De smaak van keuze

 

 

“Yoghurt”, zo stond op mijn boodschappenlijstje. Een drietal eenvoudige potjes. Met fruitsmaak. Bij voorkeur abrikoos of perzik, maar ook met aardbei zou ik genoegen nemen. Een snel geklaarde klus, meende ik. Maar dat was buiten mijn maagdelijk verleden als Carrefourklant gerekend. In de gang met zuivelproducten lacht een massa yoghurt me toe. Verpakt per 4, per 8, per 12, per 10 + 2 gratis, per 24. In dozen, in potjes, natuurlijk gesuikerd, met fruitsmaak, vol, mager, met stukjes, zonder stukjes, met bifidus, zonder bifidus,… HELP! Een aanbod waarbij iedere Antwerpse huisvrouw een ander soort yoghurt kan kiezen, en toch niet één soort die kan concurreren met de yoghurt die ik in gedachten had. Ontmoedigd zet ik een paar stappen opzij en vul mijn mandje dan maar met speculoosmousse.

 

Maar niet getreurd, beste Carrefourliefhebber, dit is geen persoonlijke aanval op je favoriete supermarkt, want ook andere supermarkten of bakkerijen brengen maar al te graag je hoofd op hol en je smaakpapillen in de war. Zo liep ik laatst met een knorrende maag op de Antwerpse Meir. Tot mijn oog viel op een vitrine vol koffiekoeken. “Heeft u een koffiekoek met fruit, mevrouw? Bijvoorbeeld met kriekjes of aardbei?” vroeg ik aan de verkoopster. “Neen juffrouw, dat verkopen wij niet”. “Misschien met appeltjes dan?”, probeerde ik verder. “Nee nee, wij verkopen niets met fruit. Daarvoor moet je bij Panos zijn”. “Hmm… Ok, doe dan maar gewoon een boterkoek”. Maar ook daarop kwam afwijzing. “Sorry juffrouw, maar wij zijn Panos niet hé”.

“Wacht, wacht”, spookte het door mijn hoofd. “Mea culpa dat ik Délifrance en Panos over de zelfde kam scheer. Maar is het dan zomaar toegestaan om als bakkerij de meest eenvoudige der koffiekoeken niet in het assortiment op te nemen, onder het zielige voorwendsel ‘niet Panos te zijn’?” In dat geval hoop ik dat NMBS nooit Délifrancemedewerkers in dienst neemt, want dan word ik voor het nemen van een trein in het treinstation van Gent vast vriendelijk doorverwezen naar 100 kilometer verderop, want ‘ze zijn Antwerpen-Centraal niet hé’. Nu goed, om mijn smaakpapillen nog enigszins tevreden te stellen, wijs ik dan maar een achtkoek aan. Om de eenvoudige reden dat de banketbakkersroom me nog doet denken aan het fruit dat er normaal op ligt, en het deeg gelijkenissen vertoont met dat van een boterkoek. Maar mijn smaakpapillen zijn niet zo makkelijk voor de gek te houden en dromen weg naar de hemel der hemelen: “Panos”. Tenminste, als ik de dame van Délifrance mag geloven.

 

Een paar dagen later neem ik de proef op de som. voorzichtig en met enige argwaan treed ik binnen in het koffiekoekenparadijs. Een uiterst uitgebreide menukaart kijkt me uitdagend aan, maar ik blijf op mijn hoede. Sinds mijn Carrefourbezoek weet ik immers dat een ruime keuze geen garantie is voor het vinden van jouw persoonlijke lieveling. Maar Panos stelt me niet teleur en biedt in zijn rijke assortiment ook de ‘Panizza prosciutto’ aan. Een warm broodje van de gril met rauwe ham, mozzarella, tomaat en pesto. Ha, dat wordt het! “Een panizza prosciutto alsjeblief!” zeg ik, reeds likkebaardend. “Ah, nee, sorry. Die zijn op, mevrouw!”. Stilte. Ik kan mijn ontgoocheling moeilijk verbergen, maar ik geef hen nog een tweede kans en lees luidop: “panizza chicken canjun” dan. “Euhm, ja… Die… zijn ook op”, stamelt de verkoopster, “maar we hebben wel nog deze!”. Ze wijst naar de enige overgebleven soort. “Ok, dan ‘kies’ ik die”, hoor ik mezelf sarcastisch zeggen. Met een “panizza crusty boulette” wandel ik de deur uit. De pesto die ik in gedachten had is vervangen door bickysaus met ketchup, de ‘prosciutto’ of rauwe ham door een kalkoengehaktbal. Niet helemaal waar mijn smaakpapillen zich op verheugd hadden.

 

Met een warm voorjaarszonnetje op mijn gezicht, besluit ik later die dag een ijsje te halen. Het zou mijn zomergevoel compleet maken én de smaak van bickeysaus en kalkoengehaktbal definitief verbannen. Om een tweede Carrefour- of Délifrance-ervaring te vermijden, bedenk ik niet op voorhand welke smaak ik wil. Zoals bij Panos laat ik me verrassen door het aanbod op de kaart. “Smurf”, lees ik. Wat vreemd! Had ik de aflevering waarin Gargamel de kleine blauwe wezentjes toch te pakken krijgt en er ijs van maakt gemist? Nieuwsgierig en net iets té enthousiast vraag ik: “Wat is smurf?”. Door de vorige ervaringen bereid ik me al voor op een “Helaas die hebben we niet meer” of “daarvoor moet je bij gelateria Giovanni zijn”. Maar het antwoord van de verkoper tart elke verbeelding: “Niet lekker juffrouw”, gevolgd door een mompelende “Dat moet je dus niet nemen”. Ik verbaas me over zijn onverwacht creatief en eerlijk antwoord en stel me tevreden met een bolletje speculoosijs.

 

De smaak van smurfen blijft tot op heden dus een mysterie voor mij. De smaak van ‘keuze’ echter heb ik inmiddels ontcijferd: zeemzoet in het begin, maar met een zure nasmaak.

 

05-05-2012 om 19:41 geschreven door Marilien