Sponsortocht voor deLIEving UZ Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op het rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine
Olieux Compostela': rekeningnummer KBC IBAN: BE31 7370 1124 3555 - BIC KREDBEBB.
27-08-2015
Dag 25 Chemin - Saint Severien 30 km
Vandaag starte ik echt alleen. Ellen bleef achter met migraine, de dag gisteren was blijkbaar wat te zwaar geweest. Het voelde vrij aan zo alleen ð al stond ik na tien minuten wandelen al doodsangsten uit toen ik een rund naast de weg zag staan dat was uitgebroken. Een auto reed voorbij en dat beest bleef staan dus ik dacht dat het wel zou meevallen. Ik schrok toen ik zag dat hij (meneer was een stier) op me af kwam lopen. Gelukkig had de bestuurster van de auto dit gezien en draaide ze de auto om. Ze beval mij naast de auto te blijven lopen zodat de stier verplicht was opzij te gaan. Eenmaal uit de straat reed ze verder. Ik daverde toch enige tijd na. Na 10 km stappen kwam ik het enige dorp tegen waar je je kon bevoorraden. Ik kocht wat te eten bij de bakker en ging langs de supermarkt om drinken. Op een terras kwam ik Wilfried tegen en dronken samen een koffie. We spraken af elkaar weer te treffen in st-reverien. Ik arriveerde eerst. Het gemeentehuis en de post was gesloten zoals zo goed als alle huizen. Naast de post is er een ruimte dat steeds open is. Er is een stapelbed, douche en keuken. In de koelkast en voorraadkast is eten dat je aan heel goedkope prijzen kan kopen. 'S avonds komt de verantwoordelijke langs om te zien of er pelgrims zijn. We warmden een voorverpakte maaltijd op en dronken buiten nog een biertje. Om 22u ging alle straat verlichting uit en deed het spookstadje zijn naam eer aan.
We hadden om 7u afgesproken in de keuken voor een ontbijt. Toen ik aankwam stond het ontbijt toast met eitjes reeds klaar. Leken had slecht geslapen en was al reeds vroeg wakker. Om 8u waren we reeds op pad. We moeten de weg al vroeg zijn kwijt geraakt doordat we vaak de GR. aanduidingen volgden. Wat in vorige etappes vaak normaal was en Ellen had reeds in 2007 de etappes gedaan vanuit Puy en daar moest je ook steeds de rood en witte strepen volgen. Bijgevolg zigzagden we door het landschap in de hitte, kwamen we amper huizen of mensen tegen. Onderweg kwamen we dan toch eens op het goede spoor en geraakten we half weg in Bazoche. Daar was een restaurant maar wegens de drukte konden wij alleen koffie krijgen. Het staat er bekend als anti-pelgrim ð³. Na uiteindelijk meer dan 25 km onder onze voeten vonden we in chemin de herberg L 'esprit du chemin, deze wordt gerund door een Nederlander en twee vrijwilligers. Voor het eerst ontmoet ik Vlamingen op mijn pad. Roger, Ingrid en Ann. Ingrid had pech en moest na vier dagen opgeven, haar voeten stonden vol blaren. Ik haalde mijn EHBO kit boven in de hoop dat de verzorging enige verlichting kon brengen. Morgen rijden Roger en An verder langs de route om nog enkele dagen verderop te wandelen terwijl Ingrid naar een gite gaat rusten. Het gaat jullie goed.
Wat onwennig vertrok ik van het hotel richting Kathedraal. Onderweg kwam ik al vlug het secretariaat tegen can de pelgrimorde. Daar kreeg ik alle info en kon ik deze nacht in de pelgrimherberg overnachten. Ellen een Duitse lerares was er ook, zij was gisteren aangekomen en start morgen haar eerste dag. Al gauw raakten we aan de praat. Ze verstaat geen Frans dus kwam het goed uit dat ik tolk kon spelen ð. We kuierden door de straatjes, kochten postkaarten, bezochten de kathedraal en kregen onze pelgrimszegen tijdens de avondmis. Wilfried een man van 62 uit Friesland sloot bij ons aan. Deze keer slaap ik in de vrouwen zaan met nog een Franse dame Marie. Morgen stap ik samen met Ellen naar Chemin.
Vandaag konden we helemaal de toerist uithangen ondanks het slechte weer. We namen de metro naar Place de la Concorde en wandelden langs de Seine naar de Eiffeltoren. Wa spraken af met Do en werden getrakteerd op een lekkere maaltijd en een vertrouwd gezicht ð. Wat kan een onverwachte wending toch mooi zijn. Het moeten afscheid nemen van Lotte viel me zwaar. Ik had ze liever bij mij gehouden maar was blij dat ze met Do veilig thuis geraakte. Ik nam de trein naar Vezelay. Voor de eerste keer alleen op de kamer, het is wennen. Morgen blijf ik een dagje hier en verken ik het dorp.
We informeerden ons in het station om met de trein 50 km zuidwaarts te rijden om zo de plaatsen zonder slaapmogelijkheid over te slaan. Tot onze verbazing kon dit alleen wanneer we eerst naar Parijs reden zo 200 km terug om van daaruit de trein terug te nemen. Blijkbaar wou ik naar een andere regio rijden en dat kan enkel via Parijs. We beslisten dan dat Lotte eerder naar huis zou gaan want daarvoor moest zij naar Parijs. Alsof het lot ons toch wat goed gezind wou zijn kreeg ik op dat moment een sms'je van Do van Ranst met de vraag hoe het ging. Bleek dat hij de dag nadien in Parijs was voor het werk en hij Lotte kon meenemen naar huis. Onze reddende engel ð. Do boekte voor ons een hotelletje en met een toeristensmile genoten we deze avond van de bruisende lichtstad. Bonne Nuit Paris.
Blij dat we deze morgen deze plaats konden verlaten. We namen de bus naar het centrum, bezochten de kathedraal en geraakten algauw op een terras ernaast. Met Leffe en de zon werd ons humeur beter en vergaten we de afgelopen moeilijke dag. Vol nieuwe moed en met info van de toeristische dienst ivm een pelgrimherberg vertrokken we op pad. Daar werd ons al snel duidelijk dat alles gesloten was. De portier was met verlof en niemand kon helpen. We pleegden nog enkele telefoons van nummers die we hadden maar die bestonden blijkbaar niet meer. We werden heen en weer gestuurd. Na enkele km de stad doorkruist te hebben vonden we in een hotel nog net 1 kamer waar we alle drie konden slapen. Morgen bekijken we een oplossing hoe we aan slaapplaats kn geraken in de dorpen waar we nog door moeten tot Vezelay.
Vandaan stond er 27 km op programma maar het werden er 35. Blijkbaar komen de afstanden in het boek en de werkelijkheid niet overeen en we hebben mooi de route gevolgd. Het was zwaar en warm. We kwamen weinig huizen tegen laat staan mensen. Det werkte demotiverend. Sommige stukken bos en weiland waren geen zegen voor mijn enkel. Na 12 km konden we een koffiepauze houden en wat inkopen doen voor het avondeten. Dag zou dan ook het enige zijn wat we tegen zouden komen. Uitgeblust kwamen we pas rond 20u aan. Na een douche maakte ik eten klaar en kraakten we onze gekochte fles wijn ð. Na een filosofisch gesprek met Kees onder de sterrenhemel hadden we alle drie weinig moeite om in slaap te vallen.
Vandaag met drie op stap. Kees liep met ons mee. Vreemd hoe we algauw diepgaande gesprekken hadden en elkaar beter leerden kennen. Hij is gescheiden maar woont nog elk weekend samen om voor hun zoon Thomas te zorgen die het syndroom van Down heeft en in het weekend naar huis komt. Thomas werd geboren na eerst negen miskramen te moeten verwerken hebben. Je wordt er stil van... De tocht verliep moeizaam wat het vinden van de weg betrof. Weinig aanduidingen en vaak helemaal niks. Gelukkig haagt Kees een Gps. Veel kwamen we onderweg niet tegen. Soms uren geen enkel huis wat het niet gemakkelijk maakte in de hitte zeker als je water opgeraakt. We sliepen deze keer bij mensen thuis. De vrouw des huizes zorgde voor de twee volgende slaapplaatsen na heel wat rond bellen. Blijkbaar zijn heel wat dorpen verlaten en wordt het moeilijk onderdak te vinden. Vorige week moesten pelgrims noodgedwongen twee nachten blijven voor er slaapplaats was in het volgende dorp. Ze wees er ons ook op dat het voor de volgende dorpen nog moeilijker zou zijn. We zullen zien wat het gaat geven... Het vooruit moeten plannen haalt wel even het pelgrimgevoel onderuit. Morgen een tocht van 27km.
Vanmorgen ontbeten we alleen want de zusters waren naar het vroeg gebed. We maakten van de gelegenheid gebruik om enkele foto's te maken iets wat ik in hun gezelschap niet durfde. We kozen vandaag weer de grotere wegen ipv de bosweggetjes. We waren reeds om 13u in het centrum wat ons tijd gaf om op het enige terras op het dorp iets te eten. Van het toeristisch bureau kregen we een adres opgegeven waar pelgrims kunnen opgevangen worden. Ik vermoedde dat het deze keer weer een klooster was. Het bleek een bejaardentehuis te zijn gerund door de nonnetjes. Wat een warm onthaal kregen we daar van iedereen, inclusief de huishond. De persoon die zich bezighield met de pelgrims was er niet maar de receptioniste zou het regelen. In tussentijd konden we onze rugzak daar achterlaten en ingepakt het dorp verkennen. We vonden een supermarktje en bevoorraadde ons met wat suikergoed ð en drinken. Beetje verderop vonden we een gezellig bruin cafeetje waar we wat bleven plakken. Die twee porto's zorgden ervoor dat ik mijn enkel even niet voelde ð. Onderweg terug naar het bejaardentehuis leerden we Kees kennen die op het terras zat. Hij sliep ook bij de oudjes. We werden in onze kamers gelaten en konden met de bewoners mee eten in de refter. Daarna gingen we met onze drietjes nog ene (of twee) pakken op het dorp.
Deze nacht was er weer eentje vol rust. 15km was niet ver, maar stijgen en dalen op onverharde wegen tussen de wijngaarden maakten de tocht zwaarder dan ik gedacht had. Het uitzicht dat we telkens kregen was prachtig, ook mede door de dreigende lucht boven ons en de zon die er toch af en toe door kwam. We kwamen door Hautvillers, het dorp van de beroemde Dom Perignon. De Benedictijn die de champagnemethode uitvond. We bezochten zijn graf in de kerk het is duidelijk dat hier de 'meer behoede' mensen wonen. We liepen verder naar Mardeuil om vervolgens bij Moussy uit te komen. Dat dachten we toch. De beschrijving in ons boek hield op bij het kasteel La Marquetherie in Pierry. Daar stonden we weer zonder een enkel Camino plaatje, te midden van wijnvelden met links en rechts heuvels. Dan maar weer redder Google Maps. Het bleek nog 1,5km naar Moussy te zijn. (Wie heeft er in godsnaam het nagelaten de beschrijving in het boek af te werken?) Om 15:30 ploften we ons even op bed. Zo zie je maar dat 15km verder kan lijken dan het is. Ik waste snel enkele kleren uit zodat die nog op tijd zouden drogen. Voor het eerst de wasdraad zonder wasspelden uitgeprobeerd aan de afsluiting buiten aan het raam. Na het avond eten, hing alles er nog aan. Het werkt dus. Morgen een tocht van 30km, ik heb toch wel wat schrik om zover te moeten stappen met mijn enkel die maar niet meewil. We zullen zien.
Laat ontbeten, Marc is reeds vroeger vertrokken. We wensten elkaar het allerbeste want we zouden elkaar niet meer tegenkomen. Ik neem me voor nadien een operastuk te gaan bekijken waar hij alt-viool speelt.
We praten nog gezellig na en namen een foto ter herinnering. Zouden we meer moeten doen.
Christelle voerde ons naar het dichtstbijzijnde station om de trein naar Reims te nemen om zo een dag mijn enkel weer rust te geven in de hoop dat de pijn wat minder wordt.
Wat een contrast als wanneer we in Reims toekwamen. Zoveel mensen, verkeer en lawaai hadden we al in geen dagen meer gezien. Wel een prachtige stad. We picknickten voor de kathedraal op wacht tot het pelgrimsbureau in de ingang openging. We werden vriendelijk ontvangen, kregen een stempel en werden gevraagd een formulier in te vullen ivm de statistieken naar herkomst, leeftijd en route van de pelgrim. Lotte blijkt die dag toch de jongste te zijn. We kregen een plannetje met de weg naar de jeugdherberg. Het was niet zo ver maar toch zijn we er in geslaagd er een uur over te doen met onze 'gps skills' .
We boekten een gemeenschappelijke kamer van vijf. Het leek ons leuk andere mensen te ontmoeten. Aan de nesten die reeds aanwezig waren in de kamer schatte ik de leeftijd van onze kamergenoten niet te hoog. Ik bleek er niet naast te zitten. Twee meisjes van 18 en 19, beiden uit België maar met Engelstalige roots, die backpackten door Europa. Ze waren reeds in Portugal, Spanje en Frankrijk en planden naar Lille en Brussel te sporen. Onze derde kamergenoot was Annelijn, ook een pelgrim uit Leiden, op weg naar Rome. Blijkbaar hadden we haar verslag gelezen in het pelgrimboek van de gemeenteherberg in Rocroi. Die avond verliep de conversatie weerom in het Engels. Je hoorde ons niet klagen, wat zijn wij als Vlaming toch soepel . Het was een boeiend gesprek, iedereen met zijn verhaal, vol bewondering voor elkaar. Dat maakt deze tocht rijk.
Vanmorgen ontbeten we alleen want de zusters waren naar het vroeg gebed. We maakten van de gelegenheid gebruik om enkele foto's te maken iets wat ik in hun gezelschap niet durfde. We kozen vandaag weer de grotere wegen ipv de bosweggetjes. We waren reeds om 13u in het centrum wat ons tijd gaf om op het enige terras op het dorp iets te eten. Van het toeristisch bureau kregen we een adres opgegeven waar pelgrims kunnen opgevangen worden. Ik vermoedde dat het deze keer weer een klooster was. Het bleek een bejaardentehuis te zijn gerund door de nonnetjes. Wat een warm onthaal kregen we daar van iedereen, inclusief de huishond. De persoon die zich bezighield met de pelgrims was er niet maar de receptioniste zou het regelen. In tussentijd konden we onze rugzak daar achterlaten en ingepakt het dorp verkennen. We vonden een supermarktje en bevoorraadde ons met wat suikergoed ð en drinken. Beetje verderop vonden we een gezellig bruin cafeetje waar we wat bleven plakken. Die twee porto's zorgden ervoor dat ik mijn enkel even niet voelde ð. Onderweg terug naar het bejaardentehuis leerden we Kees kennen die op het terras zat. Hij sliep ook bij de oudjes. We werden in onze kamers gelaten en konden met de bewoners mee eten in de refter. Daarna gingen we met onze drietjes nog ene (of twee) pakken op het dorp.
. Harry en Jacqueline die gisteren ook in de B & B waren hebben hier ook overnacht. Helaas konden we vandaag niet samen stappen. Harry heeft al dagen last van een slapend been doordat zijn rugzak een zenuw knelt. Er blijven een nacht extra en gaan op zoek naar een karretje om de rugzak in te zetten. Jammer want het waren de eerste pelgrims die ik ontmoette die ook 'all the way' gaan. We kozen ervoor om niet de bossen in te gaan maar tussen de dorpjes op de baan te blijven zodat ik met mijn enkel deze langere tocht op vlakke grond kon maken. Het was ideaal stapweer. 22 graden, half zon, half bewolkt. De tocht ging redelijk vlot. De baan steeg en daalde niet zo steil als gisteren. We liepen langs afgemaaide (graan?) velden. Onderweg deden we een terrasje. In Baye aangekomen bleek op maandag alles gesloten te zijn. Allé van de zaken die er nog zijn want veel leek ook al jaren dicht. Ons speurinstinct kwam weer naar boven. Na enkele straatjes ingeslagen te hebben zagen we aan de achterkant van een groot mooi oud gebouw een oudere heer die in de tuin bezig was. Na onze situatie aangehoord te hebben legde hij ons de weg uit naar Le Foyer de Charité. Daar konden we het eens vragen maar hij wist niet zeker of ze ons zouden binnen nemen. De uitgelegde weg bleek de achterkant van het gebouw te zijn maar zoals hij het uitlegde schatte ik zeker nog een km te moeten stappen hebben. Misschien dat het voor hem aan zijn tempo wel zo ver leek. We kwamen op de binnenplaats van het imposante gebouw met bijgebouwen. We volgden de pijl Entree en belden iets wat beduusd aan. In gedachte hield ik mijn speech al klaar wat we hier kwamen zoeken. Na enige aarzeling aan de andere kant werden we binnen gelaten. Het bleek een klooster te zijn in het voormalige kasteel. We kregen elk een kamer op de vierde verdieping met zicht op het binnenplein. Om 18u15 dienden we beneden te zijn voor de mis. Eten was na de mis, douchen konden we ervoor. Ik ritste mijn broekspijpen aan mijn short, die blote benen leken mij hier ongepast. Op tijd stonden we beneden maar raakte verdwaald in al die gangen. Ik vreesde al te laat te komen en zag me zo al een standje krijgen van moeder overste. Gelukkig kwamen een priester (ofzo iets ze hebben allemaal een kruisje aan) die ons vriendelijk naar het witte busje verwees. Ik begreep het niet helemaal. Het werd al snel duidelijk dat we met het minibusje naar de kerk zouden rijden want diegene die normaal de mis deed in het klooster was er niet vanavond. Blijkbaar maken ze niet zoveel uitstapjes want de schuifdeur open en dicht doen of de gordel aandoen verliep heel stroef. Ik schatte de gemiddelde leeftijd van de mensen in de minibus 65 á 70 en dit nog doordat Lotte dit enorm naar beneden trok. Ik voelde mij in een aflevering van fawlty towers ð. De conversatie in de bus was hilarisch. We reden naar een even imposant gebouw met daar naast een nieuw gebouwde kerk volledig in het hout. Het deed mij denken aan de Ark van Noah en de geur aan een sauna. Het duurde even voor de priester alles in gereedheid had gebracht. Daar zaten we dan met een psalmboek en misboek in onze handen. De mis gebeurd hier nog zoals waarschijnlijk bij ons vroeger. Er werd meer gezongen, er werd op de knieën gezeten en na ff hostie dronk iedereen van de kelk. Ik vond het meer porto. Na de mis kreeg ik het misboekje cadeau. Zou het opgevallen zijn dat ik wat oefening mis?
. Daar werd onze stemming niet beter op. Dan maar eens de iPod gebruiken om het wat aangenamer te maken. Het was gelukkig gestopt met regenen want het water stond al in onze schoenen. Het werden nog 7 zware km's grotendeels door bos met moeilijk begaanbare wegen. Je moest de aanwijzingen letterlijk tussen de struiken gaan zoeken. Het kon niet anders of we liepen ook deze keer op het einde verkeerd. Bij de beschrijving... Aan een weinig zichtbare y splitsing met aan rechterkant een grote eik ( ja die stond er) en aan de rechterkant 5 naaldbomen (hallo we zitten in een bos??) en een rood Vtt plaatje (oké dat ontbrak maar wij dachten dat het weg was want dat was al eens het geval) liep het verkeerd. De weg die we insloegen was wel heel dicht begroeid maar dat was wel meer het geval. We kregen pas argwaan wanneer de vijver die we op 800 m moesten tegen komen wel erg op zich liet wachten. Daar stonden we dan in het midden van een dichtgegroeid bos geen flauw idee waar we waren. We gebruikten Google maps om ons te kunnen oriënteren en doordat Lotte met de gsm in de hand verschillende richtingen uitliep konden we door het bolletje te volgen weten welke richting we uit moesten. Eenmaal terug op de goede weg bleek dat we een y splitsing te vroeg waren afgeslaan waardoor we een brede bocht gemaakt hadden en zo een uur verloren hadden. Het kan gebeuren... Maar bij ons misschien iets vaker 
