Nog twee dagen te gaan en ons jaar in deze missie zit erop. Een jaar waarin we weer veel geleerd hebben en waaraan we veel goede herinneringen zullen overhouden.
Hier en daar ook ontgoocheld doordat het spel niet altijd eerlijk gespeeld wordt wanneer lidstaten hun mensen naar hier sturen of wanneer er gesolliciteerd wordt als 'contracted'. Beetje naîef van mij om te verwachten dat dat in een Europese context niet zou gebeuren want de belangen zijn gewoon te groot. De loonschalen zijn niet mis en het betere lobbywerk wordt dus niet geschuwd.
In ieder geval was het fijn om een jaartje het vertrouwde Belgische werkmilieu te ruilen voor deze uithoek van de Balkan. Werken met mensen uit verschillende landen leert je je blik toch weer te verruimen.
Eulex heeft hier enorm goed werk verricht maar mijn mening is duidelijk: deze missie mag meteen stopgezet worden ! Mooi van Europa dat ze dit landje willen op weg helpen om lidstaat te worden maar dit kost nu gewoon teveel geld en middelen. Akkoord dat na de oorlog een grote inspanning geleverd werd om alles hier weer op te bouwen. Gerecht, politie, allerlei bestuursorganen,...alles lag gewoon plat. Ondertussen is dat allemaal weer in plaats gesteld en worden op gerechtelijk vlak sommige van de strengste wetten van Europa toegepast. T.t.z., dikwijls toegepast op Kosovaarse/Albanese wijze. Iedereen kent iedereen en money talks. Corruptie wordt hier anders geïnterpreteerd en is blijkbaar moeilijk klein te krijgen. Tijdens de uiteenzetting van de scheiding der machten waren veel politici blijkbaar op verlof. Het is en blijft een raar volkje, die Albanezen.
Mogelijk ben ik weer iets te kritisch en daarom toch een positief punt. Pristina is niet heel groot natuurlijk maar zelden of nooit heeft iemand van de internationals zich hier onveilig gevoeld op straat, ook niet 's nachts. Alleen voor straathonden moet je nog eens opletten. Jammer genoeg kon ik buitenlandse collega's niet hetzelfde zeggen over onze Europese hoofstad Brussel bijvoorbeeld. De laatste maal dat ik door de straten van Molenbeek reed (tijdens de dienst en dus gelukkig gewapend) had ik een heel ander gevoel en was ik toch wel enkele minuten sprakeloos. Het zal je land maar wezen...
Ik ga hier ver afsluiten. Mogelijk brei ik aan deze blog nog een heel kort stuk na mijn thuiskomst maar dat hangt af van het programma dat ik thuis voorgeschoteld krijg.
Mijn werk zit er hier op. Xavier was heel tevreden over mijn geleverde prestaties en had dan ook een leuke verrassing in petto. Hij vond het zelf ook een leuk geschenk en even dacht ik dat hij het ging houden; zo lang dat hij ernaar bleef kijken!Getraind militair als hij is, hield hij zich natuurlijk sterk maar het afscheid met zijn Close Protection Team liet hem toch niet onberoerd.
