Sponsortocht voor deLIEving UZ Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op het rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine
Olieux Compostela': rekeningnummer KBC IBAN: BE31 7370 1124 3555 - BIC KREDBEBB.
30-08-2015
Dag 28 Nevers - Guffy 15 km
Vandaag stond er een tocht van 37 km op het programma want toen ik dit enkele maanden geleden plande dacht ik reeds ingestapt te zijn zodat die afstand kon overbrugt worden. Wat het ingestapt zijn betreft klopt maar ik hield geen rekening dat de rugzak weegt en dat het warm zou kunnen zijn. Na die lange tocht van gisteren zag ik het niet zitten om er vandaag nog eens 5 km bij te doen. Dus laste ik een tussenstop in te Guffe. Nog maar goed ook want het werd nog warmer dan gisteren. De route vinden verliep niet zo vlot omdat ik nog steeds zonder boek loop en ik aangewezen ben op de tekens en Google maps. Ik loop een variant van de route over Augy sur aubois zodat ik niet goed wist of ik alle tekens moest volgen. Ik liep dan maar volgens de GR route via de Loire wat langer bleek te zijn. Het was een mooie omgeving maar wel zonder enige schaduw en dit zonder pet. Die raakte ik gisteren kwijt. Op het einde liep ik ook nog even fout door het dorp van Guffy in te lopen wat me nog een km of 3 meer aanrekende. Ik vond in iedere geval net voor uitdrogingsniveau hotel La Grenouille. Ik kon douchen, wasgoed wassen en te drogen hangen, een colaatje op het terras drinken... Een pelgrim is gauw tevreden en vergeet snel de zware dag. Voor het eerst dineer ik helemaal alleen. Wat me aardig meevalt al krijg ik toch bekijks. Ik schrijf ondertussen in mijn dagboek. Morgen weer een langere etappe van 28 km. De pelgrimherberg Nos Repos (waar Vlamingen en Nederlanders thuis zijn staat er op hun blad) is al de hoogte van mijn komst. Enkele spullen die ik naar daar opstuurde ligt op mij te wachten. Ik hoop dat ik vannacht wat kan slapen. Het is momenteel nog 28 graden buiten en de warmte hangt binnen in de kamer.
Warm, heet, heetst... De zon scheen al volle bak vanaf het krieken van de dag. Ik heb goed geslapen ondanks Wilfried snurkte en ik denk zo de hele camping wakker hield. Het heeft wel iets.... Een piep kleine caravan delen met een 62 jarige Fries die nooit eerder in een caravan sliep. We ontbeten buiten in de schaduw en we hadden allebei niet veel zin om te vertrekken in deze hitte. De omgeving is mooi en nodigt uit om te blijven.... Maar Jacobus roept uit volle borst. Het werd een hete en vermoeiende dag. Aangekomen in Nevers voelde Wilfried er niet veel voor om in het klooster van Bernadette te slapen. Ikzelf had al besloten om er te overnachten. Hij volgde mij gedwee. Gelukkig was er plaats ... Ze verwittigden ons wel dat de douche en wc op de gang was. Geen probleem, wat een luxe, de voorbije twee nachten moesten we naar buiten gaan indien we naar het toilet moesten. Eten kon gezamenlijk in een ruimte waar nog andere pelgrims konden zijn... Leek ons prima. Ik was blij met de aparte kamer zodat ik niet weer naar het gesnurk van Wilfried moest luisteren. Tot mijn verbazing ligt het bewaarde en intacte lichaam van Bernadette in de kapel ernaast in een glazen kist. Dit behoorde niet tot mijn geschiedenis geheugen. Ik was ervan onder de indruk. Ik liet ook nog een kaars branden in de na gemaakte Lourdes grot die in de tuin staat. Sinds ik de pelgrimszegen kreeg heb ik minder last van mijn enkel dus laat ik niks aan het toeval over . Daarna vond ik toch nog wat kracht om even Nevers te verkennen. Ik dacht vanavond eens vroeg te kunnen slapen zonder gesnurk maar dat was niet het geval. Twee luid pratende mannen in de kamer er naast en de zwoele temperaturen zorgden ervoor dat ik pas na middernacht in slaap viel.
Deze nacht slecht geslapen, heb bed had veren en boog teveel door. Ik voelde me gebroken. Wilfried en in gingen ieder apart op pad want we hebben niet hetzelfde tempo. We zouden elkaar wel zien in Premery. De weg verliep vooral langs asfalt en ook stukken langs de drukkere baan. Bij het begin was er wel een stukje bos en daar zag ik een marter of fret. Het beest was niet schuchter en volgde me vanop afstand on het hoge gras. Later die dag toonde Wilfried mij een foto van dat beest, hij had het dus ook gezien. Deze keer was Wilfried eerst op bestemming en zat langs de route op een terras om mij te wachten. Op gemeente kregen we onze stempel en daar informeerden ze of de caravan op de camping nog vrij was. We konden erin. Een kleine camping met kraaknette sanitair, mooie omgeving en een knus wit caravannetje. We aten iets in het dorp en voor het eerst op 62 jarige leeftijd sliep Wilfried in een caravan ð. Morgen naar Nevers
Vandaag starte ik echt alleen. Ellen bleef achter met migraine, de dag gisteren was blijkbaar wat te zwaar geweest. Het voelde vrij aan zo alleen ð al stond ik na tien minuten wandelen al doodsangsten uit toen ik een rund naast de weg zag staan dat was uitgebroken. Een auto reed voorbij en dat beest bleef staan dus ik dacht dat het wel zou meevallen. Ik schrok toen ik zag dat hij (meneer was een stier) op me af kwam lopen. Gelukkig had de bestuurster van de auto dit gezien en draaide ze de auto om. Ze beval mij naast de auto te blijven lopen zodat de stier verplicht was opzij te gaan. Eenmaal uit de straat reed ze verder. Ik daverde toch enige tijd na. Na 10 km stappen kwam ik het enige dorp tegen waar je je kon bevoorraden. Ik kocht wat te eten bij de bakker en ging langs de supermarkt om drinken. Op een terras kwam ik Wilfried tegen en dronken samen een koffie. We spraken af elkaar weer te treffen in st-reverien. Ik arriveerde eerst. Het gemeentehuis en de post was gesloten zoals zo goed als alle huizen. Naast de post is er een ruimte dat steeds open is. Er is een stapelbed, douche en keuken. In de koelkast en voorraadkast is eten dat je aan heel goedkope prijzen kan kopen. 'S avonds komt de verantwoordelijke langs om te zien of er pelgrims zijn. We warmden een voorverpakte maaltijd op en dronken buiten nog een biertje. Om 22u ging alle straat verlichting uit en deed het spookstadje zijn naam eer aan.
We hadden om 7u afgesproken in de keuken voor een ontbijt. Toen ik aankwam stond het ontbijt toast met eitjes reeds klaar. Leken had slecht geslapen en was al reeds vroeg wakker. Om 8u waren we reeds op pad. We moeten de weg al vroeg zijn kwijt geraakt doordat we vaak de GR. aanduidingen volgden. Wat in vorige etappes vaak normaal was en Ellen had reeds in 2007 de etappes gedaan vanuit Puy en daar moest je ook steeds de rood en witte strepen volgen. Bijgevolg zigzagden we door het landschap in de hitte, kwamen we amper huizen of mensen tegen. Onderweg kwamen we dan toch eens op het goede spoor en geraakten we half weg in Bazoche. Daar was een restaurant maar wegens de drukte konden wij alleen koffie krijgen. Het staat er bekend als anti-pelgrim ð³. Na uiteindelijk meer dan 25 km onder onze voeten vonden we in chemin de herberg L 'esprit du chemin, deze wordt gerund door een Nederlander en twee vrijwilligers. Voor het eerst ontmoet ik Vlamingen op mijn pad. Roger, Ingrid en Ann. Ingrid had pech en moest na vier dagen opgeven, haar voeten stonden vol blaren. Ik haalde mijn EHBO kit boven in de hoop dat de verzorging enige verlichting kon brengen. Morgen rijden Roger en An verder langs de route om nog enkele dagen verderop te wandelen terwijl Ingrid naar een gite gaat rusten. Het gaat jullie goed.
Wat onwennig vertrok ik van het hotel richting Kathedraal. Onderweg kwam ik al vlug het secretariaat tegen can de pelgrimorde. Daar kreeg ik alle info en kon ik deze nacht in de pelgrimherberg overnachten. Ellen een Duitse lerares was er ook, zij was gisteren aangekomen en start morgen haar eerste dag. Al gauw raakten we aan de praat. Ze verstaat geen Frans dus kwam het goed uit dat ik tolk kon spelen ð. We kuierden door de straatjes, kochten postkaarten, bezochten de kathedraal en kregen onze pelgrimszegen tijdens de avondmis. Wilfried een man van 62 uit Friesland sloot bij ons aan. Deze keer slaap ik in de vrouwen zaan met nog een Franse dame Marie. Morgen stap ik samen met Ellen naar Chemin.
Vandaag konden we helemaal de toerist uithangen ondanks het slechte weer. We namen de metro naar Place de la Concorde en wandelden langs de Seine naar de Eiffeltoren. Wa spraken af met Do en werden getrakteerd op een lekkere maaltijd en een vertrouwd gezicht ð. Wat kan een onverwachte wending toch mooi zijn. Het moeten afscheid nemen van Lotte viel me zwaar. Ik had ze liever bij mij gehouden maar was blij dat ze met Do veilig thuis geraakte. Ik nam de trein naar Vezelay. Voor de eerste keer alleen op de kamer, het is wennen. Morgen blijf ik een dagje hier en verken ik het dorp.
We informeerden ons in het station om met de trein 50 km zuidwaarts te rijden om zo de plaatsen zonder slaapmogelijkheid over te slaan. Tot onze verbazing kon dit alleen wanneer we eerst naar Parijs reden zo 200 km terug om van daaruit de trein terug te nemen. Blijkbaar wou ik naar een andere regio rijden en dat kan enkel via Parijs. We beslisten dan dat Lotte eerder naar huis zou gaan want daarvoor moest zij naar Parijs. Alsof het lot ons toch wat goed gezind wou zijn kreeg ik op dat moment een sms'je van Do van Ranst met de vraag hoe het ging. Bleek dat hij de dag nadien in Parijs was voor het werk en hij Lotte kon meenemen naar huis. Onze reddende engel ð. Do boekte voor ons een hotelletje en met een toeristensmile genoten we deze avond van de bruisende lichtstad. Bonne Nuit Paris.
Blij dat we deze morgen deze plaats konden verlaten. We namen de bus naar het centrum, bezochten de kathedraal en geraakten algauw op een terras ernaast. Met Leffe en de zon werd ons humeur beter en vergaten we de afgelopen moeilijke dag. Vol nieuwe moed en met info van de toeristische dienst ivm een pelgrimherberg vertrokken we op pad. Daar werd ons al snel duidelijk dat alles gesloten was. De portier was met verlof en niemand kon helpen. We pleegden nog enkele telefoons van nummers die we hadden maar die bestonden blijkbaar niet meer. We werden heen en weer gestuurd. Na enkele km de stad doorkruist te hebben vonden we in een hotel nog net 1 kamer waar we alle drie konden slapen. Morgen bekijken we een oplossing hoe we aan slaapplaats kn geraken in de dorpen waar we nog door moeten tot Vezelay.
Vandaan stond er 27 km op programma maar het werden er 35. Blijkbaar komen de afstanden in het boek en de werkelijkheid niet overeen en we hebben mooi de route gevolgd. Het was zwaar en warm. We kwamen weinig huizen tegen laat staan mensen. Det werkte demotiverend. Sommige stukken bos en weiland waren geen zegen voor mijn enkel. Na 12 km konden we een koffiepauze houden en wat inkopen doen voor het avondeten. Dag zou dan ook het enige zijn wat we tegen zouden komen. Uitgeblust kwamen we pas rond 20u aan. Na een douche maakte ik eten klaar en kraakten we onze gekochte fles wijn ð. Na een filosofisch gesprek met Kees onder de sterrenhemel hadden we alle drie weinig moeite om in slaap te vallen.
Vandaag met drie op stap. Kees liep met ons mee. Vreemd hoe we algauw diepgaande gesprekken hadden en elkaar beter leerden kennen. Hij is gescheiden maar woont nog elk weekend samen om voor hun zoon Thomas te zorgen die het syndroom van Down heeft en in het weekend naar huis komt. Thomas werd geboren na eerst negen miskramen te moeten verwerken hebben. Je wordt er stil van... De tocht verliep moeizaam wat het vinden van de weg betrof. Weinig aanduidingen en vaak helemaal niks. Gelukkig haagt Kees een Gps. Veel kwamen we onderweg niet tegen. Soms uren geen enkel huis wat het niet gemakkelijk maakte in de hitte zeker als je water opgeraakt. We sliepen deze keer bij mensen thuis. De vrouw des huizes zorgde voor de twee volgende slaapplaatsen na heel wat rond bellen. Blijkbaar zijn heel wat dorpen verlaten en wordt het moeilijk onderdak te vinden. Vorige week moesten pelgrims noodgedwongen twee nachten blijven voor er slaapplaats was in het volgende dorp. Ze wees er ons ook op dat het voor de volgende dorpen nog moeilijker zou zijn. We zullen zien wat het gaat geven... Het vooruit moeten plannen haalt wel even het pelgrimgevoel onderuit. Morgen een tocht van 27km.
Vanmorgen ontbeten we alleen want de zusters waren naar het vroeg gebed. We maakten van de gelegenheid gebruik om enkele foto's te maken iets wat ik in hun gezelschap niet durfde. We kozen vandaag weer de grotere wegen ipv de bosweggetjes. We waren reeds om 13u in het centrum wat ons tijd gaf om op het enige terras op het dorp iets te eten. Van het toeristisch bureau kregen we een adres opgegeven waar pelgrims kunnen opgevangen worden. Ik vermoedde dat het deze keer weer een klooster was. Het bleek een bejaardentehuis te zijn gerund door de nonnetjes. Wat een warm onthaal kregen we daar van iedereen, inclusief de huishond. De persoon die zich bezighield met de pelgrims was er niet maar de receptioniste zou het regelen. In tussentijd konden we onze rugzak daar achterlaten en ingepakt het dorp verkennen. We vonden een supermarktje en bevoorraadde ons met wat suikergoed ð en drinken. Beetje verderop vonden we een gezellig bruin cafeetje waar we wat bleven plakken. Die twee porto's zorgden ervoor dat ik mijn enkel even niet voelde ð. Onderweg terug naar het bejaardentehuis leerden we Kees kennen die op het terras zat. Hij sliep ook bij de oudjes. We werden in onze kamers gelaten en konden met de bewoners mee eten in de refter. Daarna gingen we met onze drietjes nog ene (of twee) pakken op het dorp.
Deze nacht was er weer eentje vol rust. 15km was niet ver, maar stijgen en dalen op onverharde wegen tussen de wijngaarden maakten de tocht zwaarder dan ik gedacht had. Het uitzicht dat we telkens kregen was prachtig, ook mede door de dreigende lucht boven ons en de zon die er toch af en toe door kwam. We kwamen door Hautvillers, het dorp van de beroemde Dom Perignon. De Benedictijn die de champagnemethode uitvond. We bezochten zijn graf in de kerk het is duidelijk dat hier de 'meer behoede' mensen wonen. We liepen verder naar Mardeuil om vervolgens bij Moussy uit te komen. Dat dachten we toch. De beschrijving in ons boek hield op bij het kasteel La Marquetherie in Pierry. Daar stonden we weer zonder een enkel Camino plaatje, te midden van wijnvelden met links en rechts heuvels. Dan maar weer redder Google Maps. Het bleek nog 1,5km naar Moussy te zijn. (Wie heeft er in godsnaam het nagelaten de beschrijving in het boek af te werken?) Om 15:30 ploften we ons even op bed. Zo zie je maar dat 15km verder kan lijken dan het is. Ik waste snel enkele kleren uit zodat die nog op tijd zouden drogen. Voor het eerst de wasdraad zonder wasspelden uitgeprobeerd aan de afsluiting buiten aan het raam. Na het avond eten, hing alles er nog aan. Het werkt dus. Morgen een tocht van 30km, ik heb toch wel wat schrik om zover te moeten stappen met mijn enkel die maar niet meewil. We zullen zien.
. Daarna vond ik toch nog wat kracht om even Nevers te verkennen. Ik dacht vanavond eens vroeg te kunnen slapen zonder gesnurk maar dat was niet het geval. Twee luid pratende mannen in de kamer er naast en de zwoele temperaturen zorgden ervoor dat ik pas na middernacht in slaap viel.
Vanmorgen ontbeten we alleen want de zusters waren naar het vroeg gebed. We maakten van de gelegenheid gebruik om enkele foto's te maken iets wat ik in hun gezelschap niet durfde. We kozen vandaag weer de grotere wegen ipv de bosweggetjes. We waren reeds om 13u in het centrum wat ons tijd gaf om op het enige terras op het dorp iets te eten. Van het toeristisch bureau kregen we een adres opgegeven waar pelgrims kunnen opgevangen worden. Ik vermoedde dat het deze keer weer een klooster was. Het bleek een bejaardentehuis te zijn gerund door de nonnetjes. Wat een warm onthaal kregen we daar van iedereen, inclusief de huishond. De persoon die zich bezighield met de pelgrims was er niet maar de receptioniste zou het regelen. In tussentijd konden we onze rugzak daar achterlaten en ingepakt het dorp verkennen. We vonden een supermarktje en bevoorraadde ons met wat suikergoed ð en drinken. Beetje verderop vonden we een gezellig bruin cafeetje waar we wat bleven plakken. Die twee porto's zorgden ervoor dat ik mijn enkel even niet voelde ð. Onderweg terug naar het bejaardentehuis leerden we Kees kennen die op het terras zat. Hij sliep ook bij de oudjes. We werden in onze kamers gelaten en konden met de bewoners mee eten in de refter. Daarna gingen we met onze drietjes nog ene (of twee) pakken op het dorp.
