Vandaag een speciale dag die ik nooit zal vergeten: de laatste dag stage geven op het schooltje! Vanmorgen ben ik dan opgestaan met toch een beetje zenuwen. We namen een taxi want señorita Céci ging later komen ( dat vond ik wel spijtig voor mijn laatste dag!) Toen we aankwamen waren al vele kinderen heel “verdrietig”, ze vroegen waarom we moesten vertrekken en smeekten zelfs om te blijven... Tijdens de opening deed de directeur er nog een schepje bovenop door nog maar eens te zeggen dat dit onze allerallerlaatste dag is. Toen ik met de kinderen naar de klas ging werd ik opeens overrompeld door heel veel bloemen die ik kreeg ( zoveel dat ik ze bijna niet meer kon dragen!) Er waren ook vele kinderen die een cadeautje bijhadden ( wat mij een heel dubbel gevoel geeft: ik ben er wel heel blij mee, maar langs de andere kant weet ik dat de kinderen niet veel geld hebben en vind het toch wel wat lastig dat ze hun geld dan in een cadeautje voor mij steken, ik zou even blij geweest zijn met een tekening van hen of een bloemetje van de kant van de weg ofzo! ) Daarna kwamen heel veel ouders mij een goede reis wensen en mij bedanken voor de goede zorgen voor hun kind. Ik heb hen gezegd ( in een toespraak, want hier moet alles vrij officieel gebeuren) dat ik heel dankbaar ben dat ik naar hier ben kunnen komen om met hun kinderen te werken en dat het voor mij een echte levenservaring is! Toen gaven ze mij een cadeautje: een handtas van leer! Ik kreeg echt een krop in mijn keel want ook al is Ecuador geen duur land ik weet ondertussen dat een leren handtas hier ook niet goedkoop is! De ouders hadden allemaal samengelegd om dat te kunnen kopen voor mij! ( ik ben er heel blij mee, vooral gewoon omdat ze die moeite doen, maar langs de andere kant voel ik mij ook een beetje schuldig dat ze daar hun geld in steken! Als je in België een cadeautje krijgt zeg je uit beleefdheid dat dat niet nodig was, maar hier... je weet gewoon hoe hard de mensen voor dat cadeautje hebben moeten knokken, daarom is het voor mij ook een heel symbolisch teken!) Na alle bloemetjes en cadeautjes en gesprekjes met de ouders heb ik met de kinderen een muziekpak gedaan, dat vonden ze heel leuk! Als opdrachtjes had ik liedjes, spelletjes, dansjes,... genomen die ik hen had aangeleerd maar ook die zij mij hadden aangeleerd. In het midden van het muziekpak zat voor elke kleuter een klein puzzeltje als cadeautje van mij voor hen. Na het muziekpak was het speeltijd. Tijdens de speeltijd hebben we alle leerkrachten dan bij elkaar geroepen in het kantoor van de directeur. (Ondertussen was señorita Céci ook aangekomen) Daar hebben we dan weer een toespraak gehouden en daarna gaven we de foto af met op de achterkant een badankingstekstje. Ik vond wel dat de directeur een beetje onbeleefd was, we hadden de foto gegeven en hij vroeg: “ Was het dat?” en toen we ja zeiden zei hij dat de speeltijd gedaan was dus dat we naar de speelplaats moesten... (Dat vond ik wel wat raar, dat hij zo kortaf was, maar eerlijk gezegd kon ik me dat op dat moment niet aantrekken!) Op de speelplaats hebben we dan eerst nog een beetje gedanst met de kinderen: ochtendgymnastiek van Samson en Gert, de macarena, de apendans en de vogeltjesdans. Daarna hielden we weer een toespraak, om te zeggen hoe leuk we het vonden en hoe dankbaar we zijn. Even later hield de directeur ook een toespraak dat hij het ook leuk vond en señorita hield ook een toespraak uit naam van de leerkrachten. We kregen van hen een kader met een officiele tekst. Daarna was het de beurt aan de kinderen om een toespraak te houden, van elke klas kwam er een kind naar voor en deed een toespraak. Het kindje van mijn klasje was haar toespraak aan het doen ( echt zot hoe officieel die kinderen al kunnen praten!) maar even later kreeg ze het moeilijk en begon te wenen ( dan krijg je echt wel een krop in je keel hoor!) Ik heb haar dan maar vastgenomen en een dikke knuffel gegeven! Daarna hadden we nog een kleinigheidje voor de kinderen en namen we afscheid van alle kinderen. Daarna gingen alle kinderen terug naar de klas. We namen de directeur nog even apart en gaven hem een cadeautje als bedanking dat we 3 maanden in zijn schooltje les hebben mogen geven. Daar was hij wel heel blij mee. Ik deed hem er ook nog eens aan herinneren dat de chocolade nog in zijn bureau stond maar hij zei dat wij die nu maar moesten opeten! Ik vroeg dan of hij ze niet wilde hebben, hij begon toen heel hard te lachen en zei nog eens dat wij ze maar moesten opeten. (Ik blijf het toch maar een vreemde man vinden hoor!) Nu, ik vond dat de chocolade toch wat te veel had gekost om nu snel op te eten dus nam ik het mee en ik ga het zondag aan Susana geven. Daarna ging ik met kinderen nog even naar de klas en nam ik daar nog extra afscheid van mijn klasje. (Ik had nog veel materiaal bij voor hen om in het klasje te gebruiken, ik heb hen dan enkele dingen al gegeven en voor de rest heb ik afgesproken dat señorita Céci het in kleine beetjes zou geven en gebruiken om de kinderen zeker niet te overweldigen met zoveel cadeautjes!) Daarna heb ik met de kinderen nog even op de speelplaats gespeeld met waterballonnen, want ondertussen was het wel heel warm geworden! Na school namen we nog persoonlijk afscheid van elke leerkracht ( behalve van de directeur want die was al weg!) Daarna namen we een bus en daarna een taxi ( want met al die cadeautjes geraakten we niet meer te voet thuis!) naar de Choko Banana. Daar heb ik dan even geslapen ( ik kan jullie verzekeren zo een dag vol emoties is heel uitputtend!). Even later gingen we nog naar een reisbureau om onze vlucht terug naar België te bevestigen en belden we ook nog even naar de luchtvaartmaatschappij. Daarna gingen we naar huis om onze koffers verder in te pakken. ( pfft het begint toch serieus te korten hoor! Het geeft echt een onbeschrijfelijk vreemd gevoel!). Tegen 8 uur gingen we terug naar de Choko Banana, want we hadden daar afgesproken met enkele vrienden van hier om samen te eten en daarna naar een feestje te gaan. We waren met een klein groepje: Ana Maria ( het nichtje van Susana), Carolina ( zij is hier voor een jaar voor een uitwisselingsproject van haar school, ze komt uit Duitsland, maar aangezien wij niet goed Duits kunnen spreken we met haar ook Spaans), Fernando ( de zoon van señorita Mariana), droïma en ik. We hadden Gabriella ook gevraagd, maar zij is niet komen opdagen, dat vond ik wel heel spijtig... Onze andere vrienden zien we nog in Quito. We aten eerst in de Choko Banana en daarna gingen we naar de Obeja Negra ( het zwarte schaap, een soort van danscafé waar we nog al geweest zijn). Daar hebben we dan nog wat gepraat en gedanst. Tegen half 2 heeft Fernando ons naar huis gebracht want we waren heel moe en hij was ook moe dus ging ook naar huis gaan. We namen afscheid en gingen daarna slapen.