Michel had het kunnen weten. Zijn gok had weinig kans op winst.
Een regeringsleider die een veto van de grootste partij van
het land negeert blijft niet ongestraft.
De regering die eindelijk na jarenlange afbreuk aan ons
economisch bestel, actie ondernam om het
tij te keren ligt lam. De maatregelen en
beslissingen waren niet altijd populair, verre van, maar noodzakelijk. Het werk op gebied van tewerkstelling,
migratie en economie was flink opgeschoten maar verre van af. Pijnlijk maar noodzakelijk .
Het stupide migratiepact heeft de regering de das
omgedaan. Michel gaf de NVA tijdens zijn
speech het genadeschot en dacht
vervolgens met allerhande maneuvers zijn vel te redden. Hij had toen al moeten
weten dat hij geen recht op triomf meer had.
Zijn schandalige uithalen naar de partij die perfect werk leverde kwam
als een boemerang in zijn eigen gezicht terecht en daarover toont hij zich
verwonderd.
We merken drie soorten partijen. Partijen die zich in alle bochten wringen om
erbij te zijn en te blijven : CD&V, de SP. Partijen die trouw zijn aan hun idealen : Groen
en NVA.
De VLD hoort helaas nu ook bij die eerste groep.
Het plan om met hun programma te shoppen, en zo eens bij de
NVA terecht te kunnen op steun en een andere keer bij de SP voor een ander deel
van hun programma valt bij elke partij in slechte aarde. Niemand ziet dat zitten en het is ook geen
systeem.
Een vertrouwensstemming in de Kamer durft de Premier niet aan. Hij
weet dat hij plat op de buik gaat. Er rest hem een onwerkbare regering. Nu NVA enkele eisen stelt om deze
lappenregering te steunen spreekt men van chantage. Chantage was de dag dat Michel naar
Marrakech vertrok om daar in naam van een voltallige regering zijn steun uit te
spreken. Niets was minder waar. Het
overgrote deel van onze bevolking stond meer dan sceptisch tegenover het
waardeloze en zogezegd vrijblijvend pact.
Geen oppositiepartij wenst deze restant van een regering te
steunen zonder het totaalplan van deze blijvers te kennen.
Logisch toch.
Duidelijkheid komt er niet en dus zijn we op een punt
gekomen om het goeie werk die in de planning zat af te breken. Jammer, helaas, maar de Premier heeft daarvoor
gekozen en is uiteindelijk verantwoordelijk.
We komen uiteindelijk weer op het punt uit waar het begon.
Namelijk de grote vrees dat de NVA een nog grotere partij zal worden. De partij die de taal van het merendeel van
de Vlamingen vertolkt. In Wallonië is
men blij met de ontwikkelingen. Di Rupo
wrijft zich al door zijn weelderige haardos maar stelt zich strijdig op : Een
onderhandeling over de sociale zekerheid is het einde van België, een bom die het land uiteen zal doen spatten
. Deze verklaring toont al waar we heen
gaan.
De PS zal winst boeken want nog meer verliezen kan niet meer. Samen met de communisten kunnen ze een perfect
duo vormen om onmogelijk nog tot een vergelijk te kunnen komen met het
Nederlandstalige landsgedeelte. Ik zeg
wel onmogelijk. Dat beloofd voor de
komende regeringsvorming. Of die nu
binnen een maand of binnen 5 maanden is, het maakt weinig of geen verschil.
NVA heeft zijn woord gehouden. Michel heeft zijn ware gelaat getoond en
sprak de taal van de linkse walen. Hij
moest nodig want zijn populariteit was daar dingend aan een upgrade toe. Helaas veroorzaakt dat in Vlaanderen een omgekeerde
reactie. CD&V en de VLD zullen het
duur bekopen mochten ze nu met de linkse partijen een meerderheid gaan vormen.
Er rest niets anders dan de verkiezingen te vervroegen maar
het is meer dan evident dat de blijvende partijen, na de hele tumult over het
migratiestandpunt, doodsbang zijn voor de gevolgen daarvan.
Laten we maar gaan stemmen of is de democratie in ons land
dan toch helemaal zoek? Een cordon
sanitaire rond de NVA??? Hoe gek kunnen
de Walen het gaan bedenken Het volk moet spreken. Vloeit daaruit dat we nagenoeg in de onmogelijkheid zijn om nog een regering
met de Walen te maken, dan moet het instituut België daar ook zijn conclusies
uit trekken.
Wie recht in zijn schoenen staat is niet bang van
verkiezingen. Wie wel opteert voor
uitstel weet waarom.
Spijtig voor al het mooie werk, de zovele inspanningen en de
vele verbeteringen die eraan stonden te komen.
Michel heeft het allemaal op zijn kerfstok. Mijn respect voor de man die op mijn
waardering kon rekenen is geslonken.
Zijn vader Louis, heeft ons land meermaals tot schande
gemaakt, nu blijkt, na de verwikkelingen van de laatste weken, dat de appel
niet ver van de boom valt . . Michel kan
zijn vader vervoegen in het Europese parlement. Ze kunnen dan van daaruit
verder tijdens hun koffiekransje verder stokken in de wielen steken van de
nationale regeringen en genieten van hun ouwe dag.
