Al maanden duurt het conflict over de overdracht van de
Delhaize winkels naar zelfstandige uitbaters.
De stakingen situeren zich zoals te verwachten hoofdzakelijk in Wallonië
waar staken geen recht maar gewoon extra vrije tijd geworden is. Een soort extra vakantie die men willekeurig
neemt volgens hoe de wind draait of volgens de stand van de maan en de sterren. Als
men het allooi op TV kan bekijken is het duidelijk dat het IQ van de stakers s
lands gemiddelde niet haalt.
Wat een ziek schouwspel van de vakbonden is me dat??? Welk spel spelen zij in feite?
De werknemers worden uitgenodigd om aan dezelfde
voorwaarden, behoud van anciënniteit en identieke werkomstandigheden van
werkgever te wisselen. Maar door de
onophoudelijke ophitsing van vakbonden en afgevaardigden wordt beweerd dat deze
voorwaarden niet gerespecteerd zullen worden.
Wel, het is eenvoudig.
Alle voorwaarden worden duidelijk omschreven in de
overdrachtsovereenkomst of in de nieuwe arbeidsovereenkomst. Stemmen die overeen met de eerdere
voorwaarden, dan is daar geen speld tussen te steken.
Maar het doel van de vakbonden lag elders. In feite eiste men collectief ontslag voor de
betrokken werknemers. Men zou de wet
Renault dienen in te roepen om op deze manier premies te kunnen opstrijken. De aap kwam al snel uit de mouw.
Dit zou inhouden dat Delhaize opzegvergoedingen zou moeten
uitkeren waarna de werknemers een nieuw contract zouden kunnen afsluiten met de
zelfstandige ondernemers. Pure diefstal
en aftroggelarij.
Er is in de verste verte geen enkele reden waarom Delhaize
bakzeil zouden dienen te halen. Ze ontslaan niemand en Delhaize heeft
beslissingsrecht om strategische wijzigingen binnen het bedrijf door te voeren
mits respect voor de medewerkers en zijn
personeel. Dat in dit geval
werkzekerheid aan dezelfde voorwaarden, op dezelfde plaats gegarandeerd werd is
op zijn minst een zeer correcte houding.
Er zijn meer kandidaat overnemers dan er over te nemen winkels
zijn. Er is dus niemand die enig nadeel
kan ondervinden.
De vakbonden zijn verantwoordelijk voor de chaos die ze
teweeg brengen. Voor de verliezen en de
slechte reputatie van een goed werkend bedrijf. Zelf hebben zij geen statuut, zijn ze niet
aanspreekbaar, dragen geen verantwoordelijkheid en kunnen dus niet in fout
gesteld worden. De vakbonden beheren
gigantische kapitalen van de bijdragen van hun leden, ze ontvangen sommen van
de overheid en beheren de werkloosheidsuitkeringen. Hun boekhouding is niet openbaar, ze dienen
geen balans in en zijn dus in feite een enige en unieke groep van niksen die
zomaar kunnen sjoemelen. Ze dragen geen persoonlijke noch rechtspersoonsverantwoordelijkheid.
Een deel van hun leden die
zowel economische- als materiele schade aanrichten gaan vrijuit. Het
zijn ongestrafte criminelen.
Men klaagt en zaagt dat de onderhandelingen stop gezet
werden maar redelijkheid tegen onredelijkheid brengt dit teweeg. Als alle regels gevolgd werden, als alle
garanties geboden werden zijn alle voorwaarden vervuld en valt er in feite niks
meer te onderhandelen.
Werknemers moeten zich kunnen verweren tegen onterechte
situaties waarbij hun rechten geschonden worden. De rechten van de werknemers dienen
gerespecteerd te worden en een vakbond zou dit moeten behartigen. Dit is hun taak maar dit is hier niet het
geval.
Werkgevers hebben ook hun rechten en plichten. Ook hun plichten dienen ze te respecteren en
te vervullen. Rechten lijken werkgevers
niet meer te hebben, enkel nog plichten.
Zelfs beslissingsrecht binnen een eigen private bedrijf zet
met hiermee op de helling.
Wat we nu zien is een vakbond die wild om zich heen slaat en
totaal onterecht geld poogt te puren zonder enige basis, noch met enig recht. Een vereniging die hun leden dol draait
waarbij ze vernielingen aanrichten en werkwilligen bedreigen. Deze groep van stakers zou men op staande
voet moeten kunnen ontslaan, zonder recht op werkloosheid, zonder enig
recht. Dit zijn werkonwilligen die een
perfect mooie en identieke baan aangeboden krijgen maar die dit weigeren. Reden om op staande voet ontslagen te worden
omwille van grove nalatigheid en schuldig verzuim.
Zowel werknemers en werkgevers zijn loyaliteit tegenover
elkaar en tegenover hun bedrijf verschuldigd.
De zelfstandige ondernemers die hard werken voor hun zaak
kijken er zeker met een bang hart naar uit om die rotzooi een baan te moeten
aanbieden. Zelfstandigen worden
omschreven als bloedzuigers en mishandelaars
. Wat een blaam voor de vele
initiatief nemende werkgevers die soms hun hele hebben en houwen riskeren om
een mooie zaak uit de grond te stampen.
Wat een eer om werkgever te zijn . .
Hopelijk kan Delhaize slagen in hun beslissing en komen de
revolterende werknemers tot inkeer of vertrekken ze. Toegeven aan de stakers lijkt me totaal
geen optie.
-
Ryanair
Een tweede ongehoorde situatie van stakingsrecht misbruik is
er bij Ryanair.
Dat Ryanair een bedrijf is die werkt op het kantje van de
snee is gekend. Maar Ryanair ook dient de wetten te respecteren
van de werknemers.
Ik veronderstel dat iedere Belgische piloot of steward of
medewerker van Ryanair die bij de aanvang een arbeidsovereenkomst ondertekende weet
heeft van de voorwaarden die duidelijk beschreven zullen staan.
Ook veronderstel ik dat iedereen die een arbeidsovereenkomst
ondertekende ook blij was met zijn aanwerving.
Het is aan deze werknemers om na te gaan of deze voorwaarden
gerespecteerd werden. Werden deze
niet gerespecteerd, dan is het aan hen om individueel of collectief naar de
rechtbank te stappen om daar hun gelijk af te dwingen.
Maar nee. Staken
lijkt ook hier weer een betere
oplossing.
Daarbij in volle vakantietijd duizenden mensen hun vakantie
ontzeggen en hopen ellende veroorzaken.
Dit is onder alle peil.
Staken is in vele gevallen een pure chantagemiddel
geworden. Het stakingsrecht wordt
misbruikt.
Waarom zou een rechtbank een foute houding niet kunnen
beslechten en via vonnis een recht afdwingen?
Hoe dan ook, hier treft men duizenden onschuldige mensen
waarvan velen het hele jaar hard werken
en uitkijken naar hun vakantie. Het is
niet enkel hun vlucht die in het water valt, het zijn ook hun centen die ze
reeds betaalden voor hotels, huurwagens en uitstappen. Het is ook hun verlangen om even van een
vakantie, veelal in familieverband, te kunnen genieten.
Het is schandelijk en laag bij de grond om al deze mensen te
treffen die met hun grieven geen uitstaans hebben. De stakers doen ernstige schade aan niet
betrokkenen. Vergelijkbaar als een
betoger die willekeurig wagens in brand steekt of ramen ingooit van partijen
die met hun ongenoegen niet in relatie staat.
Ryanair is een bedrijf die naar mijn mening uit economisch
oogpunt puurt wat er te puren valt. Het
zal een bedrijf zijn die rekent en cijfert en haast enkel mathematisch tewerk
gaat soms ten koste van het welzijn van zijn medewerkers. Dit kan ik me best
voorstellen en dit is zeker niet mijn economisch model die ik voor ogen heb of
verdedig maar het blijft voor iedere werknemer een eigen keuze om voor dit
bedrijf te werken of om elders te solliciteren.
Mogelijks hebben de werknemers van Ryanair redenen om
uitermate ontevreden te zijn maar in deze situatie is staken niet aanvaardbaar.
Hun gelijk dienen ze op een andere manier te bekomen.
Stakingsrecht is een fout begrip. Niet zelf op te lossen conflicten dienen via
arbitrage of rechtbanken opgelost te worden. Niet via stakingen.
Staken geeft geen bewijs dat diegene die staakt gelijk
heeft. Ze dienen aansprakelijk gesteld
te kunnen worden voor de aangebrachte schade in geval van ongelijk. De vakbonden, die veelal aan de basis liggen
van de stakingen, zouden daarvoor verantwoordelijk gesteld moeten worden.
