Anderhalve maand geleden dat ik nog eens iets gepost heb vanuit dit geweldige Balkanland. Reden: in augustus genoten van een aantal weken vakantie en nadien toch weer even lichte aanpassingsverschijnselen gehad. De overstap van thuis, waar altijd wel iets te doen is, naar mijn tijdelijke werkstek, waar je je soms een pietsie nutteloos voelt, was terug even wennen. Een goed opgeleid en getraind man als ik herkent zo'n mini-crisis uiteraard meteen en neemt dan ook de nodige maatregelen. 's Avonds een goede single malt en we kunnen er weer tegen!
De eerste dagen na mijn terugkeer nog wat opleiding genoten (schieten, rijden, politieke situatie hier,...) en daarna volwaardig lid van het CPT. Mijn eerste opdracht was al meteen raak: telefoon dat ik vroeger moest beginnen (ik had de late) en wanneer ik op het werk kwam, heerste er enige zenuwachtigheid. Er waren enkele collega's extra opgetrommeld doordat Xavier plots naar Mitrovica zou gaan. Daar was iemand van de Kosovaarse politie gewond geraakt omdat er geschoten was op de voertuigen van een konvooi dat terugkwam van de grens (of een dorpje in het noorden). Ook een raketwerper zou door het opstandig stelletje ongeregeld getoond geweest zijn. Het noorden blijft soms een onstabiele regio. Sommigen van ons zullen zo'n situatie wel herkennen. Iedereen is druk in de weer om zijn spullen bij elkaar te rapen, het zweet staat op de voorhoofden en veel informatie moet je niet verwachten. ' Mark, you are the driver. We are going to Mitro. Hurry up and get the car in front. We will leave in 5 minutes! ' kreeg ik te horen wanneer ik toekwam. Wanneer Xavier instapt, ziet hij meteen dat er een nieuw lid van het team aan het stuur zit. ' You know the way to Mitro, I suppose? ' Hij wou er nog iets aan toevoegen maar toen hij in de donkere Ray-Ban glazen van de chauffeur keek, wist hij genoeg. Een nieuwe professional had het team vervoegd...
Ondertussen aan het werk in een min of meer vast schema: vroege, late, dagdienst, weekends. Onnodig uit te leggen dat zo'n schema vlotjes door elkaar kan gehaald worden 'wanneer de dienst dit vereist'. ' Be flexible' blijft ook nog altijd van kracht in deze missie.
Voorlopig weinig foto's. Uitstapjes in Kosovo lijken al een eeuwigheid geleden en op het werk wordt het precies niet erg geapprecieerd dat er foto's genomen worden. Tijdens een twee uur durende vlucht met de heli heb ik wel enkele kiekjes kunnen nemen. Een fijne ervaring: een groot stuk van Kosovo gezien vanuit de lucht. Beide deuren van het toestel open; een geweldig zicht en een warme wind in het gezicht. Dat die deuren nog geopend waren toen we op zo'n 2500 m over een kleine bergketen vlogen, zal ik niet snel vergeten. Wat een temperatuursverschil! Hebben we daar toch een tijdje in een frigo gezeten maar zoals gezegd: een leuke uitstap.
