Goed nieuws alweer voor wie geïnteresseerd is in sport, en in het bijzonder atletiek deze keer. (Maar geen nood voor wie daar niet zo van houdt, met mijn volgende artikel gaan we de literaire toer op, misschien is dat dan wel iets voor jou ;-) ).
Voor de atletiekliefhebbers onder u heb ik zelfs nog meer goed nieuws, maar daarvoor nog heel eventjes geduld (mijn Belgodyssee-avontuur begint volgende week). Voor wie niet weet waar ik het over heb, ik hou jullie nog eventjes in spanning: bekijk over een tweetal weekjes nog eens mijn blog en alles zal dan wel duidelijk worden. ;-)
Goed, niet de piste op dus momenteel, maar de velden in, voor een sfeerverslag over de Crosscup Relays. Voor wie niet zo thuis is in de veldloopwereld, even een beetje extra info. (De anderen scrollen gerust onmiddellijk naar beneden!) Net als bij andere sporten bestaat er ook bij veldlopen een soort competitie. Deze heet de Lotto crosscup. Sinds een aantal jaar gaat deze crosscup van start met de Relays. Dit houdt in dat niet individueel zoals bij de competitie zelf- maar in groep (telkens drie atleten per team) gestreden wordt voor de overwinning. Dit tijdens een soort aflossingsloop (zoals bij pistelopen moet er dus een aflossingsstok worden doorgegeven). Enkel teams kunnen bijgevolg een podiumplaats veroveren en punten sprokkelen. Deze Relays worden telkens uitgezonden op Sporza (dat was zon tweetal weken geleden), vandaar dus de aanwezigheid van cameramannen, sporzapresentatoren en quads die de aflossingsloop filmen en die een plaatsje krijgen in mijn verslag. Veel leesplezier!
PS: mijn fotos zijn blijkbaar te groot. Als iemand mij kan zeggen hoe ik dat probleem kan oplossen dan krijgen jullie ook beeldmateriaal bij de tekst ;-)
Lotto crosst erop los
De Blaarmeersen. Een mystiek stukje natuur in het Oost-Vlaamse Gent, waar de regels van het traditionele associatieve denken lijken te verdwijnen: een vleugje bosgevoel zonder bos, een sprankje zeegevoel zonder zee en bovenal, afgelopen zondag, een straaltje zomerzon zonder zomer en een aflossingsloop zonder piste.
Als de Almachtige er anders over beslist had en de kunst der woordelijke communicatie niet enkel aan het menselijke ras geschonken had, dan zouden strand en ligweiden ongetwijfeld een mooi verhaal kunnen vertellen. Over halfnaakte zonnende lichamen, natte blote voeten, verliefd wandelende schoenen of zelfs koddige konijnenpootjes. Afgelopen zondag echter niks van dat. De zachte zomervoeten hebben plaats geruimd voor niet minder dan 5400 sportieve lopersvoeten, die - al dan niet met puntige spikes zich klaarmaken om genadeloos het zand te doorboren en het gras te verpletteren. Om dan nog maar te zwijgen van het vierwielige gevaarte dat klaarstaat om ook deze keer weer onverbiddelijk de eerste te zijn tijdens de wedstrijd. Onder de sportieve voeten treffen we heel wat variëteit: van schoenmaat 32 tot maat 45, van nieuwkomers tot oude bekenden (zoals de voeten van Veerle de Jaeghere en Tom Van Hooste). Maar ook naast het eigenlijke parcours heel wat bekend voetenvolk. Denken we bijvoorbeeld aan de voeten van atletiekvedette Gaston Roelants, wiens topprestaties ongeveer een halve eeuw geleden de hele wereld verbluft achter lieten, of die van Sporza-journalist Marc Willems, aan wiens microfoon menig topatleet zijn eerste reactie toevertrouwt. De voeten van Jeroen DHoedt, de 21-jarige Europese kampioen veldlopen, zijn wegens blessure helaas nergens te bespeuren.
Vrouwen en kinderen eerst
Al lijkt het crosscupleven vaak een wereldje apart, sommige regels verschillen amper van de onze. Hoffelijkheid bijvoorbeeld wordt er hoog in het vaandel gedragen: vrouwen en kinderen eerst. En zo geschiedt het. De jongste groepen volgen elkaar snel op. Honderden jongens en meisjes tonen zich van hun sportiefste kant. Zomaar. Voor het plezier. Of omdat ze ervan dromen later even goeie prestaties neer te zetten als hun idolen die vlak na hen aan de beurt zijn. Na de kinderen, de vrouwen dus. Zenuwachtig staat de eerste groep vrouwen klaar aan de startlijn. Een klein sprongetje, even door de knieën, ter plaatse trippelen... Samson en Gert zouden best fier zijn te zien hoe hun bekende ochtendgymnastiek ook s middags wordt uitgevoerd. Het lijkt wel uren te duren. Niet in het minst voor de atleten, maar evenzeer voor de supporters, die vol spanning alles vanaf de zijlijn observeren. Wanneer de cameraman de atletes één voor één in close-up neemt, is de aanvang nabij. Het schot wordt gelost. De eerste reeks vrouwelijke senioren schiet als een pijl naar voor. Ze zijn vertrokken voor een sprint van een goeie 1000 meter en dragen daarbij een aflossingsstok in de hand. De tweede groep vrouwen begeeft zich inmiddels naar de startlijn. Met gespannen hart wachten ze er de komst van hun zopas vertrokken collegas af. Al snel is de eerste vrouw in zicht. De supporters die aan de startstreep post hebben gevat staan duidelijk strategisch geplaatst. Zo zien ze niet alleen hoe Elke Van Hoeymissen als eerste haar chip door de elektronische mat laat registreren en de aflossingsstok doorgeeft aan clubgenote Vanden Bempt, maar zijn ze tevens getuige van hoe de DCLA-atlete een schamele vijf seconden na haar aankomst naast de vele ademhalingen ook een eerste woordelijke reactie naar buiten wurmt en via de microfoon van Marc Willems en direct de woonkamer van thuisblijvende Sporza-kijkers inblaast.
Dames strijden voor ereplaats
Één voor één vertrekken nu ook de andere loopsters. Allen in de voetsporen van Vanden Bempt. Er heerst een gezond gespannen sfeer. Het is pas ronde nummer twee, er kan dus nog van alles gebeuren. Lady Gaga en David Guetta, die door de speakers weerklinken, zorgen echter voor de nodige portie ontspanning en entertainment. Op de ritmes van de beat snellen de dames door het parcours. Maar ook voor wie niet actief mee rent kan een beetje snelheid en fysieke conditie geen kwaad. Zo wordt bijvoorbeeld de conditie van Marc Willems op de proef gesteld wanneer hij de niets vermoedende Vanden Bempt, inmiddels gearriveerd en al op weg naar de eindmeet om er clubgenote Sandra Schenkel te zien finishen, met hoofdtelefoon en microfoon achterna holt voor alweer een eerste reactie voor de kijkers thuis. DCLA zet alle hoop op Schenkels, maar dat is buiten tienvoudig crosscupwinnares Veerle Dejaeghere gerekend. Terwijl Dejaeghere haar achtervolgster Selien De Schryder steeds verder achter zich laat, roept het publiek haar toe dat ze dichter bij Schenkels komt. De Izegemse krijgt vleugels, gaat vlotjes voorbij haar Leuvense concurrente en slaat een gat. Van de grote stress waar ze bij aanvang last van had is niets meer te bespeuren. De eindstreep is reeds in zicht en dus maken de ritmische beats van Lady Gaga plaats voor de vertrouwde presentatorstem van Willy Vanhove. Niet veel later komt ze met ruime voorsprong over de eindstreep en vliegt tevreden haar clubgenootjes in de armen. Maar er is geen tijd voor lange omhelzingen. De vele fans hebben zich inmiddels van de eindmeet naar het podium verplaatst en wachten er op de traditionele prijsceremonie. Na een vluchtig praatje met de pers, neemt het team van DCLA plaats op de pijnlijke tweede tree, ééntje hoger dan Racing Gent en ééntje lager dan de Roeselaarse dames Galleyn, Maveau en Dejaeghere. Niet DCLA dus maar Roeselare krijgt de gouden medaille, 600 euro en de leuke rode trui, waar Galleyn altijd al van droomde, overhandigd van bloemenmeisjes Jana en Felia.
Mannen vechten tot het bittere eind
Terwijl de drukte om en bij het podium nog eventjes aanhoudt, weerklinkt reeds het startschot voor de senioren mannen. De afdwalende gedachten van een onoplettende supporter worden onmiddellijk weer richting loopparcours geloodst wanneer een horde mannelijke atleten als een wervelwind langs de supporters stuift, achter Mister Quad aan. Het lijkt wel een soort oneerlijke versie van tikkertje, waarbij het aantal tikkers honderd maal groter is dan de prooi, en deze laatste toch onvermijdelijk de snelste is. Desondanks zijn er een aantal tikkers die aardig in de buurt komen, in het bijzonder de DCLA-atleet Kim Ruell. Na anderhalve kilometer overhandigt de sympathieke Leuvenaar met trots zijn stok aan clubgenoot Maarten Van Steen. Met succes neemt deze het werk van collega Ruell over en een snelle drie kilometer later zet Krijn Van Koolwijk als eerste derde loper de overige 4,5 kilometer in. Alleen op kop, een zalige herfstzon en een energiek deuntje dat uit de speakers klinkt. Waar de sportieve Leuvenaars zich op de Relays van vorig jaar met een zilveren medaille moesten tevreden stellen, lijkt een plekje op de hoogste tree dit jaar wel mogelijk. Lichtjes glinsteren reeds in de ogen van de Leuvense supporters. Maar wanneer Van Koolwijk op de laatste rechte strook richting finish tevoorschijn komt, wordt al snel duidelijk dat ook een aantal andere regels des levens tevens voor het veldloop van toepassing zijn. De wet van de sterkste en vechten tot het bittere eind. Van Koolwijk zal het geweten hebben. Hoe hard de DCLA-atleet ook rent, de snelle voeten van Vilvoords talent Dame Tasame zijn niet te houden en rennen als eerste de eindstreep over. Het kalf is verdronken, de hoogste podiumtree toegekend. Alle hoofden, microfoons en journalistieke pennen zijn gericht op Van Koolwijk, terwijl Tasame zich met gemak een weg baant naar zijn clubgenootjes Lucas Van Assche en Kristof Van Malderen, met wie hij trots de ereplaats op de piramide inneemt. Net als bij de dames worden ook de drie winnende mannen beloond met een tv-interview, het gewenste rode Lotto-shirt, een cheque van zeshonderd euro en bovenal een nummer één onder de voeten en tien punten op zak.
Na de strijd
Een weinig later beginnen de camera- en griptechnici aan hun tweede fitnessbeurt van de dag. Kranen en cameras worden afgebroken. Materiaal wordt van her naar der gesjouwd. Minstens anderhalf uur werk om al wat ze enkele uren geleden netjes hebben opgezet nu even netjes weer af te breken. Een ritueel dat voor vele toeschouwers het einde van de cross symboliseert, net als een doek dat valt nog voor het einde van een toneelstuk, omdat de apotheose toch al is verklapt. Het startschot voor de junioren verdwijnt in het niets. Dat van de masters evenzeer. Supporters trekken huiswaarts, sporters richting omkleedtent. Slechts een honderdtal sympathisanten blijft nog even rondhangen om de gewonnen junioren van vabco Mol en OEH en masters van Leuven en Molenland te feliciteren en vervolgens hun uitgedroogde kelen te spoelen in de geïmproviseerde kantine, gezellig napratend over de afgelopen dag.
Binnen een paar uurtjes zit het er helemaal op: konijnenpootjes zullen weer huppelen, verliefde wandelschoenen weer ronddwalen. Maar voor de lopende sportievelingen moet alles nog beginnen. De Crosscup Relays zijn slechts een voorsmaakje van de veelbelovende en spannende veldloopmaanden die in het verschiet liggen.
