Mijn eerste indruk van Prishtina: niet al te vet. Je kan hier zeker goed eten en drinken maar ik denk dat je er snel op uitgekeken raakt. Niet verwonderlijk dat er in de weekends zo veel uitstappen gemaakt worden; vooral ook naar het buitenland. De meeste Kosovaren zoeken ook niet meteen contact. Hun vriendelijkheid is niet altijd even oprecht. Ze zijn vooral geïnteresseerd in het teken op ons voorhoofd: EURO'S! Mogelijkheden om sport te doen zijn er wel: enkele fitnesszalen en iets buiten de stad is er een soort recreatiedomein.
De foto's tonen een beeld van mijn stekje en enkele uitzichten op de stad. Omdat ons gebouw nog niet af is, staat er onder mijn appartement een hutje waar een bewaker 24/7 woont. In deze wijk zijn ze volop aan het bouwen (ligt nu nog wel stil) en van hieruit is het met de auto slechts 5 à 10 min naar mijn werk.
Lap, het begint al. Daarnet vanalles ingetypt en plots alles kwijt!
Hoe onze eerste week er hier uitzag: allerlei formaliteiten doorlopen en anderhalve dag 'Induction Training'. Dat is uitleg over het reilen en zeilen binnen Eulex. Dan kennis gaan maken in de eenheid. Daar zijn de twee hoogste in rang gezonde Duitse Helga's. Er is nog 1 Duitse vrouwelijke collega en voor de rest zitten er een aantal flink uit de kluiten gewassen houthakkerstypes. De meesten zijn afkomstig uit speciale eenheden of SWAT-teams. Afwachten hoe wij het er hier vanaf zullen brengen. De komende weken training en opleiding vooraleer missies te mogen uitvoeren. Wel al ondervonden dat wanneer je de nodige initiatieven aan de dag legt, je redelijk wat 'bewegingsvrijheid' kan verwerven. Een tactiek die je de GOTTS-mannen niet meer moet leren...
Ik hou mijn berichten voorlopig kort om te vermijden dat ik weer alles verlies. De rest volgt straks.
Week 1 in Kosovo zit er al bijna op!Stilaan raakt iedereen van het Belgisch contingent wat gewend aan het reilen en zeilen in dit rare landje. Voor de collega's die de tweede maal naar hier komen, verlopen deze eerste weken uiteraard iets vlotter. Hun ervaring helpt de anderen om bepaalde toestanden beter te kunnen relativeren.- Facebook is niet meteen aan mij besteed en daarom deze weg om jullie een beetje op de hoogte te houden van leven en werken in Kosovo.
De meeste Belgische collega's werken in de hoofdstad Prishtina. Vijf van ons wonen (voorlopig) in Mitrovica, in het noorden. Eergisteren is het CPU-groepje (4 Belgen sterk) de wapens ginder gaan brengen. De kleine rit door de stad kan me wel doen besluiten dat ik toch blij ben daar niet te moeten wonen. Het lijkt toch allemaal wat armtieriger en grauwer dan hier. Hopelijk voor de collega's is mijn eerste indruk fout en valt het daar allemaal goed mee. De lente zal het wel wat opfleuren zeker?
Deze reis is inderdaad mijn tweede ervaring in de Balkan. In 1991 en 1995 was ik met Belbat I en X in de Baranja actief in een UN peace-keaping missie. Toen zaten het we in het noorden van wat ooit Joegoslavië geweest was. Een gebied dat kort tegen steden lag als Vukovar en Osijek, waar (meen ik mij toch te herinneren) de Servisch-Kroatische oorlog losgebarsten is. Het gebied ginder was heel landelijk en veel luxe was er niet te bespeuren. Veel mensen waren wel blij met onze aanwezigheid en de contacten liepen meestal heel goed. Wijzelf verbleven in een voormalig cultureel centrum of containers, zonder al te veel comfort maar als militair maalde daar niemand om. Vooral de situatie waar we in '91 in terechtkwamen, deed ons wel even de wenkbrauwen fronsen. Onze observatieposten die we moesten innemen, waren dikwijls de bunkers (geen beton maar hout en aarde) die in de oorlog gebruikt werden. Geen verwarming en ratten zo groot als een kleine hond! We waren echter jong, militair en toch een beetje een afspiegeling van Rambo. Het was soms doorbijten maar elke situatie konden we wel de baas. Ik moet dringend mijn foto's eens zoeken want uiteindelijk was zeker die eerste keer een onvergetelijke ervaring.
