Zoals aangekondigd, geen BV meer deze keer, maar misschien wel een BG (Bekende Gentenaar). Foto's moet ik jullie nog steeds verschuldigd blijven. Maar ik hoop dat het artikel jullie fantasie zodanig prikkelt dat foto’s in feite geheel overbodig zijn.

Voor de huismussen onder jullie: geniet nog even van deze ‘dicht bij huis’- locatie waar het interview plaatsvond. Volgende keer immers neem ik jullie mee over de Belgische grens, op bezoek bij onze Noorderburen. Vergeet dan zeker jullie wandelschoenen niet, want we gaan op pad ;-) Alvast tot dan en veel leesplezier met het artikel hieronder. 

Met Indische fluit en tekenpotlood kleurt Kasper het Gentse straatbeeld

Het is een winderige herfstdag in het centrum van Gent. Geen optimale weersomstandigheden voor het spelen van fluit. “Koud aan de vingers en niet goed voor de klank”, bevestigt Kasper. Zijn halflange haren spelen in de wind, zijn korte baardje verschuilt zich onder een wollen rolkraag en uit zijn rugzak piept het neusje van één van zijn trouwste metgezellen: zijn Indische fluit. 

Geen TV

Kasper is een jonge kunstenaar. Althans, zo zou je het kunnen noemen, want zelf neemt hij die titel niet in de mond.  Hij heeft vier jaar grafisch ontwerpen gestudeerd aan de kunstacademie, houdt van tekenen en creatief bezig zijn en geeft zo nu en dan tentoonstellingen. “Het gaat mij vooral om het plezier van het creëren”, legt Kasper uit. Creativiteit is voor hem een sleutelbegrip, “een fundamentele kracht”, zoals hij zelf zegt. “Het is belangrijk voor de mens om creatief bezig te zijn. In dat opzicht hou ik niet van de westerse obsessie voor het digitaliseren”, vertelt hij. “TV bijvoorbeeld maakt mensen passief en zet hen niet aan tot creativiteit. De momenten waarop anderen naar TV kijken, hou ik me bezig met tekenen of muziek spelen. Het is een methode om jezelf op een creatieve manier uit te drukken, een beetje vergelijkbaar met dans”. Terwijl hij vertelt, houdt zijn hand een zwart potlood vast, dat schijnbaar nonchalant over een bierviltje beweegt. Voor ik het goed en wel besef ligt een minikunstwerkje voor me op tafel. Ik bekijk het en aanschouw hoe zijn aanvankelijk ruwe hand erin geslaagd is een zachte en verfijnde tekening te maken. “Zo werk ik meestal”, zegt hij. “Van ruwheid naar minutieuze verfijningen”.

Indonesië

“Die zin voor verfijning heb ik waarschijnlijk geërfd uit het verre Indonesië”, gaat Kasper verder. “Mijn mama is half-Indonesisch, dus ook door mijn aderen stroomt nog Indonesisch bloed. De houtkervers daar werken allemaal heel verfijnd en gedetailleerd en dat heeft me een stuk beïnvloed bij de manier waarop ik tewerk ga in mijn tekeningen”. Indonesië heeft echter niet alleen een invloed nagelaten op de grafische producties van Kasper, het heeft tevens een impact gehad op zijn muzikale leven. Het is namelijk in dat land dat hij, zo’n zes jaar geleden, voor het eerst met fluitspelen in contact kwam. “Ik was met mijn familie op vakantie in Bali en zag er op een marktje een Indonesische bamboefluit liggen. Ik kan moeilijk verklaren waarom, maar ik voelde me er enorm toe aangetrokken en heb er onmiddellijk eentje gekocht. Ik heb nooit muzieklessen gevolgd of andere instrumenten bespeeld, dus ik probeerde zelf maar wat uit. Ik luisterde naar cd’s en oefende veel in de gangen op school. Daar werd ik door een professor aangesproken, die mij vroeg of ik de “shakuhachi” kende, een Japanse fluit. Ik had geen idee en bestelde er eentje via ebay. Wat later sprak iemand me aan en stelde me voor de ‘Bansuri’, een Indische bamboefluit, te proberen. Dat heb ik gedaan en zo ben ik terecht gekomen bij deze fluit.” Hij wijst naar een smalle, langwerpige hoes waarin een lange houten fluit verscholen zit. In tegenstelling tot zijn eerste fluit, wordt deze niet als een blokfluit maar eerder als een dwarsfluit bespeeld. “Ze heeft een moeilijke vingerzetting, maar het gaat intussen vrij vlot”, vertelt Kasper. “Ik neem ze overal mee naartoe en speel ook zowat overal: op straat, in het station, thuis. De drang om te spelen is gewoon zo sterk”.

Vooroordelen

Een muziekinstrument bespelen wanneer en waar je er zin in hebt, al is dat in het bijzijn van andere mensen. Dat vergt best moed, meen ik. Maar Kasper ziet het anders. “Mensen vinden het vaak leuk om mij muziek te horen spelen. Af en toe krijg ik zelfs geld voor mijn gefluit, al is dat helemaal niet de bedoeling. Anderen vinden mij soms raar, dat weet ik. Maar ach, wat maakt het uit wat andere mensen denken? In onze huidige maatschappij zijn de meesten vooral bezig met zichzelf en hun relatie tot de buitenwereld. Facebook bijvoorbeeld is daarbij een grote boosdoener. Mensen worden er heel oppervlakkig en onzeker door en verliezen daardoor binding met een essentieel iets in zichzelf, omdat ze eigenlijk constant zoeken naar bevestiging van anderen. Natuurlijk ben ook ik, voor mijn eigen werken, soms onderhevig aan die bevestiging. Het is nu eenmaal fijn om te horen dat mensen je werk goed vinden. Maar ik heb een voldoende gevoel van zelfinschatting, zodat ik zelf aanvoel of iets goed is of niet en de oordelen van anderen doen daarbij niet ter zake. Het is ook zo lastig om te denken wat ánderen misschien zouden denken.”

Na een kort gepeins voert Kasper me enkele decennia terug in de tijd. “Albert Einstein zei ooit: ‘Gezond verstand is de verzameling vooroordelen die we rond ons achttiende verworven hebben’. Wat een wijs en creatief man was hij. We worden inderdaad geconditioneerd door oordelen en vooroordelen. Maar weet je, het is gewoon belangrijk om altijd te zijn wie je bent. Ik heb een lichte vorm van Gilles de la Tourette en ADHD, maar ik zie dat als een soort uitdaging. Misschien is net dát de drijfveer van mijn creativiteit, dat wat me die drive geeft bij het maken van mijn muziek en tekeningen”.

Filosoferen

Na een slurp van zijn koffie bevestigt Kasper al snel wat hij me eerder reeds toevertrouwde: hij houdt van filosoferen. Gepassioneerd onthult hij mij de geheimen van het boeddhisme. Zijn vijfentwintig jonge levensjaren lijken amper te rijmen met de wijze woorden die hij uitspreekt. Balans, vrije wil, acceptatie en streven naar een hoger geluk. Het zijn waarden die Kasper hoog in het vaandel draagt. “Je hoeft geen boeddhist te zijn natuurlijk om er een boeddhistische levensvisie op na te houden”, lacht Kasper. “In de bibliotheek van mijn vader ontdekte ik boeken over het boeddhisme. Toen ik er in las, had ik meteen een gevoel van ‘herkenning’. Die boeddhistische kijk op het leven is sindsdien gewoon versterkt.”

Wanneer ik hem vraag of hij soms het idee heeft liever in een ander deel van de wereld te wonen, waar de manier van denken dichter aanleunt bij die van hem, lacht hij even. “Nee hoor, ik ben perfect gelukkig hier in België. Het is net de kunst van de boeddhistische levenswijze om in iedere leefomgeving gelukkig te zijn. Ik probeer dan ook om op een positieve manier door het leven te gaan, waar ik ook ben.” Na een kleine aarzeling nuanceert hij zijn antwoord. “Het is wel zo dat ik meer aangetrokken ben tot de culturen die gericht zijn op het meditatieve aspect en op sacrale waarden, iets wat de massadrive hier in het Westen moeilijk toelaat. De Mayatempels, oude Egyptische beschavingen, de aanbidding van de zon en andere rituelen spreken me enorm aan. Maar als ik zelf ’s morgens naar de zon kijk, voel ik evenzeer die energie en daarvoor hoef ik dus niet naar een ander land of zelfs een ander tijdperk.”

Onder de brug

Wanneer de wind even rustig ademhaalt, neemt Kasper me mee naar zijn favoriete plekje: onder de brug, aan de Graslei. “De akoestiek is hier heel goed en zo komen de klanken het best tot hun recht”, meent hij. Al rechtstaand tovert hij enkele eerste klanken uit zijn fluit alvorens een plekje op de grond in te nemen. “Het hout moet nog eventjes warm geblazen worden”, legt hij uit. “Dan worden de klanken voller en mooier”. Maar mijn muzikale amateuroor merkt weinig verschil. “De melodieën bedenk ik zelf”, had hij me onderweg verteld. Dat bespaart me alvast de kemel om te vragen welke bekende componist dit fantastische stuk heeft bedacht. Prachtige, zachte klanken dwarrelen door de tunnel. Terwijl ik helemaal tot rust kom, ontdekt de wind opnieuw zijn eigen kracht. Vol zelfvertrouwen treedt hij in blaascompetitie met mijn fluitende tunnelgenoot en haalt, tot mijn grote spijt, de overwinning binnen. Maar ik kom terug, beloof ik mezelf. Van zodra de wind is gaan liggen. Tot die tijd gaat Kasper immer fluitend door het leven.

17-12-2011 om 00:00 geschreven door Marilien