Deze werkweek is eigenlijk heel snel voorbij gegaan. Tamelijk veel onderweg geweest; om de nodige verkenningen van het land te doen en gisteren om de eerste beveiligingsopdracht uit te voeren. We hebben de collega's die aan de grenspost met Servië (gate 31) werken, begeleidt tot aan hun werkplek. Ook KFOR was aanwezig want we werken min of meer onder hun verantwoordelijkheid. Morgen dezelfde opdracht en hopelijk gaat het even vlot want met de regelmaat van een klok wordt het konvooi ergens tegengehouden door Servische Kosovaren. Je moet je dus steeds voorbereiden op een mogelijk oponthoud van enkele uren tot bijna een hele dag!
Vandaag ben ik met enkele collega's naar Mitrovica geweest. De stad eens gaan bezichtigen onder leiding van Belgische collega's en één Zwitserse, die daar wonen en/of werken. De stad is heel wat kleiner dan Pristina maar daardoor natuurlijk ook minder druk en hectisch. Natuurlijk zijn we ook even tot aan de afgesloten brug over de rivier Ibar geweest. Deze brug wordt aan beide zijden bewaakt door de verschillende partijen. Voetgangers (lokale bevolking) kunnen wel naar het andere deel van de stad. In ieder geval een leuke uitstap en we zullen zeker nog eens teruggaan. De rit naar ginder levert enkele foto's op van taferelen die je hier overal ziet: kerkhoven net naast de baan, enorme vervuiling en autokerkhoven in overvloed. Wel goed is dat de bussen een goed alternatief bij hebben indien er een panne zou zijn. Liefhebbers van Volkswagen bestelwagens kunnen hier zeker nog aan onderdelen geraken. De foto's spreken voor zich
En het leven kabbelde voort in Kosovo...
Ook slecht nieuws ontvangen deze week. Een collega in België is helaas overleden. We werkten in dezelfde eenheid en we kenden elkaar al van in de eerste kleuterklas, bij juffrouw Lisette. Toen meester Voet (!) ons in het derde of vierde leerjaar vroeg wat we later gingen worden, keken we even naar elkaar en zeiden we beiden heel spontaan: 'zwaantje, meester'. Zo is het net niet verlopen maar veel scheelde het toch niet, wanneer we jaren later in dezelfde rijkswachteenheid werkten. Al zag ik hem de laatste jaren niet zo heel veel of ging ik met hem geen pinten pakken, toch zal ik hem missen. Weer een makker van het klein schooltje in Houtem die er niet meer is...De toffe woensdagen die we bij elkaar doorbrachten en de kwajongensstreken die we uithaalden, zal ik niet vergeten.
Het leven in de eenheid begint stilaan op gang te komen. Voorlopig nog geen opdrachten; donderdag cursus (rijden met gepantserde voertuigen) en morgen schietoefening. Volgende week start de cursus (iets minder dan 3 weken) die de eenheid voorziet om nieuwe collega's op te leiden. Daarin komen de verschillende aspecten van het werk aan bod. Ik denk dat ook self-defence een belangrijk onderdeel vormt. Als ik de collega's vandaag zag worstelen, zal ik niet ongeschonden uit de strijd komen... Sommige GOTTS-collega's zouden zich in deze eenheid als een vis in het water voelen. Vandaag een stukje van het land verkend in westelijke richting. In een orthodox klooster geweest waar we soms moeten zijn voor een opdracht.
Stilaan moet ik mijn verlof eens beginnen te plannen. Je moet er hier met alles snel bij zijn want anders ben je een beetje gezien. Dan zijn er te veel aanvragen voor die periode of zijn er toevallig net te veel opdrachten. Goed vooruitzien is dus de boodschap.
Wat ik verder nog van het land gezien heb, bevestigt toch mijn eerste indruk. Waarom hebben ze voor dit triestig stukje land gevochten? Ik blijf wel openminded en hoop toch te kunnen zeggen dat ik me vergist heb; dat ik toch een beetje van het land ga houden. Maakt het werk er alleen maar leuker op.
De foto's spreken voor zich
