Al doet de titel vermoeden dat we opnieuw de sportieve tour opgaan, niets is minder waar. "Een column over taal, communicatie of journalistiek", zo luidde de opgave. Bepaalt u gerust zelf of ik aan die opdracht heb voldaan...

Jean-Marie Pfaff achterna

“Ik muss sagen… das ik op die moment… geve ik geen strafschop”. Dankzij deze legendarische woorden van één van de beste Belgische doelmannen aller tijden, heeft de Nederlandse taal er een neologisme bij. “Ik spreek heus geen Jean-Marie Pfaff-Duits”, “Mijn Spaans is zo slecht als het Duits van Pfaff”, “Jean-Marie kan nog wat van me leren”,… Ruim 30 jaar na haar intrede, is de uitdrukking nog steeds gegeerd en zelfs gepromoveerd tot maatstaf voor de beoordeling van vreemdetalenkennis. De arme doelman zal het geweten hebben dat zijn Duitse taalvaardigheid aan een opknapbeurt toe was. Onterecht, als je ’t mij vraagt. Wie verwacht immers dat iemand die op topniveau sport beoefent, minstens hetzelfde niveau haalt voor taal?

Meer en meer echter stellen we vast dat ook voor het maken en presenteren van tv-programma’s de talenkennis van een topsporter ruim voldoende is. Met vreemdetaalonkunde ten top, is de jacht op neologismen weer helemaal open. Het “Annemie Struyf-Engels” bijvoorbeeld groeit reeds in populariteit. Of wat dacht u van “het Cath Luyten-Italiaans”? De enthousiaste Vlaanderen Vakantielandpresentatrice is zich vast van geen kwaad bewust. Mijn taalkundig oor echter krijgt kramp bij het horen van haar vluchtig bijeengesprokkelde klanken die als Italiaans worden bestempeld. Ook mijn hart krijgt stuiptrekkingen, wanneer een Italiaanse kapitein zijn uitleg met een Franse “Compris?” afsluit, in de hoop op toch een kleine reactie van zijn Vlaamse ‘gesprekspartner’. Om dan nog maar te zwijgen van het medelijden dat een bejaard Italiaans dametje bij me opwekt, als ze krampachtig Engelse tongtwisters uitprobeert, uit vrees niet goed begrepen te zijn.

Nu het programma Weg van de wereld op antenne is, is ook “het Sofie Van Moll-Spaans” een potentiële kandidaat ter vervanging van het “Jean-Marie Pfaff-Duits”. Deze reporter is namelijk, net als Cath Luyten, niet eens in staat de woorden van de tolk letterlijk te reproduceren. Is het voor een reporter in het buitenland dan geen basisvereiste om op zijn minst de taal te kennen? Hoe kan je anders een mooi verhaal brengen of een diepte-interview afnemen? Aardig knikken, glimlachen en hopen dat niemand de ik-begrijp-niks-van-wat-je- zegt-blik in je ogen herkent, dat kunnen we immers allemaal.

Niet alleen een aantal reportagemakers, maar ook sommige presentatrices zijn in de running voor een plaatsje naast Jean-Marie. Eén van hen is Eline De Munck. In haar hoedanigheid als VJ bij muziekzender Jim TV weet ze altijd wel wat interessants te vertellen. Zo leerde ze me onlangs dat Shakira even in een zwartgallige periode zit. “Hoezo?”, dacht ik. “Shakira’s nieuwe single heet ‘Je l’aime à mourir’”, antwoordde De Munck zelfverzekerd. “En dus?”, peinsde ik verder. “Dus wil ze graag sterven”. “Ah zo!”, hoor ik mezelf sarcastisch denken, en voel mee met de fans van de Colombiaanse schone die op slag in rouw zijn om de depressiviteit van hun idool. De liefdesboodschap in het lied mist zonder meer haar doel nu ‘Ik hou zielsveel van haar’ is veranderd in ‘Ik hou ervan om te sterven’. En zo ontdek ik de tragedie van “het Eline De Munck-Frans”. Maar ik troost me bij de gedachte dat Annemie, Cath en Sofie er nu een soortgenootje bij hebben.

Misschien moeten ze toch maar echt een carrière in de topsport overwegen. Indien niet, dan is het hoog tijd om hen een taallesje te leren. In afwachting volg ik alvast een cursus Duits met Jean-Marie.

28-02-2012 om 18:11 geschreven door Marilien