Sponsortocht voor deLIEving UZ Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op het rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine
Olieux Compostela': rekeningnummer KBC IBAN: BE31 7370 1124 3555 - BIC KREDBEBB.
16-08-2015
Dag 14 Champillon - Moussy
Deze nacht was er weer eentje vol rust. 15km was niet ver, maar stijgen en dalen op onverharde wegen tussen de wijngaarden maakten de tocht zwaarder dan ik gedacht had. Het uitzicht dat we telkens kregen was prachtig, ook mede door de dreigende lucht boven ons en de zon die er toch af en toe door kwam. We kwamen door Hautvillers, het dorp van de beroemde Dom Perignon. De Benedictijn die de champagnemethode uitvond. We bezochten zijn graf in de kerk het is duidelijk dat hier de 'meer behoede' mensen wonen. We liepen verder naar Mardeuil om vervolgens bij Moussy uit te komen. Dat dachten we toch. De beschrijving in ons boek hield op bij het kasteel La Marquetherie in Pierry. Daar stonden we weer zonder een enkel Camino plaatje, te midden van wijnvelden met links en rechts heuvels. Dan maar weer redder Google Maps. Het bleek nog 1,5km naar Moussy te zijn. (Wie heeft er in godsnaam het nagelaten de beschrijving in het boek af te werken?) Om 15:30 ploften we ons even op bed. Zo zie je maar dat 15km verder kan lijken dan het is. Ik waste snel enkele kleren uit zodat die nog op tijd zouden drogen. Voor het eerst de wasdraad zonder wasspelden uitgeprobeerd aan de afsluiting buiten aan het raam. Na het avond eten, hing alles er nog aan. Het werkt dus. Morgen een tocht van 30km, ik heb toch wel wat schrik om zover te moeten stappen met mijn enkel die maar niet meewil. We zullen zien.
Laat ontbeten, Marc is reeds vroeger vertrokken. We wensten elkaar het allerbeste want we zouden elkaar niet meer tegenkomen. Ik neem me voor nadien een operastuk te gaan bekijken waar hij alt-viool speelt.
We praten nog gezellig na en namen een foto ter herinnering. Zouden we meer moeten doen.
Christelle voerde ons naar het dichtstbijzijnde station om de trein naar Reims te nemen om zo een dag mijn enkel weer rust te geven in de hoop dat de pijn wat minder wordt.
Wat een contrast als wanneer we in Reims toekwamen. Zoveel mensen, verkeer en lawaai hadden we al in geen dagen meer gezien. Wel een prachtige stad. We picknickten voor de kathedraal op wacht tot het pelgrimsbureau in de ingang openging. We werden vriendelijk ontvangen, kregen een stempel en werden gevraagd een formulier in te vullen ivm de statistieken naar herkomst, leeftijd en route van de pelgrim. Lotte blijkt die dag toch de jongste te zijn. We kregen een plannetje met de weg naar de jeugdherberg. Het was niet zo ver maar toch zijn we er in geslaagd er een uur over te doen met onze 'gps skills' .
We boekten een gemeenschappelijke kamer van vijf. Het leek ons leuk andere mensen te ontmoeten. Aan de nesten die reeds aanwezig waren in de kamer schatte ik de leeftijd van onze kamergenoten niet te hoog. Ik bleek er niet naast te zitten. Twee meisjes van 18 en 19, beiden uit België maar met Engelstalige roots, die backpackten door Europa. Ze waren reeds in Portugal, Spanje en Frankrijk en planden naar Lille en Brussel te sporen. Onze derde kamergenoot was Annelijn, ook een pelgrim uit Leiden, op weg naar Rome. Blijkbaar hadden we haar verslag gelezen in het pelgrimboek van de gemeenteherberg in Rocroi. Die avond verliep de conversatie weerom in het Engels. Je hoorde ons niet klagen, wat zijn wij als Vlaming toch soepel . Het was een boeiend gesprek, iedereen met zijn verhaal, vol bewondering voor elkaar. Dat maakt deze tocht rijk.
Het was reeds half acht toen ik wakker werd. Martin lag nog te slapen. Wat een rustige nacht zonder snurkers. Ook Martin is verbaasd zo diep en lang te kunnen slapen hebben. We maken sandwiches en ontbijten. Blij dat we terug op de baan kunnen. Vandaag staat 27 km op programma. We beginnen langzaam want al vlug blijkt dat Martin nog niet 100% in orde is en mijn lichaam heeft startpijnen na twee dagen stil gezeten te hebben. Een koffiestop meer en een lekkere octopuslunch brengt ons door de dag. Vandaag was de tocht een rollercoaster van steigen en dalen vooral in een decor van een bos. Tropisch weer zo een 20 graden met dreigende wolken en donder in de verte. Slaapplaats in de albergue municipal. Wasje gewassen en in de droger. Nu in de bar rechtover een pelgrimsmenu aan het nuttigen met de bijhorende wijn ð. Op 37 km van Santiago. Nog twee stapdagen verwijderd....
Het was reeds half acht toen ik wakker werd. Martin lag nog te slapen. Wat een rustige nacht zonder snurkers. Ook Martin is verbaasd zo diep en lang te kunnen slapen hebben. We maken sandwiches en ontbijten. Blij dat we terug op de baan kunnen. Vandaag staat 27 km op programma. We beginnen langzaam want al vlug blijkt dat Martin nog niet 100% in orde is en mijn lichaam heeft startpijnen na twee dagen stil gezeten te hebben. Een koffiestop meer en een lekkere octopuslunch brengt ons door de dag. Vandaag was de tocht een rollercoaster van steigen en dalen vooral in een decor van een bos. Tropisch weer zo een 20 graden met dreigende wolken en donder in de verte. Slaapplaats in de albergue municipal. Wasje gewassen en in de droger. Nu in de bar rechtover een pelgrimsmenu aan het nuttigen met de bijhorende wijn ð. Op 37 km van Santiago. Nog twee stapdagen verwijderd....
Het was reeds half acht toen ik wakker werd. Martin lag nog te slapen. Wat een rustige nacht zonder snurkers. Ook Martin is verbaasd zo diep en lang te kunnen slapen hebben. We maken sandwiches en ontbijten. Blij dat we terug op de baan kunnen. Vandaag staat 27 km op programma. We beginnen langzaam want al vlug blijkt dat Martin nog niet 100% in orde is en mijn lichaam heeft startpijnen na twee dagen stil gezeten te hebben. Een koffiestop meer en een lekkere octopuslunch brengt ons door de dag. Vandaag was de tocht een rollercoaster van steigen en dalen vooral in een decor van een bos. Tropisch weer zo een 20 graden met dreigende wolken en donder in de verte. Slaapplaats in de albergue municipal. Wasje gewassen en in de droger. Nu in de bar rechtover een pelgrimsmenu aan het nuttigen met de bijhorende wijn ð. Op 37 km van Santiago. Nog twee stapdagen verwijderd....
Volgens 'maps.me' lag de dichtstbijzijnde bakker op 500m, deze bleek gesloten te zijn. Dan maar wat verder naar de Lidl voor een ongezond ontbijt van chocolade broodjes en voor de lunch keizerbroodjes met salami stokjes. Eenmaal de juist weg gevonden te hebben om Revin te verlaten, begonnen we aan een tocht met veel klimwerk. Dit zijn nog maar de Franse Ardenne, wat gaan die Pyreneeën geven? Het was pittig, zeker omdat het boven de 30* was. Eenmaal in Rocroi aangekomen bleek dat de gereserveerde slaapplaats gesloten te zijn. Ze waren blijkbaar onze komst vergeten. We konden terecht in de Gemeenteherberg. Een kleine gite voor 7 personen bestaande uit 2 slaapkamers met elk een batkamer en een keuken. Er sliep hier nog een man uit Brussel, Marc of Mark. Een altviolist bij de Munt schouwburg te Brussel. Hij heeft twee volwassen zonen en stapt van Namen tot Reims. Onderweg naar de Carrefour op zoek naar avondeten, en eigenlijk ook op zoek naar de Carrefour, kwamen we een dame tegen die zo vriendelijk was om met ons mee te stappen tot de winkel. Ze wou de Camino samen met haar man stappen, omdat die ook van stappen hield, maar die is het afgelopen jaar gestorven. Ze wenste ons nog een behouden reis. We aten lekkere paella, babbelden met Marc/Mark, wasten wat kledij uit en gingen slapen. Het slapen viel mee als Lotte zich maar niet te veel omdraaide in het stapelbed.
Na het ontbijt afscheid genomen van Henk en Marieke. We hoopten ze nog eens tegen te komen in Rocroi, want die dag liepen we verschillende routen. De man aan de receptie vertelde ons dat er een trein reed naar Fumay, het dichtste punt tegen Rocroi met openbaar vervoer. Het bleek een vervangende bus te zijn wegens werken aan de sporen. Aangekomen in Fumay hadden we lunch gekocht in de Aldi en picknickte we in de schaduw. Om 14u begonnen we eindelijk weer wat kilometers te maken. Het werd een tocht langs een drukke weg , eigenlijk veel te gevaarlijk. Lotte vond het wel avontuurlijk terwijl ik bij elke iets te dichte auto haar aanmaande om in de berm te gaan staan om zo kranten koppen te vermijden. Lotte zei: "Waarom zien moeders altijd krantenkoppen als iets leuk wordt." Ze droeg de hele dag mijn zware rugzak, dat kind is sterk. We arriveerde in Revin en hadden nog geen slaapplaats. Het enige hotel bleek al jaren dicht te zijn. Uiteindelijk belandde we in een leegstaand - vuil - gebouw naast de pastorie. De bovenverdieping, waar we konden slapen, deed vroeger dienst als catechese lokaal. We hadden beneden licht, een wc en lavabo, boven was er geen licht. Lotte ging meteen met het meubilair aan de slag om volgens haar 'artistieke' foto's te nemen. Ik knutselde met de zetelkussens een bed. Met onze slaapzakken en matje kwam een king size bed aardig in de buurt. Daar schuin over was een brasserie 'La Bonne Source' waar we spaghetti aten en extra water kochten. Toen we terug naar ons groot huis keerden overviel ons de angst toch een beetje. Ik voor de muizen, die we eventueel gingen ontmoeten. Lotte voor de spoken en geesten. Het heeft toch iets griezelig een oud, groot, stoffig huis te betreden waar amper tot geen licht was. Lotte haalde al snel het zakmes boven om zich veiliger te voelen. Het argument van mij dat je meestal met je eigen wapen/mes wordt vermoord kon niet baten. We lazen nog een uurtje in de gang waar licht was om dan gewapend met het zakmes naar onze zolderkamer te begeven. We lieten het licht aan beneden. Toen Lotte rond 3u 's nachts me wekte om naar het toilet te gaan merkten we dat het licht uit was. Iemand had het dus uitgedaan, gelukkig waren we te moe om ons daar over druk te maken. Ik moet wel zeggen, ik ben nog nooit zo blij geweest dat het ochtendlicht me wekte. Alles zag er minder griezelig uit. We bedankten de meneer ernaast voor de nacht en gingen op pad.
. Daar werd onze stemming niet beter op. Dan maar eens de iPod gebruiken om het wat aangenamer te maken. Het was gelukkig gestopt met regenen want het water stond al in onze schoenen. Het werden nog 7 zware km's grotendeels door bos met moeilijk begaanbare wegen. Je moest de aanwijzingen letterlijk tussen de struiken gaan zoeken. Het kon niet anders of we liepen ook deze keer op het einde verkeerd. Bij de beschrijving... Aan een weinig zichtbare y splitsing met aan rechterkant een grote eik ( ja die stond er) en aan de rechterkant 5 naaldbomen (hallo we zitten in een bos??) en een rood Vtt plaatje (oké dat ontbrak maar wij dachten dat het weg was want dat was al eens het geval) liep het verkeerd. De weg die we insloegen was wel heel dicht begroeid maar dat was wel meer het geval. We kregen pas argwaan wanneer de vijver die we op 800 m moesten tegen komen wel erg op zich liet wachten. Daar stonden we dan in het midden van een dichtgegroeid bos geen flauw idee waar we waren. We gebruikten Google maps om ons te kunnen oriënteren en doordat Lotte met de gsm in de hand verschillende richtingen uitliep konden we door het bolletje te volgen weten welke richting we uit moesten. Eenmaal terug op de goede weg bleek dat we een y splitsing te vroeg waren afgeslaan waardoor we een brede bocht gemaakt hadden en zo een uur verloren hadden. Het kan gebeuren... Maar bij ons misschien iets vaker 
. Om 18u45 arriveerden we aan ons slaapadres. Deze avond hadden we gezelschap van een Nederlands pelgrimkoppel uit Nederlands Limburg. De conversatie verliep alweer in het Engels. (Euh wij zitten toch in Frankrijk ??). Dankzij de haardroger op de kamer kreeg ik de schoenen 50% droger. Morgen een kleine etappe van 15 km.
