Vrijdag 14 juli 17
Een vrije dag dient om van alles te doen waar je anders niet aan toe komt, he. We lummelden dus wat aan in de voormiddag en sprongen dan op ons stalen ros richting Trollhättan want om 15u zouden 'de sluizen open gaan', hadden ze ons verteld. Wat dit betekende begrepen we pas achteraf: vanaf de Oscarbrücke kan je in een mum van tijd een massa water de rivierbedding zien vullen.
De elektriciteitscentrale zet stipt om 15u de sluizen open en dan lopen er miljoenen liters water de bedding, die tevoren droog staat, in.
Wij gingen een verdiepje lager staan zodat we de kracht van het water letterlijk konden voelen toen dat in volle vaart naar beneden stormde. Wat een power! Bangelijk eigenlijk want je realiseert je plots wat het betekent als bv een tsunamigolf het land nadert; daar heb je geen verhaal tegen; zo ook niet tegen deze gecontroleerde tsunami.
Het sluizencomplex hebben we ook bekeken; meerdere sluizen naast en achter mekaar op het Göthakanaal die door een rots in het midden van elkaar gescheiden zijn;
Wij fietsten de ziel uit ons lijf weer naar de camping en daarna terug richting stad voor het afscheidsdiner; in Zweden mag je geen druppel alcohol gebruiken als je met de auto rijdt (natuurlijk ook niet met de fiets, maar de kans dat wij moesten blazen was toch een heel pak kleiner, dachten we).
Het deed deugd om na het lekker eten weer 7.5 km bergop, bergaf te fietsen naar de camping. Vooral bergaf! De temperatuur lag hoger dan we tot dan gekend hadden om 23u, en onze benen waren zo blij dat ze nog eens kracht mochten zetten, dus niks dan leute. Edgard had een koplamp op omdat hij zijn fietslicht niet vond; een foto waard, als het niet zo donker was geweest, haha.
Want ja, we verlieten de zone van 24u licht in de zomer al een poosje. Dat was een welgekomen verandering want ons systeem kreeg last van het missen van het dag- en nachtritme!
Je wordt midden in de nacht wakker en je denkt dat het ochtend is! Heel verwarrend. Liever niet!
Zo werd deze vrije dag weer een onvergetelijk mooie dag.
Donderdag 13 jul. 17
Zo vroeg zijn we nog nooit vertrokken: om 7.45u al gelaarsd en gespoord op pad want we keken een beetje op tegen die laatste 415 km, maar al bij al ging het super goed! Geen files, geen ongevallen, mooie plekjes onderweg, dus redelijk vaak gestopt om te genieten en al om 17u aangekomen op de laatste camping van deze VKT reis.
De dag begon weer met lange broek en fleece maar tegen de middag ruilde ik de lange voor een korte broek en in de namiddag voor een rokje want het was meer dan 20° en dat zijn wij niet meer gewoon!
We passeerde de kaap van 25 000 km met de camper; proficiat, zowel voor het huisje op wielen als voor de chauffeur die zoveel km zonder kleerscheuren wist rond te rijden.
In de groep had niemand echt grote pech; het bleef bij een lekke band, bij het binnenrijden op de camping, een kapotte spiegel, en een gebarsten voorruit, maar als je 16 (eenheden) x 8000 km telt, valt dat toch meer dan goed mee?!
Ik miste het bewegen en was dus erg blij met een fietstochtje om de locaties voor morgen te ontdekken: het sluizencomplex aan het Göthakanaal en het restaurant voor het afscheidsdiner vinden.
De weg langs Mariestad viel enorm goed mee; we mochten een reetje zien vanmorgen en vonden mooie plekjes om eens halt te houden. De E45 zou ons veel zwaarder gevallen zijn omdat we niet zo graag autosnelwegen nemen; die zijn zo eentonig.
Wat ons nog altijd verbaast is het feit dat we van het ene moment op het andere een stad kunnen voorbij rijden, bijna zonder het in de gaten te hebben. Plots is ze daar en je bent er ook zo voorbij. Geen grote reclameborden, kilometers op voorhand! Die zouden hier ook niet passen.
Gelukkig vertelt de GPS ons wanneer er een tankstation aan komt, maar het is steeds weer een kwestie van goed wakker zijn om op tijd een grootwarenhuis te zien; wat een verschil met die industrieparken bij ons
Maar vanaf hier zal alles weer stillekesaan normaal worden, vrees ik. En we zullen ook dat waarschijnlijk weer snel gewoon zijn.
Vanaf nu zal het eerder sporadisch zijn dat we internetverbinding hebben omdat we op de terugweg (vanaf zaterdag) vaak op camperplaatsen zullen overnachten. Tegen 1 augustus zijn we normaal in Aosta en weer op camping.
Dus sluiten we hier morgen de blog af; een beetje moe maar heel voldaan; maar dat is voor morgen.
woensdag 12 juli 2017
gisterenavond trakteerden twee mensen van de groep omdat de vrouw jarig was en omdat ze tijdens de reis voor de derde keer opa/ oma geworden waren (en ook omdat het 11 juli was en zij in de politiek actief zijn).
Vanmorgen kregen we een ontbijt aangeboden door VKT; een onverwachte, leuke verrassing.
Daarna reden we naar het dierenpark Gronklitt, op 15 km van hier. Een grote dierentuin, zeg maar;
We zagen ijsberen, de bruine en zwarte beer, de lynx,
Het blijft zielig om zon grote dieren achter hekkens te zien zitten, hoe groot hun terrein ook is. Het kan niet tippen aan hun normale habitat en je ziet aan hun gedrag dat ze toch wel nerveus zijn, hoe goed ze ook verzorgd worden.
De wandelpaden liggen op een grote hoogte, zodat de veiligheid van de mensen gevrijwaard is;
Naar het Nusnäs atelier, waar de Delecarlian paardjes vervaardigd worden, zijn we niet meer gegaan; we wilden het wat kalmer aan doen want morgen wacht ons nog een lange rit (rond 430 km).
Dinsdag 11 juli 2017
Het weer zit hier op de wip: gisteren 20°, vanmorgen nog 9° maar voor de Zweden nog altijd reden genoeg om in short om 7u s morgens buiten te zitten! Het is maar wat je gewoon bent, he?!
We namen een alternatieve toeristische route, en dat was een voltreffer; al zaten we vroeg op de morgen nog wel in de mist en de regen; het landschap was ruig, maar mooi gekleurd met massas wit mos! De bergen lagen vaak achter de wolken verscholen, maar soms hing de wolk lager dan de top en kregen we die toch te zien. Hoog kan je ze niet noemen, die bergen, (ong 1500m) maar ze hebben wel iets;
Nog vóór de middag staken we de grens met Zweden over en enkele kilometers daarna veranderde het landschap weer! Gek toch?! Met Finland hadden wij dat ook
Hoe zouden we het noemen? Het werd weer zacht en vertrouwd;
Het hoge Noorden heeft toch wel iets bars, onvriendelijks; daar moet je met de natuur serieus rekening houden of het kan je duur te staan komen; dat is nu weg; we naderen ook de bewoonde wereld, wat enerzijds geruststellend is maar anderzijds al heimwee oproept want dat andere gaan we wellicht niet meer weerzien.
Net zoals ik in Nepal besloot om niet meer naar de grote hoogtes (boven 4000m) te gaan, zo weten wij nu dat we het hoge Noorden geen tweede keer meer gaan bereizen. Misschien komen we nog eens terug om het zuidwesten van Noorwegen te verkennen, dat kunnen we nu nog niet zeggen, maar de Noordkaap laten we voor wat ze is. Aan één keer hebben we genoeg, zeker omdat we niet weten of het een volgende keer beter weer zou zijn.
De mensen die het vroeger deden hadden toen niets gezien omdat alles in de mist zat, zowel Lofoten als Noordkaap; tja, slechter kan het dan niet, maar wij hadden toch redelijk goed weer, voor deze streken. Wij vonden het koud, omdat we andere temperaturen gewoon zijn, maar de Zweden lopen hier bij 15° in bikini rond!
We zagen een springschans van dichtbij vanmorgen (zie foto); wat een angstwekkende hoogte om af te donderen! Je ziet het wel op tv maar zo in het echt is toch nog anders; en dan weten dat ze beneden bijna in het midden van het dorp landen!!! Gekkenwerk! En we zagen niet hoe ze boven geraken! Misschien wordt er in de winter een lift gemonteerd??
Onze reis zit er bijna op; vanavond vieren we de geboorte van een kleinkind van één van de deelnemers; overmorgen zetten we koers naar de laatste camping van deze reis (de 17e!!).
De Noren en Zweden werken s zomers heel hard aan hun wegen en dat blijkt ook zo te zijn op de route naar Trollhattan gelukkig heb ik een wakkere broer die ons dat signaleerde zodat we een andere weg kunnen kiezen! Dankjewel, Harry!
maandag 10 juli 2017
verkenning van Röros stond vandaag op het programma; het is een dorp dat al heel lang beschermd erfgoed is.
Bijna gans het dorp bestaat uit houten woningen, die aan mekaar aansluiten in vrij nauwe straatjes; het brandgevaar is dus niet denkbeeldig en er is dan ook een ingenieus systeem voorzien om mogelijke branden te blussen met water dat onder heel hoge druk staat en nevelt.
Het is een mijnwerkersdorp; niet de eerste kopermijn van Noorwegen, maar toch een belangrijke geweest.
De mensen werkten 12u (van 3-15u en van 15-3u); het luiden van de klok in het dorp gaf de wissel aan; de smeltovens verspreidden een dikke solferwolk over het dorp en toch werden de mensen hier ouder dan elders in Noorwegen (in de 18e eeuw). Dat zou te danken zijn aan het feit dat mensen hier werk vonden in de mijn en dat daarnaast de vrouw en de kinderen de boerderij runden. Zo was er een relatieve welstand, die anderen niet kenden.
In het dorp was een Vlaanderenstraat, maar of die effectief iets met Vlamingen te maken had, dat kon de gids niet bevestigen.
We kregen van de gids uitleg over de verschillende stadia van de koperwinning. Toen de smeltovens in Zweden qua technologie moderner werden dan die hier in Noorwegen, besloten ze het koper naar daar uit te voeren.
Bedroevend was het om te zien hoeveel steenafval geproduceerd werd en hoeveel hout en steenkool moest gebruikt worden om een beetje koper te winnen; er was geen bos meer te bekennen in de verre omtrek van Röros
Uiteindelijk ging de maatschappij failliet maar ze hebben er alles aan gedaan (oa blijven water wegpompen uit de mijn) om de sites toegankelijk te houden zodat het toeristische trekpleisters werden en ze toch nog voor wat inkomsten zorgden/zorgen.
De bergen steenafval werden al voor een deel gebruikt in de wegenbouw maar de resterende zijn nu evengoed beschermd; heel de omgeving is Unesco erfgoed.
In de namiddag bezochten we de Olavsgruva. Toch wel een eind weg rijden over een slechte weg, maar zeker een bezoek waard.
We daalden af tot diep in de mijn, waar het maar 7° warm is; indrukwekkend was het wel. Een immens gebied is uitgekamd op zoek naar koperaders, die soms ergens stopten en pas 50 jaar later weer gevolgd konden worden, 10 m dieper.
In het begin werkten de mijnwerkers 12u met een pauze van 2u. In die tijd konden ze tot boven komen om in de frisse lucht te zijn; later werd de werktijd verkort tot 8u maar hadden ze maar een half uur pauze Die brachten ze dan door in een rustruimte in de mijn.
Goed om te weten:
- In deze camping kan je niet lozen, noch chemisch toilet, noch afvalwater
- Dat kan je wel op 500 m van de camping (maar lastig als je hier meerdere dagen zou staan!)
- Je kan in het dorp wel gas (propaan) bij laten vullen! In de Stamphusveien. Daar leerden we dat hier in Noorwegen geen LPG gebruikt wordt zoals bij ons; onze LPG is een mengeling van butaan en propaan, en kan dus bevriezen; hier wordt alleen hoogwaardig propaan gebruikt omwille van de lage temperaturen! Voor 25 hadden wij weer een volle gasfles! We kunnen dus nog héél lang verder!
Morgen weer een verplaatsing, terug naar Zweden.
Dag 25 Röros
We ontdooiden vanmorgen al snel want het was weer droog en toch iets warmer dan gisteren; zo relatief is alles: toen ik gisteren aan de receptie ging betalen voor de wasmachine, kwam de lieve vrouw mee om te tonen hoe het moest met de code en zo; ze liep op blote voeten!!! En buik half bloot!
Toen ik vroeg of ze het niet koud had (ik had lange broek, wandelschoenen, fleece en winteranorak aan!), antwoordde ze dat het zomer was!!! In de winter hebben ze hier -20 tot -25°!!!
Tja, dan ben je met 12° al heel blij natuurlijk.
We reden door een liefelijk landschap waar de inwoners tot 5 km2 elk ter beschikking hebben! Wat een ruimte!!!
De gezonde lucht begint zodanig door te werken dat onze sinussen helemaal leeg geraken dit doet allemaal toch zo goed.
We zien hier heel veel gebouwen met grasdaken; ook de huizen hebben die vaak; dat is zo mooi in het landschap; soms zie je amper dat er een huis staat! En naar het schijnt zetten ze soms geiten op de daken van kleine schuurtjes als het gras te hoog komt!
We zijn ondertussen in Röros; een prachtig dorp (Unesco erfgoed), dat we morgen bezoeken. De camping is fantastisch, de zon schijnt; helemaal tevreden.
zaterdag 8 juli 2017
helemaal blij met de warmte (17°) begonnen we aan de verplaatsing van 380 km richting Trondheim.
We overschreden de kaap van 5 500 km (op 24 dagen gereden)! En dat is niet in onze kleren gekropen. Iedereen voelt het nu; we zijn allemaal moe. Maar morgen komt er een kleine verplaatsing naar Röros (180 km) en daar blijven we twee nachten. Oef!
Het geschenk van vandaag: een Moose die de baan over stak! Een eland dus! Wauw! Dankjewel. Het zijn schichtige dieren die je niet zo makkelijk te zien krijgt,zo groot als een paard... wat een cadeau.
We lazen in een boekje dat, wanneer er een gezagvoerder van de Vikings overleed, hij met schip en al en daarbij veel geschenken begraven werd op het land, waarna het schip met aarde bedekt werd (cfr de grafheuvels in Zuid- West Engeland). Zon grafheuvel hebben we gezien: hij had helemaal de vorm van een Vikinghuis ( een omgekeerd schip ). We zagen geen aanduiding, maar ja, als het graf niet wordt open gemaakt, dan is er ook niks te zien.
Op de middag gingen we langs een prachtige rivier (met heel wat stroomversnellingen) wandelen; het was toen 21° warm zomer! Eindelijk! (zie foto). We ontmoetten daar een moeder die met haar zoontje aan het vissen was; ze vertelde ons dat zij heel hun leven vissen; haar zoontje had al een paar vissen aan de haak gehad maar ze zijn slim, zo vertelde ze: ze spartelen zich los als je niet snel de lijn aanspant dat moet hij dus nog leren.
Enkele uren later, na Skeiter, trok de hemel dicht of beter gezegd: gingen de hemelsluizen open en daalde de temperatuur naar 12°; zo kan het dus ook (zie foto): alles grijs; geen vergezichten, geen kleur meer.
Dit is de vierde camping op rij die beweert niets te weten van onze komst!!! We staan dus her en der, en sommigen, zoals wij, met 5 op een kluitje bij mekaar! Morgen wordt het een huzarenstukje om hier heelhuids weg te geraken. Toch wat ontevredenheid, merken we.
Aan het weer kan niemand iets doen, maar de keuze van de campings doet ons de wenkbrauwen fronsen; de mensen van de receptie zijn super vriendelijk, geen slecht woord daarover, maar we staan op plaatsen die geen plaatsen zijn! We werden gedepanneerd met stroom, ze doen al wat ze kunnen en het sanitair is ok, maar je hebt laarzen nodig om hier rond te lopen. Zijn we te veeleisend???
We ontdooiden vanmorgen al snel want het was weer droog en toch iets warmer dan gisteren; zo relatief is alles: toen ik gisteren aan de receptie ging betalen voor de wasmachine, kwam de lieve vrouw mee om te tonen hoe het moest met de code en zo; ze liep op blote voeten!!! En buik half bloot!
Toen ik vroeg of ze het niet koud had (ik had lange broek, wandelschoenen, fleece en winteranorak aan!), antwoordde ze dat het zomer was!!! In de winter hebben ze hier -20 tot -25°!!!
Tja, dan ben je met 12° al heel blij natuurlijk.
We reden door een liefelijk landschap waar de inwoners tot 5 km2 elk ter beschikking hebben! Wat een ruimte!!!
De gezonde lucht begint zodanig door te werken dat onze sinussen helemaal leeg geraken dit doet allemaal toch zo goed.
We zien hier heel veel gebouwen met grasdaken; ook de huizen hebben die vaak; dat is zo mooi in het landschap; soms zie je amper dat er een huis staat! En naar het schijnt zetten ze soms geiten op de daken van kleine schuurtjes als het gras te hoog komt!
We zijn ondertussen in Röros; een prachtig dorp (Unesco erfgoed), dat we morgen bezoeken. De camping is fantastisch, de zon schijnt; helemaal tevreden.
Vrijdag 7 juli op weg naar Mosjoen
Het wilde maar niet warmer worden maar deze namiddag konden we voor het eerst weer buiten zitten; dat deed erg deugd! Het is tenslotte zomer
Noorwegen is een super land voor campers! Overal vind je schitterende plekken waar je gratis kan overnachten, aan een fjord, een meer, een rivier en elke dag kom je plaatsen tegen waar je water kan lozen en tanken wat wil je nog meer???
Meerdere mensen vertellen dat ze hier geen last hebben van de artrose of van de peesontsteking die hen in België wel parten speelt ook een voordeel van deze streken!
We passeerden vandaag opnieuw de Noordpoolcirkel en we hielden natuurlijk halt aan het Poolcirkelcentrum; het altiplano ligt hier maar op 692m hoogte, maar de sneeuw is er nog lang niet weg, en gaat er wellicht ook niet weg voor de nieuwe valt. Zon vlakte heeft altijd iets speciaals; in Peru, in Nieuw- Zeeland, in Noorwegen, die plaatsen doen iets met een mens.
Misschien is het ook daarom dat zoveel mensen er stenen mannetjes bouwen?! De natuur is daar zo machtig, zo overweldigend; je voelt je heel klein als je daarop rondrijdt.
We kwamen reusachtige wegenwerken tegen tussen het Poolcirkelcentrum en Mo i Rana; kilometers lang wordt er aan de weg getimmerd, en niet een klein beetje! Ze hebben gewoon vervangbanen aangelegd omdat het nog tot in 2019 duurt voor de grote weg zal klaar zijn een enorm werk met al die rotsen; ze trekken de baan wat rechter en verbreden die, boren nieuwe tunnels en bruggen, een gigantische bouwwerf waarvoor heel wat bomen gerooid werden en gronden onteigend; maar als die klaar zal zijn zal het weer een pak makkelijker zijn om hier rond te trekken. Die Noren sparen geld noch moeite!
We reden ook door de langste tunnel die we hier al tegenkwamen: 8.3 km lang! Dat is echt lang! Ocharme de mensen die last hebben van claustrofobie!
Op deze camping hebben we mooie plaatsen, stroom!!! En internet; we zijn de koning te rijk! (haha).
Vanavond bezochten we nog Mosjoen omdat er festiviteiten zouden plaatsvinden, maar daar zagen we weinig van ; het was een leuke wandeling na al dat autorijden. Velen zijn moe ondertussen; zelfs onze oudjes!!! Een rustdagje zou van pas komen, maar morgen moeten we weer 360 km rijden; anders kom je niet vooruit, natuurlijk. Overmorgen zijn we in Trondheim; het einde komt in zicht!
donderdag 6 juli 2017
nog steeds vrij koud weer (9° bij vertrek- 12° in Fauske), maar er zou verbetering op komst zijn?!
De mensen die samen met ons gisteren vertrokken waren, waren heel tevreden met hun keuze; wij ook! (Achteraf vernamen we dat er ook een ferry vanuit Lödingen vaart! dat was een goed alternatief geweest, maar we wisten het te laat )
We reden vlotjes tot aan de ferry en moesten daar maar een half uur wachten! (zou in Svolvaer wel 6 uur geweest zijn!). Blijkbaar waren de achtergebleven eenheden niet allemaal op de veerboot geraakt (al hadden we de groep dus al gehalveerd!). Eén camperaar was naar Lödingen gereden en had daar de boot genomen (lagere prijs en kortere overzettijd en grotere frequentie van boten!) en de ander had onze grote toer gedaan, maar dan op 1 dag! Ze mogen het hebben!
We vonden probleemloos de camping in Fauske maar die is toch ook weer niet van zon heel hoog niveau maar vorig jaar was het nog erger; geen stroom of geen reservatie van een terrein, extra moeten betalen voor douches, niet kunnen lozen, geen internet in deze tijd dat kan toch allemaal niet!
Wij vinden dat deze groep héél tolerant is, maar we horen toch ook dat er wat ongenoegen groeit.
Morgen gaan we de Poolcirkel weer over. We vermoeden dat het dan warmer wordt.
woensdag 5 juli 2017
met de bus naar Svolvaer, waar de boot naar de Trollfjord vertrok; de zon scheen toen nog
toch kregen we op de boot isolerende kledij waardoor we er allemaal als Michelinmannekes uitzagen, maar we hadden wel warm! Dit moet een enorme investering geweest zijn van de organisatie, maar ze bood echt wel comfort.
Dat is eigen aan de Lofoten, dat weten we al: zon en 5 later regen en kou, maar op een boot voel je het des te meer aan als het koud is.
We kregen een boottocht met afwisselend programma: eerst zagen we een zeearend die een (toegeworpen) vis uit het water viste; spectaculair als het voor je ogen gebeurt.
Dan hebben sommige toeristen een poging gedaan om zelf vis te vangen, en dat lukte zelfs vrij goed.
We kregen een beetje later ook vissoep en dat deed weeral deugd want ondertussen hadden we de Trollfjord bereikt. Als het de eerste keer is, zal het wel speciaal zijn, maar wij zijn allebei bedorven door het zicht van andere fjorden en daardoor minder gefascineerd dan de eerste keer.
Op de terugweg volgden meeuwen onze boot en het was wel bijzonder om te zien hoe snel die beestjes vliegen! Sommigen landden zelfs op een plank van de boot omdat ze daar eten kregen.
Tenslotte kwam de zeearend ook nog eens langs om het spektakel af te sluiten. Een mooie, afwisselende boottocht.
Ondertussen hadden we al met verschillende mensen besloten vandaag nog weg te rijden van de camping. Die was benedenmaats (gisterenavond en vannacht hadden we zelfs geen stroom, terwijl ze daar toch wel 4 pn voor aanrekenen!). Het sanitair was ook niet van die aard om over naar huis te schrijven, dus waarom blijven hangen?
We wisten ondertussen dat het de reisbegeleider niet gelukt was om een reservatie voor de ferry naar Skutvik rond te krijgen. Misschien zouden sommigen morgenvroeg niet mee kunnen; de eerste vertrok om 8.15u, de tweede om 16.15u! we vonden het te riskant om morgenvroeg te moeten constateren dat we over land moesten en dus 500 km moesten afleggen om in Fauske te geraken.
Met 8 eenheden (de helft van de groep dus), zijn we vertrokken en hebben we 200 km gereden, tot Bjerkvik. Hier staan we nu op een camperplaats tussen de E6 en de fjord
Misschien niet de beste plaats maar in elk geval een prima alternatief. Veel missen we niet aan die camping; we moesten toch ook daar op eigen kracht (gas) verwarmen en douchen deed ik ook liever in de camper
Het was al slecht begonnen toen we aankwamen: ze hadden geen veld voor ons gereserveerd; we konden wel bijeen staan maar dan moesten we een helling van 15% trotseren. Edgard reed ze met de camper op maar voor de caravans was dat niet haalbaar. We moesten dus beneden blijven staan, waar te weinig elektriciteitsaansluitingen waren en waar ook andere mensen bij ons kwamen staan.
Geen goede ervaring, en dat voor de enige camping waar we 3 nachten verbleven zonde. Maar het was wel een goede uitvalsbasis voor een bezoek aan de Lofoten.
Leuk om ze gezien te hebben maar voor ons niet van die orde om ervoor nog eens zoveel km te rijden..
Noorwegen heeft nog heel veel moois te bieden, in het zuid- westen; misschien doen we dat ooit nog wel aan want deze keer zal dat erover schieten.
Dag 21 Busexcursie in de Lofoten
Weer een vroege dag want de (heel comfortabele) bus kwam ons al om 9u ophalen.
Het weer was niet slecht maar ook niet heel goed, maar volgens de chauffeur is ALLES normaal op de Lofoten. Je kan hier golfen om 2u s nachts bij 20° of overdag een tocht doen bij regen en 7° en dat op dezelfde dag van het jaar.
We hadden soms regen onderweg maar als we uitstapten scheen de zon; een heel afwisselende dag dus.
Gelukkig voor de chauffeurs van de groep dat ze nu eens goed konden rondkijken. De wegen op de Lofoten zijn goed te berijden maar niet zo breed als elders; soms moest een tegenligger achteruit om de bus te laten passeren; knap rij- werk!
Onderweg maakten we wel eens een stop om fotos te nemen, maar het was pas in Reine dat we echt tijd hadden; zowel om te lunchen als om op verkenning uit te gaan. Van Reine wordt gezegd dat dit het mooiste dorp is van de Lofoten; anderen vinden A (met bolletje erop, dus Oi uitspreken) het mooist. We bezochten ze allebei;
De Robuers (oude vissershuisjes op palen in het water) zag je overal; het zijn nu vakantiehuisjes. Zowel in rode, oker, blauwe en gele kleur typisch Scandinavië. (zie fotos).
In Reine hebben we gegeten voor 15 pp; water is er altijd inbegrepen. Natuurlijk was het vis: Pollak, gekocht bij de visser schuin tegenover het restaurant. Super lekker!
Daarna naar A, het einde van de E10, die in Zweden begint. Ook een vissersdorp, op het zoveelste einde van de wereld.
Tijdens de rit zei de chauffeur op een gegeven moment: vanaf hier ligt er niets dan water, tot in Groenland! Dat is een eind weg!
We zouden in Leknes vis kopen, maar dat schoot erover want we moesten op tijd in het Vikingmuseum aankomen.
Daar kregen we een rondleiding; ze hebben een Vikinghuis nagebouwd aan de hand van de resten die ze vonden in een akker. Zon huis is wel 80 m lang en 12 m breed en bestaat uit verschillende kamers; het lijkt wel een groot schip dat op zijn kop ligt.
De balken reiken tot 9m hoog, wat niet abnormaal was omdat ze die bouwstijl hier al kenden van de houten kerken die zo typisch zijn voor Scandinavië.
Van de Vikings zelf zijn amper geschreven bronnen overgebleven maar toen die uitweken naar IJsland werd er wel over hen geschreven; daar haalden ze dus veel informatie over dat volk.
Ondertussen kennen we ook al wat Noorse woorden: een skytebahn is een schietbaan; meestal met militaire doeleinden omdat dit een heel strategische regio is, maar er zijn ook skytebahnen (zeg: sjoetbaan) voor burgers.
Gamla betekent oud; gamla stan is dus de oude stad. (makkelijk te onthouden met gammel in onze taal). Een veg is een weg en een skole is een school; natuurlijk betekent Fartsgrense snelheidslimiet; die is hier overal, buiten de bebouwde kom, 80 km/u en al zie je geen politie, wees er maar gerust in dat je de rekening thuis gepresenteerd krijgt als je te snel gereden hebt! Noren zijn dus heel gedisciplineerd, en maar goed ook met die fietsers en skaters op de baan (zie gisteren). Vorige week is er een Indiër gepakt geweest die maar liefst 110 km/u reed op een gewone baan dat wordt een dure vakantie! En terecht!
We hopen op nog beter weer voor morgen want dan staat een boottocht door de Trollfjord op het programma
Ik herinner me de Milford Sound in NZ, die je meestal in de mist bevaart
Toen hadden we reuze veel geluk morgen hopelijk ook.
Maandag 3 jul. 17 Kabelväg
Vroeg uit de veren; om 8.30u al op pad voor weer 236 km naar Kabelväg, het begin van de Lofoten.
Slechts 7° warm na een nacht met veel regen, maar liever s nachts dan overdag natuurlijk. Gisteren konden we nog een leuke wandeling maken naar een waterval, hoog boven de camping; dat zou vandaag niet gaan.
Maar de regen verminderde elk uur in intensiteit en tegen de middag was het droog, maar nog bewolkt, zodat we niet vaak stopten om fotos te nemen. We zagen al zoveel moois
Overal langs de weg zie je mooie plekken waar camperaars overnachten; dat mag in Noorwegen. Je vindt overal plaatsen om water te lozen en te nemen, dus kan je met een camper makkelijk reizen zonder één camping aan te doen. Wat een weelde in dit land!
Je kan hier 4 seizoenen meemaken in 1 dag; dat is leuk, zeker als de dag koud en nat begint; er is altijd hoop op beter en vaak gaat het ook zo.
Wat we maar niet gewoon worden zijn de fietsers of skaters, die als langlaufers hier op de banen zitten; met een camper of een vrachtwagen moet je echt wel uitwijken voor hen want je zou hen zo van de weg kunnen blazen. Vaak zijn er wel fietspaden, rond steden toch, maar je komt ze daarna ook tegen op banen waar je 80- 90 km/ u mag doen (zie foto); dat kan je je bij ons niet voorstellen.
Aan het aantal bussen die je ziet langs de weg weet je hoeveel huizen er achterin staan; vaak zie je die helemaal niet staan van op de weg.
De Noren zijn experts in het bouwen van bruggen en tunnels, wat normaal is voor een land met zoveel water en bergen, natuurlijk.
Per dag passeren we minstens 50- 70 campers! Al die mensen moeten minstens eten en tanken; big business! En Noorwegen verdient dat ook. Het is een prachtig land.
Het water in de fjorden ziet aan de kant appelblauwzeegroen zelfs bij bewolkt weer!
Trollen vind je hier met hopen. In alle kleuren en groottes. De sagen vertellen dat zij hier woonden vóór de mensen; je hebt verschillende soorten trollen blijkbaar. De beeldjes die je nu het meest ziet, zijn die lijkend op kabouters; volgens de verhalen zouden die leuke wezentjes graag feest vieren
De Vikingen leefden hier tussen het jaar 800 en 1000. Tekort aan landbouwgronden, de drang naar avontuur en verhalen over rijkdommen elders dreef deze woestelingen met hun schepen, die wel degelijk zeevaardig waren (zo is later bewezen), naar alle windrichtingen. Vaak kochten koningen hen af om hun land met rust te laten, of ze gaven hen een stuk land zodat de Vikings de eerste kolonisten waren. Ze ontdekten Amerika lang voor Columbus;
Hun schepen droegen een drakenkop vooraan maar die namen ze weg als ze land in zicht kregen om de landgeesten niet af te schrikken, zou staat in de boeken. Ze plunderden dorpen en steden, kloosters en kerken en brachten de schatten mee naar Scandinavië; de naam viking komt van het woord vik dat inham of bocht betekent; daarin verborgen ze hun schepen
Deze namiddag wandelden we van de camping terug naar Kabelväg om de kathedraal te bezoeken; ze wordt de Lofotenkathedraal genoemd en dateert uit de 19e eeuw. Het is de grootste kerk in hout van Noord- Noorwegen. Ze werd zo groot gebouwd om alle vissers (zon 3000- 4000), die hier in die tijd woonden, plaats te bieden; ze kwamen in de zomer en één keer in de winter samen om te bidden voor een goede vangst en een behouden thuiskomst.
De kathedraal ligt langs de weg en heeft, zoals veel kerken hier in Scandinavië, een fijne uitstraling. Ze is aangenaam warm en wordt goed onderhouden. De inkom bedraagt 40 Zweedse kronen (ong 4 ) pp.
De camping Sandvika valt wat tegen; zeker het sanitair is niet aantrekkelijk; gelukkig hoeven wij dat niet te gebruiken. Ze hadden eigenlijk geen plaatsen gereserveerd; elektriciteitsaansluitingen zijn er niet genoeg voor iedereen; gelukkig hebben sommige deelnemers systemen mee zodat ze anderen kunnen aansluiten op hun camper. Het is behelpen, en dat voor 3 nachten! Nergens verblijven we zo lang zonde.
Maar als morgen de zon weer door de wolken wil komen piepen vergeten we dit allicht want dan genieten we vast van de busexcursie en overmorgen van de geplande boottocht.
We zijn over de helft van deze mooie reis
Donderdag 13 jul. 17
Zo vroeg zijn we nog nooit vertrokken: om 7.45u al gelaarsd en gespoord op pad want we keken een beetje op tegen die laatste 415 km, maar al bij al ging het super goed! Geen files, geen ongevallen, mooie plekjes onderweg, dus redelijk vaak gestopt om te genieten en al om 17u aangekomen op de laatste camping van deze VKT reis.
De dag begon weer met lange broek en fleece maar tegen de middag ruilde ik de lange voor een korte broek en in de namiddag voor een rokje want het was meer dan 20° en dat zijn wij niet meer gewoon!
We passeerde de kaap van 25 000 km met de camper; proficiat, zowel voor het huisje op wielen als voor de chauffeur die zoveel km zonder kleerscheuren wist rond te rijden.
In de groep had niemand echt grote pech; het bleef bij een lekke band, bij het binnenrijden op de camping, een kapotte spiegel, en een gebarsten voorruit, maar als je 16 (eenheden) x 8000 km telt, valt dat toch meer dan goed mee?!
Ik miste het bewegen en was dus erg blij met een fietstochtje om de locaties voor morgen te ontdekken: het sluizencomplex aan het Göthakanaal en het restaurant voor het afscheidsdiner vinden.
De weg langs Mariestad viel enorm goed mee; we mochten een reetje zien vanmorgen en vonden mooie plekjes om eens halt te houden. De E45 zou ons veel zwaarder gevallen zijn omdat we niet zo graag autosnelwegen nemen; die zijn zo eentonig.
Wat ons nog altijd verbaast is het feit dat we van het ene moment op het andere een stad kunnen voorbij rijden, bijna zonder het in de gaten te hebben. Plots is ze daar en je bent er ook zo voorbij. Geen grote reclameborden, kilometers op voorhand! Die zouden hier ook niet passen.
Gelukkig vertelt de GPS ons wanneer er een tankstation aan komt, maar het is steeds weer een kwestie van goed wakker zijn om op tijd een grootwarenhuis te zien; wat een verschil met die industrieparken bij ons
Maar vanaf hier zal alles weer stillekesaan normaal worden, vrees ik. En we zullen ook dat waarschijnlijk weer snel gewoon zijn.
Vanaf nu zal het eerder sporadisch zijn dat we internetverbinding hebben omdat we op de terugweg (vanaf zaterdag) vaak op camperplaatsen zullen overnachten. Tegen 1 augustus zijn we normaal in Aosta en weer op camping.
Dus sluiten we hier morgen de blog af; een beetje moe maar heel voldaan; maar dat is voor morgen.
