Voila, de tweede week van de opleiding is ook al achter de rug. Gisteren de laatste oefeningen; morgen voorbereiding en dinsdag de uitvoering van de eindoefening. Als we het halen, mogen we hier binnen Eulex als Close Protetion Officer werken ! Zoniet zullen we een minder aantrekkellijke post toebedeeld krijgen zeker?
Vandaag niet al te veel uitgespookt: was en plas gedaan, wat boodschappen maar vooral moeten recupereren van een serieuze hangover...
Ik heb ontdekt dat ik geen mail kan terugsturen naar iemand die mij een bericht stuurt via de functie 'E-mail mij' op deze blog. Bij de eigenschappen van het bericht kan ik de afzender niet terugvinden. Zal eens moeten uitvissen hoe dat komt. Je zet dus voorlopig best je mailadres bij in je bericht.
Allee, op naar de beslissende fase van de opleiding!
Inderdaad, week 1 van de opleiding zit er op. Ik kan mijn armen al terug tot boven mijn hoofd tillen zonder pijn te voelen. Zo zwaar dus? Helemaal niet maar zo word ik wel even met mijn neus op de feiten gedrukt hoe slecht mijn conditie wel is. Op de 'fitheidstest' (45' fietsen, lopen en roeien; je moet bepaalde doelstellingen halen) kwam ik dan weer een stuk beter voor de dag. CPU,watch out for MM ! Traag maar zeker komt mijn conditie er weer bovenop. Bij de rest van de cursus moeten we voor weinigen onderdoen. Onze kennis is ruim voldoende. Het moeilijkste is dat je hier bepaalde zaken anders moet uitvoeren. Even opzij zetten dus wat je mogelijk al jaren op een andere manier doet. Hier komt dan MM's gezegde naar voor: I, A,O !
Gisteren dan toch een beetje een ander beeld van Kosovo gekregen. Een dagje er op uit getrokken en in de afgelegen gebieden krijg je weer wat meer ademruimte. De mensen waren er al een stuk vriendelijker. Een goede kaart is wel een vereiste want veel wegen in dat landelijke gebied zijn immers niet geasfalteerd. In de stad groot en lomp om de city jungle te doorkruisen maar gisteren: bravo Nissan Patrol! Zeker weten dat ik nog enkele 4x4 avonturen tegemoet ga.
Als er iemand me via mail wil bereiken: mark.moreels@hotmail.be
Geen te lang bericht vandaag: redelijk moe na de eerste dag cursus. Deze wordt aan alle nieuwe leden van de Close Protection Unit gegeven en duurt ongeveer 3 weken. Niet alle procedures zijn dezelfde als in België en enige flexibiliteit zal dus aangewezen zijn. Zolang onze eigen veiligheid maar niet uit het oog verloren wordt, zal het wel loslopen. Inzake procedures en rijvaardigheid hoeven we ons zeker geen zorgen te maken. Vandaag een aantal fysieke tests ondergaan en dat was minder... Vergeleken met 2 Cobra's (leden van het Oostenrijkse SWAT-team) had ik meer weg van een ezel Ook de andere Belgische collega's kwamen een stuk sterker voor de dag. Positieve kant van deze kleine afgang: mijn groeimarge kan binnen een paar maanden zeker 100 % bedragen. Een reis van 1000 dagen begint met één stap Ik heb vernomen dat een lid van het GOTTS klaargestoomd wordt voor een buitenlandse missie. Ik moet proberen hem bij de CPU binnen te loodsen; ze zullen hier dan wel anders piepen !!!
Deze werkweek is eigenlijk heel snel voorbij gegaan. Tamelijk veel onderweg geweest; om de nodige verkenningen van het land te doen en gisteren om de eerste beveiligingsopdracht uit te voeren. We hebben de collega's die aan de grenspost met Servië (gate 31) werken, begeleidt tot aan hun werkplek. Ook KFOR was aanwezig want we werken min of meer onder hun verantwoordelijkheid. Morgen dezelfde opdracht en hopelijk gaat het even vlot want met de regelmaat van een klok wordt het konvooi ergens tegengehouden door Servische Kosovaren. Je moet je dus steeds voorbereiden op een mogelijk oponthoud van enkele uren tot bijna een hele dag!
Vandaag ben ik met enkele collega's naar Mitrovica geweest. De stad eens gaan bezichtigen onder leiding van Belgische collega's en één Zwitserse, die daar wonen en/of werken. De stad is heel wat kleiner dan Pristina maar daardoor natuurlijk ook minder druk en hectisch. Natuurlijk zijn we ook even tot aan de afgesloten brug over de rivier Ibar geweest. Deze brug wordt aan beide zijden bewaakt door de verschillende partijen. Voetgangers (lokale bevolking) kunnen wel naar het andere deel van de stad. In ieder geval een leuke uitstap en we zullen zeker nog eens teruggaan. De rit naar ginder levert enkele foto's op van taferelen die je hier overal ziet: kerkhoven net naast de baan, enorme vervuiling en autokerkhoven in overvloed. Wel goed is dat de bussen een goed alternatief bij hebben indien er een panne zou zijn. Liefhebbers van Volkswagen bestelwagens kunnen hier zeker nog aan onderdelen geraken. De foto's spreken voor zich
En het leven kabbelde voort in Kosovo...
Ook slecht nieuws ontvangen deze week. Een collega in België is helaas overleden. We werkten in dezelfde eenheid en we kenden elkaar al van in de eerste kleuterklas, bij juffrouw Lisette. Toen meester Voet (!) ons in het derde of vierde leerjaar vroeg wat we later gingen worden, keken we even naar elkaar en zeiden we beiden heel spontaan: 'zwaantje, meester'. Zo is het net niet verlopen maar veel scheelde het toch niet, wanneer we jaren later in dezelfde rijkswachteenheid werkten. Al zag ik hem de laatste jaren niet zo heel veel of ging ik met hem geen pinten pakken, toch zal ik hem missen. Weer een makker van het klein schooltje in Houtem die er niet meer is...De toffe woensdagen die we bij elkaar doorbrachten en de kwajongensstreken die we uithaalden, zal ik niet vergeten.
Het leven in de eenheid begint stilaan op gang te komen. Voorlopig nog geen opdrachten; donderdag cursus (rijden met gepantserde voertuigen) en morgen schietoefening. Volgende week start de cursus (iets minder dan 3 weken) die de eenheid voorziet om nieuwe collega's op te leiden. Daarin komen de verschillende aspecten van het werk aan bod. Ik denk dat ook self-defence een belangrijk onderdeel vormt. Als ik de collega's vandaag zag worstelen, zal ik niet ongeschonden uit de strijd komen... Sommige GOTTS-collega's zouden zich in deze eenheid als een vis in het water voelen. Vandaag een stukje van het land verkend in westelijke richting. In een orthodox klooster geweest waar we soms moeten zijn voor een opdracht.
Stilaan moet ik mijn verlof eens beginnen te plannen. Je moet er hier met alles snel bij zijn want anders ben je een beetje gezien. Dan zijn er te veel aanvragen voor die periode of zijn er toevallig net te veel opdrachten. Goed vooruitzien is dus de boodschap.
Wat ik verder nog van het land gezien heb, bevestigt toch mijn eerste indruk. Waarom hebben ze voor dit triestig stukje land gevochten? Ik blijf wel openminded en hoop toch te kunnen zeggen dat ik me vergist heb; dat ik toch een beetje van het land ga houden. Maakt het werk er alleen maar leuker op.
Mijn eerste indruk van Prishtina: niet al te vet. Je kan hier zeker goed eten en drinken maar ik denk dat je er snel op uitgekeken raakt. Niet verwonderlijk dat er in de weekends zo veel uitstappen gemaakt worden; vooral ook naar het buitenland. De meeste Kosovaren zoeken ook niet meteen contact. Hun vriendelijkheid is niet altijd even oprecht. Ze zijn vooral geïnteresseerd in het teken op ons voorhoofd: EURO'S! Mogelijkheden om sport te doen zijn er wel: enkele fitnesszalen en iets buiten de stad is er een soort recreatiedomein.
De foto's tonen een beeld van mijn stekje en enkele uitzichten op de stad. Omdat ons gebouw nog niet af is, staat er onder mijn appartement een hutje waar een bewaker 24/7 woont. In deze wijk zijn ze volop aan het bouwen (ligt nu nog wel stil) en van hieruit is het met de auto slechts 5 à 10 min naar mijn werk.
Lap, het begint al. Daarnet vanalles ingetypt en plots alles kwijt!
Hoe onze eerste week er hier uitzag: allerlei formaliteiten doorlopen en anderhalve dag 'Induction Training'. Dat is uitleg over het reilen en zeilen binnen Eulex. Dan kennis gaan maken in de eenheid. Daar zijn de twee hoogste in rang gezonde Duitse Helga's. Er is nog 1 Duitse vrouwelijke collega en voor de rest zitten er een aantal flink uit de kluiten gewassen houthakkerstypes. De meesten zijn afkomstig uit speciale eenheden of SWAT-teams. Afwachten hoe wij het er hier vanaf zullen brengen. De komende weken training en opleiding vooraleer missies te mogen uitvoeren. Wel al ondervonden dat wanneer je de nodige initiatieven aan de dag legt, je redelijk wat 'bewegingsvrijheid' kan verwerven. Een tactiek die je de GOTTS-mannen niet meer moet leren...
Ik hou mijn berichten voorlopig kort om te vermijden dat ik weer alles verlies. De rest volgt straks.
Week 1 in Kosovo zit er al bijna op!Stilaan raakt iedereen van het Belgisch contingent wat gewend aan het reilen en zeilen in dit rare landje. Voor de collega's die de tweede maal naar hier komen, verlopen deze eerste weken uiteraard iets vlotter. Hun ervaring helpt de anderen om bepaalde toestanden beter te kunnen relativeren.- Facebook is niet meteen aan mij besteed en daarom deze weg om jullie een beetje op de hoogte te houden van leven en werken in Kosovo.
De meeste Belgische collega's werken in de hoofdstad Prishtina. Vijf van ons wonen (voorlopig) in Mitrovica, in het noorden. Eergisteren is het CPU-groepje (4 Belgen sterk) de wapens ginder gaan brengen. De kleine rit door de stad kan me wel doen besluiten dat ik toch blij ben daar niet te moeten wonen. Het lijkt toch allemaal wat armtieriger en grauwer dan hier. Hopelijk voor de collega's is mijn eerste indruk fout en valt het daar allemaal goed mee. De lente zal het wel wat opfleuren zeker?
Deze reis is inderdaad mijn tweede ervaring in de Balkan. In 1991 en 1995 was ik met Belbat I en X in de Baranja actief in een UN peace-keaping missie. Toen zaten het we in het noorden van wat ooit Joegoslavië geweest was. Een gebied dat kort tegen steden lag als Vukovar en Osijek, waar (meen ik mij toch te herinneren) de Servisch-Kroatische oorlog losgebarsten is. Het gebied ginder was heel landelijk en veel luxe was er niet te bespeuren. Veel mensen waren wel blij met onze aanwezigheid en de contacten liepen meestal heel goed. Wijzelf verbleven in een voormalig cultureel centrum of containers, zonder al te veel comfort maar als militair maalde daar niemand om. Vooral de situatie waar we in '91 in terechtkwamen, deed ons wel even de wenkbrauwen fronsen. Onze observatieposten die we moesten innemen, waren dikwijls de bunkers (geen beton maar hout en aarde) die in de oorlog gebruikt werden. Geen verwarming en ratten zo groot als een kleine hond! We waren echter jong, militair en toch een beetje een afspiegeling van Rambo. Het was soms doorbijten maar elke situatie konden we wel de baas. Ik moet dringend mijn foto's eens zoeken want uiteindelijk was zeker die eerste keer een onvergetelijke ervaring.
! Traag maar zeker komt mijn conditie er weer bovenop.
Ook de andere Belgische collega's kwamen een stuk sterker voor de dag.
De foto's spreken voor zich
