Sponsortocht voor deLIEving UZ Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op het rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine
Olieux Compostela': rekeningnummer KBC IBAN: BE31 7370 1124 3555 - BIC KREDBEBB.
23-08-2015
Dag 21 Troyes-Parijs
We informeerden ons in het station om met de trein 50 km zuidwaarts te rijden om zo de plaatsen zonder slaapmogelijkheid over te slaan. Tot onze verbazing kon dit alleen wanneer we eerst naar Parijs reden zo 200 km terug om van daaruit de trein terug te nemen. Blijkbaar wou ik naar een andere regio rijden en dat kan enkel via Parijs. We beslisten dan dat Lotte eerder naar huis zou gaan want daarvoor moest zij naar Parijs. Alsof het lot ons toch wat goed gezind wou zijn kreeg ik op dat moment een sms'je van Do van Ranst met de vraag hoe het ging. Bleek dat hij de dag nadien in Parijs was voor het werk en hij Lotte kon meenemen naar huis. Onze reddende engel ð. Do boekte voor ons een hotelletje en met een toeristensmile genoten we deze avond van de bruisende lichtstad. Bonne Nuit Paris.
Blij dat we deze morgen deze plaats konden verlaten. We namen de bus naar het centrum, bezochten de kathedraal en geraakten algauw op een terras ernaast. Met Leffe en de zon werd ons humeur beter en vergaten we de afgelopen moeilijke dag. Vol nieuwe moed en met info van de toeristische dienst ivm een pelgrimherberg vertrokken we op pad. Daar werd ons al snel duidelijk dat alles gesloten was. De portier was met verlof en niemand kon helpen. We pleegden nog enkele telefoons van nummers die we hadden maar die bestonden blijkbaar niet meer. We werden heen en weer gestuurd. Na enkele km de stad doorkruist te hebben vonden we in een hotel nog net 1 kamer waar we alle drie konden slapen. Morgen bekijken we een oplossing hoe we aan slaapplaats kn geraken in de dorpen waar we nog door moeten tot Vezelay.
Vandaan stond er 27 km op programma maar het werden er 35. Blijkbaar komen de afstanden in het boek en de werkelijkheid niet overeen en we hebben mooi de route gevolgd. Het was zwaar en warm. We kwamen weinig huizen tegen laat staan mensen. Det werkte demotiverend. Sommige stukken bos en weiland waren geen zegen voor mijn enkel. Na 12 km konden we een koffiepauze houden en wat inkopen doen voor het avondeten. Dag zou dan ook het enige zijn wat we tegen zouden komen. Uitgeblust kwamen we pas rond 20u aan. Na een douche maakte ik eten klaar en kraakten we onze gekochte fles wijn ð. Na een filosofisch gesprek met Kees onder de sterrenhemel hadden we alle drie weinig moeite om in slaap te vallen.
Vandaag met drie op stap. Kees liep met ons mee. Vreemd hoe we algauw diepgaande gesprekken hadden en elkaar beter leerden kennen. Hij is gescheiden maar woont nog elk weekend samen om voor hun zoon Thomas te zorgen die het syndroom van Down heeft en in het weekend naar huis komt. Thomas werd geboren na eerst negen miskramen te moeten verwerken hebben. Je wordt er stil van... De tocht verliep moeizaam wat het vinden van de weg betrof. Weinig aanduidingen en vaak helemaal niks. Gelukkig haagt Kees een Gps. Veel kwamen we onderweg niet tegen. Soms uren geen enkel huis wat het niet gemakkelijk maakte in de hitte zeker als je water opgeraakt. We sliepen deze keer bij mensen thuis. De vrouw des huizes zorgde voor de twee volgende slaapplaatsen na heel wat rond bellen. Blijkbaar zijn heel wat dorpen verlaten en wordt het moeilijk onderdak te vinden. Vorige week moesten pelgrims noodgedwongen twee nachten blijven voor er slaapplaats was in het volgende dorp. Ze wees er ons ook op dat het voor de volgende dorpen nog moeilijker zou zijn. We zullen zien wat het gaat geven... Het vooruit moeten plannen haalt wel even het pelgrimgevoel onderuit. Morgen een tocht van 27km.
Vanmorgen ontbeten we alleen want de zusters waren naar het vroeg gebed. We maakten van de gelegenheid gebruik om enkele foto's te maken iets wat ik in hun gezelschap niet durfde. We kozen vandaag weer de grotere wegen ipv de bosweggetjes. We waren reeds om 13u in het centrum wat ons tijd gaf om op het enige terras op het dorp iets te eten. Van het toeristisch bureau kregen we een adres opgegeven waar pelgrims kunnen opgevangen worden. Ik vermoedde dat het deze keer weer een klooster was. Het bleek een bejaardentehuis te zijn gerund door de nonnetjes. Wat een warm onthaal kregen we daar van iedereen, inclusief de huishond. De persoon die zich bezighield met de pelgrims was er niet maar de receptioniste zou het regelen. In tussentijd konden we onze rugzak daar achterlaten en ingepakt het dorp verkennen. We vonden een supermarktje en bevoorraadde ons met wat suikergoed ð en drinken. Beetje verderop vonden we een gezellig bruin cafeetje waar we wat bleven plakken. Die twee porto's zorgden ervoor dat ik mijn enkel even niet voelde ð. Onderweg terug naar het bejaardentehuis leerden we Kees kennen die op het terras zat. Hij sliep ook bij de oudjes. We werden in onze kamers gelaten en konden met de bewoners mee eten in de refter. Daarna gingen we met onze drietjes nog ene (of twee) pakken op het dorp.
Vanmorgen ontbeten we alleen want de zusters waren naar het vroeg gebed. We maakten van de gelegenheid gebruik om enkele foto's te maken iets wat ik in hun gezelschap niet durfde. We kozen vandaag weer de grotere wegen ipv de bosweggetjes. We waren reeds om 13u in het centrum wat ons tijd gaf om op het enige terras op het dorp iets te eten. Van het toeristisch bureau kregen we een adres opgegeven waar pelgrims kunnen opgevangen worden. Ik vermoedde dat het deze keer weer een klooster was. Het bleek een bejaardentehuis te zijn gerund door de nonnetjes. Wat een warm onthaal kregen we daar van iedereen, inclusief de huishond. De persoon die zich bezighield met de pelgrims was er niet maar de receptioniste zou het regelen. In tussentijd konden we onze rugzak daar achterlaten en ingepakt het dorp verkennen. We vonden een supermarktje en bevoorraadde ons met wat suikergoed ð en drinken. Beetje verderop vonden we een gezellig bruin cafeetje waar we wat bleven plakken. Die twee porto's zorgden ervoor dat ik mijn enkel even niet voelde ð. Onderweg terug naar het bejaardentehuis leerden we Kees kennen die op het terras zat. Hij sliep ook bij de oudjes. We werden in onze kamers gelaten en konden met de bewoners mee eten in de refter. Daarna gingen we met onze drietjes nog ene (of twee) pakken op het dorp.
. Harry en Jacqueline die gisteren ook in de B & B waren hebben hier ook overnacht. Helaas konden we vandaag niet samen stappen. Harry heeft al dagen last van een slapend been doordat zijn rugzak een zenuw knelt. Er blijven een nacht extra en gaan op zoek naar een karretje om de rugzak in te zetten. Jammer want het waren de eerste pelgrims die ik ontmoette die ook 'all the way' gaan. We kozen ervoor om niet de bossen in te gaan maar tussen de dorpjes op de baan te blijven zodat ik met mijn enkel deze langere tocht op vlakke grond kon maken. Het was ideaal stapweer. 22 graden, half zon, half bewolkt. De tocht ging redelijk vlot. De baan steeg en daalde niet zo steil als gisteren. We liepen langs afgemaaide (graan?) velden. Onderweg deden we een terrasje. In Baye aangekomen bleek op maandag alles gesloten te zijn. Allé van de zaken die er nog zijn want veel leek ook al jaren dicht. Ons speurinstinct kwam weer naar boven. Na enkele straatjes ingeslagen te hebben zagen we aan de achterkant van een groot mooi oud gebouw een oudere heer die in de tuin bezig was. Na onze situatie aangehoord te hebben legde hij ons de weg uit naar Le Foyer de Charité. Daar konden we het eens vragen maar hij wist niet zeker of ze ons zouden binnen nemen. De uitgelegde weg bleek de achterkant van het gebouw te zijn maar zoals hij het uitlegde schatte ik zeker nog een km te moeten stappen hebben. Misschien dat het voor hem aan zijn tempo wel zo ver leek. We kwamen op de binnenplaats van het imposante gebouw met bijgebouwen. We volgden de pijl Entree en belden iets wat beduusd aan. In gedachte hield ik mijn speech al klaar wat we hier kwamen zoeken. Na enige aarzeling aan de andere kant werden we binnen gelaten. Het bleek een klooster te zijn in het voormalige kasteel. We kregen elk een kamer op de vierde verdieping met zicht op het binnenplein. Om 18u15 dienden we beneden te zijn voor de mis. Eten was na de mis, douchen konden we ervoor. Ik ritste mijn broekspijpen aan mijn short, die blote benen leken mij hier ongepast. Op tijd stonden we beneden maar raakte verdwaald in al die gangen. Ik vreesde al te laat te komen en zag me zo al een standje krijgen van moeder overste. Gelukkig kwamen een priester (ofzo iets ze hebben allemaal een kruisje aan) die ons vriendelijk naar het witte busje verwees. Ik begreep het niet helemaal. Het werd al snel duidelijk dat we met het minibusje naar de kerk zouden rijden want diegene die normaal de mis deed in het klooster was er niet vanavond. Blijkbaar maken ze niet zoveel uitstapjes want de schuifdeur open en dicht doen of de gordel aandoen verliep heel stroef. Ik schatte de gemiddelde leeftijd van de mensen in de minibus 65 á 70 en dit nog doordat Lotte dit enorm naar beneden trok. Ik voelde mij in een aflevering van fawlty towers ð. De conversatie in de bus was hilarisch. We reden naar een even imposant gebouw met daar naast een nieuw gebouwde kerk volledig in het hout. Het deed mij denken aan de Ark van Noah en de geur aan een sauna. Het duurde even voor de priester alles in gereedheid had gebracht. Daar zaten we dan met een psalmboek en misboek in onze handen. De mis gebeurd hier nog zoals waarschijnlijk bij ons vroeger. Er werd meer gezongen, er werd op de knieën gezeten en na ff hostie dronk iedereen van de kelk. Ik vond het meer porto. Na de mis kreeg ik het misboekje cadeau. Zou het opgevallen zijn dat ik wat oefening mis?
