Als bij toeval las ik een rapport over de werking van het
Rode Kruis, USA die zoals zovele andere landen in de wereld fondsen werfde voor
de heropbouw van Thaiti na de ramp nu zo'n tien jaar geleden.
Er werden 500.000 dollar fondsen beschikbaar gesteld om
minstens 130.000 huizen te bouwen voor de slachtoffers. Dit geld werd opgebracht door particulieren
die via donaties geld over maakten. Er
werden welgeteld 6 huizen gebouwd en het fonds was leeg. Uitleg over het verdwenen geld is er nooit
gekomen.
In 2009, tien jaar geleden ontvingen de voorzitters van de
grote goeie doelen fondsen een jaarwedde die schommelde tussen de 100.000 en
170.000 euro per jaar. Wat dit op
vandaag zou zijn moet een stuk hoger uit komen. Onder deze organisaties vinden we Amnestie
International, Cliniclowns, Greenpeace, de Stichting Kankerbestrijding, SOS
kinderdorpen, Unicef, Terre des Hommes, Wereld Natuur Fonds en zoverder. Het lijkt er dus op dat het goeie doel in
eerste instantie hun eigen goeie doel is.
Dat de verdiensten en
lonen voor andere verantwoordelijken van deze organisaties dan ook hoog ingeschat
mogen worden lijkt een logisch gevolg.
Voor de particulieren en bedrijven die met een groot hart
maandelijks een schenking voorzien zou dit een belletje moeten doen rinkelen.
Naast het vele goeie werk die wel verricht wordt en veelal
door vrijwilligers vergeet men soms de belangen die dergelijke organisaties
vertegenwoordigen. Natuurlijk zijn
heel veel mensen begaan met het goeie
doel, werkt men hard en worden veel positieve resultaten geboekt. Toch hebben al deze organisaties te maken met
structurele excessen die in feite niet aanvaardbaar zijn.
Dichter bij huis had ik volgende ervaring. Sinds heel lang werd ik opgebeld naar mijn
bedrijven door 'call centers' die vooral kantoormateriaal aanbieden in naam van
een aantal goeie doelen organisaties.
Ze verkopen balpennen, riemen papier, stempels, post-it's... enz enz en
ik heb daar jarenlang zaken besteld in functie van hun doel. Het waren vooral Child focus, Cliniclown e.d. Er wordt ook sterk onderstreept dat de factuur ook in de zaak in
te brengen is enz. Het opbellen
gebeurd systematisch en geprogrammeerd.
Hoe meer men koopt, hoe korter de pauzes tussen de opbelbeurten. Ik denk dat men van de kopende bedrijven een
profiel opstelt die men dan handig gebruikt.
De verkopers in de call centers zijn gedreven en geoefend. Ze laten zelfs een schuldgevoel over als de
opgebelde geen bestelling plaatst. Ze
nemen de leiding over het gesprek en leiden je naar een bestelling die , als ze
kunnen, zelf voor jou opstellen. Op een gegeven ogenblik heb ik aan een van
die medewerkers de vraag gesteld hoeveel van het bedrag effectief naar het
goeie doel gaat want men herhaalt het goeie doel telkens keer op keer. Over dat antwoord werd moeilijk gedaan maar
na aandringen kreeg ik het toch te horen.
Ik betaalde in dat voorval 37 of 38 euro voor een kg
koffie. Winkelprijs, laten we zeggen
10 euro. Dat ik erg veel betaalde wist
ik maar gezien het doel kon ik dit wel opbrengen tot ik vernam dat slechts 10%
van de som aan het 'goeie doel' doorgestort werd. Dit betekent dat het tussenbedrijf, het call
center, minder dan 4 euro doorstort. De
reuzenwinst bleef hangen bij tussenpersonen en bij het call center.
Eerlijk gezegd had ik zo een beetje het gevoel dat het
'goeie doel organisatie' evenzeer schuld treft als het call center. Zij lenen hun naam en moeten toch een
contract afsluiten om dit toe te laten.
Het spreekt voor zich dat ik mijn naam uit de lijst liet
schrappen. Ik had mijn lesje geleerd.
Besluit : Doneer aan kleine initiatieven waar je het directe
doel van kent. Grote organisaties zijn
verstikt in hun organisatiekosten en slechts een kleine fractie bereikt het
eigenlijke doel. Zo blijkt dat het grote deel van een donatie
niet naar zijn doel gaat die men denkt te steunen. Foute boel dus.
