T’is niet leuk om boer te zijn…  ’t probleem is nu stikstof

Boer zijn in Vlaanderen en boer zijn in Wallonië. T’is een groot verschil.    Daar waar Vlaamse boeren geconfronteerd worden met beperkingen, zware administraties, complexe subsidieregelingen,  invoerconcurrentie, meststoffendecreet, quota’s en nu vergunningsweigeringen en schrappingen gaat het in het buitenland er soms minder erg aan toe.

Redenen daarvan worden te weinig belicht en daarom even toelichten.  We horen enkel dat de Vlaamse regering tot geen vergelijk komt en dat de Vlaamse boeren terecht trouwens, erg ongerust zijn over hun toekomst.

Europa heeft de stikstofnorm reeds jaren geleden vastgelegd voor de Europese landen.  Dit beleid is een slap soepje waarbij de landen in feite door Europa niks veel ten laste kan gelegd worden tenzij een rechtbank een uitspraak doet.  Een juridisch precedent geeft een land de verplichting de norm toe te passen.  Dit is nu precies wat er in Vlaanderen gebeurd is. Ergens ten lande is er een vergunning voor een kippenkwekerij door de rechtbank geschrapt geweest omdat die oordeelde dat deze niet voldeed aan de Europese stikstofnorm.    

Aangezien Wallonië in ons landje selectief soms wel, soms niet tot ons grondgebied behoort is deze uitspraak niet van toepassing voor het andere landsgedeelte.   Hoewel de stikstofproblematiek er in iets lichtere mate ook heerst bestaat deze discussie in de Waalse regering niet.    Geen Waalse haan kraait daar met geen woord over.

In Nederland werd de norm ook via een gerechtelijke uitspraak afgedwongen en dient ook daar de norm gerespecteerd te worden.  In Wallonië knijpt men dus weer eens, zoals in zoveel gevallen, een oog dicht en ontsnapt men aan de strenge norm die in Vlaanderen opgelegd werd.

Stikstof wordt vooral geproduceerd door de veeteelt binnen de landbouw en door de industrie.  Meer dan 70% is afkomstig uit landbouw en dus is deze sector hard geviseerd.  Harder dan de industrie.

Vlaanderen dient de norm toe te passen en dus maatregelen te nemen om aan de norm te voldoen met als gevolg dat de discussie in de Vlaamse regering gevoerd dient te worden om tot aan het gedwongen opgelegde resultaat te komen.

De CD&V, heeft de boerenbond al sinds oudsher als een van hun zuilen.   Zij verdedigen de belangen van de boeren en terecht.   Boeren zijn zelfstandigen die een enorm werk verzetten.   Ze investeren in hun bedrijven grote sommen en velen werken zeven dagenweken.   Het is voor hen dan ook belangrijk om rechtszekerheid te hebben over hun toekomst.   Investeringen op langere termijn kunnen niet zomaar naar korte termijn terug geschroefd worden.   Een bekomen vergunning dient gerespecteerd te worden. Dit is het minimum van wat men van de overheid mag verwachten.  

Enkel een gerechtelijk bevel kan daar verandering in brengen en dan staat de politiek tegen de muur en dienen ze in feite woordbreuk te plegen.  

Negeert men de uitspraken dan zullen uitgeschreven vergunningen stelselmatig door de rechtbanken vernietigd worden.   Dit is een onmogelijk scenario en dus dienen er aanpassingen te gebeuren die binnen de uitgesproken vonnissen vallen.  Zoniet is de verwarring en de onzekerheid voor de boeren niet gegarandeerd en zal de politiek als schuldige met de vinger gewezen worden.    Een zeer lastige situatie.

De compromis om tot aan de norm te voldoen is dus een lastige zaak.   De boeren moeten weer eens inbinden omdat zij de grootste stikstofuitstoters zijn. De industrie wordt minder hard aangepakt.   Geen enkele partij is er gelukkig mee om de beperkingen op te leggen maar het moet nu eenmaal.  Het plan van Demir is allesbehalve sympathiek te noemen en wordt door CD&V (en de Boerenbond) niet aanvaard.  Het is voor de haast teloor gegane partij CD&V ook een dossier om electoraal te scoren.    Natuurlijk is het sympathiek om voor de boeren op te komen.  Dat wenst in feite iedereen maar hier kan deze partij de aandacht op een positieve manier naar zich toe trekken.   Ook VLDers, socialisten, NVAers, VBers hebben sympathie voor de gerieven van de boeren maar deze partijen dienen wel de onaangename maatregelen en beperkingen te steunen om aan de juridische en Europese eisen te voldoen.

Het is allemaal begrijpelijk en best te plaatsen.    Maar is er een andere uitweg???   Ik vrees van niet.   

Wie een juridisch vonnis naast zich neerlegt wordt geconfronteerd met dwangsommen en de builenpest.    Voor de Vlaamse regering is dit een hels op te lossen probleem.

Enkel maar eigenaardig dat Vlaanderen dit weer eens moet oplossen en dat anderen de dans ontspringen.