Lang heb je op iets nieuws gewacht maar nu wordt je lijden toch verzacht want voor wie vrijdag in sneeuw doorbracht, filereed tot een uur of acht, of stilletjes in z'n vuistje lacht omdat hij thuis zat warm en zacht, heb ik de volgende tekst bedacht:
Man, man,
man
Een vreedzaam stukje grondgebied
in het noordwesten van het Europese continent. Doorgaans gaat alles er rustig
en vredig aan toe, maar nu is de spanning te snijden. Ogen staren angstig naar
de lucht, hartspieren krijgen het zwaar te verduren. Weken kon Vlaanderen het
dreigende gevaar voor zich uitschuiven, maar op vrijdag drie februari 2012,
omstreeks 15u34, slaat het noodlot dan toch toe.
Miljoenen witte gevaarten vallen het
vlakke land aan. Met een snelheid van gemiddeld minstens één centimeter per
seconde en met de kracht van donzen veren rukken ze uit. Hun geheime wapen:
smelten, een term bedacht voor het definiëren van het zomaar in het niets
verdwijnen van deze witte gevaarten, vooral in Vlaanderen van toepassing. De
aanval duurt zeker 120 minuten. De hel barst los.
Op de autosnelweg banen duizenden
en duizenden wagens zich een weg door elkaar, snijden elkaar de pas af en
wringen zich tussen onmogelijke doorgangen om toch maar aan de ramp te
ontsnappen. Tevergeefs. Het kwaad is geschied, het slachtoffertal groot. Het
getroffen gebied strekt zich uit zover het oog reiken kan. Niet één plekje
Vlaams grondgebied blijft gespaard. Heel Vlaanderen ligt bedolven onder een 20
millimeter dikke smurrie. Jazeker, niet minder dan 2 centimeter! De zwaarst
getroffen gebieden hebben zelfs te kampen met 3 tot 4 centimeter. De gevolgen
zijn dan ook aanzienlijk.
De wagens op de snelweg zijn in
de val gelokt en kunnen geen kant meer uit. De bestuurders kijken verslagen,
maar geven zich nog niet gewonnen. Van zodra een paar centimeter op de snelweg vrij
komt, wordt met alle middelen gevochten om het stukje nieuwe grondgebied in te
palmen. Maar de situatie blijkt hopeloos, en de bestuurders zijn gedoemd te luisteren
naar radio verkeersinfo, waar muziek de gaten tussen de verkeersinformatie en
het nieuws vult in plaats van omgekeerd. Wanneer dan toch een verdwaald streepje
muziek zijn weg vindt richting bestuurdersoor, wordt een sarcastische Let it
snow door de geluidsboxen geperst. Er zijn nu eenmaal mensen die in alle
omstandigheden positief blijven. En natuurlijk lag die plaat gewoon al weken te
wachten op zijn doorbraak, aangezien de Vlaamse topper Laat de sneeuw maar
stoppen van ene Gooris S. nog steeds niet is uitgebracht.
Maar dat is nog niet alles. Gerard
van wassalon Witte Was die een plaatje wou aanvragen voor zijnen hond Blacky
die alleen thuis zit moet plaatsruimen voor een dringende oproep. Een oproep van
leven of dood. De situatie is namelijk zodanig schrijnend dat een niet nader te
specificeren muziekprogramma, waarbij Vlaamse amateurzangers auditie doen op
basis van stemkwaliteit en niet op basis van uiterlijk voorkomen, mogelijks niet
voldoende publiek zal hebben om de zaal te vullen. Al wie in of in de buurt van
Lint woont wordt dan ook vriendelijk doch met aandrang verzocht zich naar de
studio te begeven om er de lege publieksplaatsen te vullen. Hondje Blacky zal
nog even moeten wachten op zijnChihuahua
song, én op zijn baasje.
Uren later, omstreeks 21u47, is
de situatie nog steeds niet onder controle. Slachtoffers blijven vallen. Onder
hen Georgette DV uit Wippendries. Haar liefdesboodschap voor Roger VDB uit
Pijpenbeek moet wijken voor een telefoontje van presentatrice Truus met een
lokale zoutstrooier. De arme stakker is bezig met het vullen van een tweede
vrachtwagen zout. Er zijn er die voor minder een plaatsje veroveren in het grote
Vlaamse heldenboek.
De volgende dag is de rust grotendeels
wedergekeerd, al zijn de gevolgen van de ramp nog steeds voelbaar. Ook de
dreiging voor nieuwe aanvallen van de witte gevaarten is nog niet geweken. In
afwachting heeft Vlaanderen een noodhulplijn geopend voor de slachtoffers. Ook wordt
een nieuw rampenplan uitgedokterd met de minister van witte gevaarten van
Finland en Zweden. Of en wanneer het noodlot nogmaals zal toeslaan blijft hoe
dan ook een prangende vraag voor al wie op het Vlaamse grondgebied vertoeft.
