Mogelijk is de kogel inderdaad door de kerk. Volgende week hebben we misschien meer info hoe de eenheid zal opgesplitst worden. Het word stilaan tijd om wat klaarheid te scheppen in de uitlopers van de Reconfiguration.
Hoewel wij (in onze eenheid) nog niet mogen klagen want er wordt niemand naar huis gestuurd. Er zijn in de missie nog veel mensen die opnieuw moesten solliciteren voor hun eigen positie en de resultaten hiervan worden maar binnen een maand meegedeeld. Een heel onaangename situatie dus want sommigen zullen hun job verliezen. Laat ons er toch maar van uit gaan dat alle Belgen in de missie kunnen blijven. Ik heb niet voor niks tijdens de medaille-uitreiking met onze Belgische vlag staan zwaaien!
Voor de Close Protection Unit blijft het jammer dat ze opgesplitst wordt. Zeker als je zo'n fanclub hebt zoals het Bravo Team, waartoe ik behoor!
Jazeker, de tijd vliegt. Overmorgen zijn we reeds 4 maanden actief in Kosovo. Zoals ik al verschillende keren geschreven heb: heel drukke werkdagen wisselen af met rustige. Een volledig weekend vrij moet op tijd aangevraagd worden en is geen garantie. Zeggen dat we officieel een eenheid zijn met ' office hours ', t.t.z. van 08.30 tot 17.30 uur (werd onlangs aangepast: voordien van 09.00 tot 18.00 uur).
Er zijn zeker leuke opdrachten maar professioneel gezien blijf ik momenteel toch wat op mijn honger zitten. Wanneer de Close Protection Unit precies opgesplitst wordt, weten we nog niet. Gezien de huidige opdrachten zal de eenheid wel zo lang mogelijk samengehouden worden, tot de ene helft daadwerkelijk naar Mitrovica verhuist. Wegens de praktische kant van die verhuis wordt aangenomen dat dat niet zal doorgaan voor eind juli of zelfs eind augustus.
Als ik in de eenheid terechtkom waar ik voor gekozen heb dan ik zal ik hoogst waarschijnlijk vooral VIP-opdrachten blijven doen. Deze eenheid, Eulex Security, heeft natuurlijk een minder sexy naam dan de Close Protection Unit maar zal dus wel de veiligheid van VIP's blijven verzekeren. Het is toch voor dat soort werk dat ik naar hier gekomen was en waar ik verdere ervaring kan opdoen voor het vervolg van mijn loopbaan (of toch een carriere ?) in België of in...? Voorlopig nog afwachten dus.
Ondertussen is het goede weer hier aangekomen en worden er al geruime tijd temperaturen opgemeten tussen 30 en 36 graden ! Het voetbal brengt de nodige sfeer in de missie (hoewel de Kosovaren daar niet echt storm voor lopen) en de terrasjes zitten overvol. Na mijn weekje verlof in België toch wel een aantal keer een serieus stapje in de wereld gezet maar de voorbije dagen heel rustig thuis in mijn appartementje gebleven. Via internet het BK wielrennen gevolgd vandaag en straks naar Italië - Engeland kijken.
De foto's tonen een stuk geschiedenis van Kosovo. Adem Jashari was lid van het KLA (Kosovo Liberation Army of UCK) en werd gezocht door de Servische autoriteiten voor aanvallen tegen de Servische politie en het leger. Het huis van Adem Jashari en zijn familie werd belegerd door de Serviërs in 1998 en hoewel de man zeker geen heilig boontje zal geweest zijn, zijn de Serviërs er toch met de botte bijl doorgegaan. Samen met hem zijn nog 52 familieleden gestorven. Het huis is nu een soort bedevaartplaats (de belegerde huizen werden overdekt) en bij de graven van alle familieleden houden mannen van de Kosovo Security Force (ze willen het hier geen 'leger' noemen) de wacht. Wat Jashari ook uitgespookt had, ik vond het toch wel aangrijpend als je op verschillende grafstenen de jaartallen 1993 of 1991 leest... Leve ons veilig België. Hopelijk durven de politici beslissingen nemen om die toestand ook zo te houden voor onze kinderen.
Jazeker, ondertussen zijn we al in juni aanbeland. Of anders gezegd: ik zit hier al meer dan 3 maanden, thuis moeten ze het al die tijd alleen zien te redden en in Etterbeek hebben ze al die tijd rustig kunnen werken... Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.
Mijn drie maanden zijn hier ongelooflijk snel voorbij gegaan. Soms heel rustige dagen op het werk en dan bijna ieder weekend werken of diensten van 17 uur of meer. Weinig verschil met het leven binnen het Gotts dus. Vorige vrijdag was het in het noorden wel even spannend door een confrontatie van KFOR met ontevreden Servische Kosovaren. Op de foto zie je een gepantserd voertuig dat voordien (woensdag of donderdag ?) even onderhanden genomen werd. Je zal er maar inzitten met uitgevallen motor!
Ik ben niet meteen van de rapsten op bepaalde vlakken maar nu heb ik toch al enige tijd mijn plaats in deze missie gevonden. Veranderd van appartement en contact met leuke mensen. Wie weet kom ik nog als een sociaal mens terug... Waar ik wel nog werk moet van maken, is een leuk voetbalploegje bij elkaar proberen te krijgen. Of eens een beachvolleybal tornooike organiseren. Sport en spel zijn ook hier niet onbelangrijk.
Thuis is het geregeld een ander paar mouwen met een fulltime job en een huishouden. Zeker nu ligt er een drukke periode in het verschiet met de examens die er aan komen. Eens die achter de rug zal er hopelijk weer wat meer ademruimte zijn.
In Etterbeek volgen ze mijn avonturen toch op, merk ik (blog + mail). Met het laatste uitgebreid verslag dat ik ontvangen heb, heb ik goed moeten lachen. Bepaalde situaties werden zo goed omschreven dat ik me levendig kon inbeelden hoe het er in mijn oude eenheid aan toe ging: een lach, een traan, veel gevloek, kameraadschap en ondanks zo'n zootje ongeregeld toch goed en professioneel werk afleveren waarvoor er geregeld felicitaties toekomen. Het GOTTS... (Voor deze mannen: let op de foto op het gat bovenaan in de linker zijruit! )
Nog enige uitleg bij de foto's.
De voetbalploeg die ik onlangs bezocht heb, leek me minder interessant. Een leuk veld maar de spelers hadden niet zoveel oog voor de bal. Ook de keeper was niet van de rapsten.
Als Close Protection Officer kom ik op de meest uiteenlopende plaatsen. Wat doe ik uiteraard om de veiligheid te garanderen: een verkenning van de omgeving maken en de plaats waar de VIP verblijft met alle mogelijke middelen beveiligen! Natuurlijk wel lastig om de juiste munitie mee te hebben...
Gelieve bij dit bericht (eveneens in bijlage) het juiste muziekfragment te vinden dat donderdag gespeeld werd. De Europese hymne heeft wel geen tekst maar een mogelijke Nederlandse vertaling, die ik dan maar even meegezongen heb, is de volgende:
Nu Europa verenigd is
Laat het ook verenigd blijven; Moge de eenheid in verscheidenheid
Bijdragen tot wereldvrede.
Altijd heersen in Europa Vertrouwen en rechtvaardigheid En de vrijheid van de volkeren In een groter vaderland.
Burgers, laat Europa bloeien, Een groots werk roept jullie aan. Gouden sterren in de hemel Zijn de tekens die ons binden
Voorlopig nog even afwachten hoe de Reconfiguration uiteindelijk in de praktijk zal omgezet worden. Meer bepaald voor mij van belang: zal de eenheid inderdaad opgesplitst worden? Een deel naar Mitrovica en een deel naar Eulex Security in Pristina. Het ziet er zo naar uit maar volledige zekerheid hebben we nog niet.
Ondanks onze drukke werkweek toch nog de tijd gevonden om donderdag onze C(ommon) S(ecurity) and D(efence) P(olicy) Service Medal te gaan afhalen. Beetje muziek, kleine toespraak door de Head of Mission (Xavier Bout de Marnhac), uitreiking van de medailles en officiële fotoshoot en receptie.
Zoals je kan zien op de foto's: welke vlag staat meteen na de Europese? Juist, die van ons natuurlijk. Dat moesten we dan ook even in de verf zetten tijdens een iets 'lossere' fotoshoot... Zijn mijn topdagen als model dan wel net achter de rug; deze fiere vertegenwoordiger van België en Europa zal hier wel de vakpers halen !
Ik ging mijn medaille dan maar eens tonen aan mijn vriendjes. Zoals je merkt op de foto's waren ze, zij het maar heel even, toch wel onder de indruk.
Hieronder dan eindelijk de foto's en de muziek (in bijlage) die gespeeld werd.
Neem dus niet zomaar aan dat je was mooi op het wasrekje (7de verdiep) blijft hangen bij een meer dan stevige bries! Morgen op zoek naar wasknijpers. Geweldig toch hoe een mens nogal bijleert tijdens zo'n missie.
Zoals beloofd nog een paar foto's van de voorbije weken.
Skopje is zeker de moeite waard om nog eens terug te gaan. Gezellige terrasjes, lekker eten en een bruisend nachtleven. Dat alles vind je in Pristina ook wel maar toch is de sfeer in Macedonië iets gemoedelijker.
Verder nog opleiding gehad om met de Nyala (een Armoured Personnel Carrier) te leren rijden. Zo hebben ze er hier maar twee en in ieder geval een stuk makkelijker in gebruik dan de Torpedo. Te land, ter zee en in de lucht: de CPU is bijna overal inzetbaar. Hoe lang we nog inzetbaar zullen zijn, is een andere vraag. Vandaag te horen gekregen dat onze eenheid toch zou moeten afslanken? Wait and see. Het zou uiteraard jammer zijn om vroeger dan voorzien te moeten vertrekken maar we gaan het niet aan ons hart laten komen.
De laatste foto's laten nog een mooi stukje Kosovo zien. Niet zo woest als sommige valleien hier maar de streek ademde wel rust uit.
Dat is de term die hier de voorbije weken voor enige beroering zorgde binnen de missie. Afslanken dus. Het wordt tijd om te besparen op mankracht en middelen.
Het mandaat van Eulex werd nog wel verlengd maar stilaan worden een aantal taken en bevoegdheden volledig overgedragen aan de Kosovaren. Dat wordt ook stilaan tijd natuurlijk want UNMIK en EULEX zijn nu toch al ettelijke jaren actief in dit land.
Als Kosovo lid wil worden van de EU zal het toch wel een tandje mogen bijsteken. Afwachten waar dit land zal staan binnen pakweg 10 jaar. In ieder geval zal de missie verder moeten werken met een aantal personeelsleden minder. Sommigen zullen dus hun job verliezen; zij werden reeds verwittigd dat er een einde komt aan hun tewerkstelling hier.
Voor de harde werkers van de Close Protection Unit valt er (voolopig?) niets te vrezen. Zij kunnen blijven hoewel enige veranderingen toch verwacht worden. Mogelijk wordt de eenheid opgesplitst en moet een deel verhuizen naar Mitrovica. Afwachten wat het wordt want voor die verhuis staat er hier niemand te springen!
Gelukkig kunnen we nog af en toe een stapje in de wereld zetten, in Kosovo of daarbuiten. Een volledig weekend vrij zit er de voorbije maanden helaas zelden in maar er blijft zeker genoeg tijd over om er hier een fijne tijd van te maken. Ten tijde van MM in de Balkan/deel I waren de vrijheden en pleziertjes zowat herleid tot nul. Opdrachten uitvoeren en back to base. Niet meteen zoals we hier nu leven. Laat ik het hier op houden: deel I was leuk en een geweldig avontuur. Spanning, kameraadschap en geregeld adrenalinepieken maar ook dikwijls verveling troef. Deel II staat eerder voor: veel werk, professioneel uitgevoerd en dit in een internationale omgeving. De tijd hebben om een boek te lezen, op stap gaan, sporten,...Je goed in je vel proberen te voelen. Lijkt hier verdacht veel op een remedie tegen een midlife crisis...
Een paar foto's van de voorbije uitstapjes volgen binnenkort.
Enkele foto's van mogelijk de mooiste vallei in Kosovo. Een mooi stukje natuur en een geschikte plek om je batterijen weer op te laden indien nodig. Zeker de moeite waard om nog eens verder te verkennen want de meest afgelegen plekjes hebben we nog niet aangedaan.
Ondertussen zijn we hier inderdaad al twee maanden. Tussentijdse balans?
Zo'n buitenlandse missie blijft een hele ervaring. Kosovo is misschien wel een geval apart omdat het zeker geen 'high risk mission' is momenteel. Al moet je altijd opletten om zulke dingen te zeggen want er zijn nog collega's genoeg die hier vroeger getuige waren van zware rellen en vernielingen van de grensposten. Er worden zeker spanningen verwacht in het noorden van Kosovo omwille van de verkiezingen in Servië. Blijkbaar zijn er enkele honderden militairen toegekomen als versterking voor de eenheden die instaan voor 'riot control'.
De opdrachten die we bij de CPU uitvoeren, gaan van 'low risk' tot 'high risk'. Geen verschil dus met het werk in België, alleen zijn de werkomstandigheden hier anders. Ik rijd heel graag met onze gepantserde Landcuisers maar ik krijg steeds meer zin om die geweldige bullbar vooraan zijn werk eens te laten doen ! Wat een zootje ongeregeld op de baan hier zeg. Gelukkig soms positieve feedback. 'Excellent driving man. I used to drive these armoured vehicles in Afghanistan. You're doing a great job.' Zei de vriend van onze VIP gisteren met een cowboy accent. Die mannen spreken nogal veel in superlatieven maar het was natuurlijk wel een vlotte rit! Of we ooit een VIP-opdracht met de heli moeten doen? Weinig waarschijnlijk. Als we de heli ooit moeten gebruiken, zal het eerder zijn om mensen te gaan ophalen die ergens geblokkeerd zitten. Komt mijn 'ready in the back, pilot has control'- kennis toch nog van pas?
Ondanks de soms wel lange diensten toch ook veel vrije tijd. Je kot onderhouden is niet zo veel werk (niet te vergelijken met een huis dat na al die jaren nog niet af is), de was doen lukt al aardig en het strijken wordt tot een minimum herleid. Voor boodschappen kan je elke dag tot 22 uur terecht in verschillende supermarkten en restaurants en café's in overvloed (allee, hier toch; in Mitrovica is dat lichtjes anders).
Volgende week misschien toch eens een kleine trip naar het buitenland (Macedonië ?)
Jammer dat ik geen tuin heb, anders zou ik wel iemand mee naar huis nemen. Misschien toch maar verhuizen?
Afwachten of het land hier volgende week op zijn kop staat.
De Kosovaren: wie zijn ze, waar halen ze hun zwart geld vandaan, waar kopen ze hun rijbewijs en nog vele andere onopgeloste vragen. Dit alles in de volgende aflevering van MM in de Balkan...
Een goedgevulde werkweek (allerlei belangrijke en geheime missies) achter de rug en dan is het in het weekend natuurlijk uitstapjesdag.
Zaterdag dus op pad geweest naar Prizren, een stad(je) in het zuidwesten van Kosovo. Hier wonen naast Albanezen ook Bosniakken, Turken, Roma, Serviërs en zelfs Balkan-Egyptenaren! Verwantschap van deze laatsten met inwoners van Egypte staat blijkbaar niet vast. Prizren heeft wel iets gemoedelijks maar een hele dag kan je er moeilijk spenderen. Wel een leuk winkeltje ontdekt waar de eigenaar (spreekt een mondje Frans) ambachtelijk vervaardigde messen aan de man brengt. Die hebben wat weg van de Franse couteaux Laguiole. Misschien een leuke souvenir tip.
Hierna nog even verder naar het zuiden gereden (de grens met Albanië kwam reeds in zicht!) om een frisse neus te halen in een heuvelachtige streek. Mooie landschappen en zeker de moeite waard om nog eens terug naartoe te gaan. Bedoeling was om Dragash te bereiken maar omdat ik de terugrit liever niet in het donker wou doen, is dat dus uitgesteld tot een andere keer.
Voilà, weer een stukje Balkan ontdekt. Waar het woord Balkan vandaan komt? Het zou afkomstig zijn van de naam die de Turken gaven aan een bergketen in Bulgarije: Bebost Gebergte of Balkan.
(Heb dit natuurlijk zelf moeten opzoeken nadat iemand me die vraag stelde!)
Voorlopig weinig nieuws te melden vanuit Pristina. Het gonst van de geruchten i.v.m. de 'downsizing' van de missie. Hoe dit uiteindelijk zal verlopen, is nog niet volledig duidelijk. Sommige eenheden en diensten zullen het met minder personeel moeten doen. De beslissing zou vallen in juni. Een mogelijk gevolg zou wel kunnen zijn dat mijn eenheid moet verhuizen naar het noorden (Mitrovica). Afwachten dus of we onze koffers moeten pakken. Momenteel zijn er zeker genoeg opdrachten in de eenheid. Dit betekent dan wel dat er veel in het weekend moet gewerkt worden. Verder zijn de diensten een beetje zoals thuis: wisselende uren van aanvang dienst; wanneer je gedaan hebt, is niet altijd op voorhand geweten en de diensten kunnen heel snel veranderen. Uitstapjes in het weekend zijn daardoor wat beperkter geworden. Gelukkig komen we tijdens sommige opdrachten wel eens op leuke plaatsen. Zo doen we geregeld Servische orthodoxe kloosters aan. Ondertussen ook opleiding gehad om met een 'Torpedo' te mogen rijden: beetje een prehistorisch beestje dat slechts tegen een slakkegangetje de kleinste helling opkan en waarbij het vinden van de juiste versnelling al snel 20 seconden in beslag neemt. Zoals je kan zien op de foto is de bestuurderscabine erg comfortabel als je niet van de kleinsten bent...
Inderdaad, sinds vorige dinsdag zijn alle collega's die de opleiding voor de Close Protection Unit gevolgd hebben, volwaardig lid van de eendheid. Hier en daar wat minpuntjes maar de eindoefening is vlot verlopen. 's Avonds een etentje om dit te vieren en heel voorzichtig geweest met geestrijk vocht. Geen zin om de man met de hamer een tweede maal tegen te komen...
Vorige week nog de verplichte Induction Training doorgesparteld (wordt aan iedereen gegeven die nieuw is in Kosovo) en stilaan zijn we dus geen groentjes meer.
In het weekend het land nog wat verder verkend. Er zijn zeker heel mooie plekjes te vinden in de bergachtige grensstreken. Hier en daar ligt nog redelijk wat sneeuw en gisteren heeft het hier een groot deel van de dag gesneeuwd.
Ondertussen staat het vast dat mijn eenheid naar Mitrovica zal moeten verhuizen. De juiste datum ligt nog niet 100 procent vast maar blijkbaar wordt aangenomen dat het voor 15 mei zou zijn. Afwachten maar want het blijft Kosovo natuurlijk, land van onvoorspelbare onvoorzieningheden!
Op één van de foto's zie je hoe men hier hele families aanzet tot roken. 'Roken als een Turk' moet hier zowat zijn oorsprong kennen (mag trouwens in restaurants en café's).
Verder kijken ze enorm op naar de Verenigde Staten van Amerika, getuige daarvan een heel sjiek restaurant: The White House. Op veel plaatsen zie je trouwens Amerikaanse vlaggen en Bill Clinton heeft in Pristina zelfs een standbeeld en er is een avenue naar hem genoemd.
Het gele bord duidt een militaire route aan. Zo bestaan er verschillende uitvoeringen om de routes aan te duiden (Bull, Snake,......Road).
Einde van dit verhaaltje; op naar meer Kosovo-avonturen.
Voila, de tweede week van de opleiding is ook al achter de rug. Gisteren de laatste oefeningen; morgen voorbereiding en dinsdag de uitvoering van de eindoefening. Als we het halen, mogen we hier binnen Eulex als Close Protetion Officer werken ! Zoniet zullen we een minder aantrekkellijke post toebedeeld krijgen zeker?
Vandaag niet al te veel uitgespookt: was en plas gedaan, wat boodschappen maar vooral moeten recupereren van een serieuze hangover...
Ik heb ontdekt dat ik geen mail kan terugsturen naar iemand die mij een bericht stuurt via de functie 'E-mail mij' op deze blog. Bij de eigenschappen van het bericht kan ik de afzender niet terugvinden. Zal eens moeten uitvissen hoe dat komt. Je zet dus voorlopig best je mailadres bij in je bericht.
Allee, op naar de beslissende fase van de opleiding!
Inderdaad, week 1 van de opleiding zit er op. Ik kan mijn armen al terug tot boven mijn hoofd tillen zonder pijn te voelen. Zo zwaar dus? Helemaal niet maar zo word ik wel even met mijn neus op de feiten gedrukt hoe slecht mijn conditie wel is. Op de 'fitheidstest' (45' fietsen, lopen en roeien; je moet bepaalde doelstellingen halen) kwam ik dan weer een stuk beter voor de dag. CPU,watch out for MM ! Traag maar zeker komt mijn conditie er weer bovenop. Bij de rest van de cursus moeten we voor weinigen onderdoen. Onze kennis is ruim voldoende. Het moeilijkste is dat je hier bepaalde zaken anders moet uitvoeren. Even opzij zetten dus wat je mogelijk al jaren op een andere manier doet. Hier komt dan MM's gezegde naar voor: I, A,O !
Gisteren dan toch een beetje een ander beeld van Kosovo gekregen. Een dagje er op uit getrokken en in de afgelegen gebieden krijg je weer wat meer ademruimte. De mensen waren er al een stuk vriendelijker. Een goede kaart is wel een vereiste want veel wegen in dat landelijke gebied zijn immers niet geasfalteerd. In de stad groot en lomp om de city jungle te doorkruisen maar gisteren: bravo Nissan Patrol! Zeker weten dat ik nog enkele 4x4 avonturen tegemoet ga.
Als er iemand me via mail wil bereiken: mark.moreels@hotmail.be
Geen te lang bericht vandaag: redelijk moe na de eerste dag cursus. Deze wordt aan alle nieuwe leden van de Close Protection Unit gegeven en duurt ongeveer 3 weken. Niet alle procedures zijn dezelfde als in België en enige flexibiliteit zal dus aangewezen zijn. Zolang onze eigen veiligheid maar niet uit het oog verloren wordt, zal het wel loslopen. Inzake procedures en rijvaardigheid hoeven we ons zeker geen zorgen te maken. Vandaag een aantal fysieke tests ondergaan en dat was minder... Vergeleken met 2 Cobra's (leden van het Oostenrijkse SWAT-team) had ik meer weg van een ezel Ook de andere Belgische collega's kwamen een stuk sterker voor de dag. Positieve kant van deze kleine afgang: mijn groeimarge kan binnen een paar maanden zeker 100 % bedragen. Een reis van 1000 dagen begint met één stap Ik heb vernomen dat een lid van het GOTTS klaargestoomd wordt voor een buitenlandse missie. Ik moet proberen hem bij de CPU binnen te loodsen; ze zullen hier dan wel anders piepen !!!
Deze werkweek is eigenlijk heel snel voorbij gegaan. Tamelijk veel onderweg geweest; om de nodige verkenningen van het land te doen en gisteren om de eerste beveiligingsopdracht uit te voeren. We hebben de collega's die aan de grenspost met Servië (gate 31) werken, begeleidt tot aan hun werkplek. Ook KFOR was aanwezig want we werken min of meer onder hun verantwoordelijkheid. Morgen dezelfde opdracht en hopelijk gaat het even vlot want met de regelmaat van een klok wordt het konvooi ergens tegengehouden door Servische Kosovaren. Je moet je dus steeds voorbereiden op een mogelijk oponthoud van enkele uren tot bijna een hele dag!
Vandaag ben ik met enkele collega's naar Mitrovica geweest. De stad eens gaan bezichtigen onder leiding van Belgische collega's en één Zwitserse, die daar wonen en/of werken. De stad is heel wat kleiner dan Pristina maar daardoor natuurlijk ook minder druk en hectisch. Natuurlijk zijn we ook even tot aan de afgesloten brug over de rivier Ibar geweest. Deze brug wordt aan beide zijden bewaakt door de verschillende partijen. Voetgangers (lokale bevolking) kunnen wel naar het andere deel van de stad. In ieder geval een leuke uitstap en we zullen zeker nog eens teruggaan. De rit naar ginder levert enkele foto's op van taferelen die je hier overal ziet: kerkhoven net naast de baan, enorme vervuiling en autokerkhoven in overvloed. Wel goed is dat de bussen een goed alternatief bij hebben indien er een panne zou zijn. Liefhebbers van Volkswagen bestelwagens kunnen hier zeker nog aan onderdelen geraken. De foto's spreken voor zich
En het leven kabbelde voort in Kosovo...
Ook slecht nieuws ontvangen deze week. Een collega in België is helaas overleden. We werkten in dezelfde eenheid en we kenden elkaar al van in de eerste kleuterklas, bij juffrouw Lisette. Toen meester Voet (!) ons in het derde of vierde leerjaar vroeg wat we later gingen worden, keken we even naar elkaar en zeiden we beiden heel spontaan: 'zwaantje, meester'. Zo is het net niet verlopen maar veel scheelde het toch niet, wanneer we jaren later in dezelfde rijkswachteenheid werkten. Al zag ik hem de laatste jaren niet zo heel veel of ging ik met hem geen pinten pakken, toch zal ik hem missen. Weer een makker van het klein schooltje in Houtem die er niet meer is...De toffe woensdagen die we bij elkaar doorbrachten en de kwajongensstreken die we uithaalden, zal ik niet vergeten.
Het leven in de eenheid begint stilaan op gang te komen. Voorlopig nog geen opdrachten; donderdag cursus (rijden met gepantserde voertuigen) en morgen schietoefening. Volgende week start de cursus (iets minder dan 3 weken) die de eenheid voorziet om nieuwe collega's op te leiden. Daarin komen de verschillende aspecten van het werk aan bod. Ik denk dat ook self-defence een belangrijk onderdeel vormt. Als ik de collega's vandaag zag worstelen, zal ik niet ongeschonden uit de strijd komen... Sommige GOTTS-collega's zouden zich in deze eenheid als een vis in het water voelen. Vandaag een stukje van het land verkend in westelijke richting. In een orthodox klooster geweest waar we soms moeten zijn voor een opdracht.
Stilaan moet ik mijn verlof eens beginnen te plannen. Je moet er hier met alles snel bij zijn want anders ben je een beetje gezien. Dan zijn er te veel aanvragen voor die periode of zijn er toevallig net te veel opdrachten. Goed vooruitzien is dus de boodschap.
Wat ik verder nog van het land gezien heb, bevestigt toch mijn eerste indruk. Waarom hebben ze voor dit triestig stukje land gevochten? Ik blijf wel openminded en hoop toch te kunnen zeggen dat ik me vergist heb; dat ik toch een beetje van het land ga houden. Maakt het werk er alleen maar leuker op.
Mijn eerste indruk van Prishtina: niet al te vet. Je kan hier zeker goed eten en drinken maar ik denk dat je er snel op uitgekeken raakt. Niet verwonderlijk dat er in de weekends zo veel uitstappen gemaakt worden; vooral ook naar het buitenland. De meeste Kosovaren zoeken ook niet meteen contact. Hun vriendelijkheid is niet altijd even oprecht. Ze zijn vooral geïnteresseerd in het teken op ons voorhoofd: EURO'S! Mogelijkheden om sport te doen zijn er wel: enkele fitnesszalen en iets buiten de stad is er een soort recreatiedomein.
De foto's tonen een beeld van mijn stekje en enkele uitzichten op de stad. Omdat ons gebouw nog niet af is, staat er onder mijn appartement een hutje waar een bewaker 24/7 woont. In deze wijk zijn ze volop aan het bouwen (ligt nu nog wel stil) en van hieruit is het met de auto slechts 5 à 10 min naar mijn werk.
toch goed en professioneel werk afleveren waarvoor er geregeld felicitaties toekomen. Het GOTTS...
valt er (voolopig?) niets te vrezen. Zij kunnen blijven hoewel enige veranderingen toch verwacht worden.
! Traag maar zeker komt mijn conditie er weer bovenop.
Ook de andere Belgische collega's kwamen een stuk sterker voor de dag.
De foto's spreken voor zich
