Sponsortocht voor deLIEving UZ Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op het rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine
Olieux Compostela': rekeningnummer KBC IBAN: BE31 7370 1124 3555 - BIC KREDBEBB.
I did it! Na 11 weken onderweg heb ik Compostela bereikt ð. Ik heb heel wat mensen ontmoet, fijne herinneringen en ervaringen opgedaan. Het is een avontuur die ik iedereen kan aanbevelen. Er zijn heel wat dierbare zaken die ik nooit zal vergeten. Mijn speciale dank aan Martin Petrov voor de steun en de vriendschap !
Voor de meeste mensen in de kamer was het een slechte nacht door een dikke Poolse man die de hele nacht bomen zaagden. Hij zelf was vrolijk en zingend deze morgen niet eens bewust van alle boze blikken. Het is nog donker en het miezerd wanneer we vertrekken. Al vlug gaat het het bos in en dienen we de weg bij te lichten willen we zien waar we naartoe gaan. Best gezellig met de vleermuizen die nog rondfladderen.
Na 6 km vinden we de eerste bar en het ruikt er heerlijk naar eieren met spek. Een blik naar Martin is genoeg om weten dat we hetzelfde ontbijt wensen. Onderweg komen we steeds mensen tegen van voorbije dagen. In een tussenstop ontmoet ik een man Tom uit Zuid Afrika. Hij zag dat ik mij (weer al eens) bezeerde over een steen en gaf me een pijnstiller. Hij begon zijn verhaal dat hij zelf elke dag afziet na zich bezeerd te hebben en dat merkte ik ook aan zijn lopen. Toen hij hoorde hoeveel km ik er ondertussen op zitten heb was hij vol ongeloof ð. Hijzelf is 50, de kids zijn de deur uit en hij zal drie jaar rondreizen. Na de Camino gaat hij naar Amsterdam en IJsland om daarna een ander land uit te kiezen... Dat is nog wat anders dan mijn drie maand.
Martin is weer helemaal genezen want hij begint mij weer te voederen en telkens te vragen of ik ok ben... De rollen draaien weer om ð. Momenteel ingecheckt in albergue Adreira op 17km van Santiago. Een spannende gedachte dat ik morgen de stad zal bereiken....
Het was reeds half acht toen ik wakker werd. Martin lag nog te slapen. Wat een rustige nacht zonder snurkers. Ook Martin is verbaasd zo diep en lang te kunnen slapen hebben. We maken sandwiches en ontbijten. Blij dat we terug op de baan kunnen. Vandaag staat 27 km op programma. We beginnen langzaam want al vlug blijkt dat Martin nog niet 100% in orde is en mijn lichaam heeft startpijnen na twee dagen stil gezeten te hebben. Een koffiestop meer en een lekkere octopuslunch brengt ons door de dag. Vandaag was de tocht een rollercoaster van steigen en dalen vooral in een decor van een bos. Tropisch weer zo een 20 graden met dreigende wolken en donder in de verte. Slaapplaats in de albergue municipal. Wasje gewassen en in de droger. Nu in de bar rechtover een pelgrimsmenu aan het nuttigen met de bijhorende wijn ð. Op 37 km van Santiago. Nog twee stapdagen verwijderd....
Vanmorgen bleek al vlug dat van stappen geen sprake was. Martin werd lijkbleek wakker. Hij had deze nacht overgegeven en had koorts. Na wat over en weer gepraat met handen gebaar met de mensen van de albergue konden we een nachtje extra blijven. Na de middag kreeg hij zo hevige buikpijn dat hij vreesde dat hij een ontstoken appendix had. Dan maar met de ambulance naar het ziekenhuis om dat te laten checken. Even later ligt de held aan de baxter. Het blijkt een maag- en darminfectie te zijn. Nadien brengen ze ons terug naar de albergue waar hij nog kan uitzieken. Ik maak er gebruik van om mijn spieren en botten de nodige rust te geven. Martin en ik lopen nu een tiental dagen samen en ik laat hem niet achter. Santiago gaat niet lopen. We halen samen de eindstreep.
Na 13km en na 800m stijgen een sandwichesstop in een mistig Ventas de Naron. Na de stop klaart het op en zetten we er flink de pas in. Er zat precies nog iets anders in de koffie. We beginnen zowaar zelfs te dansen on the road. Martin houdt het tempo langer vol dan ik. Af en toe verdwijnt hij wat verder maar wacht telkens op mij indien ik te ver achter blijft, bezorgd vraagt hij steeds of het gaat. Ja hoor het gaat, het is Martin die vliegt . Onderweg komen we Marco en zijn vader tegen. Ze waren deze morgen al vroeg vertrokken en blijkbaar heeft hij het al half weg gered met de rugzak. Bij het laatste stuk dienen we een te dalen over grotere stenen. Ik ben iets te ijverig om te denken dat ik daar kan oversprongen, bij gevolg voel ik een zweepslag in mijn linker bovenbeen en mank ik weer elegant naar de finish voor vandaag. Op drie uur bereiken we de eindbestemming en hebben geen probleem om een bed te vinden. De gebruikelijke routine van douche, kledij uitwassen kon beginnen. Voor het eten krijg ik nog een massage van Martin om mijn bovenbeen en achillespees weer op te lappen. Ik tref het toch wel. Na eten op terras zoek ik een winkel voor een nieuwe oplader voor de gsm. S avonds klinkt er muziek van de jaren 80 door de boxen.
Vandaag van Sarria naar Porto Marin. Vanaf hier zijn er nog meer pelgrims op de weg. Veel mensen starten vanaf hier. Twee Nederlanders leren kennen. Marco en zijn vader. De arme man liep op het einde scheef van zijn zware rugzak. Martin en Marco droegen de rugzak verder. Het voelt raar dat het einde in zicht komt.
Regenboog dag vandaag. 25 km gestapt. Daarna verder met taxi tot Sarria wegens knie problemen maar deze keer niet van mij. Eens in albergue vond in mijn jas niet meer. Bleek ik die toch wel vergeten te zijn in een albergue onderweg deze middag. De jas alleen was nog niet erg genoeg... Mijn fototoestel zit er ook in. Na veel over en weer gebeld te hebben is mijn jas terecht en wordt hij opgestuurd naar de volgende slaapplaats morgen. Nen mens moet al eens change hebben niet waar ð
Regenboog dag vandaag. 25 km gestapt. Daarna verder met taxi tot Sarria wegens knie problemen maar deze keer niet van mij. Eens in albergue vond in mijn jas niet meer. Bleek ik die toch wel vergeten te zijn in een albergue onderweg deze middag. De jas alleen was nog niet erg genoeg... Mijn fototoestel zit er ook in. Na veel over en weer gebeld te hebben is mijn jas terecht en wordt hij opgestuurd naar de volgende slaapplaats morgen. Nen mens moet al eens change hebben niet waar ð
Vandaag een 23 km verder van Molinaseca naar Cacabelos. Een vrij vlakke tocht vergeleken met gisteren. Steeds dreigende wolken maar met slechts enkele druppels en vooral een tropische warmte van 23 graden. 5 km voor de slaapplaats een stop gemaakt aan een wijnfabriek. De deugden des Camino. Fysiek is het geen lachertje maar de sfeer is top. Nu in een albergue municipal. Kamers gebouwd in een cirkel te midden van een oude kerk met basis uitrusting. We hebben een bed, een douche, een microgolf en vooral wijn. Enyoing the evening gezelschap van Martin en de wijn.
Vandaag een 23 km verder van Molinaseca naar Cacabelos. Een vrij vlakke tocht vergeleken met gisteren. Steeds dreigende wolken maar met slechts enkele druppels en vooral een tropische warmte van 23 graden. 5 km voor de slaapplaats een stop gemaakt aan een wijnfabriek. De deugden des Camino. Fysiek is het geen lachertje maar de sfeer is top. Nu in een albergue municipal. Kamers gebouwd in een cirkel te midden van een oude kerk met basis uitrusting. We hebben een bed, een douche, een microgolf en vooral wijn. Enyoing the evening gezelschap van Martin en de wijn.
Met mist en regen vertrokken naar Cruz Ferro. De belangrijkste etappe voor mij. Mijn foto en steen kunnen achterlaten. Met steun van Martin en Ivan. Het was een zware tocht met veel klimwerk en steile afdaling. Een hevige regenbui en windvlaag zorgde ervoor dat we nat waren tot op het bot ondanks de regenkledij. De poncho kon ik niet aandoen wegens wegvlieg gevaar. Bij aankomst in Molinaseca een warme douche om op te warmen.
Jey we zijn in Rabanal del Camino 20 km verder. Gestart om 8 uur vanmorgen en een rustige wandeling met de zonsopgang. Door drie kleine dorpjes gestapt. Een koffie gedronken, ijsje gegeten en naar een gitaar spelende pelgrim geluisterd. Interessante gesprekken met Martin over ons leven tot nu toe. Dat maakt de pijn zoveel zachter. Mijn enkel is zoveel beter na de injectie. Heb alleen nog last van mijn scheenbeen. Straks om 16u30 ingeschreven voor een massage hier in albergue Pilar. Nu in de zon op het terras met een biertje en olijven.
