Sponsortocht voor deLIEving UZ Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op het rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine
Olieux Compostela': rekeningnummer KBC IBAN: BE31 7370 1124 3555 - BIC KREDBEBB.
Het onweerde hevig deze nacht en het ziet er naar uit dat het een hele dag gaat regenen. De hemelsluizen staan volledig openen. Wanneer ze mij naar beneden zien strompelen neemt mvr Therasse het besluit dat ik niet verder kan stappen en belt naar een medisch centrum in Thiviers of ik deze morgen een dokter kan zien. Zodoende zit ik rond half elf in de wachtzaal. Na onderzoek blijkt het hielbeen en achillespees te zijn ontstoken. Zoals ik eigenlijk al wist. Hij schrijft me Voltaren pilletjes voor en klevers. De steunzolen die ik reeds voor de hiel had vindt hij te hard en raad me aan zachtere te kopen. Mvr Therasse brengt me naar de apotheek en dan naar het station. Ik neem een trein naar Perigueux en neem me voor om enkele dagen rust te nemen zoals de dokter voor schreef. Niet ver van het station is een ibis budget hotel. Ideaal. Deze heeft WiFi zodat ik kan skypen met de kids. Op 100 meter is een Carrefour winkel dus omkomen van de honger zal ik ook niet. Twee nachtjes in het zelfde bed klinkt nu goed in de oren.
Terug op pad. Eerst met de bus vanaf het station naar de rand van de stad. Dat scheelt vijf km maar vooral veel in tijd want tekens volgen in een drukke stad is niet evident.
Het is zoeken voor ik de juiste bus vind want aan het station is het een wirwar van buslijnen.
Terug kunnen stappen voelt goed al is de pijn nog aanwezig.
Bij deze blog loopt telkens iets fout als ik foto's wil toevoegen . Ik moet ze een voor een toevoegen anders zijn het allemaal de laatste die ik toevoeg.
Wat inkopen gedaan en voor de rest alleen maar op bed gelegen in de hoop dat mijn hiel beter wordt. Ik hen bij de apotheek gelkussentjes gehaald. Deze avond kreeg ik het gezelschap van Tania (Nederlandse), twee Franse dames, (Duits) en ook de Friese Wilfried kwam binnen gewandeld. Ik hoop dat ik morgen kan stappen.
Ik sta met hevige pijn op. Helaas is de gite volgeboekt en kan ik geen extra nacht blijven. Ik voel er niets voor om hier anders te zoeken. Ik heb al spijt dat ik geen nachtje extra in Gargilesse was gebleven bij die boeiende kok . Ik besluit om van de route af te gaan en naar Jonchère te stappen, is minder door het bos. Veel plezier heb ik er niet aan daarvoor heb ik teveel pijn. Ik loop traag en wanneer ik gerust heb doet het meer pijn om terug te starten. In Jonchère vind ik niet meteen slaapplaats. Gelukkig is er een treinstation en met de trein spoor ik verder naar Limoges. Ik voel me al iets beter als ik de grote stad zie. Ik kan er voor twee nachten terecht bij de zusters van Fransiscus van Asissi net naast de kathedraal. Morgen een rustdag.
Bij de eerste stap ik uit bed zet voel ik een stekende pijn in mijn hiel alsof ik op een mes loop. Dat beloofde niet veel goeds. Met de rugzak aan werd dit nog erger. Strompelend begon ik aan de dag mijn goed humeur ver te zoeken. Een straat verder kom ik een Duitse dame tegen die blij is een andere pelgrim te ontmoeten. Ik ben iets minder blij. Ik voelde er niet veel voor om met deze pijn samen te stappen. Ik moest traag stappen en vind het dan vervelend als ik niet zo snel als de andere kan. Ik neem een andere route en wuif haar uit. Ik loop een stuk verkeerd en krijg een lift tot de juiste weg, die man wil een kop koffie gaan drinken maar ik bedank hem en zeg dat ik verder moet. Het wordt een hel bij elke stap ik zet. Het hart van een pelgrim (dat van mij toch) gaat sneller slaan als die de eindbestemming van die dag ziet. Eerst koffietijd In de kerk vind ik het nodige... Een stempel en een invulblad voor de statistieken. Het is selfservice. Op weg naar office de Tourisme wordt ik aangesproken door twee Franse dames op een terras. Ann een pelgrim en haar vriendin die een paar dagen meeloopt. We drinken samen nog iets en wisselen verhalen en gsm nummers uit. Na een bezoek aan de toeristische dienst gaan we elk onze weg. Zij slapen in een hotel, ik in een gite voor pelgrims gerund door Engelsen. Die man doet mij aan Ray Cokes denken. De Duitse dame van deze morgens is er ook Rose Marie is er ook en we delen een kamer. Ik krijg een telefoontje van An en we spreken af iets samen te gaan drinken. Na een biertje nemen we samen een kijkje in de toren boven de poort Saint Jacques. De gigantische sleutel werd ons door de waard gegeven. We waanden ons even in Fort Bouard. Een toren, twee verdiepen hoog met een stenen draaitrap in erbarmelijk staat. We moeten ons letterlijk naar boven trekken en kruipen. Algoed dat het bier als pijnstiller werkt. Maar we hebben gelachen. Met een ervaring rijker kruip ik in bed.
. Ik moet ze een voor een toevoegen anders zijn het allemaal de laatste die ik toevoeg.
. Ik besluit om van de route af te gaan en naar Jonchère te stappen, is minder door het bos. Veel plezier heb ik er niet aan daarvoor heb ik teveel pijn. Ik loop traag en wanneer ik gerust heb doet het meer pijn om terug te starten. In Jonchère vind ik niet meteen slaapplaats. Gelukkig is er een treinstation en met de trein spoor ik verder naar Limoges. Ik voel me al iets beter als ik de grote stad zie. Ik kan er voor twee nachten terecht bij de zusters van Fransiscus van Asissi net naast de kathedraal. Morgen een rustdag. 
