Voorlopig weinig nieuws te melden vanuit Pristina. Het gonst van de geruchten i.v.m. de 'downsizing' van de missie. Hoe dit uiteindelijk zal verlopen, is nog niet volledig duidelijk. Sommige eenheden en diensten zullen het met minder personeel moeten doen. De beslissing zou vallen in juni. Een mogelijk gevolg zou wel kunnen zijn dat mijn eenheid moet verhuizen naar het noorden (Mitrovica). Afwachten dus of we onze koffers moeten pakken. Momenteel zijn er zeker genoeg opdrachten in de eenheid. Dit betekent dan wel dat er veel in het weekend moet gewerkt worden. Verder zijn de diensten een beetje zoals thuis: wisselende uren van aanvang dienst; wanneer je gedaan hebt, is niet altijd op voorhand geweten en de diensten kunnen heel snel veranderen. Uitstapjes in het weekend zijn daardoor wat beperkter geworden. Gelukkig komen we tijdens sommige opdrachten wel eens op leuke plaatsen. Zo doen we geregeld Servische orthodoxe kloosters aan. Ondertussen ook opleiding gehad om met een 'Torpedo' te mogen rijden: beetje een prehistorisch beestje dat slechts tegen een slakkegangetje de kleinste helling opkan en waarbij het vinden van de juiste versnelling al snel 20 seconden in beslag neemt. Zoals je kan zien op de foto is de bestuurderscabine erg comfortabel als je niet van de kleinsten bent...
Inderdaad, sinds vorige dinsdag zijn alle collega's die de opleiding voor de Close Protection Unit gevolgd hebben, volwaardig lid van de eendheid. Hier en daar wat minpuntjes maar de eindoefening is vlot verlopen. 's Avonds een etentje om dit te vieren en heel voorzichtig geweest met geestrijk vocht. Geen zin om de man met de hamer een tweede maal tegen te komen...
Vorige week nog de verplichte Induction Training doorgesparteld (wordt aan iedereen gegeven die nieuw is in Kosovo) en stilaan zijn we dus geen groentjes meer.
In het weekend het land nog wat verder verkend. Er zijn zeker heel mooie plekjes te vinden in de bergachtige grensstreken. Hier en daar ligt nog redelijk wat sneeuw en gisteren heeft het hier een groot deel van de dag gesneeuwd.
Ondertussen staat het vast dat mijn eenheid naar Mitrovica zal moeten verhuizen. De juiste datum ligt nog niet 100 procent vast maar blijkbaar wordt aangenomen dat het voor 15 mei zou zijn. Afwachten maar want het blijft Kosovo natuurlijk, land van onvoorspelbare onvoorzieningheden!
Op één van de foto's zie je hoe men hier hele families aanzet tot roken. 'Roken als een Turk' moet hier zowat zijn oorsprong kennen (mag trouwens in restaurants en café's).
Verder kijken ze enorm op naar de Verenigde Staten van Amerika, getuige daarvan een heel sjiek restaurant: The White House. Op veel plaatsen zie je trouwens Amerikaanse vlaggen en Bill Clinton heeft in Pristina zelfs een standbeeld en er is een avenue naar hem genoemd.
Het gele bord duidt een militaire route aan. Zo bestaan er verschillende uitvoeringen om de routes aan te duiden (Bull, Snake,......Road).
Einde van dit verhaaltje; op naar meer Kosovo-avonturen.
Voila, de tweede week van de opleiding is ook al achter de rug. Gisteren de laatste oefeningen; morgen voorbereiding en dinsdag de uitvoering van de eindoefening. Als we het halen, mogen we hier binnen Eulex als Close Protetion Officer werken ! Zoniet zullen we een minder aantrekkellijke post toebedeeld krijgen zeker?
Vandaag niet al te veel uitgespookt: was en plas gedaan, wat boodschappen maar vooral moeten recupereren van een serieuze hangover...
Ik heb ontdekt dat ik geen mail kan terugsturen naar iemand die mij een bericht stuurt via de functie 'E-mail mij' op deze blog. Bij de eigenschappen van het bericht kan ik de afzender niet terugvinden. Zal eens moeten uitvissen hoe dat komt. Je zet dus voorlopig best je mailadres bij in je bericht.
Allee, op naar de beslissende fase van de opleiding!
Inderdaad, week 1 van de opleiding zit er op. Ik kan mijn armen al terug tot boven mijn hoofd tillen zonder pijn te voelen. Zo zwaar dus? Helemaal niet maar zo word ik wel even met mijn neus op de feiten gedrukt hoe slecht mijn conditie wel is. Op de 'fitheidstest' (45' fietsen, lopen en roeien; je moet bepaalde doelstellingen halen) kwam ik dan weer een stuk beter voor de dag. CPU,watch out for MM ! Traag maar zeker komt mijn conditie er weer bovenop. Bij de rest van de cursus moeten we voor weinigen onderdoen. Onze kennis is ruim voldoende. Het moeilijkste is dat je hier bepaalde zaken anders moet uitvoeren. Even opzij zetten dus wat je mogelijk al jaren op een andere manier doet. Hier komt dan MM's gezegde naar voor: I, A,O !
Gisteren dan toch een beetje een ander beeld van Kosovo gekregen. Een dagje er op uit getrokken en in de afgelegen gebieden krijg je weer wat meer ademruimte. De mensen waren er al een stuk vriendelijker. Een goede kaart is wel een vereiste want veel wegen in dat landelijke gebied zijn immers niet geasfalteerd. In de stad groot en lomp om de city jungle te doorkruisen maar gisteren: bravo Nissan Patrol! Zeker weten dat ik nog enkele 4x4 avonturen tegemoet ga.
Als er iemand me via mail wil bereiken: mark.moreels@hotmail.be
Geen te lang bericht vandaag: redelijk moe na de eerste dag cursus. Deze wordt aan alle nieuwe leden van de Close Protection Unit gegeven en duurt ongeveer 3 weken. Niet alle procedures zijn dezelfde als in België en enige flexibiliteit zal dus aangewezen zijn. Zolang onze eigen veiligheid maar niet uit het oog verloren wordt, zal het wel loslopen. Inzake procedures en rijvaardigheid hoeven we ons zeker geen zorgen te maken. Vandaag een aantal fysieke tests ondergaan en dat was minder... Vergeleken met 2 Cobra's (leden van het Oostenrijkse SWAT-team) had ik meer weg van een ezel Ook de andere Belgische collega's kwamen een stuk sterker voor de dag. Positieve kant van deze kleine afgang: mijn groeimarge kan binnen een paar maanden zeker 100 % bedragen. Een reis van 1000 dagen begint met één stap Ik heb vernomen dat een lid van het GOTTS klaargestoomd wordt voor een buitenlandse missie. Ik moet proberen hem bij de CPU binnen te loodsen; ze zullen hier dan wel anders piepen !!!
Deze werkweek is eigenlijk heel snel voorbij gegaan. Tamelijk veel onderweg geweest; om de nodige verkenningen van het land te doen en gisteren om de eerste beveiligingsopdracht uit te voeren. We hebben de collega's die aan de grenspost met Servië (gate 31) werken, begeleidt tot aan hun werkplek. Ook KFOR was aanwezig want we werken min of meer onder hun verantwoordelijkheid. Morgen dezelfde opdracht en hopelijk gaat het even vlot want met de regelmaat van een klok wordt het konvooi ergens tegengehouden door Servische Kosovaren. Je moet je dus steeds voorbereiden op een mogelijk oponthoud van enkele uren tot bijna een hele dag!
Vandaag ben ik met enkele collega's naar Mitrovica geweest. De stad eens gaan bezichtigen onder leiding van Belgische collega's en één Zwitserse, die daar wonen en/of werken. De stad is heel wat kleiner dan Pristina maar daardoor natuurlijk ook minder druk en hectisch. Natuurlijk zijn we ook even tot aan de afgesloten brug over de rivier Ibar geweest. Deze brug wordt aan beide zijden bewaakt door de verschillende partijen. Voetgangers (lokale bevolking) kunnen wel naar het andere deel van de stad. In ieder geval een leuke uitstap en we zullen zeker nog eens teruggaan. De rit naar ginder levert enkele foto's op van taferelen die je hier overal ziet: kerkhoven net naast de baan, enorme vervuiling en autokerkhoven in overvloed. Wel goed is dat de bussen een goed alternatief bij hebben indien er een panne zou zijn. Liefhebbers van Volkswagen bestelwagens kunnen hier zeker nog aan onderdelen geraken. De foto's spreken voor zich
En het leven kabbelde voort in Kosovo...
Ook slecht nieuws ontvangen deze week. Een collega in België is helaas overleden. We werkten in dezelfde eenheid en we kenden elkaar al van in de eerste kleuterklas, bij juffrouw Lisette. Toen meester Voet (!) ons in het derde of vierde leerjaar vroeg wat we later gingen worden, keken we even naar elkaar en zeiden we beiden heel spontaan: 'zwaantje, meester'. Zo is het net niet verlopen maar veel scheelde het toch niet, wanneer we jaren later in dezelfde rijkswachteenheid werkten. Al zag ik hem de laatste jaren niet zo heel veel of ging ik met hem geen pinten pakken, toch zal ik hem missen. Weer een makker van het klein schooltje in Houtem die er niet meer is...De toffe woensdagen die we bij elkaar doorbrachten en de kwajongensstreken die we uithaalden, zal ik niet vergeten.
Het leven in de eenheid begint stilaan op gang te komen. Voorlopig nog geen opdrachten; donderdag cursus (rijden met gepantserde voertuigen) en morgen schietoefening. Volgende week start de cursus (iets minder dan 3 weken) die de eenheid voorziet om nieuwe collega's op te leiden. Daarin komen de verschillende aspecten van het werk aan bod. Ik denk dat ook self-defence een belangrijk onderdeel vormt. Als ik de collega's vandaag zag worstelen, zal ik niet ongeschonden uit de strijd komen... Sommige GOTTS-collega's zouden zich in deze eenheid als een vis in het water voelen. Vandaag een stukje van het land verkend in westelijke richting. In een orthodox klooster geweest waar we soms moeten zijn voor een opdracht.
Stilaan moet ik mijn verlof eens beginnen te plannen. Je moet er hier met alles snel bij zijn want anders ben je een beetje gezien. Dan zijn er te veel aanvragen voor die periode of zijn er toevallig net te veel opdrachten. Goed vooruitzien is dus de boodschap.
Wat ik verder nog van het land gezien heb, bevestigt toch mijn eerste indruk. Waarom hebben ze voor dit triestig stukje land gevochten? Ik blijf wel openminded en hoop toch te kunnen zeggen dat ik me vergist heb; dat ik toch een beetje van het land ga houden. Maakt het werk er alleen maar leuker op.
! Traag maar zeker komt mijn conditie er weer bovenop.
Ook de andere Belgische collega's kwamen een stuk sterker voor de dag.
De foto's spreken voor zich
