Sponsortocht voor deLIEving UZ Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op het rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine
Olieux Compostela': rekeningnummer KBC IBAN: BE31 7370 1124 3555 - BIC KREDBEBB.
08-09-2015
Dag 37 La Souterraine / Limognes
Ik sta met hevige pijn op. Helaas is de gite volgeboekt en kan ik geen extra nacht blijven. Ik voel er niets voor om hier anders te zoeken. Ik heb al spijt dat ik geen nachtje extra in Gargilesse was gebleven bij die boeiende kok . Ik besluit om van de route af te gaan en naar Jonchère te stappen, is minder door het bos. Veel plezier heb ik er niet aan daarvoor heb ik teveel pijn. Ik loop traag en wanneer ik gerust heb doet het meer pijn om terug te starten. In Jonchère vind ik niet meteen slaapplaats. Gelukkig is er een treinstation en met de trein spoor ik verder naar Limoges. Ik voel me al iets beter als ik de grote stad zie. Ik kan er voor twee nachten terecht bij de zusters van Fransiscus van Asissi net naast de kathedraal. Morgen een rustdag.
Bij de eerste stap ik uit bed zet voel ik een stekende pijn in mijn hiel alsof ik op een mes loop. Dat beloofde niet veel goeds. Met de rugzak aan werd dit nog erger. Strompelend begon ik aan de dag mijn goed humeur ver te zoeken. Een straat verder kom ik een Duitse dame tegen die blij is een andere pelgrim te ontmoeten. Ik ben iets minder blij. Ik voelde er niet veel voor om met deze pijn samen te stappen. Ik moest traag stappen en vind het dan vervelend als ik niet zo snel als de andere kan. Ik neem een andere route en wuif haar uit. Ik loop een stuk verkeerd en krijg een lift tot de juiste weg, die man wil een kop koffie gaan drinken maar ik bedank hem en zeg dat ik verder moet. Het wordt een hel bij elke stap ik zet. Het hart van een pelgrim (dat van mij toch) gaat sneller slaan als die de eindbestemming van die dag ziet. Eerst koffietijd In de kerk vind ik het nodige... Een stempel en een invulblad voor de statistieken. Het is selfservice. Op weg naar office de Tourisme wordt ik aangesproken door twee Franse dames op een terras. Ann een pelgrim en haar vriendin die een paar dagen meeloopt. We drinken samen nog iets en wisselen verhalen en gsm nummers uit. Na een bezoek aan de toeristische dienst gaan we elk onze weg. Zij slapen in een hotel, ik in een gite voor pelgrims gerund door Engelsen. Die man doet mij aan Ray Cokes denken. De Duitse dame van deze morgens is er ook Rose Marie is er ook en we delen een kamer. Ik krijg een telefoontje van An en we spreken af iets samen te gaan drinken. Na een biertje nemen we samen een kijkje in de toren boven de poort Saint Jacques. De gigantische sleutel werd ons door de waard gegeven. We waanden ons even in Fort Bouard. Een toren, twee verdiepen hoog met een stenen draaitrap in erbarmelijk staat. We moeten ons letterlijk naar boven trekken en kruipen. Algoed dat het bier als pijnstiller werkt. Maar we hebben gelachen. Met een ervaring rijker kruip ik in bed.
Vandaag vertrek ik alleen verder. Wim en Marian nemen een rustdag. Ik neem afscheid van Renaat, het voelde hier een stukje thuis aan. Waarschijnlijk omdat Gent zo dichtbij leek. Wim en Marian lopen een eind met me mee om me op goede weg te zetten. Ze nemen bezorgd afscheid. Wim zei nog dat ik zijn dochter wel had kunnen zijn. Ik verzeker hen dat ik me wel red en zwaai tot ik uit hun zicht verdwijn. Al na 500 m heb ik door dat het op de goede weg zetten de verkeerde richting was dus maakte ik een lus om op de goede weg te komen. Na een paar km krijg ik meer pijn in mijn hiel die ik maar moeilijk kan negeren net nu mijn andere voet geen problemen meer geeft. Ik loop van verkeerd omdat ik op automatische piloot loop en ik een afslag net mistte. Wanneer ik Crozant bereik ben ik teleurgesteld. Ik had meer verwacht. Een paar bewoonde straten. Omdat het zondag is kan ik niet naar 'Le Marie' Het eerste hotel was dicht. Wat verder bleek het hotel een museum te zijn maar de mevrouw vertelde mij dat de pelgrimsplaats open was naast de kerk. De verantwoordelijke was net aangekomen en leidde me naar binnen. Het was een voormalige refter van een school. Een paar bedden, een douche en keuken. Sober en basic maar meer moet dat niet zijn. Wat verderop is een restaurant dat een pelgrimsmenu aanbiedt voor weinig geld maar dat is helaas uitzonderlijk gesloten. Ik passeer een winkeltje dat precies 40 jaar is blijven stilstaan. De deur is open en er roept mij een stem dat ik kan binnen komen. Ik vind er een oud vrouwtje wat verraad dat de winkel wel heel oud is. Het is een brocanterie met afdeling levensmiddelen. Ik denk alleen dag de etenswaren even oud is als het vrouwtje. We babbelen wat en besluit uit veiligheidsoverwegingen geen eten bij haar te kopen. (Later lees ik kn het dagboek van pelgrims op de slaapplaats dat je naar de vervaldatum moet kijken als je iets bij het oude vrouwtje koopt) Ik moet een eindje terug afdalen naar restaurant Le Lac om eten te vinden. Ik eet alweer steak Bearnaise. Een pelgrim moet er sterk opstaan nietwaar? Eenmaal terug op de slaapplek bekruipt er mij een raar gevoel. Ik ben er heel alleen. Overal doe ik de gordijnen dicht en barricadeer ik de ene deur naar de doucheruimte met een bed. langs de achterdeur kan alvast niemand binnen. Ook de keukendeur doe ik op slot, de kelder komt namelijk uit in de keuken. Met een iets geruster hart val ik in slaap.
Wim bestelde gisteren een slaapplaats voor mij mee in Gargilesse. De gite in het boek klopt niet meer. Die man, een Vlaming heeft nu een hotel daar Hotel Des Artistes. Met dat in het achterhoofd stap ik goed gezind alweer als laatste de deur uit. Ik loop trager als anders... Vandaag wordt precies een minder goede stapdag. Ik krijg last van mijn linkerhiel. Algauw kom ik Wim en Marian tegen en lopen we samen verder. Het laatste stuk moeten we door een boswegen met veel stenen. Mijn hiel gaat steeds meer pijn doen en ik ben blij als we de gewone weg terug op kunnen. Hotel Des Artistes blijkt uitgebaat te worden door een Gentenaar Renaat. Een knus hotel met een warm interieur. Een hotel dat menig artiesten inspiratie zal gegeven hebben. Ik ben blij om een stadsgenoot hier tegen te komen en mijn humeur wordt nog beter als ik kennis maak met de kok die zijn kinderjaren op de meulestede doorbracht, op 500m van mijn geboortehuis. Op zijn 14de heeft hij zijn thuis verlaten. Hij leeft sindsdien onderweg in een busje, altijd wel ergens aan het werk. Een boeiende man met een boeiende levensstijl. Met een keerzijde dat hij geen gezin heeft maar veel vrijheid. Ik zou er uren naar kunnen luisteren zeker in zijn nog Gentse klanken. Het avond eten is super lekker al ben ik wat bevooroordeeld natuurlijk. Met ons gesprek deze namiddag in het achterhoofd val ik al peinzend in slaap.
Het snurken van Wim viel mee al hoorde ik hem deze nacht vanuit de keuken beneden. Na wat foto's van elkaar genomen vertrek ik als laatste. Ik heb weer eens moeite om op gang te komen. De roure loopt langs de magische WiFi deur dus besluit ik eerst nog een kwartiertje er van gebruik te maken. Na twee uur getrouw de route gevolgd te hebben ga ik eraf om een dorpje tegen te komen waar een restaurant is met zicht op een kasteeltje. Koffie tijd, zalig! Bij het betalen krijg ik van de waard een nectarine en wat druiven mee voor onderweg. Ik besluit de asfaltweg te blijven lopen. Blijkbaar is dit de fietsroute want algauw er een fietster die afstapt van zodra duf verneemt dat ik Nederlands kan. Het is een Nederlander en hij fietst tot aan Saint Jean Pieds de Port. Hij loopt een tijdje mee en even later wensen we elkaar Buen Camino. In het dorp gekomen vind ik algauw mijn overnachtingsplek. Ik eet eerst nog wat op het dorpsplein en aanschouw de plaatselijke juf en meester bij het lesgeven op de speelplaats, maar ik benijd hen niet . De pelgrimsgite is prachtig en heel praktisch ingericht. Na 2 uurtjes arriveren Marian en Wim ook. Ze waren blij me te zien want ze waren toch wat ongerust geweest omdat ze mij niet waren tegen gekomen. Na een gezamenlijk bezoek aan de kerk en winkel ontpopt Wim zich tot chefkok van de avond. Met een biertje en wat wijn wordt het een gespreksvolle avond.
Dag 30 Augy-sur-Aubois / Saint-Amand-Montrond 30km
Ik heb me gisteren niet meer kunnen bevoorraden voor het ontbijt maar kan mee-eten met de anderen. Om iets voor negen werd ik door de mensen van Nos Repos gepakt en gezakt in de regen uitgewuifd. Een tocht van 30km. Ik kreeg als tip eenmaal bij het kanaal dit te blijven volgen en de uitleg in het boek te negeren. Ik verwachtte een grindweg of iets anders verhard naast het kanaal. Dit viel dik tegen. Het was gras van het soort wei met bulten en stenen. Doorstappen ging niet en ik moest mijn twee stokken gebruiken. Na een vier tal uren was ik het beu en schakelde mijn vriend Google Maps weer in. Dit zou wat meer km worden maar dan kon ik wat doorstappen en dat werkt beter voor de moraal. Onderweg kom ik zou in een straat waar alleen een tankstation en een bar is. Binnen kocht ik twee blikjes om mee te nemen. Even verder buiten herschikte ik mijn rugzak toen op dat moment een man op mij komt afgestapt. Hij gedraagt zich raar en heeft het steeds over mijn rugzak. Daarna vraagt hij me geld. Mijn instinct vertelde mij dat ik beter snel weg kon zijn. Ik deed snel mijn rugzak aan en vervolgde mijn weg. Even later zag ik dat hij mij de dreef in volgde. Ik ben dan zelf maar op hem afgestapt met de mededeling dat indien hij van plan was iets met mij te doen dat de laatste dag van zijn leven ging zijn. Mijn body language sprak boekdelen blijkbaar want hij droop af. Als die man dezelfde richting naar huis moest biedt ik bij deze mijn verontschuldigen aan .
Uitgeput kwam ik in Saint-Amand-Montrond aan. Het was ondertussen al 18u39 en had geen energie meer om op zoek te gaan naar de pelgrimsherberg aan de andere kant van de gemeente. Bij het tweede hotel dat ik probeerde was er nog plaats. De vriendelijke en knappe man achter de balie had door dat ik aan het eind van mijn Latijn was want toen hij mij de sleutel overhandigde deed hij de mededeling dat er een bad was op de kamer en knipoogde. Ik sleepte mij naar boven, vulde het bad en liet me een half uurtje weken. De was deed ik in bad (iets wat heel handig is). Om mijn benen te sparen at ik beneden in het restaurant. Het is nog wennen om alleen aan een tafel te eten maar het heeft zo zijn voordelen. Alle aperitiefhapjes zijn alleen voor mij. Voor het slapengaan Skypte ik met de kids en luisterden naar hun verhalen van de eerste schooldag. Op zo momenten is het moeilijk en wou ik dat ik thuis was. Veel te laat val ik in slaap.
Dag 29 Guffy (La grenouille) - Augy-sur-Aubois 30km
Lange tocht naar Augy-sur-Aubois.
Ik raakte vaak het 'schelpenpad' kwijt en volgde dan maar mijn vriend Google maps. Blijkbaar volgde ik dan de fietsroute. De weg was eentonig naast afgemaaide velden. Vaak zeg ik tegen mezelf dat er niks anders opzit dan verder stappen. Iets na de middag kwam ik weer leven tegen. De fietsroute doet vaker een dorp aan terwijl de staproute dit vaak via een bos of verlaten wegel links laat liggen. Niet wetende of ik nog iets ga tegen komen tot vanavond stopte ik om iets te eten. Inheb ondertussen geleerd dat je het niet kunt permitteren om te zeggen ik doe dit bij de volgende mogelijkheid wel. Een heel vriendelijke Thaïse dame bestelde me. Ze deed me aan Bem denken een meisje uit Maxime's klas. Even mooi . Wanneer ik vertrok moest er nog 15 km gestapt worden. Eten en wat rusten kan wonderen doen. Vernieuwd zette ik terug aan. Veel blauw en gele tekens heb ik niet meer gezien. Tot op twee km van de eindmeet ik op een kruispunt tussen weien twee pijlen zag die elk een andere kant opgingen. Net toen ik er een foto van wou nemen stopte er een auto met de vraag wat ik zocht. Bleek het de Nederlandse uitbaatster van de pelgrimsherberg Nos Repos te zijn. Ze stelde voor mee te rijden, Jacobus zou het wel begrijpen. Er was reeds een Nederlands koppel aanwezig dat al fietsend op de terugweg is vanuit Lourdes. Het werd een Bbq buiten onder de luifel. Het was nog warm en later begon het te druppelen en werd het zwoel. We sliepen samen op een zolder slaapzaal helaas weer vergezeld door mannelijk gesnurk.
Vandaag stond er een tocht van 37 km op het programma want toen ik dit enkele maanden geleden plande dacht ik reeds ingestapt te zijn zodat die afstand kon overbrugt worden. Wat het ingestapt zijn betreft klopt maar ik hield geen rekening dat de rugzak weegt en dat het warm zou kunnen zijn. Na die lange tocht van gisteren zag ik het niet zitten om er vandaag nog eens 5 km bij te doen. Dus laste ik een tussenstop in te Guffe. Nog maar goed ook want het werd nog warmer dan gisteren. De route vinden verliep niet zo vlot omdat ik nog steeds zonder boek loop en ik aangewezen ben op de tekens en Google maps. Ik loop een variant van de route over Augy sur aubois zodat ik niet goed wist of ik alle tekens moest volgen. Ik liep dan maar volgens de GR route via de Loire wat langer bleek te zijn. Het was een mooie omgeving maar wel zonder enige schaduw en dit zonder pet. Die raakte ik gisteren kwijt. Op het einde liep ik ook nog even fout door het dorp van Guffy in te lopen wat me nog een km of 3 meer aanrekende. Ik vond in iedere geval net voor uitdrogingsniveau hotel La Grenouille. Ik kon douchen, wasgoed wassen en te drogen hangen, een colaatje op het terras drinken... Een pelgrim is gauw tevreden en vergeet snel de zware dag. Voor het eerst dineer ik helemaal alleen. Wat me aardig meevalt al krijg ik toch bekijks. Ik schrijf ondertussen in mijn dagboek. Morgen weer een langere etappe van 28 km. De pelgrimherberg Nos Repos (waar Vlamingen en Nederlanders thuis zijn staat er op hun blad) is al de hoogte van mijn komst. Enkele spullen die ik naar daar opstuurde ligt op mij te wachten. Ik hoop dat ik vannacht wat kan slapen. Het is momenteel nog 28 graden buiten en de warmte hangt binnen in de kamer.
Warm, heet, heetst... De zon scheen al volle bak vanaf het krieken van de dag. Ik heb goed geslapen ondanks Wilfried snurkte en ik denk zo de hele camping wakker hield. Het heeft wel iets.... Een piep kleine caravan delen met een 62 jarige Fries die nooit eerder in een caravan sliep. We ontbeten buiten in de schaduw en we hadden allebei niet veel zin om te vertrekken in deze hitte. De omgeving is mooi en nodigt uit om te blijven.... Maar Jacobus roept uit volle borst. Het werd een hete en vermoeiende dag. Aangekomen in Nevers voelde Wilfried er niet veel voor om in het klooster van Bernadette te slapen. Ikzelf had al besloten om er te overnachten. Hij volgde mij gedwee. Gelukkig was er plaats ... Ze verwittigden ons wel dat de douche en wc op de gang was. Geen probleem, wat een luxe, de voorbije twee nachten moesten we naar buiten gaan indien we naar het toilet moesten. Eten kon gezamenlijk in een ruimte waar nog andere pelgrims konden zijn... Leek ons prima. Ik was blij met de aparte kamer zodat ik niet weer naar het gesnurk van Wilfried moest luisteren. Tot mijn verbazing ligt het bewaarde en intacte lichaam van Bernadette in de kapel ernaast in een glazen kist. Dit behoorde niet tot mijn geschiedenis geheugen. Ik was ervan onder de indruk. Ik liet ook nog een kaars branden in de na gemaakte Lourdes grot die in de tuin staat. Sinds ik de pelgrimszegen kreeg heb ik minder last van mijn enkel dus laat ik niks aan het toeval over . Daarna vond ik toch nog wat kracht om even Nevers te verkennen. Ik dacht vanavond eens vroeg te kunnen slapen zonder gesnurk maar dat was niet het geval. Twee luid pratende mannen in de kamer er naast en de zwoele temperaturen zorgden ervoor dat ik pas na middernacht in slaap viel.
Deze nacht slecht geslapen, heb bed had veren en boog teveel door. Ik voelde me gebroken. Wilfried en in gingen ieder apart op pad want we hebben niet hetzelfde tempo. We zouden elkaar wel zien in Premery. De weg verliep vooral langs asfalt en ook stukken langs de drukkere baan. Bij het begin was er wel een stukje bos en daar zag ik een marter of fret. Het beest was niet schuchter en volgde me vanop afstand on het hoge gras. Later die dag toonde Wilfried mij een foto van dat beest, hij had het dus ook gezien. Deze keer was Wilfried eerst op bestemming en zat langs de route op een terras om mij te wachten. Op gemeente kregen we onze stempel en daar informeerden ze of de caravan op de camping nog vrij was. We konden erin. Een kleine camping met kraaknette sanitair, mooie omgeving en een knus wit caravannetje. We aten iets in het dorp en voor het eerst op 62 jarige leeftijd sliep Wilfried in een caravan ð. Morgen naar Nevers
Vandaag starte ik echt alleen. Ellen bleef achter met migraine, de dag gisteren was blijkbaar wat te zwaar geweest. Het voelde vrij aan zo alleen ð al stond ik na tien minuten wandelen al doodsangsten uit toen ik een rund naast de weg zag staan dat was uitgebroken. Een auto reed voorbij en dat beest bleef staan dus ik dacht dat het wel zou meevallen. Ik schrok toen ik zag dat hij (meneer was een stier) op me af kwam lopen. Gelukkig had de bestuurster van de auto dit gezien en draaide ze de auto om. Ze beval mij naast de auto te blijven lopen zodat de stier verplicht was opzij te gaan. Eenmaal uit de straat reed ze verder. Ik daverde toch enige tijd na. Na 10 km stappen kwam ik het enige dorp tegen waar je je kon bevoorraden. Ik kocht wat te eten bij de bakker en ging langs de supermarkt om drinken. Op een terras kwam ik Wilfried tegen en dronken samen een koffie. We spraken af elkaar weer te treffen in st-reverien. Ik arriveerde eerst. Het gemeentehuis en de post was gesloten zoals zo goed als alle huizen. Naast de post is er een ruimte dat steeds open is. Er is een stapelbed, douche en keuken. In de koelkast en voorraadkast is eten dat je aan heel goedkope prijzen kan kopen. 'S avonds komt de verantwoordelijke langs om te zien of er pelgrims zijn. We warmden een voorverpakte maaltijd op en dronken buiten nog een biertje. Om 22u ging alle straat verlichting uit en deed het spookstadje zijn naam eer aan.
We hadden om 7u afgesproken in de keuken voor een ontbijt. Toen ik aankwam stond het ontbijt toast met eitjes reeds klaar. Leken had slecht geslapen en was al reeds vroeg wakker. Om 8u waren we reeds op pad. We moeten de weg al vroeg zijn kwijt geraakt doordat we vaak de GR. aanduidingen volgden. Wat in vorige etappes vaak normaal was en Ellen had reeds in 2007 de etappes gedaan vanuit Puy en daar moest je ook steeds de rood en witte strepen volgen. Bijgevolg zigzagden we door het landschap in de hitte, kwamen we amper huizen of mensen tegen. Onderweg kwamen we dan toch eens op het goede spoor en geraakten we half weg in Bazoche. Daar was een restaurant maar wegens de drukte konden wij alleen koffie krijgen. Het staat er bekend als anti-pelgrim ð³. Na uiteindelijk meer dan 25 km onder onze voeten vonden we in chemin de herberg L 'esprit du chemin, deze wordt gerund door een Nederlander en twee vrijwilligers. Voor het eerst ontmoet ik Vlamingen op mijn pad. Roger, Ingrid en Ann. Ingrid had pech en moest na vier dagen opgeven, haar voeten stonden vol blaren. Ik haalde mijn EHBO kit boven in de hoop dat de verzorging enige verlichting kon brengen. Morgen rijden Roger en An verder langs de route om nog enkele dagen verderop te wandelen terwijl Ingrid naar een gite gaat rusten. Het gaat jullie goed.
. Ik besluit om van de route af te gaan en naar Jonchère te stappen, is minder door het bos. Veel plezier heb ik er niet aan daarvoor heb ik teveel pijn. Ik loop traag en wanneer ik gerust heb doet het meer pijn om terug te starten. In Jonchère vind ik niet meteen slaapplaats. Gelukkig is er een treinstation en met de trein spoor ik verder naar Limoges. Ik voel me al iets beter als ik de grote stad zie. Ik kan er voor twee nachten terecht bij de zusters van Fransiscus van Asissi net naast de kathedraal. Morgen een rustdag. 
