebben uitgewisseld. Op de boot zaten ook een stelletje goedgezinde uitgeslapen Chinezen en jawel.....ze boeren na het eten maar moesten er net als ons westerlingen smakelijk om lachen. Gedurende de boottrip werden we nog getrakteerd op een liveconcert, gegeven door een paar lolbroeken van Vietnamezen. Al bij al was het dus toch nog een leuke dag geworden en om de dag goed af te sluiten besloten we om samen met de 2 andere Belgen en Denise van de goedkope redbull te profiteren.....en hebben nog eens goed gelachen.
De volgende dag waren we in alle vroegte opeens klaarwakker toen Seda me in alle vroegte in paniek wakker maakte en vertelde dat we in de nacht bestolen waren. De dieven zijn via de balkondeur binnengekomen en moeten een soort van ninjas zijn geweest want de mogelijkheden om op het balkon te geraken op de eerste verdieping waren minimaal. Ze hebben waarschijnlijk een soort van slaapgas gebruikt want in de flashbacks die ik had in de volgende dagen heb ik vaag mensen gezien maar mijn lichaam kon niet reageren. De dieven zijn aan de haal gegaan met mijn 2 digitale camera's, een spiksplinternieuwe gsm, een 200-tal American dollar en nog wat Vietnamese dongs. De gsm die ook als wekker fungeerde hebben ze tussen ons beide kopkussens uitgehaald en das toch wel creepy....he. Na een half uurtje op het politiestation gezeten te hebben merkten dat we de voorbije nacht niet de enige ongelukkigen waren (een 4-tal andere beroofde toeristjes kwamen ontzet opdagen). Al bij al waren we opgelucht dat onszelf niets is overkomen en hopen we dat de verzekering de opgelopen schade dekt.
Gelukkig hebben ze ons paspoort en de bankkaarten daargelaten zodat we besloten om deze oord de volgende dag zo snel mogelijk te verlaten en het in te ruilen voor een mooi oud stadje Hoi An genaamd. Het stadje is in de Vietnamoorlog niet verstoord geworden en herbergt een paar heel mooie steegjes en huisjes en is volledig (volgens sommige reizigers een beetje teveel) op de toeristen afgestemd. We vonden weer een prijswaardig hotelletje in de oudstad en kwamen tot de constatatie dat onze overburen ons heel bekend voorkwamen nl. het boottrio (zie boven). We troffen hun in de namiddag na een zweterige fietstocht op een tropisch strand een paar kilometer verderop. Na een paar plonsjes en nog een paar kilometers meer in de benen (o.a. door een gezellige ontoeristische volksbuurt) hadden we voor de afwisseling weer een leuke dag achter de rug en hebben hem bekroond met een heerlijk Vietnamees dineetje. De volgende dag namen we de namiddagbus naar het Bac ma nationaal park om samen met het andere trio een verregende oerwoudwandeling te maken. Van de wildlife zoals verschillende apensoorten, tijgers, slangen, tropische vogelsoorten....kregen we jammer genoeg niets te zien. Af en toe kregen we een kort fluitorkest te horen en een paar aapjes in de bomen hebben ons drijfnatte mensjes vanop een veilige afstand uitgelachen. Het grote voordeel van deze regendag was dat de vele watervallen die we zagen een grote indruk nalieten, net zoals de bijna 1 meter lange regenwormen (zie foto's).
Seda en ik besloten om in de namiddag de 17 km lange wandeling (1200 hoogtemeter) richting dal te starten en hadden de daarop volgende dagen dan ook de gebruikelijke spierpijn. De volgende dag troffen we bij de bushalte op de hoofdweg de andere Belgjes en Denise en namen we na een paar Vietnamese koffietjes en zelfgesmeerde broodjes de bus richting Hue.
Eenmaal in Hue gearriveerd besloten we om een overnachting uit te sparen en dadelijk in de late namiddag de nachtbus richting hoofdstad (Hanoi) te nemen. Dit was een 13 uur durende rit met deze keer iets minder krakende en piepende zetels maar hiervoor kregen we ter compensatie  een gekke buschauffeur in de plaats die levensmoe was (hij had de rare gewoonte om af te wachten tot er een bocht in zicht was en begon dan op z'n dooie gemak vrachtwagens in te halen). Onze engelbewaarder is nog altijd mee op reis en we kwamen gelukkig veilig en wel (zombie) in the old quarter van Hanoi aan. Na een tijdje zoeken vonden we voor 4 euro een tweepersoonskamer met een schuchtere huismuis inclusief. De kamers zijn hier in het algemeen heel oud maar toch relatief netjes en proper. Vanaf het eerste moment waren we een beetje verliefd op deze stad met het Aziatische levensritme en Parisienne flair. The old quarter draagt al een meer dan 1000 jaar oude geschiedenis met zich mee. In de 13de eeuw hebben zich  hier 36 handelaren gevestigd en openden i.p.v. 1 winkel een ganse straat met tientallen winkels, allen met soortgelijke handelswaar. Met de jaren heeft zich dit geheel uitgebreid tot meer dan 50 sfeervolle winkelsteegjes. De straatnamen beginnen allemaal met Hang(welk zoveel betekent als handelswaar) en dan de naam van wat er wordt verkocht. Om een paar voorbeelden te geven, Hang chai (flessen), Hang da (leder), Hang dong (koper), Hang thuoc bac (kruiden medicijnen), Hang ga (kip), Hang Ca (vis), Hang Khoai (zoete patatte), en ga zo maar verder....Midden in the old quarter ligt er ook een meer nl. het Huan Kiem Lake waarvan gezegd wordt dat er nog schildpadden in leven van rond de 250 kg, mythe of realiteit, wij hebben er in ieder geval nog geen gezien.
Na 2 twee dagen de stadssfeer opgesnuifd te hebben waren we toch wel weer toe aan frisse zeelucht en rust en besloten we om een tweedaagse boottoer te maken in het wereldbekende en prachtige natuurwonder van Vietnam,  nl.Halong bay. Het bestaat uit plusminus 3000 eilanden die als groene torens uit de golf van Tolkin reizen (vlak tegen de Chinese grens). Deze kleine eilandjes zijn in sommige gevallen omringd met stranden; het zandsteen waaruit ze zijn opgebouwd is vaak zo verweerd door storm en water zodat de prachtigste vormen ontstaan. Door dit natuurgeweld zijn ook de indrukwekkende grotten ontstaan die speciaal voor ons toeristjes in alle kleuren worden verlicht en de vormen van de duizenden stalagtieten nog beter tot hun recht doen komen. Zoals bekend zijn er bij elk natuurwonder de nodige massa toeristjes aanwezig maar we wisten alsnog  op de houten boot  een heel romantisch en "tweezaam" plekje te vinden op de met drakenkop versierde boeg (voelden ons een paar mooie uurtjes in de film Titanic, zonder het zinken natuurlijk). We boekten voor de nacht via ons hotel in Hanoi een kamer van iets hogere klasse(maar nog steeds gunstig) in het Princess hotel op Cat Ba eiland. We waanden ons bij de entree ook heel eventjes als prins en prinsesje maar die droom viel al snel in duigen toen er bleek dat het hotel boemvol zat en wij niet op de lijst stonden. De taxichauffer heeft ons dan mee naar het hotel genomen waar hij zijn gebruikelijke procentjes had en we legden ons dan maar bij de situatie neer en probeerden er nog een leuke avond van te maken met 13000 dong op zak (iets meer als een halve euro). Op de boot werd er ons namelijk verzekerd dat er bankcontacten op het eiland waren, ma noppes...We zijn dan bijgevolg maar vroeg "schaapjes gaan tellen" in de hoop dat we de volgende dag  genoeg gratis eten en drinken op de boot konden bemachtigen. Het eten was inderdaad in de toerprijs inbegrepen maar we moesten het die dag stellen met 1 blikje cola dat we na een beetje afpingelen wisten te versieren. Alsof we die dag nog niet arm genoeg waren merkte Seda  's avonds bij aankomst in Hanoi  dat haar portefeuille met bankkaarten en identiteitskaart was gestolen. Ze had ze 5 minuten van tervoren in de bus nog in haar hand gehad en onze enige hoop was dat ze op een of andere manier dan toch op de bus was gebleven. We versierden zo snel als mogelijk een motortaxi om op zoek te gaan naar de bus die ons net ervoor had afgezet. Het kwam ons voor alsof we in een film met wilde achtervolgingsjacht zaten toen we nonstop claxonnerend door de stad flitsten. De bus was jammer genoeg in het drukke avondverkeer verdwenen en gingen dan vervolgens met mijn bankkaart het nodige geld afhalen om de taxichauffeur te betalen die van de gelegenheid gebruik maakte dat we op voorhand geen prijs met hem hadden afgesproken (dat kon er ook nog wel bij!) Nu verstaan jullie waarschijnlijk de titel van dit hoofdstukje Vietnam beter.......Geloof het of niet maar deze dag had toch nog een heel vrolijk einde toen er een man in het hotel verscheen om te zeggen dat de portefeuille met inhoud op de straat was gevonden en hij ze voor 10 dollar kon terugbezorgen. Het geheel kwam ons wel heel verdacht voor en waarschijnlijk kende de man de teleurgestelde dief (of was hij het zelf?) en wilde op deze manier toch nog een centje bijverdienen. Maar dat kon ons op dat moment alles worst wezen want wij hadden een goede afloop te vieren.............tijd voor een nieuw hoofdstuk