Minder dan 3 weken te gaan ondertussen en de voorbereiding voor de terugkeer is stilletjesaan begonnen. De dagen volgen elkaar in sneltempo op.
Vermoedelijk zijn sommige collega's blij dat het bijna de laatste kruisjes zijn die ze op hun kalender moeten aanduiden. Anderen zien het minder goed zitten om terug huiswaarts te keren. Gedaan met het eenvoudige en goedbetaalde leven hier en terug naar het leven zoals het was voor 26 februari 2012. Hoewel, het leven zoals het was? Het kan er goed op lijken maar hetzelfde is het niet meer. We zijn een jaar verder en hebben leuke, ambetante, avontuurlijke, triestige, blije,....momenten meegemaakt, weg van onze familie, waardoor we de wereld mogelijk door een andere bril zien.
In ieder geval zal ik mijn (sinds vorig jaar aangeschaft leesbrilletje) niet nodig hebben om alles te kunnen lezen op het 'TO DO' lijstje thuis. Daar staan alle projecten die ik nog moet afwerken of nog moet aan beginnen in grote en duidelijke letters op. Zo moet ik hier en daar nog wat werken aan de elektriciteit uitvoeren en daarom geef ik hier mijn ogen goed de kost. Zoals je op de foto ziet, komt het er gewoon op aan de goede kabel met de juiste paal te verbinden. Met wat vindingrijkheid en geluk kan je je elektriek factuur heel erg laag houden!
Binnenkort nog wat sfeerbeelden van mijn laatste weken hier en nog enkele indrukken van MM zijn jaar in de Balkan.
Verleden week zijn er enkele nieuwe Belgische collega's toegekomen. Ook begin februari worden er verwacht want tegen het einde van die maand zullen er immers 17 Belgen uit de missie vertrekken.
Voor de rest weinig nieuws te melden. Hoofdpunt is misschien wel dat Xavier eind januari zijn functie als Head of Mission van Eulex doorgeeft. De nieuwe baas wordt een Duitser, jawohl. Uiteraard komen de kandidaten voor zo'n post uit de belangrijkste landen op het Europese toneel.
De sneeuw is ondertussen voor een groot deel gesmolten al blijft het tamelijk koud en is het weer gaan vriezen.
Op de foto's zie je het wagenpark van het Main HQ twee weken geleden en een schietoefening met ons team vorige donderdag. Wel nogal koud aan de voetjes maar een geweldig decor voor een shootout !
Verder zie je het fabriekske van de KEK : Korporata Energjetike e Kosovës. Die elektriciteitscentrale is gelegen op zo'n 7 km van Pristina. Ik kan je verzekeren dat de rook uit een van die schouwen geen gezond kleurtje heeft. Het verhaal doet de ronde dat de filter die hen ooit geschonken werd ( door de Europese belastingbetaler ? ) in stukken verkocht werd. Waar of niet, de schouw blijft dag in dag uit een hoop vuiligheid uitspuwen. Ademhalingsproblemen in Pristina, hoe kom je erbij ? Zelfs hier in't stad vind je geregeld vuiligheid op je wasgoed. Hoe de mensen het daar vlakbij de fabriek klaarspelen? Gelukkig moet ik mij binnen enkele maanden geen zorgen meer maken over mijn was en strijk...
De wintergoden moeten het niet erg leuk gevonden hebben dat we ze vorige zondag op hun berg gaan storen zijn. Sinds maandag heeft het al elke dag wat gesneeuwd en de temperaturen zakken. Blijkbaar net als in België ?
De Sint is er toch door geraakt en voor brave jongens heeft hij nog altijd een kleinigheidje mee.
Vandaag zijn thuis ook de examens van start gegaan. Veel succes zusjes!!!
Inderdaad, al meer dan twee maanden geleden dat ik nog eens iets van mij liet horen. Reden: de speeltijd is hier al lang voorbij. Sinds ik voor de Head Of Mission werk, is het heel wat drukker dan in mijn vorige eenheid. De vrije weekends zijn op één hand te tellen en geregeld volgen de 7-daagse werkweken elkaar op. De HoM zal de missie waarschijnlijk eind januari verlaten en daardoor houdt hij er nog een druk programma op na.
Gelukkig is het niet al kommer en kwel. Wanneer Xavier het land uit is (en we niet meemoeten) dan kunnen we nog eens genieten van een vrij weekend. Hoewel, vrij is veel gezegd.
Volgende week staat er een uitstap naar de Ljuboten op het programma. Dat is een berg dicht bij de grens met Macedonië en de HoM zou daar graag een Europese vlag neerplanten. Kwestie van nog een avontuurlijk tintje te geven aan zijn laatste maanden. Twee keer raden wie ze vroegen om tijdens het WE eens te gaan zien of de trip haalbaar is ?
De foto's geven een kleine impressie weer en ik vermoed dat er naar een alternatief zal moeten gezocht worden ! Zelfs de mannen van KFOR in hun Humvee daalden vlug af naar het dal. " It's a blizzard up there man! " Ik denk dat het Amerikanen van de zuidelijke staten moeten geweest zijn want zo snel zijn wij Eulexers niet onder de indruk zenne.
Zo, niet zo heel veel nieuws uit de Balkan maar hopelijk volgen er binnenkort nog een paar interessante artikels.
Allee, op tournee is veel gezegd. Hij is een weekje op verlof maar ik ga hem toch eens duidelijk maken dat hij dat gerust wat meer mag doen. Een rustiger week voor ons in het verschiet dus en net op tijd. De voorbije weken tamelijk druk geweest. Lange dagen en door verloven en twee zieken draaide het team slechts op vijf man. De Belgische inbreng in deze kern mocht er zeker zijn.
Ik volg de hele week een cursus in Mitrovica: TacMed course. Een doorgedreven cursus eerste zorgen: schotwonden, bloedingen,...gegeven door een Finse militair met tamelijk wat ervaring in deze materie. Laat ons hopen dat we de aangeleerde stof niet te veel in de praktijk moeten toepassen.
Verder gebeurt er hier niet bijster veel meer. Het lijkt alsof er niet veel meer te ontdekken valt of dat de goesting daarvoor soms wat zoek is geraakt. Dat ik gemiddeld 2 op de 3 weekends moet werken, zit daar ook voor iets tussen natuurlijk. Hier en daar nog eens een leuke activiteit op de kalender kan wonderen doen.
De foto's tonen een panoramisch zicht vanaf mijn balkon en een deel van het beveiligings en close protection team. Het blijft opletten met foto's van het werk maar ik denk dat ik zo voldoende maatregelen getroffen heb om de anonimiteit van de collega's te garanderen.
Anderhalve maand geleden dat ik nog eens iets gepost heb vanuit dit geweldige Balkanland. Reden: in augustus genoten van een aantal weken vakantie en nadien toch weer even lichte aanpassingsverschijnselen gehad. De overstap van thuis, waar altijd wel iets te doen is, naar mijn tijdelijke werkstek, waar je je soms een pietsie nutteloos voelt, was terug even wennen. Een goed opgeleid en getraind man als ik herkent zo'n mini-crisis uiteraard meteen en neemt dan ook de nodige maatregelen. 's Avonds een goede single malt en we kunnen er weer tegen!
De eerste dagen na mijn terugkeer nog wat opleiding genoten (schieten, rijden, politieke situatie hier,...) en daarna volwaardig lid van het CPT. Mijn eerste opdracht was al meteen raak: telefoon dat ik vroeger moest beginnen (ik had de late) en wanneer ik op het werk kwam, heerste er enige zenuwachtigheid. Er waren enkele collega's extra opgetrommeld doordat Xavier plots naar Mitrovica zou gaan. Daar was iemand van de Kosovaarse politie gewond geraakt omdat er geschoten was op de voertuigen van een konvooi dat terugkwam van de grens (of een dorpje in het noorden). Ook een raketwerper zou door het opstandig stelletje ongeregeld getoond geweest zijn. Het noorden blijft soms een onstabiele regio. Sommigen van ons zullen zo'n situatie wel herkennen. Iedereen is druk in de weer om zijn spullen bij elkaar te rapen, het zweet staat op de voorhoofden en veel informatie moet je niet verwachten. ' Mark, you are the driver. We are going to Mitro. Hurry up and get the car in front. We will leave in 5 minutes! ' kreeg ik te horen wanneer ik toekwam. Wanneer Xavier instapt, ziet hij meteen dat er een nieuw lid van het team aan het stuur zit. ' You know the way to Mitro, I suppose? ' Hij wou er nog iets aan toevoegen maar toen hij in de donkere Ray-Ban glazen van de chauffeur keek, wist hij genoeg. Een nieuwe professional had het team vervoegd...
Ondertussen aan het werk in een min of meer vast schema: vroege, late, dagdienst, weekends. Onnodig uit te leggen dat zo'n schema vlotjes door elkaar kan gehaald worden 'wanneer de dienst dit vereist'. ' Be flexible' blijft ook nog altijd van kracht in deze missie.
Voorlopig weinig foto's. Uitstapjes in Kosovo lijken al een eeuwigheid geleden en op het werk wordt het precies niet erg geapprecieerd dat er foto's genomen worden. Tijdens een twee uur durende vlucht met de heli heb ik wel enkele kiekjes kunnen nemen. Een fijne ervaring: een groot stuk van Kosovo gezien vanuit de lucht. Beide deuren van het toestel open; een geweldig zicht en een warme wind in het gezicht. Dat die deuren nog geopend waren toen we op zo'n 2500 m over een kleine bergketen vlogen, zal ik niet snel vergeten. Wat een temperatuursverschil! Hebben we daar toch een tijdje in een frigo gezeten maar zoals gezegd: een leuke uitstap.
Weeral een tijdje geleden dat ik hier actief was maar inlogproblemen gehad en weinig nieuws te melden. De voorbije maand een aantal hete weken achter de rug en veel Kosovaren uit het buitenland in het straatbeeld maar dat kan je moeilijk nieuws noemen. In Pristina is de toestand rustig. Natuurlijk is het voor onze collega's in het noorden niet altijd zo. De toestand in Mitrovica kan heel snel omslaan. Het werk aan de gates en in de Task Force Mitrovica is dan ook niet zo relaxed als het werk in Pristina.
Voor mezelf is het weer wennen aan een andere werkomgeving. Onder het motto 'The only easy day was yesterday.' ben ik overgestapt naar een ander team. Ik maak nu deel uit van het CPT (Close Protection Team) dat instaat voor de bescherming van de HoM (Head of Mission), Xavier Bout de Marnhac. Niet slecht voor een Belg om tot dit niveau door te dringen en staat natuurlijk goed op mijn cv. Omdat er in dit team enkele plaatsen vrij waren, vroegen ze of ik niet eens wou gaan praten met de teamleader van het CPT. Die zag uiteraard meteen welk vlees hij in de kuip had en voilà, MM treedt toe tot de Men in Black. Zijn er hier dan geen mannen die beter geschikt zijn voor deze job dan ikzelf ? Natuurlijk wel maar het was een kwestie van de juiste beslissingen te nemen op het juiste moment. Bovendien mag het gezegd worden dat mijn kennis en expertise zeker volstaat om dit werk aan te kunnen.
Het is in ieder geval een nieuwe uitdaging maar dit vraagt wel weer een inspanning om zich snel in te werken. Ook al te horen gekregen dat er nu wel net iets meer van je verwacht wordt dan voorheen. Binnen x aantal minuten kunnen ter plaatse zijn, niet te zot doen in 't stad (niet meer op de tafels dansen dus), niks uitspoken wat de HoM in diskrediet kan brengen. Afwachten hoe het uitdraait en als ik het echt niet leuk zou vinden, ga ik op zoek naar ander en beter.
Ondertussen al enkele praktische moeilijkheden ondervonden. Probeer maar de geschikte voorgeschreven kledij te vinden met mijn atletisch figuur. Of probeer maar eens zo'n hemd te strijken. Nogal gevloekt ! Andere oplossingen dringen zich op en I, A, O blijft nog steeds van toepassing.
Het was natuurlijk te verwachten dat de nieuwe leden de minst leuke taken krijgen. Niet eenvoudig om de HoM, op uitstap met een motorbootje, te volgen met zo'n logge banaan... Om de pijn te verzachten, kon ik wel beschikken over een leuke helm. De mensen die zich de afleveringen van CHiPs herinneren, zullen wel enige gelijkenissen zien. Ik had wel mijn piepklein notitieboekje niet bij.
Xavier zal nu wel even geduld moeten uitoefenen om mij terug aan het werk te zien. Momenteel is.....(geheime informatie).....en vrijdag vertrek ik voor enkele weken op verlof. Thuis kijken ze uit naar een welverdiende zonvakantie en gelijk hebben ze natuurlijk. Niet vergeten dat het thuis best wel moeilijk is doordat MM een jaar bodyguardje gaat spelen in Kosovo.
Zo, dat was het zo'n beetje voor deze keer. Braaf zijn en tot een van dees.
Mogelijk is de kogel inderdaad door de kerk. Volgende week hebben we misschien meer info hoe de eenheid zal opgesplitst worden. Het word stilaan tijd om wat klaarheid te scheppen in de uitlopers van de Reconfiguration.
Hoewel wij (in onze eenheid) nog niet mogen klagen want er wordt niemand naar huis gestuurd. Er zijn in de missie nog veel mensen die opnieuw moesten solliciteren voor hun eigen positie en de resultaten hiervan worden maar binnen een maand meegedeeld. Een heel onaangename situatie dus want sommigen zullen hun job verliezen. Laat ons er toch maar van uit gaan dat alle Belgen in de missie kunnen blijven. Ik heb niet voor niks tijdens de medaille-uitreiking met onze Belgische vlag staan zwaaien!
Voor de Close Protection Unit blijft het jammer dat ze opgesplitst wordt. Zeker als je zo'n fanclub hebt zoals het Bravo Team, waartoe ik behoor!
Jazeker, de tijd vliegt. Overmorgen zijn we reeds 4 maanden actief in Kosovo. Zoals ik al verschillende keren geschreven heb: heel drukke werkdagen wisselen af met rustige. Een volledig weekend vrij moet op tijd aangevraagd worden en is geen garantie. Zeggen dat we officieel een eenheid zijn met ' office hours ', t.t.z. van 08.30 tot 17.30 uur (werd onlangs aangepast: voordien van 09.00 tot 18.00 uur).
Er zijn zeker leuke opdrachten maar professioneel gezien blijf ik momenteel toch wat op mijn honger zitten. Wanneer de Close Protection Unit precies opgesplitst wordt, weten we nog niet. Gezien de huidige opdrachten zal de eenheid wel zo lang mogelijk samengehouden worden, tot de ene helft daadwerkelijk naar Mitrovica verhuist. Wegens de praktische kant van die verhuis wordt aangenomen dat dat niet zal doorgaan voor eind juli of zelfs eind augustus.
Als ik in de eenheid terechtkom waar ik voor gekozen heb dan ik zal ik hoogst waarschijnlijk vooral VIP-opdrachten blijven doen. Deze eenheid, Eulex Security, heeft natuurlijk een minder sexy naam dan de Close Protection Unit maar zal dus wel de veiligheid van VIP's blijven verzekeren. Het is toch voor dat soort werk dat ik naar hier gekomen was en waar ik verdere ervaring kan opdoen voor het vervolg van mijn loopbaan (of toch een carriere ?) in België of in...? Voorlopig nog afwachten dus.
Ondertussen is het goede weer hier aangekomen en worden er al geruime tijd temperaturen opgemeten tussen 30 en 36 graden ! Het voetbal brengt de nodige sfeer in de missie (hoewel de Kosovaren daar niet echt storm voor lopen) en de terrasjes zitten overvol. Na mijn weekje verlof in België toch wel een aantal keer een serieus stapje in de wereld gezet maar de voorbije dagen heel rustig thuis in mijn appartementje gebleven. Via internet het BK wielrennen gevolgd vandaag en straks naar Italië - Engeland kijken.
De foto's tonen een stuk geschiedenis van Kosovo. Adem Jashari was lid van het KLA (Kosovo Liberation Army of UCK) en werd gezocht door de Servische autoriteiten voor aanvallen tegen de Servische politie en het leger. Het huis van Adem Jashari en zijn familie werd belegerd door de Serviërs in 1998 en hoewel de man zeker geen heilig boontje zal geweest zijn, zijn de Serviërs er toch met de botte bijl doorgegaan. Samen met hem zijn nog 52 familieleden gestorven. Het huis is nu een soort bedevaartplaats (de belegerde huizen werden overdekt) en bij de graven van alle familieleden houden mannen van de Kosovo Security Force (ze willen het hier geen 'leger' noemen) de wacht. Wat Jashari ook uitgespookt had, ik vond het toch wel aangrijpend als je op verschillende grafstenen de jaartallen 1993 of 1991 leest... Leve ons veilig België. Hopelijk durven de politici beslissingen nemen om die toestand ook zo te houden voor onze kinderen.
Jazeker, ondertussen zijn we al in juni aanbeland. Of anders gezegd: ik zit hier al meer dan 3 maanden, thuis moeten ze het al die tijd alleen zien te redden en in Etterbeek hebben ze al die tijd rustig kunnen werken... Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.
Mijn drie maanden zijn hier ongelooflijk snel voorbij gegaan. Soms heel rustige dagen op het werk en dan bijna ieder weekend werken of diensten van 17 uur of meer. Weinig verschil met het leven binnen het Gotts dus. Vorige vrijdag was het in het noorden wel even spannend door een confrontatie van KFOR met ontevreden Servische Kosovaren. Op de foto zie je een gepantserd voertuig dat voordien (woensdag of donderdag ?) even onderhanden genomen werd. Je zal er maar inzitten met uitgevallen motor!
Ik ben niet meteen van de rapsten op bepaalde vlakken maar nu heb ik toch al enige tijd mijn plaats in deze missie gevonden. Veranderd van appartement en contact met leuke mensen. Wie weet kom ik nog als een sociaal mens terug... Waar ik wel nog werk moet van maken, is een leuk voetbalploegje bij elkaar proberen te krijgen. Of eens een beachvolleybal tornooike organiseren. Sport en spel zijn ook hier niet onbelangrijk.
Thuis is het geregeld een ander paar mouwen met een fulltime job en een huishouden. Zeker nu ligt er een drukke periode in het verschiet met de examens die er aan komen. Eens die achter de rug zal er hopelijk weer wat meer ademruimte zijn.
In Etterbeek volgen ze mijn avonturen toch op, merk ik (blog + mail). Met het laatste uitgebreid verslag dat ik ontvangen heb, heb ik goed moeten lachen. Bepaalde situaties werden zo goed omschreven dat ik me levendig kon inbeelden hoe het er in mijn oude eenheid aan toe ging: een lach, een traan, veel gevloek, kameraadschap en ondanks zo'n zootje ongeregeld toch goed en professioneel werk afleveren waarvoor er geregeld felicitaties toekomen. Het GOTTS... (Voor deze mannen: let op de foto op het gat bovenaan in de linker zijruit! )
Nog enige uitleg bij de foto's.
De voetbalploeg die ik onlangs bezocht heb, leek me minder interessant. Een leuk veld maar de spelers hadden niet zoveel oog voor de bal. Ook de keeper was niet van de rapsten.
Als Close Protection Officer kom ik op de meest uiteenlopende plaatsen. Wat doe ik uiteraard om de veiligheid te garanderen: een verkenning van de omgeving maken en de plaats waar de VIP verblijft met alle mogelijke middelen beveiligen! Natuurlijk wel lastig om de juiste munitie mee te hebben...
Gelieve bij dit bericht (eveneens in bijlage) het juiste muziekfragment te vinden dat donderdag gespeeld werd. De Europese hymne heeft wel geen tekst maar een mogelijke Nederlandse vertaling, die ik dan maar even meegezongen heb, is de volgende:
Nu Europa verenigd is
Laat het ook verenigd blijven; Moge de eenheid in verscheidenheid
Bijdragen tot wereldvrede.
Altijd heersen in Europa Vertrouwen en rechtvaardigheid En de vrijheid van de volkeren In een groter vaderland.
Burgers, laat Europa bloeien, Een groots werk roept jullie aan. Gouden sterren in de hemel Zijn de tekens die ons binden
Voorlopig nog even afwachten hoe de Reconfiguration uiteindelijk in de praktijk zal omgezet worden. Meer bepaald voor mij van belang: zal de eenheid inderdaad opgesplitst worden? Een deel naar Mitrovica en een deel naar Eulex Security in Pristina. Het ziet er zo naar uit maar volledige zekerheid hebben we nog niet.
Ondanks onze drukke werkweek toch nog de tijd gevonden om donderdag onze C(ommon) S(ecurity) and D(efence) P(olicy) Service Medal te gaan afhalen. Beetje muziek, kleine toespraak door de Head of Mission (Xavier Bout de Marnhac), uitreiking van de medailles en officiële fotoshoot en receptie.
Zoals je kan zien op de foto's: welke vlag staat meteen na de Europese? Juist, die van ons natuurlijk. Dat moesten we dan ook even in de verf zetten tijdens een iets 'lossere' fotoshoot... Zijn mijn topdagen als model dan wel net achter de rug; deze fiere vertegenwoordiger van België en Europa zal hier wel de vakpers halen !
Ik ging mijn medaille dan maar eens tonen aan mijn vriendjes. Zoals je merkt op de foto's waren ze, zij het maar heel even, toch wel onder de indruk.
Hieronder dan eindelijk de foto's en de muziek (in bijlage) die gespeeld werd.
Neem dus niet zomaar aan dat je was mooi op het wasrekje (7de verdiep) blijft hangen bij een meer dan stevige bries! Morgen op zoek naar wasknijpers. Geweldig toch hoe een mens nogal bijleert tijdens zo'n missie.
Zoals beloofd nog een paar foto's van de voorbije weken.
Skopje is zeker de moeite waard om nog eens terug te gaan. Gezellige terrasjes, lekker eten en een bruisend nachtleven. Dat alles vind je in Pristina ook wel maar toch is de sfeer in Macedonië iets gemoedelijker.
Verder nog opleiding gehad om met de Nyala (een Armoured Personnel Carrier) te leren rijden. Zo hebben ze er hier maar twee en in ieder geval een stuk makkelijker in gebruik dan de Torpedo. Te land, ter zee en in de lucht: de CPU is bijna overal inzetbaar. Hoe lang we nog inzetbaar zullen zijn, is een andere vraag. Vandaag te horen gekregen dat onze eenheid toch zou moeten afslanken? Wait and see. Het zou uiteraard jammer zijn om vroeger dan voorzien te moeten vertrekken maar we gaan het niet aan ons hart laten komen.
De laatste foto's laten nog een mooi stukje Kosovo zien. Niet zo woest als sommige valleien hier maar de streek ademde wel rust uit.
Dat is de term die hier de voorbije weken voor enige beroering zorgde binnen de missie. Afslanken dus. Het wordt tijd om te besparen op mankracht en middelen.
Het mandaat van Eulex werd nog wel verlengd maar stilaan worden een aantal taken en bevoegdheden volledig overgedragen aan de Kosovaren. Dat wordt ook stilaan tijd natuurlijk want UNMIK en EULEX zijn nu toch al ettelijke jaren actief in dit land.
Als Kosovo lid wil worden van de EU zal het toch wel een tandje mogen bijsteken. Afwachten waar dit land zal staan binnen pakweg 10 jaar. In ieder geval zal de missie verder moeten werken met een aantal personeelsleden minder. Sommigen zullen dus hun job verliezen; zij werden reeds verwittigd dat er een einde komt aan hun tewerkstelling hier.
Voor de harde werkers van de Close Protection Unit valt er (voolopig?) niets te vrezen. Zij kunnen blijven hoewel enige veranderingen toch verwacht worden. Mogelijk wordt de eenheid opgesplitst en moet een deel verhuizen naar Mitrovica. Afwachten wat het wordt want voor die verhuis staat er hier niemand te springen!
Gelukkig kunnen we nog af en toe een stapje in de wereld zetten, in Kosovo of daarbuiten. Een volledig weekend vrij zit er de voorbije maanden helaas zelden in maar er blijft zeker genoeg tijd over om er hier een fijne tijd van te maken. Ten tijde van MM in de Balkan/deel I waren de vrijheden en pleziertjes zowat herleid tot nul. Opdrachten uitvoeren en back to base. Niet meteen zoals we hier nu leven. Laat ik het hier op houden: deel I was leuk en een geweldig avontuur. Spanning, kameraadschap en geregeld adrenalinepieken maar ook dikwijls verveling troef. Deel II staat eerder voor: veel werk, professioneel uitgevoerd en dit in een internationale omgeving. De tijd hebben om een boek te lezen, op stap gaan, sporten,...Je goed in je vel proberen te voelen. Lijkt hier verdacht veel op een remedie tegen een midlife crisis...
Een paar foto's van de voorbije uitstapjes volgen binnenkort.
Enkele foto's van mogelijk de mooiste vallei in Kosovo. Een mooi stukje natuur en een geschikte plek om je batterijen weer op te laden indien nodig. Zeker de moeite waard om nog eens verder te verkennen want de meest afgelegen plekjes hebben we nog niet aangedaan.
Ondertussen zijn we hier inderdaad al twee maanden. Tussentijdse balans?
Zo'n buitenlandse missie blijft een hele ervaring. Kosovo is misschien wel een geval apart omdat het zeker geen 'high risk mission' is momenteel. Al moet je altijd opletten om zulke dingen te zeggen want er zijn nog collega's genoeg die hier vroeger getuige waren van zware rellen en vernielingen van de grensposten. Er worden zeker spanningen verwacht in het noorden van Kosovo omwille van de verkiezingen in Servië. Blijkbaar zijn er enkele honderden militairen toegekomen als versterking voor de eenheden die instaan voor 'riot control'.
De opdrachten die we bij de CPU uitvoeren, gaan van 'low risk' tot 'high risk'. Geen verschil dus met het werk in België, alleen zijn de werkomstandigheden hier anders. Ik rijd heel graag met onze gepantserde Landcuisers maar ik krijg steeds meer zin om die geweldige bullbar vooraan zijn werk eens te laten doen ! Wat een zootje ongeregeld op de baan hier zeg. Gelukkig soms positieve feedback. 'Excellent driving man. I used to drive these armoured vehicles in Afghanistan. You're doing a great job.' Zei de vriend van onze VIP gisteren met een cowboy accent. Die mannen spreken nogal veel in superlatieven maar het was natuurlijk wel een vlotte rit! Of we ooit een VIP-opdracht met de heli moeten doen? Weinig waarschijnlijk. Als we de heli ooit moeten gebruiken, zal het eerder zijn om mensen te gaan ophalen die ergens geblokkeerd zitten. Komt mijn 'ready in the back, pilot has control'- kennis toch nog van pas?
Ondanks de soms wel lange diensten toch ook veel vrije tijd. Je kot onderhouden is niet zo veel werk (niet te vergelijken met een huis dat na al die jaren nog niet af is), de was doen lukt al aardig en het strijken wordt tot een minimum herleid. Voor boodschappen kan je elke dag tot 22 uur terecht in verschillende supermarkten en restaurants en café's in overvloed (allee, hier toch; in Mitrovica is dat lichtjes anders).
Volgende week misschien toch eens een kleine trip naar het buitenland (Macedonië ?)
Jammer dat ik geen tuin heb, anders zou ik wel iemand mee naar huis nemen. Misschien toch maar verhuizen?
Afwachten of het land hier volgende week op zijn kop staat.
De Kosovaren: wie zijn ze, waar halen ze hun zwart geld vandaan, waar kopen ze hun rijbewijs en nog vele andere onopgeloste vragen. Dit alles in de volgende aflevering van MM in de Balkan...
Een goedgevulde werkweek (allerlei belangrijke en geheime missies) achter de rug en dan is het in het weekend natuurlijk uitstapjesdag.
Zaterdag dus op pad geweest naar Prizren, een stad(je) in het zuidwesten van Kosovo. Hier wonen naast Albanezen ook Bosniakken, Turken, Roma, Serviërs en zelfs Balkan-Egyptenaren! Verwantschap van deze laatsten met inwoners van Egypte staat blijkbaar niet vast. Prizren heeft wel iets gemoedelijks maar een hele dag kan je er moeilijk spenderen. Wel een leuk winkeltje ontdekt waar de eigenaar (spreekt een mondje Frans) ambachtelijk vervaardigde messen aan de man brengt. Die hebben wat weg van de Franse couteaux Laguiole. Misschien een leuke souvenir tip.
Hierna nog even verder naar het zuiden gereden (de grens met Albanië kwam reeds in zicht!) om een frisse neus te halen in een heuvelachtige streek. Mooie landschappen en zeker de moeite waard om nog eens terug naartoe te gaan. Bedoeling was om Dragash te bereiken maar omdat ik de terugrit liever niet in het donker wou doen, is dat dus uitgesteld tot een andere keer.
Voilà, weer een stukje Balkan ontdekt. Waar het woord Balkan vandaan komt? Het zou afkomstig zijn van de naam die de Turken gaven aan een bergketen in Bulgarije: Bebost Gebergte of Balkan.
(Heb dit natuurlijk zelf moeten opzoeken nadat iemand me die vraag stelde!)
Voorlopig weinig nieuws te melden vanuit Pristina. Het gonst van de geruchten i.v.m. de 'downsizing' van de missie. Hoe dit uiteindelijk zal verlopen, is nog niet volledig duidelijk. Sommige eenheden en diensten zullen het met minder personeel moeten doen. De beslissing zou vallen in juni. Een mogelijk gevolg zou wel kunnen zijn dat mijn eenheid moet verhuizen naar het noorden (Mitrovica). Afwachten dus of we onze koffers moeten pakken. Momenteel zijn er zeker genoeg opdrachten in de eenheid. Dit betekent dan wel dat er veel in het weekend moet gewerkt worden. Verder zijn de diensten een beetje zoals thuis: wisselende uren van aanvang dienst; wanneer je gedaan hebt, is niet altijd op voorhand geweten en de diensten kunnen heel snel veranderen. Uitstapjes in het weekend zijn daardoor wat beperkter geworden. Gelukkig komen we tijdens sommige opdrachten wel eens op leuke plaatsen. Zo doen we geregeld Servische orthodoxe kloosters aan. Ondertussen ook opleiding gehad om met een 'Torpedo' te mogen rijden: beetje een prehistorisch beestje dat slechts tegen een slakkegangetje de kleinste helling opkan en waarbij het vinden van de juiste versnelling al snel 20 seconden in beslag neemt. Zoals je kan zien op de foto is de bestuurderscabine erg comfortabel als je niet van de kleinsten bent...
toch goed en professioneel werk afleveren waarvoor er geregeld felicitaties toekomen. Het GOTTS...
