Sponsortocht voor deLIEving UZ Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op het rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine
Olieux Compostela': rekeningnummer KBC IBAN: BE31 7370 1124 3555 - BIC KREDBEBB.
Dag 30 Augy-sur-Aubois / Saint-Amand-Montrond 30km
Ik heb me gisteren niet meer kunnen bevoorraden voor het ontbijt maar kan mee-eten met de anderen. Om iets voor negen werd ik door de mensen van Nos Repos gepakt en gezakt in de regen uitgewuifd. Een tocht van 30km. Ik kreeg als tip eenmaal bij het kanaal dit te blijven volgen en de uitleg in het boek te negeren. Ik verwachtte een grindweg of iets anders verhard naast het kanaal. Dit viel dik tegen. Het was gras van het soort wei met bulten en stenen. Doorstappen ging niet en ik moest mijn twee stokken gebruiken. Na een vier tal uren was ik het beu en schakelde mijn vriend Google Maps weer in. Dit zou wat meer km worden maar dan kon ik wat doorstappen en dat werkt beter voor de moraal. Onderweg kom ik zou in een straat waar alleen een tankstation en een bar is. Binnen kocht ik twee blikjes om mee te nemen. Even verder buiten herschikte ik mijn rugzak toen op dat moment een man op mij komt afgestapt. Hij gedraagt zich raar en heeft het steeds over mijn rugzak. Daarna vraagt hij me geld. Mijn instinct vertelde mij dat ik beter snel weg kon zijn. Ik deed snel mijn rugzak aan en vervolgde mijn weg. Even later zag ik dat hij mij de dreef in volgde. Ik ben dan zelf maar op hem afgestapt met de mededeling dat indien hij van plan was iets met mij te doen dat de laatste dag van zijn leven ging zijn. Mijn body language sprak boekdelen blijkbaar want hij droop af. Als die man dezelfde richting naar huis moest biedt ik bij deze mijn verontschuldigen aan .
Uitgeput kwam ik in Saint-Amand-Montrond aan. Het was ondertussen al 18u39 en had geen energie meer om op zoek te gaan naar de pelgrimsherberg aan de andere kant van de gemeente. Bij het tweede hotel dat ik probeerde was er nog plaats. De vriendelijke en knappe man achter de balie had door dat ik aan het eind van mijn Latijn was want toen hij mij de sleutel overhandigde deed hij de mededeling dat er een bad was op de kamer en knipoogde. Ik sleepte mij naar boven, vulde het bad en liet me een half uurtje weken. De was deed ik in bad (iets wat heel handig is). Om mijn benen te sparen at ik beneden in het restaurant. Het is nog wennen om alleen aan een tafel te eten maar het heeft zo zijn voordelen. Alle aperitiefhapjes zijn alleen voor mij. Voor het slapengaan Skypte ik met de kids en luisterden naar hun verhalen van de eerste schooldag. Op zo momenten is het moeilijk en wou ik dat ik thuis was. Veel te laat val ik in slaap.
Dag 29 Guffy (La grenouille) - Augy-sur-Aubois 30km
Lange tocht naar Augy-sur-Aubois.
Ik raakte vaak het 'schelpenpad' kwijt en volgde dan maar mijn vriend Google maps. Blijkbaar volgde ik dan de fietsroute. De weg was eentonig naast afgemaaide velden. Vaak zeg ik tegen mezelf dat er niks anders opzit dan verder stappen. Iets na de middag kwam ik weer leven tegen. De fietsroute doet vaker een dorp aan terwijl de staproute dit vaak via een bos of verlaten wegel links laat liggen. Niet wetende of ik nog iets ga tegen komen tot vanavond stopte ik om iets te eten. Inheb ondertussen geleerd dat je het niet kunt permitteren om te zeggen ik doe dit bij de volgende mogelijkheid wel. Een heel vriendelijke Thaïse dame bestelde me. Ze deed me aan Bem denken een meisje uit Maxime's klas. Even mooi . Wanneer ik vertrok moest er nog 15 km gestapt worden. Eten en wat rusten kan wonderen doen. Vernieuwd zette ik terug aan. Veel blauw en gele tekens heb ik niet meer gezien. Tot op twee km van de eindmeet ik op een kruispunt tussen weien twee pijlen zag die elk een andere kant opgingen. Net toen ik er een foto van wou nemen stopte er een auto met de vraag wat ik zocht. Bleek het de Nederlandse uitbaatster van de pelgrimsherberg Nos Repos te zijn. Ze stelde voor mee te rijden, Jacobus zou het wel begrijpen. Er was reeds een Nederlands koppel aanwezig dat al fietsend op de terugweg is vanuit Lourdes. Het werd een Bbq buiten onder de luifel. Het was nog warm en later begon het te druppelen en werd het zwoel. We sliepen samen op een zolder slaapzaal helaas weer vergezeld door mannelijk gesnurk.
Vandaag stond er een tocht van 37 km op het programma want toen ik dit enkele maanden geleden plande dacht ik reeds ingestapt te zijn zodat die afstand kon overbrugt worden. Wat het ingestapt zijn betreft klopt maar ik hield geen rekening dat de rugzak weegt en dat het warm zou kunnen zijn. Na die lange tocht van gisteren zag ik het niet zitten om er vandaag nog eens 5 km bij te doen. Dus laste ik een tussenstop in te Guffe. Nog maar goed ook want het werd nog warmer dan gisteren. De route vinden verliep niet zo vlot omdat ik nog steeds zonder boek loop en ik aangewezen ben op de tekens en Google maps. Ik loop een variant van de route over Augy sur aubois zodat ik niet goed wist of ik alle tekens moest volgen. Ik liep dan maar volgens de GR route via de Loire wat langer bleek te zijn. Het was een mooie omgeving maar wel zonder enige schaduw en dit zonder pet. Die raakte ik gisteren kwijt. Op het einde liep ik ook nog even fout door het dorp van Guffy in te lopen wat me nog een km of 3 meer aanrekende. Ik vond in iedere geval net voor uitdrogingsniveau hotel La Grenouille. Ik kon douchen, wasgoed wassen en te drogen hangen, een colaatje op het terras drinken... Een pelgrim is gauw tevreden en vergeet snel de zware dag. Voor het eerst dineer ik helemaal alleen. Wat me aardig meevalt al krijg ik toch bekijks. Ik schrijf ondertussen in mijn dagboek. Morgen weer een langere etappe van 28 km. De pelgrimherberg Nos Repos (waar Vlamingen en Nederlanders thuis zijn staat er op hun blad) is al de hoogte van mijn komst. Enkele spullen die ik naar daar opstuurde ligt op mij te wachten. Ik hoop dat ik vannacht wat kan slapen. Het is momenteel nog 28 graden buiten en de warmte hangt binnen in de kamer.
Warm, heet, heetst... De zon scheen al volle bak vanaf het krieken van de dag. Ik heb goed geslapen ondanks Wilfried snurkte en ik denk zo de hele camping wakker hield. Het heeft wel iets.... Een piep kleine caravan delen met een 62 jarige Fries die nooit eerder in een caravan sliep. We ontbeten buiten in de schaduw en we hadden allebei niet veel zin om te vertrekken in deze hitte. De omgeving is mooi en nodigt uit om te blijven.... Maar Jacobus roept uit volle borst. Het werd een hete en vermoeiende dag. Aangekomen in Nevers voelde Wilfried er niet veel voor om in het klooster van Bernadette te slapen. Ikzelf had al besloten om er te overnachten. Hij volgde mij gedwee. Gelukkig was er plaats ... Ze verwittigden ons wel dat de douche en wc op de gang was. Geen probleem, wat een luxe, de voorbije twee nachten moesten we naar buiten gaan indien we naar het toilet moesten. Eten kon gezamenlijk in een ruimte waar nog andere pelgrims konden zijn... Leek ons prima. Ik was blij met de aparte kamer zodat ik niet weer naar het gesnurk van Wilfried moest luisteren. Tot mijn verbazing ligt het bewaarde en intacte lichaam van Bernadette in de kapel ernaast in een glazen kist. Dit behoorde niet tot mijn geschiedenis geheugen. Ik was ervan onder de indruk. Ik liet ook nog een kaars branden in de na gemaakte Lourdes grot die in de tuin staat. Sinds ik de pelgrimszegen kreeg heb ik minder last van mijn enkel dus laat ik niks aan het toeval over . Daarna vond ik toch nog wat kracht om even Nevers te verkennen. Ik dacht vanavond eens vroeg te kunnen slapen zonder gesnurk maar dat was niet het geval. Twee luid pratende mannen in de kamer er naast en de zwoele temperaturen zorgden ervoor dat ik pas na middernacht in slaap viel.
Deze nacht slecht geslapen, heb bed had veren en boog teveel door. Ik voelde me gebroken. Wilfried en in gingen ieder apart op pad want we hebben niet hetzelfde tempo. We zouden elkaar wel zien in Premery. De weg verliep vooral langs asfalt en ook stukken langs de drukkere baan. Bij het begin was er wel een stukje bos en daar zag ik een marter of fret. Het beest was niet schuchter en volgde me vanop afstand on het hoge gras. Later die dag toonde Wilfried mij een foto van dat beest, hij had het dus ook gezien. Deze keer was Wilfried eerst op bestemming en zat langs de route op een terras om mij te wachten. Op gemeente kregen we onze stempel en daar informeerden ze of de caravan op de camping nog vrij was. We konden erin. Een kleine camping met kraaknette sanitair, mooie omgeving en een knus wit caravannetje. We aten iets in het dorp en voor het eerst op 62 jarige leeftijd sliep Wilfried in een caravan ð. Morgen naar Nevers
Vandaag starte ik echt alleen. Ellen bleef achter met migraine, de dag gisteren was blijkbaar wat te zwaar geweest. Het voelde vrij aan zo alleen ð al stond ik na tien minuten wandelen al doodsangsten uit toen ik een rund naast de weg zag staan dat was uitgebroken. Een auto reed voorbij en dat beest bleef staan dus ik dacht dat het wel zou meevallen. Ik schrok toen ik zag dat hij (meneer was een stier) op me af kwam lopen. Gelukkig had de bestuurster van de auto dit gezien en draaide ze de auto om. Ze beval mij naast de auto te blijven lopen zodat de stier verplicht was opzij te gaan. Eenmaal uit de straat reed ze verder. Ik daverde toch enige tijd na. Na 10 km stappen kwam ik het enige dorp tegen waar je je kon bevoorraden. Ik kocht wat te eten bij de bakker en ging langs de supermarkt om drinken. Op een terras kwam ik Wilfried tegen en dronken samen een koffie. We spraken af elkaar weer te treffen in st-reverien. Ik arriveerde eerst. Het gemeentehuis en de post was gesloten zoals zo goed als alle huizen. Naast de post is er een ruimte dat steeds open is. Er is een stapelbed, douche en keuken. In de koelkast en voorraadkast is eten dat je aan heel goedkope prijzen kan kopen. 'S avonds komt de verantwoordelijke langs om te zien of er pelgrims zijn. We warmden een voorverpakte maaltijd op en dronken buiten nog een biertje. Om 22u ging alle straat verlichting uit en deed het spookstadje zijn naam eer aan.
We hadden om 7u afgesproken in de keuken voor een ontbijt. Toen ik aankwam stond het ontbijt toast met eitjes reeds klaar. Leken had slecht geslapen en was al reeds vroeg wakker. Om 8u waren we reeds op pad. We moeten de weg al vroeg zijn kwijt geraakt doordat we vaak de GR. aanduidingen volgden. Wat in vorige etappes vaak normaal was en Ellen had reeds in 2007 de etappes gedaan vanuit Puy en daar moest je ook steeds de rood en witte strepen volgen. Bijgevolg zigzagden we door het landschap in de hitte, kwamen we amper huizen of mensen tegen. Onderweg kwamen we dan toch eens op het goede spoor en geraakten we half weg in Bazoche. Daar was een restaurant maar wegens de drukte konden wij alleen koffie krijgen. Het staat er bekend als anti-pelgrim ð³. Na uiteindelijk meer dan 25 km onder onze voeten vonden we in chemin de herberg L 'esprit du chemin, deze wordt gerund door een Nederlander en twee vrijwilligers. Voor het eerst ontmoet ik Vlamingen op mijn pad. Roger, Ingrid en Ann. Ingrid had pech en moest na vier dagen opgeven, haar voeten stonden vol blaren. Ik haalde mijn EHBO kit boven in de hoop dat de verzorging enige verlichting kon brengen. Morgen rijden Roger en An verder langs de route om nog enkele dagen verderop te wandelen terwijl Ingrid naar een gite gaat rusten. Het gaat jullie goed.
Wat onwennig vertrok ik van het hotel richting Kathedraal. Onderweg kwam ik al vlug het secretariaat tegen can de pelgrimorde. Daar kreeg ik alle info en kon ik deze nacht in de pelgrimherberg overnachten. Ellen een Duitse lerares was er ook, zij was gisteren aangekomen en start morgen haar eerste dag. Al gauw raakten we aan de praat. Ze verstaat geen Frans dus kwam het goed uit dat ik tolk kon spelen ð. We kuierden door de straatjes, kochten postkaarten, bezochten de kathedraal en kregen onze pelgrimszegen tijdens de avondmis. Wilfried een man van 62 uit Friesland sloot bij ons aan. Deze keer slaap ik in de vrouwen zaan met nog een Franse dame Marie. Morgen stap ik samen met Ellen naar Chemin.
Vandaag konden we helemaal de toerist uithangen ondanks het slechte weer. We namen de metro naar Place de la Concorde en wandelden langs de Seine naar de Eiffeltoren. Wa spraken af met Do en werden getrakteerd op een lekkere maaltijd en een vertrouwd gezicht ð. Wat kan een onverwachte wending toch mooi zijn. Het moeten afscheid nemen van Lotte viel me zwaar. Ik had ze liever bij mij gehouden maar was blij dat ze met Do veilig thuis geraakte. Ik nam de trein naar Vezelay. Voor de eerste keer alleen op de kamer, het is wennen. Morgen blijf ik een dagje hier en verken ik het dorp.
We informeerden ons in het station om met de trein 50 km zuidwaarts te rijden om zo de plaatsen zonder slaapmogelijkheid over te slaan. Tot onze verbazing kon dit alleen wanneer we eerst naar Parijs reden zo 200 km terug om van daaruit de trein terug te nemen. Blijkbaar wou ik naar een andere regio rijden en dat kan enkel via Parijs. We beslisten dan dat Lotte eerder naar huis zou gaan want daarvoor moest zij naar Parijs. Alsof het lot ons toch wat goed gezind wou zijn kreeg ik op dat moment een sms'je van Do van Ranst met de vraag hoe het ging. Bleek dat hij de dag nadien in Parijs was voor het werk en hij Lotte kon meenemen naar huis. Onze reddende engel ð. Do boekte voor ons een hotelletje en met een toeristensmile genoten we deze avond van de bruisende lichtstad. Bonne Nuit Paris.
Blij dat we deze morgen deze plaats konden verlaten. We namen de bus naar het centrum, bezochten de kathedraal en geraakten algauw op een terras ernaast. Met Leffe en de zon werd ons humeur beter en vergaten we de afgelopen moeilijke dag. Vol nieuwe moed en met info van de toeristische dienst ivm een pelgrimherberg vertrokken we op pad. Daar werd ons al snel duidelijk dat alles gesloten was. De portier was met verlof en niemand kon helpen. We pleegden nog enkele telefoons van nummers die we hadden maar die bestonden blijkbaar niet meer. We werden heen en weer gestuurd. Na enkele km de stad doorkruist te hebben vonden we in een hotel nog net 1 kamer waar we alle drie konden slapen. Morgen bekijken we een oplossing hoe we aan slaapplaats kn geraken in de dorpen waar we nog door moeten tot Vezelay.
Vandaan stond er 27 km op programma maar het werden er 35. Blijkbaar komen de afstanden in het boek en de werkelijkheid niet overeen en we hebben mooi de route gevolgd. Het was zwaar en warm. We kwamen weinig huizen tegen laat staan mensen. Det werkte demotiverend. Sommige stukken bos en weiland waren geen zegen voor mijn enkel. Na 12 km konden we een koffiepauze houden en wat inkopen doen voor het avondeten. Dag zou dan ook het enige zijn wat we tegen zouden komen. Uitgeblust kwamen we pas rond 20u aan. Na een douche maakte ik eten klaar en kraakten we onze gekochte fles wijn ð. Na een filosofisch gesprek met Kees onder de sterrenhemel hadden we alle drie weinig moeite om in slaap te vallen.
Vandaag met drie op stap. Kees liep met ons mee. Vreemd hoe we algauw diepgaande gesprekken hadden en elkaar beter leerden kennen. Hij is gescheiden maar woont nog elk weekend samen om voor hun zoon Thomas te zorgen die het syndroom van Down heeft en in het weekend naar huis komt. Thomas werd geboren na eerst negen miskramen te moeten verwerken hebben. Je wordt er stil van... De tocht verliep moeizaam wat het vinden van de weg betrof. Weinig aanduidingen en vaak helemaal niks. Gelukkig haagt Kees een Gps. Veel kwamen we onderweg niet tegen. Soms uren geen enkel huis wat het niet gemakkelijk maakte in de hitte zeker als je water opgeraakt. We sliepen deze keer bij mensen thuis. De vrouw des huizes zorgde voor de twee volgende slaapplaatsen na heel wat rond bellen. Blijkbaar zijn heel wat dorpen verlaten en wordt het moeilijk onderdak te vinden. Vorige week moesten pelgrims noodgedwongen twee nachten blijven voor er slaapplaats was in het volgende dorp. Ze wees er ons ook op dat het voor de volgende dorpen nog moeilijker zou zijn. We zullen zien wat het gaat geven... Het vooruit moeten plannen haalt wel even het pelgrimgevoel onderuit. Morgen een tocht van 27km.
. 
