Sponsortocht voor deLIEving UZ Uw gift welke bijdrage dan ook is welkom op het rekeningnummer van vzw
Kinderkankerfonds met de mededeling 'Martine
Olieux Compostela': rekeningnummer KBC IBAN: BE31 7370 1124 3555 - BIC KREDBEBB.
Vandaan stond er 27 km op programma maar het werden er 35. Blijkbaar komen de afstanden in het boek en de werkelijkheid niet overeen en we hebben mooi de route gevolgd. Het was zwaar en warm. We kwamen weinig huizen tegen laat staan mensen. Det werkte demotiverend. Sommige stukken bos en weiland waren geen zegen voor mijn enkel. Na 12 km konden we een koffiepauze houden en wat inkopen doen voor het avondeten. Dag zou dan ook het enige zijn wat we tegen zouden komen. Uitgeblust kwamen we pas rond 20u aan. Na een douche maakte ik eten klaar en kraakten we onze gekochte fles wijn ð. Na een filosofisch gesprek met Kees onder de sterrenhemel hadden we alle drie weinig moeite om in slaap te vallen.
Vandaag met drie op stap. Kees liep met ons mee. Vreemd hoe we algauw diepgaande gesprekken hadden en elkaar beter leerden kennen. Hij is gescheiden maar woont nog elk weekend samen om voor hun zoon Thomas te zorgen die het syndroom van Down heeft en in het weekend naar huis komt. Thomas werd geboren na eerst negen miskramen te moeten verwerken hebben. Je wordt er stil van... De tocht verliep moeizaam wat het vinden van de weg betrof. Weinig aanduidingen en vaak helemaal niks. Gelukkig haagt Kees een Gps. Veel kwamen we onderweg niet tegen. Soms uren geen enkel huis wat het niet gemakkelijk maakte in de hitte zeker als je water opgeraakt. We sliepen deze keer bij mensen thuis. De vrouw des huizes zorgde voor de twee volgende slaapplaatsen na heel wat rond bellen. Blijkbaar zijn heel wat dorpen verlaten en wordt het moeilijk onderdak te vinden. Vorige week moesten pelgrims noodgedwongen twee nachten blijven voor er slaapplaats was in het volgende dorp. Ze wees er ons ook op dat het voor de volgende dorpen nog moeilijker zou zijn. We zullen zien wat het gaat geven... Het vooruit moeten plannen haalt wel even het pelgrimgevoel onderuit. Morgen een tocht van 27km.
Vanmorgen ontbeten we alleen want de zusters waren naar het vroeg gebed. We maakten van de gelegenheid gebruik om enkele foto's te maken iets wat ik in hun gezelschap niet durfde. We kozen vandaag weer de grotere wegen ipv de bosweggetjes. We waren reeds om 13u in het centrum wat ons tijd gaf om op het enige terras op het dorp iets te eten. Van het toeristisch bureau kregen we een adres opgegeven waar pelgrims kunnen opgevangen worden. Ik vermoedde dat het deze keer weer een klooster was. Het bleek een bejaardentehuis te zijn gerund door de nonnetjes. Wat een warm onthaal kregen we daar van iedereen, inclusief de huishond. De persoon die zich bezighield met de pelgrims was er niet maar de receptioniste zou het regelen. In tussentijd konden we onze rugzak daar achterlaten en ingepakt het dorp verkennen. We vonden een supermarktje en bevoorraadde ons met wat suikergoed ð en drinken. Beetje verderop vonden we een gezellig bruin cafeetje waar we wat bleven plakken. Die twee porto's zorgden ervoor dat ik mijn enkel even niet voelde ð. Onderweg terug naar het bejaardentehuis leerden we Kees kennen die op het terras zat. Hij sliep ook bij de oudjes. We werden in onze kamers gelaten en konden met de bewoners mee eten in de refter. Daarna gingen we met onze drietjes nog ene (of twee) pakken op het dorp.
Deze nacht was er weer eentje vol rust. 15km was niet ver, maar stijgen en dalen op onverharde wegen tussen de wijngaarden maakten de tocht zwaarder dan ik gedacht had. Het uitzicht dat we telkens kregen was prachtig, ook mede door de dreigende lucht boven ons en de zon die er toch af en toe door kwam. We kwamen door Hautvillers, het dorp van de beroemde Dom Perignon. De Benedictijn die de champagnemethode uitvond. We bezochten zijn graf in de kerk het is duidelijk dat hier de 'meer behoede' mensen wonen. We liepen verder naar Mardeuil om vervolgens bij Moussy uit te komen. Dat dachten we toch. De beschrijving in ons boek hield op bij het kasteel La Marquetherie in Pierry. Daar stonden we weer zonder een enkel Camino plaatje, te midden van wijnvelden met links en rechts heuvels. Dan maar weer redder Google Maps. Het bleek nog 1,5km naar Moussy te zijn. (Wie heeft er in godsnaam het nagelaten de beschrijving in het boek af te werken?) Om 15:30 ploften we ons even op bed. Zo zie je maar dat 15km verder kan lijken dan het is. Ik waste snel enkele kleren uit zodat die nog op tijd zouden drogen. Voor het eerst de wasdraad zonder wasspelden uitgeprobeerd aan de afsluiting buiten aan het raam. Na het avond eten, hing alles er nog aan. Het werkt dus. Morgen een tocht van 30km, ik heb toch wel wat schrik om zover te moeten stappen met mijn enkel die maar niet meewil. We zullen zien.
Laat ontbeten, Marc is reeds vroeger vertrokken. We wensten elkaar het allerbeste want we zouden elkaar niet meer tegenkomen. Ik neem me voor nadien een operastuk te gaan bekijken waar hij alt-viool speelt.
We praten nog gezellig na en namen een foto ter herinnering. Zouden we meer moeten doen.
Christelle voerde ons naar het dichtstbijzijnde station om de trein naar Reims te nemen om zo een dag mijn enkel weer rust te geven in de hoop dat de pijn wat minder wordt.
Wat een contrast als wanneer we in Reims toekwamen. Zoveel mensen, verkeer en lawaai hadden we al in geen dagen meer gezien. Wel een prachtige stad. We picknickten voor de kathedraal op wacht tot het pelgrimsbureau in de ingang openging. We werden vriendelijk ontvangen, kregen een stempel en werden gevraagd een formulier in te vullen ivm de statistieken naar herkomst, leeftijd en route van de pelgrim. Lotte blijkt die dag toch de jongste te zijn. We kregen een plannetje met de weg naar de jeugdherberg. Het was niet zo ver maar toch zijn we er in geslaagd er een uur over te doen met onze 'gps skills' .
We boekten een gemeenschappelijke kamer van vijf. Het leek ons leuk andere mensen te ontmoeten. Aan de nesten die reeds aanwezig waren in de kamer schatte ik de leeftijd van onze kamergenoten niet te hoog. Ik bleek er niet naast te zitten. Twee meisjes van 18 en 19, beiden uit België maar met Engelstalige roots, die backpackten door Europa. Ze waren reeds in Portugal, Spanje en Frankrijk en planden naar Lille en Brussel te sporen. Onze derde kamergenoot was Annelijn, ook een pelgrim uit Leiden, op weg naar Rome. Blijkbaar hadden we haar verslag gelezen in het pelgrimboek van de gemeenteherberg in Rocroi. Die avond verliep de conversatie weerom in het Engels. Je hoorde ons niet klagen, wat zijn wij als Vlaming toch soepel . Het was een boeiend gesprek, iedereen met zijn verhaal, vol bewondering voor elkaar. Dat maakt deze tocht rijk.
Het was reeds half acht toen ik wakker werd. Martin lag nog te slapen. Wat een rustige nacht zonder snurkers. Ook Martin is verbaasd zo diep en lang te kunnen slapen hebben. We maken sandwiches en ontbijten. Blij dat we terug op de baan kunnen. Vandaag staat 27 km op programma. We beginnen langzaam want al vlug blijkt dat Martin nog niet 100% in orde is en mijn lichaam heeft startpijnen na twee dagen stil gezeten te hebben. Een koffiestop meer en een lekkere octopuslunch brengt ons door de dag. Vandaag was de tocht een rollercoaster van steigen en dalen vooral in een decor van een bos. Tropisch weer zo een 20 graden met dreigende wolken en donder in de verte. Slaapplaats in de albergue municipal. Wasje gewassen en in de droger. Nu in de bar rechtover een pelgrimsmenu aan het nuttigen met de bijhorende wijn ð. Op 37 km van Santiago. Nog twee stapdagen verwijderd....
Het was reeds half acht toen ik wakker werd. Martin lag nog te slapen. Wat een rustige nacht zonder snurkers. Ook Martin is verbaasd zo diep en lang te kunnen slapen hebben. We maken sandwiches en ontbijten. Blij dat we terug op de baan kunnen. Vandaag staat 27 km op programma. We beginnen langzaam want al vlug blijkt dat Martin nog niet 100% in orde is en mijn lichaam heeft startpijnen na twee dagen stil gezeten te hebben. Een koffiestop meer en een lekkere octopuslunch brengt ons door de dag. Vandaag was de tocht een rollercoaster van steigen en dalen vooral in een decor van een bos. Tropisch weer zo een 20 graden met dreigende wolken en donder in de verte. Slaapplaats in de albergue municipal. Wasje gewassen en in de droger. Nu in de bar rechtover een pelgrimsmenu aan het nuttigen met de bijhorende wijn ð. Op 37 km van Santiago. Nog twee stapdagen verwijderd....
Het was reeds half acht toen ik wakker werd. Martin lag nog te slapen. Wat een rustige nacht zonder snurkers. Ook Martin is verbaasd zo diep en lang te kunnen slapen hebben. We maken sandwiches en ontbijten. Blij dat we terug op de baan kunnen. Vandaag staat 27 km op programma. We beginnen langzaam want al vlug blijkt dat Martin nog niet 100% in orde is en mijn lichaam heeft startpijnen na twee dagen stil gezeten te hebben. Een koffiestop meer en een lekkere octopuslunch brengt ons door de dag. Vandaag was de tocht een rollercoaster van steigen en dalen vooral in een decor van een bos. Tropisch weer zo een 20 graden met dreigende wolken en donder in de verte. Slaapplaats in de albergue municipal. Wasje gewassen en in de droger. Nu in de bar rechtover een pelgrimsmenu aan het nuttigen met de bijhorende wijn ð. Op 37 km van Santiago. Nog twee stapdagen verwijderd....
Volgens 'maps.me' lag de dichtstbijzijnde bakker op 500m, deze bleek gesloten te zijn. Dan maar wat verder naar de Lidl voor een ongezond ontbijt van chocolade broodjes en voor de lunch keizerbroodjes met salami stokjes. Eenmaal de juist weg gevonden te hebben om Revin te verlaten, begonnen we aan een tocht met veel klimwerk. Dit zijn nog maar de Franse Ardenne, wat gaan die Pyreneeën geven? Het was pittig, zeker omdat het boven de 30* was. Eenmaal in Rocroi aangekomen bleek dat de gereserveerde slaapplaats gesloten te zijn. Ze waren blijkbaar onze komst vergeten. We konden terecht in de Gemeenteherberg. Een kleine gite voor 7 personen bestaande uit 2 slaapkamers met elk een batkamer en een keuken. Er sliep hier nog een man uit Brussel, Marc of Mark. Een altviolist bij de Munt schouwburg te Brussel. Hij heeft twee volwassen zonen en stapt van Namen tot Reims. Onderweg naar de Carrefour op zoek naar avondeten, en eigenlijk ook op zoek naar de Carrefour, kwamen we een dame tegen die zo vriendelijk was om met ons mee te stappen tot de winkel. Ze wou de Camino samen met haar man stappen, omdat die ook van stappen hield, maar die is het afgelopen jaar gestorven. Ze wenste ons nog een behouden reis. We aten lekkere paella, babbelden met Marc/Mark, wasten wat kledij uit en gingen slapen. Het slapen viel mee als Lotte zich maar niet te veel omdraaide in het stapelbed.
Na het ontbijt afscheid genomen van Henk en Marieke. We hoopten ze nog eens tegen te komen in Rocroi, want die dag liepen we verschillende routen. De man aan de receptie vertelde ons dat er een trein reed naar Fumay, het dichtste punt tegen Rocroi met openbaar vervoer. Het bleek een vervangende bus te zijn wegens werken aan de sporen. Aangekomen in Fumay hadden we lunch gekocht in de Aldi en picknickte we in de schaduw. Om 14u begonnen we eindelijk weer wat kilometers te maken. Het werd een tocht langs een drukke weg , eigenlijk veel te gevaarlijk. Lotte vond het wel avontuurlijk terwijl ik bij elke iets te dichte auto haar aanmaande om in de berm te gaan staan om zo kranten koppen te vermijden. Lotte zei: "Waarom zien moeders altijd krantenkoppen als iets leuk wordt." Ze droeg de hele dag mijn zware rugzak, dat kind is sterk. We arriveerde in Revin en hadden nog geen slaapplaats. Het enige hotel bleek al jaren dicht te zijn. Uiteindelijk belandde we in een leegstaand - vuil - gebouw naast de pastorie. De bovenverdieping, waar we konden slapen, deed vroeger dienst als catechese lokaal. We hadden beneden licht, een wc en lavabo, boven was er geen licht. Lotte ging meteen met het meubilair aan de slag om volgens haar 'artistieke' foto's te nemen. Ik knutselde met de zetelkussens een bed. Met onze slaapzakken en matje kwam een king size bed aardig in de buurt. Daar schuin over was een brasserie 'La Bonne Source' waar we spaghetti aten en extra water kochten. Toen we terug naar ons groot huis keerden overviel ons de angst toch een beetje. Ik voor de muizen, die we eventueel gingen ontmoeten. Lotte voor de spoken en geesten. Het heeft toch iets griezelig een oud, groot, stoffig huis te betreden waar amper tot geen licht was. Lotte haalde al snel het zakmes boven om zich veiliger te voelen. Het argument van mij dat je meestal met je eigen wapen/mes wordt vermoord kon niet baten. We lazen nog een uurtje in de gang waar licht was om dan gewapend met het zakmes naar onze zolderkamer te begeven. We lieten het licht aan beneden. Toen Lotte rond 3u 's nachts me wekte om naar het toilet te gaan merkten we dat het licht uit was. Iemand had het dus uitgedaan, gelukkig waren we te moe om ons daar over druk te maken. Ik moet wel zeggen, ik ben nog nooit zo blij geweest dat het ochtendlicht me wekte. Alles zag er minder griezelig uit. We bedankten de meneer ernaast voor de nacht en gingen op pad.
We werden al vlug gewekt door mensen die stonden aan te schuiven voor een kajak trip net voor ons hotel. Stappen zat er vandaag nog niet in, op het terras wist de ober ons te vertellen dat er aan de overkant van de Maas een bus reed naar Givet. We hadden geluk, het was zondag en er reed een bus binnen het half uur. Gelukkig was er een vriendelijke medereiziger die ons 50 cent gaf om ticketjes te kopen want de bus nam geen biljet van 50 euro aan. Zo stonden we reeds op 14u voor ons hotel en konden zo vroeg inchecken. Het gaf me maar een slecht gevoel helemaal niet gestapt te hebben, maar het kon niet anders. We lagen een tijdje op bed met de ramen open, toen ik een bekende stem beneden hoorde. Het was Nederlandse koppel, Henk en Marieke. Ze stonden voor de deur, de receptie was dicht en ze zochten nog een slaapplaats. Het was tof ze terug te zien! Die avond stapten Lotte en ik richting dorp om nog snel iets te eten. Ik nam alweer een biefstuk met bearnaise saus, wanneer ik terug ben kan ik dan Het Laatste Nieuws contacteren om in hun weekend editie een vergelijkende studie te plaatsen over dit gerecht. Morgen pas ontbijt om 9u, want we lopen slechts de helft van de kilometers om de enkel nog te sparen.
Vanmorgen ontbeten we alleen want de zusters waren naar het vroeg gebed. We maakten van de gelegenheid gebruik om enkele foto's te maken iets wat ik in hun gezelschap niet durfde. We kozen vandaag weer de grotere wegen ipv de bosweggetjes. We waren reeds om 13u in het centrum wat ons tijd gaf om op het enige terras op het dorp iets te eten. Van het toeristisch bureau kregen we een adres opgegeven waar pelgrims kunnen opgevangen worden. Ik vermoedde dat het deze keer weer een klooster was. Het bleek een bejaardentehuis te zijn gerund door de nonnetjes. Wat een warm onthaal kregen we daar van iedereen, inclusief de huishond. De persoon die zich bezighield met de pelgrims was er niet maar de receptioniste zou het regelen. In tussentijd konden we onze rugzak daar achterlaten en ingepakt het dorp verkennen. We vonden een supermarktje en bevoorraadde ons met wat suikergoed ð en drinken. Beetje verderop vonden we een gezellig bruin cafeetje waar we wat bleven plakken. Die twee porto's zorgden ervoor dat ik mijn enkel even niet voelde ð. Onderweg terug naar het bejaardentehuis leerden we Kees kennen die op het terras zat. Hij sliep ook bij de oudjes. We werden in onze kamers gelaten en konden met de bewoners mee eten in de refter. Daarna gingen we met onze drietjes nog ene (of twee) pakken op het dorp.
. Harry en Jacqueline die gisteren ook in de B & B waren hebben hier ook overnacht. Helaas konden we vandaag niet samen stappen. Harry heeft al dagen last van een slapend been doordat zijn rugzak een zenuw knelt. Er blijven een nacht extra en gaan op zoek naar een karretje om de rugzak in te zetten. Jammer want het waren de eerste pelgrims die ik ontmoette die ook 'all the way' gaan. We kozen ervoor om niet de bossen in te gaan maar tussen de dorpjes op de baan te blijven zodat ik met mijn enkel deze langere tocht op vlakke grond kon maken. Het was ideaal stapweer. 22 graden, half zon, half bewolkt. De tocht ging redelijk vlot. De baan steeg en daalde niet zo steil als gisteren. We liepen langs afgemaaide (graan?) velden. Onderweg deden we een terrasje. In Baye aangekomen bleek op maandag alles gesloten te zijn. Allé van de zaken die er nog zijn want veel leek ook al jaren dicht. Ons speurinstinct kwam weer naar boven. Na enkele straatjes ingeslagen te hebben zagen we aan de achterkant van een groot mooi oud gebouw een oudere heer die in de tuin bezig was. Na onze situatie aangehoord te hebben legde hij ons de weg uit naar Le Foyer de Charité. Daar konden we het eens vragen maar hij wist niet zeker of ze ons zouden binnen nemen. De uitgelegde weg bleek de achterkant van het gebouw te zijn maar zoals hij het uitlegde schatte ik zeker nog een km te moeten stappen hebben. Misschien dat het voor hem aan zijn tempo wel zo ver leek. We kwamen op de binnenplaats van het imposante gebouw met bijgebouwen. We volgden de pijl Entree en belden iets wat beduusd aan. In gedachte hield ik mijn speech al klaar wat we hier kwamen zoeken. Na enige aarzeling aan de andere kant werden we binnen gelaten. Het bleek een klooster te zijn in het voormalige kasteel. We kregen elk een kamer op de vierde verdieping met zicht op het binnenplein. Om 18u15 dienden we beneden te zijn voor de mis. Eten was na de mis, douchen konden we ervoor. Ik ritste mijn broekspijpen aan mijn short, die blote benen leken mij hier ongepast. Op tijd stonden we beneden maar raakte verdwaald in al die gangen. Ik vreesde al te laat te komen en zag me zo al een standje krijgen van moeder overste. Gelukkig kwamen een priester (ofzo iets ze hebben allemaal een kruisje aan) die ons vriendelijk naar het witte busje verwees. Ik begreep het niet helemaal. Het werd al snel duidelijk dat we met het minibusje naar de kerk zouden rijden want diegene die normaal de mis deed in het klooster was er niet vanavond. Blijkbaar maken ze niet zoveel uitstapjes want de schuifdeur open en dicht doen of de gordel aandoen verliep heel stroef. Ik schatte de gemiddelde leeftijd van de mensen in de minibus 65 á 70 en dit nog doordat Lotte dit enorm naar beneden trok. Ik voelde mij in een aflevering van fawlty towers ð. De conversatie in de bus was hilarisch. We reden naar een even imposant gebouw met daar naast een nieuw gebouwde kerk volledig in het hout. Het deed mij denken aan de Ark van Noah en de geur aan een sauna. Het duurde even voor de priester alles in gereedheid had gebracht. Daar zaten we dan met een psalmboek en misboek in onze handen. De mis gebeurd hier nog zoals waarschijnlijk bij ons vroeger. Er werd meer gezongen, er werd op de knieën gezeten en na ff hostie dronk iedereen van de kelk. Ik vond het meer porto. Na de mis kreeg ik het misboekje cadeau. Zou het opgevallen zijn dat ik wat oefening mis?
. Daar werd onze stemming niet beter op. Dan maar eens de iPod gebruiken om het wat aangenamer te maken. Het was gelukkig gestopt met regenen want het water stond al in onze schoenen. Het werden nog 7 zware km's grotendeels door bos met moeilijk begaanbare wegen. Je moest de aanwijzingen letterlijk tussen de struiken gaan zoeken. Het kon niet anders of we liepen ook deze keer op het einde verkeerd. Bij de beschrijving... Aan een weinig zichtbare y splitsing met aan rechterkant een grote eik ( ja die stond er) en aan de rechterkant 5 naaldbomen (hallo we zitten in een bos??) en een rood Vtt plaatje (oké dat ontbrak maar wij dachten dat het weg was want dat was al eens het geval) liep het verkeerd. De weg die we insloegen was wel heel dicht begroeid maar dat was wel meer het geval. We kregen pas argwaan wanneer de vijver die we op 800 m moesten tegen komen wel erg op zich liet wachten. Daar stonden we dan in het midden van een dichtgegroeid bos geen flauw idee waar we waren. We gebruikten Google maps om ons te kunnen oriënteren en doordat Lotte met de gsm in de hand verschillende richtingen uitliep konden we door het bolletje te volgen weten welke richting we uit moesten. Eenmaal terug op de goede weg bleek dat we een y splitsing te vroeg waren afgeslaan waardoor we een brede bocht gemaakt hadden en zo een uur verloren hadden. Het kan gebeuren... Maar bij ons misschien iets vaker 
