Tijd voor wat buitenschoolse journalistieke activiteiten! Meer bepaald gelinkt aan mijn Belgodyssee-avontuur, waar de meesten onder u wel van op de hoogte zijn. Voor wie alles op de voet heeft gevolgd is het dus herhaling. Voor de anderen zet ik nog even op een rijtje wat er van ons verwacht werd.
Belgodyssee is een journalistieke wedstrijd voor laatstejaarsstudenten (of pas afgestudeerden) journalistiek (met slechts 1 week ervaring behoorde ik dus ook tot die cathegorie). Een beetje onverwacht ben ik in die wedstrijd terecht gekomen. Met andere woorden: één van de 8 Vlaamse laureaten geworden. Concreet wil dat zeggen dat er aan Vlaamse zijde 8 studenten zijn die het tegen elkaar opnemen (en hetzelfde voor onze 8 Waalse collega's, waarmee we telkens een duo vormden). Dat door elk een radioreportage voor radio 2 te maken. Daarbij staat de ontmoeting tussen een bekende Vlaming en een Francophonne connu centraal. Het project wordt tevens gesteund door OESO, wat wil zeggen dat ook kwaliteit van leven, geluk en dat soort zaken verwerkt moest worden in de opdracht (inderdaad, een hele boterham dus). Daarnaast worden ook onze journalistieke schrijfskills op de proef gesteld: meer bepaald dmv een artikel voor Metro en een blogtekst voor de site van radio 2.
Ik was de zesde die me in het avontuur mocht storten. De laatste twee studenten komen de volgende weken nog aan de beurt en de week daarop, op woensdag 21 december, worden we op het koninklijk paleis verwacht voor de officiële prijsuitreiking. De beste radioreportage zal er bekroond worden met een zes maand werkcontract bij radio 2. Ook voor de beste schrijvende hand is er een prijs, maar van iets kleinere omvang. Voor wie mijn hele belgodyssee-avontuur een beetje heeft gemist of mijn 'creaties' graag eens opnieuw willen lezen/beluisteren/bekijken, hieronder de belangrijkste links:
Hieronder alvast de blogtekst die ook op de website van radio 2 staat:
De magie van het radiomonteren
Het leven heeft soms aangename verrassingen in petto. Dit Belgodyssee-avontuur was er ongetwijfeld één van.
Een beetje last minute en zonder veel nadenken stuurde ik mijn cv en motivatiebrief door. Een onverwachte uitnodiging voor de castingdag en een nog meer onverwachte proficiat je bent geselecteerd-sms later, was ik even in de war. Hoe was ik er in godsnaam in geslaagd om zonder radio-ervaring als één van de laureaten verkozen te worden? Maar geen tijd voor verder gepeins. Ik werd onmiddellijk terug verwacht in de gebouwen van de Koning Boudewijnstichting voor de bekendmaking van mijn thema en Waalse medereporter. De jury had mij tijdens het gesprek duidelijk goed ingeschat en zorgde met thema sport en collega Sébastien voor dubbel goed nieuws.
Nadat vijf van mijn Kuifje- en Tintincollegas zich reeds in het avontuur hadden gestort, was het eindelijk onze beurt. Atletes Olivia Borlée en Elodie Ouedraogo, zo had ik een paar weken tevoren te horen gekregen. Maar toen de research naar de twee interviewees meer vorm gekregen had, bleek dat Olivia de Nederlandse taal blijkbaar toch onvoldoende machtig was en dat ons een andere Francophone connu toegewezen zou worden. Meteenwerd van mij een eigenschap verwacht die ook bij echte journalisten een onmisbare troef is: flexibiliteit.
Amper twee dagen vóór het interview kreeg ik te horen dat onze nieuw uitverkoren bekende Waal ene Olivier Kaisen was. Noch Sébastien noch ikzelf kenden deze achtentwintigjarige wielrenner. Eén ding wist ik wel: Il est très sympathique. Dat had Adrien Joveneau (boegbeeld van de Franstalige radiozender Vivacité) me verzekerd. Enkele dagen voordien had ik reeds gemerkt - bij de opname van sfeergeluid tijdens haar atletiektraining - dat ook Elodie heel sympathiek is. Het beloofde dus een mooie ontmoeting te worden.
Inderdaad, Adrien had niet gelogen. Olivier is een aardig persoon. Zo ook Ludivine Henrion (zijn vriendin, tevens profwielrenner) en Olivia Borlée, die eveneens naar Leuven waren afgezakt. Niet twee maar vier bekende persoonlijkheden dus (Kathy Lindekens en Adrien Joveneau niet meegerekend). Waar hadden we dat aan verdiend?
Er werd gretig gepraat over sport, een leven als sporter en leven in het algemeen. Maar zoals het hoort bij echte sporters, bleef het niet bij praten alleen. Olivier en Ludivine op de fiets, Elodie op de piste, de anderen aan de zijlijn. Ook Sébastien en ikzelf waagden ons aan een staaltje atletiek. Ik op hakken weliswaar. Maar op een dag als deze werden dergelijke onverzoenbare tegenstrijdigheden vriendelijk opgenomen in de rest van het rijtje: Franstaligen en Nederlandstaligen, sportamateurs en sportieve hoogvliegers, interviewers en interviewees, atletiek en wielrennen. Geen schroom, alles bijeen.
Met de herinnering aan een mooie dag en een opnamebandje op zak, trokken we huiswaarts. Het onderdeel waar ik aanvankelijk de grootste schrik voor had, bleek één van de zaligste uitdagingen. Als een kind met een nieuw speeltje, knipte, plakte en monteerde ik erop los. Naast een fantastische ervaring, een paar nieuwe vrienden en een vergrote kennis over sport, hield ik aan dit Belgodyssee-avontuur dus ook een nieuwe passie over: de magie van het radiomonteren.
Om het Belgodysseepakket geheel te maken: hieronder het artikel dat maandag in metro is verschenen. Hoofddoel was om drie stellingen voor te leggen aan de bekende persoonlijkheden, zodat zij daarop konden reageren. Ook hier, zoals bij het radiointerview, werd levenskwaliteit als invalshoek gegeven. Tot slot werd verwacht dat in een stukje 'face to face' de beide personen over elkaar wat vertelden. Voor de bijhorende (zelfgemaakte) foto - jaja, een journalist moet polyvalent zijn - en oorspronkelijke lay-out verwijs ik (opnieuw) naar http://issuu.com/metrotime/docs/metro_nl_20111205/21?mode=a_p
Na Elodie Ouedraogo en Olivier Kaisen gaan we volgende keer weer de 'niet bekende' toer op, al is daar voor de mensen uit het Gentse enige twijfel over mogelijk... ;-)
Topsporters gespot
Bekend, Belg, beroepssporter. Vlaamse vuurpijl Elodie Ouedraogo en Waals wielrenner Olivier Kaisen hebben meer met elkaar gemeen dan ze zelf vermoedden. Op de Leuvense atletiekpiste van het Sportkot, thuisbasis van Elodie, ontmoeten ze elkaar voor het eerst. Samen trainen ze er hun praatspieren, bij een babbel over sport, leven, en een leven als sporter.
Sportresultaten en geluk gaan hand in hand
Elodie: Hoe belangrijk sport voor mij ook is, het is niet dé reden om gelukkig te zijn. Er is nu eenmaal zoveel meer in het leven. Vooral de mensen die ik graag zie zijn daarbij heel belangrijk. Anderzijds mag sport ook je verdriet niet bepalen. Verliezen hoort er simpelweg bij en er moet altijd iemand de laatste zijn. Wel, ik probeer dat gewoon zo weinig mogelijk te zijn. (lacht)
Olivier: Een positieve ingesteldheid is bij sporten heel belangrijk. Al gaat het eens minder goed, dat is geen reden om ontgoocheld te zijn. Geluk zit immers niet in grote successen, maar eerder in kleine dingen: wanneer ik mensen rondom mij gelukkig zie, voel ik me zelf ook gelukkig.
Trainen is een eenzame bezigheid
Elodie: Vooral de aanloop naar de wedstrijd en de wedstrijd zelf vind ik een eenzaam gebeuren. Zeker wanneer je bij een belangrijke wedstrijd de piste opstapt, voel je dat je er helemaal alleen voorstaat. De trainingen daarentegen doen we in groep. Er wordt gelachen en plezier gemaakt en daar hou ik van.
Olivier: Ik train soms samen met mijn vriendin (Ludivine Henrion, nvdr). Zij is ook profwielrenner. Maar meestal doe ik het alleen. Zo kan ik mijn eigen ritme aanhouden, me focussen op mijn trainingen en intussen mijn gedachten verzetten. Niet zozeer een moment van eenzaamheid dus, maar eerder een soort quality-time voor mezelf.
Snel naar de eindmeet, snel door het leven
Elodie: Ik merk dat mijn leven soms gejaagd is. Er zijn dagen waarop ik een beetje van hot naar her moet hollen: voor afspraken, interviews, Ik probeer echter om dat soort dagen tot een minimum te beperken. Het is voor een atleet namelijk cruciaal om voldoende rust in te lassen.
Olivier: Tijdrijden mag dan wel mijn favoriete discipline zijn, in het dagelijkse leven voel ik die drang tot snelheid helemaal niet. Ik ben geen zenuwpiet en ik hou er van om alles rustig aan te doen, zelfs al is dat niet altijd mogelijk. Als sporter hebben we een vrij druk programma en we moeten ook vaak naar het buitenland bijvoorbeeld. Maar ik probeer vooral zoveel mogelijk te genieten van het leven.
FACE 2 FACE
Elodie over Olivier:
Vóór deze ontmoeting had ik nog nooit van Olivier gehoord, al ligt dat waarschijnlijk aan mezelf. (lacht) Aangezien Vlaanderen een beetje wielergek is, denk ik dat zijn naam bij vele Vlamingen wel een belletje doet rinkelen. Ik weet inmiddels dat hij profwielrenner is bij Omega Pharma Lotto en dat zijn verloofde ook voor die ploeg rijdt. Niet alleen wielrennen maar ook sport in het algemeen is zijn grote passie. Verder is hij een fervent stripverzamelaar. Ik bewonder vooral hoe hij heel gedreven met zijn sport bezig is, maar er toch steeds een gezonde, nuchtere kijk op heeft. Olivier is een levensgenieter, houdt van de kleine dingen des levens en is positief ingesteld. Hij is bovendien heel sympathiek. Een aangename gesprekspartner dus.
Olivier over Elodie:
Elodie is in Wallonië waarschijnlijk niet zo bekend als in Vlaanderen, maar sportliefhebbers zoals ik kennen haar ongetwijfeld. Vooral dankzij haar topprestaties bij de 4x100 meter op het WK 2007 en de zilveren medaille op de Olympische Spelen in Peking heeft ze volgens mij in heel België bekendheid verworven. Elodie is dus zonder twijfel een echte topatlete en dat verdient heel wat respect. Ook voor de Olympische Spelen in London heeft ze zich al weten te plaatsen voor de 400 meter horden. Ze heeft journalistiek gestudeerd en houdt zich daar naast haar sport regelmatig mee bezig. Elodie is een heel sympathieke en sociale vrouw met een goede dosis optimisme. Ze is een zoetbekje, houdt van plezier maken en gaat lachend door het leven.
Meer bepaald gelinkt aan mijn Belgodyssee-avontuur, waar de meesten onder u wel van op de hoogte zijn. Voor wie alles op de voet heeft gevolgd is het dus herhaling. Voor de anderen zet ik nog even op een rijtje wat er van ons verwacht werd. 
