Vandaag vroeg opgestaan, ik was wel heel benieuwd want vandaag begonnen de examens! Ik heb geen uitgebreid onthaal gedaan, want de kinderen hadden hun tijd nodig voor hun examen. Dus heel kort goedemorgen gewenst en de dag van vandaag overlopen. Daarna moesten we eerst bidden tot God dat de kleuters goede examens zouden maken en daarna zijn we begonnen met de examens. De kleuters kregen een werkblaadje en ik legde dan uit wat ze moesten doen. De kleuters hadden hun tijd echt wel nodig, ze hebben er twee uur aan gewerkt. Ik vond dat wel knap van hen dat ze zich twee uur min of meer konden concentreren! ( voor de ene was dat natuurlijk wat haalbaarder dan voor de andere) Maar door hen complimentjes te geven en hen aan te moedigen lukte het tocho ok vrij goed bij de kinderen die het wat moeilijker hadden met zich te concentreren. Na de speeltijd werd de directeur boos op ons omdat we vorige week dinsdag niet bij hem waren komen eten. Hij had dat gevraagd maar we hadden gezegd dat we die dag niet konden. Blijkbaar is dat verkeerd overgekomen en was hij nu wel heel boos. We legden uit dat het die dag echt niet kon, maar hij bleef boos en zijn vrouw was ook boos. Dan hebben we gevraagd of het ging o meen andere keer te komen, maar hij zei dat we onze kans gekregen hadden en dat we un niet meer mochten komen. Ik snapte er helemaal niets van want toen we op voorhand zeiden dat we die dag niet konden, was het allemaal in orde en zouden we nog eens een andere dag afspreken maar un was het helemaal niet meer in orde! Maar ik moet eerlijk zijn dat ik het ook niet echt erg vindt dat wij daar niet gaan eten. Na de speeltijd heb ik met de kinderen enkele spelletjes gespeeld om hen een beetje te laten ontspannen van de examens. Daarna heb ik met hen het cijfer 6 nog een beetje geoefend want er waren nog veel kinderen die het daar nog wat moeilijk mee hadden. Het laatste half uurtje hebben we dan het eerste del van de film Matilda gezien ( het is trouwens heel grappig om die in het Spaans te zien). De kinderen vonden de film wel heel spannend en wilden morgen graag verder kijken. Daarna gingen we naar de Choko Banana om te werken voor school. Tegen 16 uur namen we een taxi naar ergens waar we een bus konden nemen naar Baños. We hadden afgesproken met Señorita Gebriella dat we samen nog eens naar de warmwaterbronnen gingen. Eerst gingen we nog eens naar de typische winkeltjes kijken. In de waterbronnen was het echt zalig, het wáter is meer dan 40 graden! Nadat we verschillende keren van de ijskoude waterval naar de hete waterbronnen waren geweest ( dat moet zo want dat is goed voor de huid! Maar het is ook wel afzien van het hete naar het ijskoude naar terug het hete! En ik was op slag een tint minder bruin van het hete wáter!) zijn we gaan ergens gaan eten. Daarna liepen we nog even rond in Baños en namen een bus terug richting Ambato. Het was heel leuk, we hebben ons goed geamusseerd! Tegen 23 uur waren we dan eindelijk thuis en konden we gaan slapen. s Avonds kreeg ik nog een verontrustende telefoon van Wim, hij zei me dat hij even nood had om me te bellen want dat Christopher in het ziekenhuis lag!!! Ik had natuurlijk meteen vele vragen: Hoe is het nu met hem? Moet hij daar lang blijven? Is het ziekenhuis een beetje deftig? Hij weet toch dat als hij een spuit moet krijgen goed moet zien of de spuit nog in zijn verpakking zit? Hoelang moet hij in het ziekenhuis blijven?... en vooral WAT IS ER GEBEURD? Christopher is heel allergisch voor rauwe tomaten, blijkbaar had hij toch een stukje gegeten en daardoor is hij helemaal beginnen opzwellen en rood geworden. Wim en Christopher zijn dan maar heel snel naar huis gegaan, Wim heeft hem een soort van adrenalinespuit gegeven ( Christopher had die bij voor moest dit gebeuren). Nu hadden ze een uur de tijd om in een ziekenhuis te geraken. Gelukkig zijn ze er op tijd geraakt en heeft Christopher een cortisonespuit gekregen. Hij moest wel een nachtje in het ziekenhuis blijven. Ik heb echt wel medelijden met hen allebei: Christopher in zo een vreemd ziekenhuis, terwijl je de taal niet 100% begrijpt en Wim helemaal alleen in dat grote huis midden in de jungle! Ik heb dan nog lang gebeld met Wim en heb hem dan maar gezegd dat het beter is dat hij ineens gaat slapen. Hopelijk komt alles in orde met Christopher, want ik ben toch wat ongerust hoor!
Vanmorgen natuurlijk overslapen! Vlug opgestaan, gewassen, omgekleed en taxi genomen naar de Kathedraal. Toen we aankwamen op school werden we direct warm ontvangen door de kinderen. De leerkrachten vonden dat we een mooi kleurtje hadden en wilden alles weten wat we beleefd hadden aan de zee! Ik had uitnodigingen gemaakt voor alle leerkrachten om hen vrijdag uit te nodigen in de choko Banana, ik heb een verrassingsfeestje georganiseerd voor Droïma haar verjaardag. We gaan eerst eten in de Choko Banana met zn allen, daarna gaan we iets drinken en daarna zien we wel! De leerkrachten waren allemaal heel enthousiast voor het verrassingsfeestje. Daarna riep señorita Mariana Droïma en mij bij haar. Blijkbaar was de directeur bij haar geweest om te vragen waarom wij wel naar haar thuis wilden komen en niet naar hem thuis Vorige keer toen hij dat vroeg konden we die dag niet, maar ik vrees dat we er niet meer onderuit zullen kunnen, want we willen hem zeker niet beledigen! Na het onthaal las ik de brief voor van de kinderen uit België, de kleuters waren weer heel enthousiast en we schreven samen meteen een brief terug. Daarna hadden de kleuters turnen en daarna speeltijd. Na de speeltijd maakten de kleuters een werkje rond het cijfer 6. Daarna herhaalde ik met hen alle leerstof want morgen beginnen de examens! Na de herhalingen was het tijd om naar huis te gaan. We gingen naar de Choko Banana aten en ik begon meteen daarna te werken voor school. Daarna gingen we naar huis en werkte ik nog wat verder voor school. Droïma heeft vandaag voor het eerst in haar leven eitjes gemaakt zonder hulp. Ik heb haar nog wel wat instructies moeten geven, maar het was heel lekker. Daarna heb ik mijn haar geknipt, ik heb eigenlijk gewoon alles wat onder de rekkertjes van mijn vlechtjes hing eraf geknipt, mijn haar was daar toch kapot. Daarna deed ik mijn vlechtjes eruit! (Kijk naar de mooie fotos) Daarna werkte ik nog verder voor school en ging ik slapen want i kwas doodmoe. Om jullie een idee te geven van mijn voeten en benen vol beten: zie foto. Het valt un wel al veel beter mee van uitzicht, mijn voeten zijn niet meer opgezwollen en de beten zijn ook al veel kleiner! Maar de pijn en de jeuk verdwijnen maar niet, het is toch wel afzien hoor! Hopelijk kan ik vannacht wat beter slapen!
Vandaag was het een rustdag dus hebben we eerst wat uitgeslapen. Daarna zijn we naar de Choko Banana gegaan om te eten, te werken voor school en onze blog in orde te brengen. In de namiddag zijn we naar de winkel gegaan, want we hadden niets meer in huis! Daarna hebben we thuis onze kleren gewassen en heb ik een feestmaaltijd gemaakt: als voorgerecht lookbroodjes en als hoofdgerecht kippenboutjes ( voor Droïma vis want zij is vegetariër) met champignonsaus!! Mmmmmmm!!! Daarna werkte ik verder voor school, ik moest nog heel veel kleurplaten kleuren ( ik ga daar een voorleesboekje van maken). Tegen 12 uur viel de electriciteit uit dus was het gedaan met kleuren. Dan ben ik maar in mijn bed gaan liggen, maar ik had het echt moeilijk om te slapen! Ik was echt wel aan het afzien van de beten: veel pijn en veel jeuk! Na meer dan 10 keer mijn benen en voeten onder de douche te steken heb ik uiteindelijk kousen genomen, die kletsnat gemaakt en zo aangedaan. Uiteindelijk ben ik rond half 3 in slaap kunnen geraken!
Vandaag zijn we om 6 uur opgestaan, want we wilden graag de opkomende zon zien. Toen we op het strand kwamen, zagen we dat we pech gehad hebben want de zon stond al hoog in de lucht achter enkele wolken en was langs de andere Kant van de zee opgekomen. Maar niet getreurd, we hebben dan nog wat op het strand gezeten en rustig wat gepraat en genoten van het mooie uitzicht. Daarna hebben we ontbeten, nog een douche genomen en onze zak ingepakt. Tegen 10 uur namen we zo een leuke taxi naar de terminal. Tegen half 11 hadden we een bus richting Quito, het was ondertussen al weer 40 graden dus het beloofde leuk te worden op zo een hete, hobbelige bus! Gelukkig was het na een uurtje beginnen regenen, waardoor de temperatuur toche en beetje afkoelde. Tegen 15 uur was er even een tussenstop van 15 minuten. Daarna reden we verder, tegen half 7 s avonds kwamen we dan eindelijk aan in Quito. Ik had un toche en beetje kunnen slapen op de bus, niet veel en niet goed, maar ik had wat kunnen slapen en dat is het belangrijkste. Tegen 20 voor 7 namen we een bus richting Ambato. Tegen half 10 riep de buschauffeur ons dat we hier moesten uitstappen. Net zoals vorige week waren we wel in Ambato, maar kenden we dit stuk van Ambato niet. We namen een taxi naar de Choko Banana en werden vriendelijk ontvangen door Susanan, ook een del van haar familia was aanwezig. Ze waren allemaal heel nieuwsgierig naar hoe het geweest was. Ik werd al meteen gedoopt tot negrita (= negerinnetje) omdat ik zo bruin was. Daarna aten we nog iets in de Choko Banana en keken we onze mails na. Daarna namen we een taxi naar ons huis, ook Miki was heel nieuwsgierig naar hoe we het vonden. Uiteindelijk lag ik toch tegen 12 uur in mijn bed. Het was een hele zware en vermoeiende, maar wel leuke dag!
Vandaag was Droïma jarig. Ik was al heel vroeg wakker, want ik kon de jeuk en de pijn van de veten ondertussen echt niet meer verbijten. Ik heb echt alles gedaan om hete en beetje draaglijk te maken: koud wáter erover, warm wáter erover, ijs, lemoen, met natte kousen geslapen, creme tegen brandwonden, ontsmettingsalcohol, creme tegen veten, zonnecreme, . Niets hielp, ik werd er echt wanhopig van! Uiteindelijk ben ik opgestaan en ben ik maar terug een strandwandeling gaan maken om mijn gedachten te verzetten. Het helpt ook zeker niet als je dan aan het wandelen bent en dat de mensen naar je benen en voeten staren en wijzen en zeggen: woooow, dat heb ik nog nooit gezien! Mijn voeten en benen zagen ero ok echt niet uit hoor: mijn voeten waren helemaal opgezwollen en alleen al op mijn rechtervoet had ik 140 beten! Jullie weten dat ik hele kleine voeten heb, dus ik kan jullie verzekeren er was geen vierkante centimeter zonder beet, mijn voeten en benen stonden echt boemboemvol! Na mijn ochtendwandeling heb ik dan nog twee strandstoeltjes gereserveerd voor een hele dag. Ik ging naar het hotel, wenste Droïma een gelukkige verjaardag en we gingen ontbijten. We zijn dan even met die leuke taxi naar de busterminal gereden om ons tiketten voor morgen te regelen. Tegen half 10 lagen we op het strand in onze strandstoeltjes onder een tentje. Het was al heel warm: 40 graden! Ik kan heel goed tegen de zon, maar nu was het zelfs voor mij niet te doen als ik vanonder dat tentje kwam! De twintig meter stappen naar de zee was echt bijna niet te doen! Ik voelde de zon zo scherp, dat het precies was alsof mijn huid verschroeide! Toen ik terug kwam van de zee ( we moesten om beurt gaan, want hier is het veel gevaarlijker dan in Mompiche, dus hier kan je niet zomaar alles onbewaakt laten liggen op het strand) werd ik aangesproken door een man, hij vroeg me of ik geen zin had in een boottochtje. Ik vond dat wel een aanlokkelijk aanbod en het was niet zo duur dus vond ik het wel een leuke cadeau voor Droïma. We namen al ons gerief mee en gingen richting motorbootje. Het was echt heel leuk, er zaten ook nog 5 jongeren in het bootje die ook van Ambato kwamen, we kregen al meteen cervezas. Het windje deed heel goed en het landschap was heel mooi! We zagen zelfs een pelikaan van heel dichtbij. Na het boottochtje van een Klein half uurtje, namen we terug plaats in onze stoeltjes en dronken we een cocktail. Even later konden we het toch niet laten om vlechtjes in onze haren te laten leggen, ze konden dat heel goed na een twintigtal minuutjes was het al klaar! Daarna belde ik even naar ons moeke, want zij was ook jarig vandaag en ik Wilde haar wel verrassen mete en telefoontje uit Ecuador! Ik denk wel dat ze dat heel leuk vond! Daarna ben ik toastjes gaan halen als middageten en een cocktail. Tegen de avond kon ik de beten echt niet meer aan en ging ik naar een apotheker. De vrouw reageerde ook al meteen: woooow, zoveel, nog nooit gezien! Blijkbaar had ik op zich al vele beten en had ik daar ook nog eens een allergische reactie op gekregen. Dus ik kreeg een zalfje mee, ze wilde me ook pilletjes geven, maar die Wilde ik niet, ik nam mij voor om als het niet beterde in Ambato naar de dokter te gaan ( weeral! Hij zal mij weer zien komen!) . Daarna namen we een douche en gingen nog eens langs de winkeltjes. We hebben dan een praatje gaan doen met de politie, je moet de politie te vriend houden hé! Zeker hier!! Daarna zijn we lekkere scampis in looksaus gaan eten. We wilden deze keer niet te laat wegblijven want het was hier toch wel wat gevaarlijk. Dus zijn we nog een pintje gaan drinken vlak naast ons hotel. De mannen zijn hier niet te doen hoor ze staren u gewoon onbeschaamd aan en als je terugkijkt blijven ze gewoon staren! Nu weet ik hoe het voelt om een vreemde huidskleur te hebben! Daarna gingen we slapen, da twas wel heel moeilijk want er was heel veel lawaai in ons hotel: zingende mensen, heel luide muziek, de TVdie heel luid stond, roepende mensen, . Maar na een tijdje zijn we toch in slaap gevallen.
Vandaag was ik al heel vroeg wakker, ik had heel slecht geslapen en wist al snel hoe dat kwam: ik keek naar mijn benen en die stonden boemvol beten! Ik had nochtans mijn benen goed ingesmeerd met deet! Mijn benen zagen er echt niet uit en ik kon niet meer slapen! Dan ben ik maar opgestaan, mij aangekleed en ben ik gaan wandelen op het strand, het zeewater was even verzachtend voor de beten maar nadien werd de pijn en de jeuk nog zwaarder om te verharden! Na een uurtje ben ik terug naar onze cabaña gegaan in de hoop dat er al iemand wakker was, enkel Thijs was al wakker ( Thijs studeert ook voor kleuterleider), we besloten dan samen terug naar het strand te gaan om wat schelpen te gaan zoeken. Een toekomstige kleuterleider en een toekomstige kleuterleidster, dat kan alleen maar klikken hé! We praten over vanalles en nog wat, hij was heel benieuwd wat ik hier zoal deed als stage bij de kleuters en ik was natuurlijk ook benieuwd naar zijn ervaringen en ondertussen raapten we schelpen. Dat was wel leuk. Even later botsten we op een speciale vis, zo een vis die je ook in finding Nemo hebt, zo ene die zichzelf kan opblazen! Hij was wel al dood We hebben enkele van die vissen gezien en eentje leefde zelfs nog, zo goed als we zijn hebben we deze natuurlijk gered van uitdroging en hebben hem terug in de zee gelegd. Na een tijd besloten we iets te gaan halen om te eten want de anderen waren nog steeds niet wakker. Onderweg kwamen we Droïma en Sarah tegen, die waren ook al aan het genieten van een versgeperste heerlijke fruitsap! We zetten ons bij hen en bestelden ook een fruitsap. Daarna gingen we naar de cabaña en maakten we Christopher en Wim wakker om te zeggen dat we naar de zee gingen en of ze mee wilden gaan. Christopher ging meteen mee ( na 2 tassen koffie te drinken om wakker te worden), maar Wim voelde zich echt niet goed, hij zag knalrood en ik vrees dat hij een zonneslag had. Ik heb hem dan maar verplicht om wáter te beginnen drinken, hij heeft daarna nog een hele tijd geslapen. Wij zijn ondertussen naar de zee gegaan om nog even te gaan zwemmen en te genieten van het strand. Even later kwam ook Wim te voorschijn, maar hij voelde zich nog altijd niet goed dus na een twintigtal minuutjes is hij terug naar binen gegaan omdat hij zoveel hoofdpijn had! Tegen 15 uur hebben we dan een douche genomen en hebben we onze rugzak ingepakt want tegen 16 uur hadden we een bus naar Atacames (= een ander kustdorpje). Na een tweetal uur op de bus te zitten, kwamen we aan in Atacames, de taxis vielen ons meteen op: brommers uitgebouwd met een karretje vanvoor! We gingen eerst voet op zoek naar een hotel, even later hadden we ere en gevonden (we hadden er enkel 1 nodig voor Droïma en ik, want de jongens en Sarah gingen die avond nog naar Tena vertrekken). Iedereen heeft dan zijn rugzak in onze kamer gezet en zijn we pizza gaan eten. Daarna zijn we het stadje gaan verkennen: de meisjes zijn dan naar de winkeltje geweest en de jongens hebben ondertussen de ticketten voor de bus gaan regelen in de bus terminal. Daarna hadden we afgesproken in een cocktailbar op het strand. Daar dronken we allemaal een overheerlijke cocktail ( dit keer ik met alcohol, want vanaf vandaag mocht ik terug alcohol drinken had de dokter gezegd) Ik nam een sexo en la playa (= sex on the beach). Toen ik mijn cocktail kreeg, schoten we wel in de lach: een cocktail met bovenop een banaan die doordrenkt was met dikke, witte cocossaus en daar hing dan nog een condoom aan doorprikt mete en tandenstokertje! Zeer veilig! Ma soit we hebben goed gelachen en de condoom kwam zelfs uit België! ( waar wij niet allemaal bekend voor zijn é!) Daarna gingen we nog even naar de zee en zaten we nog even op het strand. Tegen half 23 werd het tijd om afscheid de nemen van de jongens en Sarah, want zij vertrokken vanavond al terug aan de lange reis. Ik vond het wel een beetje moeilijk om afscheid te nemen want we hebben echt bangelijke dagen gehad samen en we hebben ons rotgeamusseerd. Iedereen had zijn eigen karakter en iedereen had zijn eigen mening, hoewel we voor we vertrokken elkaar absoluut niet kenden klikte het al snel heel goed! We hebben ons echt goed geamusseerd! Nadat de jongens en Sarah vertrokken waren zijn Droïma en ik dan terug naar een cocktailbar geweest, om 12 uur was Droïma jarig en dat moest gevierd worden! We namen nog een cocktail en begonnen te dansen, al snel waren er twee jongens die ons ten dans vroegen. Wij natuurlijk onnozel aan het meedansen, die jongen die Droïma ten dans had gevraagd was echt heel grappig: kei sensueel aan het dansen en heel zwoel! Haha en wij maar lachen! De mensen hier zijn wel helemaal anders dan in Ambato: aan de kust woont echt de zwarte bevolking, de jongens zijn ook heel direct en hebben bijna geen schaamtegevoel. ( Ik ben 2 keer ten huwelijk gevraagd: hola, ik ben gescheiden en heb een kind van 6 jaar, wil jij met mij trouwen? Is dat normal?! Ook heb ik een nachtje mete en jongen aangeboden gekregen als souveniertje!) Ja, we moesten hier wel ons mannetje staan hoor! Maar dat lukte wel! Daarna namen de jongens ons mee naar een andere cocktailbar, we stonden nog geen 5 minuten aan de toog of we werden ineens aangevallen door een hysterische vrouw (we denken dat zij de vriendin was van de jongen waar Droïma met danste). Droïma hade en boks gekregen en was helemaal in paniek, dus heb ik haar maar snel bij de arm genomen en haar meegetrokken, toen ik achteruit keek zag ik dat het gevecht al helemaal uitgebroken was. Dus ja gevolg was, Droïma mete en dikke lip en lopen voor ons leven! Even later zag ik dat 1 van die jongens ons gevolgd was, dus die moesten we eerst nog afschudden, dan maar in een cocktailbar wat verder gaan zitten, ondertussen was het 12 uur en hebben we Droïma haar verjaardag nog gevierd. Ik ben wel een beetje uitgevlogen tegen die jongen, waarom hij niet had gezegd dat die jongen een vriendin had! Maar hij antwoorde dat zijn vriendin normal gezien in Quito zat, ik heb dan maar bot geantwoordt dat mijn vriend helemaal in België zit, maar dat ik tocho ok zo niet doe! Uiteindelijk is dan maar weggegaan omdat hij zag dat ik echt wel kwaad was. ( eerst vroeg hij nog of ik echt geen nachtje met hem wilde als souvenier: ik ontplofte bijna toen hij dat vroeg!) Daarna zijn Droïma en ik maar snel naar ons hotel gegaan om te gaan slapen.
Vandaag was Sarah jarig, dus het beloofde een fijne dag te worden! Smorgens hebben we weer lang moeten zoeken naar ontbijt. Daarna gingen we naar het strand. We hadden twee surfplanken gaan lenen en zo kon iedereen zich eens wagen aan het surfen op de hoge golven! We zwemden, surften, zonden, smeerden ons in met liters zonnecreme want er was heel veel zon, Op een gegeven momento was ik nog eens aan het proberen recht te staan op de surfplank op de golven ( wat écht niet gemakkelijk is!) Ik had al een aantal keer geprobeerd, maar het lukte niet zo goed opeens was ere en enorme hoge golf op komst, ik dus aan het pedelen voor mijn leven, want ik wist dat dit niet goed zou komen! Maar ik kon het niet meer tegenhouden, ik werd met plank en al richting golf gesleurd door de sterke stroming, ik viel net voor de golf brak van de surfplank. Het gevolg was dat de surfplank met volle kracht door de golf tegen mijn hoofd knotste! Ik werd ook nog enkele meters onder water meegseleurd door de plank (want die hing vast aan mijn voet met zo een bandje) Toen de golf eenmaal uitgeraasd was geraakt ik boven water, natuurlijk helemaal in paniek want ik had barstende hoofpijn en voelde me wat misselijk en duizelig. Gelukkig had Droïma en Christopher het zien gebeuren en kwamen me al snel ter hulp. Christopher controleerde meteen of ik een wonde had in mijn hoofd, maar gelukkig was dat niet het geval! Er was enkel een enorme buil op komst. Christopher had het zien gebeuren en zei me dat ik nog veel geluk heb gehad want dat dat er echt niet gezond uitzag! Ik ben dan eventjes op het strand gaan zitten om te bekomen. Toen het al heel wat beter was heb ik mijn angst terug overwonnen en ben ik opnieuw beginnen proberen met de surfplank. Het is me niet echt gelukt om recht te staan op de plank maar ik heb wel op mijn knieën helemaal met de golf kunnen meesurfen tot op het strand! Dat was echt een zalig gevoel! Tegen s avonds zijn we dan gaan douchen, toen iedereen klaar was zijn we dan via het strand naar hetzelfde restaurantje geweest. Onderweg was de zon aan het ondergaan en hebben we al zeg ik het zelf prachtige fotos kunnen maken. Na weer langoustines te eten ( ondertussen was iedereen er verzot op!) ging onze verrassingsparty van start. De jongens en ik hadden vanalles in petto voor Sarah, maar ook voor Droïma die zondag jarig is! Eerst hebben de jongens de meisjes wat afgeleid door nog een keertje naar de zee te wandelen. Ondertussen vluchtte ik weg naar de cocktailbar. Daar regelde ik met José, de barman een immens grote cocktail in een uitgeholde meloen en deze zou dan klaar moeten staan als de jarigen er aan kwamen. José zei dat het allemaal in orde was, maar dat het nog wel een half uurtje zou duren! Pfft moesten wij die nog een half uur bezig houden! Toen ik onderweg naar de zee ging, waren ze al onderweg naar de cocktailbar. Dus hebben we ze dan wat afgeleid door te zeggen: kom we gaan schelpen zoeken!, kijk naar die mooie sterren!, wie het eerst een vis kan vangen is gewonnen!, een half uur is lang hoor op zo een moment! Maar gelukkig hadden ze niets door! Toen we uiteindelijk na een half uur aan de cocktailbar aankwamen stonden daar twee grote meloen vol met ongeveer 2 a 3 liter cocktail! Het was heel simpel, Droïma en Sarah kregen elk een meloen en elke een grote doos. Wie het eerst haar coktail op was kon het eerst haar doos openen! Allé ze moesten he top het gemakje doen hé, want met al die alcohol! Ondertussen dansten we, praten we, deden we onnozel, kregen we salsales, lange tijd later was Droïma haar cocktail op, zij kon dus haar doos openen, eerst vond ze een briefje met tips over wat er in de cadeautjes zit, daarna kon ze haar cadeautjes openmaken, ze was er heel blij mee! Niet veel later was ook Sarah haar cocktail op, dus kon zij ook haar doos openen! Ook zij was heel blij met de cadeautjes en vond de tips heel leuk! Allé avond geslaagd! Daarna nog heel lang doorgefeest en gedanst op het strand! He twas echt heel leuk! Tot we de rekening vroegen: die man wou meer dan 300 dollar vragen, doe eens normaal!!!! Ok, we hadden wel wat cocktail gedronken en die meloen was waarschijnlijk ook duurder dan een gewone cocktail maar 300 dollar was het écht niet waard hoor, zoveel hadden we nu ook weer niet gedronken! Maar we gingen ons niet laten doen hoor, we rekenden alles uit wat we gedronken hadden, dat kwam op ongeveer 80 dollar en dan 2 meloenen, goed we wilden 100 dollar geven en geen cent meer! Onderhandelen met de barman was niet gemakkelijk, maar we vonden het zo oneerlijk dat we zijn blijven volhouden! Uiteindelijk hebben we hem 100 dollar gegeven en dat was in orde voor hem. Toen we in onze cabaña aankwamen hebben we nog wat gepraat en uiteindelijk lagen we toch tegen 6 uur in ons bed!
Vanmorgen hebben Droïma en ik de driloefeningen overgenomen, we hadden aan de directeur gevraagd of we date en keertje mochten doen. We deden in de platas van de driloefeningen het liedje ochtendgymnastiek van Samson en Gert. De kinderen waren dolenthousiast en de leerkrachten ook ( hoewel zij het al snel opgaven om mee te doen, want ze vonden het te vermoeiend). De directeur vroeg ons meteen of we dat na de speeltijd nog een keertje wilden doen. Het voelde heel fijn aan dat de leerkrachten, de directeur en de kinderen dit heel erg apprecieerden hoewel het toch een hele andere manier van opening is dan ze gewoon zijn! Tijdens het onthaal vertaalde ik het liedje in de klas voor de kleuters en vertelde wie Samson en Gert eigenlijk zijn, want zij vroegen daar naar. Daarna leerde ik het cijfer 5 aan aan de kinderen aan de hand van een versje en een spelletje. De kinderen mochten nadien een grote 5 schilderen o peen blad, ik had mijn waterverf meegenomen, de kinderen hadden nog nooit met waterverf gewerkt. Ik heb dus helemaal de werking van waterverf stap voor stap uitgelegd. De kleuters vonden het heel leuk om met de waterverf te werken en eigenlijk ging dat heel goed voor een eerste keer! Soms moest ik de kinderen natuurlijk een beetje helpen: iets meer wáter of juist iets minder, maar eigenlijk schrok ik ervan hoe goed het ging ( sommigen hadden zelfs nog nooit waterverf gezien!) Daarna was het speeltijd, na de speeltijd deden we onze ochtendgymnastiek nog een keertje. Ik begon daarna met enkele herhalingsspelletjes, want volgende week beginnen de examens, jaja jullie lezen het goed: ook de kleutertjes hier hebben examens! Natuurlijk wel helemaal anders dan in de lagere school of het middelbaar! Daarna deden we nog een keertje de stoelendans. Toen was de school gedaan, ik kreeg van alles kleuters nog een dikke kus en een knuffel want ik ging een aantal dagen niet naar school komen! Na school gingen we snel eten bij Susana ze zei me nog dat ik zeker geen alcohol mocht drinken want dat dat dodelijk is in combinatie met de pillen die ik moet nemen voor die parasiet, dat vindt ik wel wat spijtig want er is een cocktailbar in Mompiche op het strand! Maar er zullen ook wel alcoholvrije cocktails zijn zeker? Tegen half 15 vertrokken we met de bus naar Quito. Op de bus was er een Spaanse actiefilm, heel grappig om te zien! Toen we aankwamen na 3 uur op de bus gingen we Feria Artisanal Mariscal. Dat is een plaatselijk marktje in Quito, je vindt er echt prachtige dingen! Daarna spraken we af op place a foche met Lotte en haar vrienden en Yannick die we vorig weekend hadden lerén kennen. Even later kwamen ook Christopher en Wim aan, zij hadden nog twee andere Belgen die ze lerén kennen hadden in Tena meegenomen ( Sarah en Thijs). Het werd dus een belgenonderonsje dus er werd rijkelijk pintjes gedronken ( behalve ik natuurlijk) en er werd heel goed gelachen! Tegen kwart na 23 uur namen we de bus naar Esmeraldas. Dit zou een heel lange en zware reis worden! Heel de nacht niets kunnen slapen! Gelukkig zat ik nog naast Wim zodat we nog wat konden praten tegen elkaar! Want als je dan naast een Ecuadoriaan zit moet je de hele tijd in het Spaans praten en dat zou wel heel zwaar worden voor zo een lange reis! Tegen half 3 s nachts opeens politiecontrole, ze waren we vrij streng: iedereen uitstappen en snel! Bijna iedereen ocharme met een slaapkop uit de bus ( behalve ik want i kwas nog klaarwakker!). we moesten allemaal onze pas laten zien, ik had mijn origínele pas niet bij want als ik die hier kwijtgeraak geraak ik niet meer naar België! Dus ik bewaar die veilig in ons huis in een kast. Maar geen probleem want ik heb wel altijd een kopie op zak. Voor Droïma was het iets moeilijker want zij had haar origínele pas niet bij en ook geen kopie enkel haar studentenkaart.... Na lang onderhanderlen lieten ze haar dan toch door. Tegen kwart na 7 s morgens kwamen we dan eindelijk aan in Esmeraldas ( ik had nog steeds niets geslapen! Ik Wilde zo graag slapen, maar het lukte me niet ) In Esmeraldas aangekomen meteen een taxi genomen naar de busterminal. Jaimé had ons tot in detail gezegd wat we moesten doen, want in Esmeraldas is het heel gevaarlijk! Zeker voor bleekscheten zoals wij!!! (Jaimé werkt in Esmeraldas als kapitein van een schip, dus hij weet wel hoe het daar aan toe gaat, normal gezien zou hij ons opwachten bij aankomst, maar hij moest onverwacht werken waardoor hij niet kon komen) Toen we aankwamen moesten we wachten in de busterminal en in geen enkel geval naar buiten gaan! Ik vond wel dat je meteen de spanning die er heerste voelde: heel veel politie, mensen met grote messen over straat, een echte achterbuurt, vele mensen die heel kwaad naar ons keken, . Ik verzeker u: daar wil je echt niet alleen over straat lopen! En ik wilde er ook niet te lang blijven eigenlijk! Na een dikke 3 kwartier met ik geef het eerlijk toe toch wel wat schrik konden we de bus op naar Mompiche. Na een drietal uur (weer niets geslapen want het werd al behoorlijk warm en de wegen werden altijd maar hobbeliger) kwamen we aan in Mompiche. We zijn dan eerst op zoek gegaan naar een cabaña om te overnachten. Eenmaal wer er een hadden gevonden hebben we ons wat verfrist want iedereen was echt uitgeput van de reis! Daarna zijn we gaan ontbijten ( het was wel al bijna middag en we hebben heel lang moeten zoeken waar konden ontbijten want mompiche is maar een heel Klein dorpje!) Daarna zijn we naar het strand geweest, dat nog geen 6 meter van onze Cabaña was! Ik voelde me precies in het paradijs! Het parelwitte strand was wel niet parelwit, eerder bruin met zwartzilver zand, maar ook heel mooi! Hangmatten, prachtige zee met hoge golven, helder blauwe lucht, heel veel zon, enkele palmbomen, een cocktailbar, . Jaloers? We hebben dan eerst een wandeling gemaakt op het strand, daarna hebben wat gezwommen, wat gezond, ik was opeens alles van de directeur enzo vergeten en vond dat ik een luilekker, luxeleventje had! s Avonds hebben we dan nog een (koude) douche genomen en daarna zijn we lagoustine gaan eten! Die waren écht heel lekker! In de verte zagen we een kampvuur, dus na het eten zijn we daar dan nog even heen gegaan. Het was een jonge Amerikaanse surfer die heel Amerika zo wat aan het rondreizen was om te surfen! En dat helemaal alleen al liftend! Daarna gingen we nog naar dé cocktailbar die iedereen ons aangeraden had. Het werd echt een hele gezellige avond nog: cocktailtje drinken (voor mij alcoholvrije), kennismaken met de barman ( José), wat bijpraten, een dansje doen op het ritme van de salsa op het strand, moe maar voldoen gingen we uiteindelijk slapen!
Vandaag heb ik weer eerst mijn onthaal gedaan, daarna heb ik met de kinderen een werkblaadje gemaakt met de kleuters over het nummer 4. Daarna heb ik met de kleuters een klasfoto genomen, want ik ga dat als aandenken geven aan de kinderen op het einde van mijn stage hier. Daarna was er nog een incident in de klas met de directeur . ( ik vind dat tegenwoordig er altijd maar meer incidenten zijn op het schooltje, ik hoop maar dat dat betert als we terug zijn uit Mon Piché). Daarna was het speeltijd, tijdens de speeltijd kreeg ik weer een hele ondervraging van de directeur naar aanleiding van het incident. Na de speeltijd zei señorita Céci opeens dat we de film Schrek gingen zien ( daar gingen mijn voorbereidingen weer). He twas wel grappig om de film in het Spaans te zien! Daarna legde ik nog hun huiswerk uit en speelde ik nog een tussendoortje, daarna was het weer tijd om naar huis te gaan. Vandaag heb ik ontdekt dat Marika ook homoseksueel betekent! De directeur begon mij heel hard uit te lachen toen ik dat ontdekte dus zei ik voor te lachen tegen hem: Yo soy Mariké, tu estas marika! en dat vond hij gelukkig heel grappig! Daarna namen we een bus naar de Choko Banana. Daar hebben we eerst gegeten en daarna ben ik beginnen werken voor school en heb ik mijn blog in orde gemaakt. Tegen half 6 hield ik het echt niet meer uit, ik had al 3 dagen heel veel last van mijn maag, dus ben ik maar naar een dokter gegaan. Daar eerst even aangeschoven ( hier is dat zonder afspraak, dus ofwel heb je geluk ofwel heb je pech!). Ik legde de dokter uit wat het probleem was en hij onderzocht me. Dat vond ik wel niet leuk want hij trok weer een heel bezorgd gezicht en toen hij met de stethoscoop naar mijn maag aan het lusiteren was schrok hij regelmatig hard op. Dan ben je echt wel benieuwd wat er aan de hand is hoor! Die deed precies of ik ging doodgaan ofzo! Daarna vroeg hij me of ik naar de Oriente ben geweest, ik zei hem dat ik ongeveer inderdaad naar Tena was geweest. Daarna vroeg hij of ik in de rio ( rivier) ginder had gezwommen. Ik maakte me toche en beetje ongerust toen, want ik had inderdaad in de rivier gezwommen. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. Hij zei me dat ik een zware parasiet heb, het is heel Klein maar ik heb er wel miljoenen zei hij. Ik vroeg hem of het iets gevaarlijk was en hij negeerde eerst mijn vraag wat en vroeg me waarom ik niet vroeger gekomen was. Ik zei dat ik gewoon dacht dat ik misschien iets verkeerd gegeten had dus dat ik me niet echt zorgen maakte. Toen vroeg hij me of ik niet heel veel pijn heb, ik zei dat ik wel wat pijn heb maar dat ik zowiezo al een vrij zwakke maag heb ( daarvoor viel het nog mee, enkel de laatste 3 dagen heb ik wat gekrepeerd). Hij vond het alleen heel vreemd dat ik het bijna een maand had volgehouden met die parasiet. ( kben een harde é ;) ) Maar de dokter zei me dat het me talle pilletjes wel in orde zou komen. ( het zijn er wel een hele hoop hoor: 2 s morgens, 1 voor het ontbijt, 1 na het ontbijt, 1 voor het middagmaal, 1 na het middagmaal, 1 voor het avondeten, 1 na het avondeten en 2 s avonds. Daar komt nog eens bij dat ik nu ook mijn malariatabletten moet nemen omdat Mon Piché een risicogebied is) als ik daar maar geen enkel pilletje van vergeet! Maar ja als daardoor alles in orde geraakt, zal ik dat maar braafjes in het oog houden hé. Na de dokter nam ik een taxi naar huis, maar mijn sleutel was nog binnen dus ik kon niet binnen in ons huis. Gelukkig bleef Droïma niet al te lang weg en kon ik ook naar binnen. Ik maakte eten klaar, werkte nog wat voor school en pakte ik in voor morgen, daarna ging ik slapen. Morgen na school vertrekken we naar Mon Piche ( = aan de kust) en dat zal nog een zware reis worden, want eerst moeten we 3 uur met de bus naar Quito, daar hebben we afgesproken met de jongens en om kwart na 11 s avonds hebben we een bus naar Esmeraldas, deze duurt ongeveer 8 uur en daarna nog naar mon Piché. En geloof mij die busritten zijn hier echt niet aangenaam: heel weinig plaats, heel warm, dikwijls heel luide muziek, geen vlakke wegen dus heel de tijd hobbelig,
Vandaag was het weer vroeg opstaan om naar school te gaan. We zaten zonder wáter in ons huis, dus ik was voor niets vroeger opgestaan om nog een douche te nemen! Ik hoorde van Señorita Céci dat zaterdag ons voetbalploegje gewonnen was met 8-0 tegen het zesde leerjaar ( aiaiai nu denken ze zeker dat het aan mij lag dat we vorige keer verloren zijn! ik zal de volgende keer mijn best maar doen!) Daarna was de directeur heel verbaasd dat we er waren want hij dacht we in Monpiché zaten ( hij is soms nogal vergeetachtig). We legden uit dat we pas woensdag naar Monpiché gingen. s Morgens vertelde de directeur dat hij heel droevig was omdat er deze zaterdag oorlog was uitgebroken in Ecuador, wij dachten dat we het verkeerd begrepen hadden en dat het deze zaterdag een herdenking was ofzo. Maar toen we meer uitleg vroegen bij Señorita Mariana zei ze ons dat deze zaterdag de Columbianen waren binnengevallen in Ecuador en dat er in het Noorden nu dus oorlog aan de gang is. Daar kregen we wel veel vragen bij: was het gevaarlijk? Waarom is het oorlog? Wat bedoelen ze met oorlog? Is het gevaarlijk voor de burgers? Is het ook gevaarlijk voor de mensen hier en voor ons? Maar we kregen niet veel antwoorden, dus we besloten het aan Susana te vragen. Daarna deed ik mijn onthaal en maakte ik een werkblaadje met de kinderen voor het cijfer 4. Na de speeltijd was er nog een incident, maar dat vertel ik liever nu niet, want ik ben er wel heel erg door aangedaan. Ik vertel jullie het wel als ik er klaar voor ben. Na de speeltijd zei señorita Céci dat ze weg moest, want de school van haar zoon had gebeld dat hij in het ziekenhuis lag ( ik weet niet goed wat er was). Ik heb de kinderen het spelletje Schipper mag ik overvaren aangeleerd. In het begin was dat heel moeilijk voor de kleuters, maar eens dat ze de bedoeling helemaal doorhadden, vonden ze het wel heel leuk! Daarna deed ik enkele zintuigspelletjes met de kleuters. Ik deed een schrijfoefening en legde hun huiswerk uit en daarna was het weer tijd om naar huis te gaan. Opeens begon de stilste jongen van de klas ( waarvan ik vermoed dat hij heel slechthorend tot doof is) heel luid te wenen en hij was helemaal in paniek. Ik nam hem bij mij en vroeg wat er scheelde. Hij was zo in paniek dat hij niet uit zijn woorden geraakte! Ik heb hem dan eerst even gekalmeerd en vroeg dan wat er scheelde, hij vertelde me dat hij heel veel pijn had aan zijn linkerbovenarm. Ik deed zijn trui en T-shirt uit om te kijken of ik iets zag, maar ik zag er helemaal niets verkeerd aan. Ik vroeg hem of hij gevallen was ofzo, maar hij zei dat het er ineens was. Ik maakte me toch ongerust want hij kon zijn arm nog bewegen en er alles mee doen, maar het kind was ocharme zo in paniek, hij begon bijna te hyperventileren! Ik ben dan maar met hem naar Señorita Mariana geweest, want ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest doen. Señorita Mariana gaf hem een pilletje tegen de koorts, maar volgens mij had hij helemaal geen koorts! Ik ben dan maar met hem terug naar de klas gegaan om hem verder wat te kalmeren, in het begin was dat wel heel moeilijk, hij was écht in paniek. Maar toen ik een boekje had genomen om voor te lezen, ging het al veel beter! Na een tijdje kwam zijn moeder binen en vertelde ik wat er aan de hand was. Ik hoop maar dat het niet ernstig is, want ik maak me toch een beetje ongerust! Na school gingen we naar de Choko Banana en vroegen natuurlijk meteen hoe dat nu zat met die oorlog. Susana stelde ons meteen gerust en zei ons dat er Colombianen ( criminelen van de maffia) waren binnengedrongen in Ecuador en dat Colombia die nu heeft gevonden en heeft neergeschoten. Ecuador is nu kwaad op Colombia omdat zij daar niet eerst de toestemming hebben gevraagd en gewoon zijn binnengedrongen. Colombia is kwaad op de president van Ecuador (Correa) omdat zij vermoeden dat hij samenspande met de criminelen. Ze weten niet echt wat er nog gaat volgen, maar het is dus ook een beetje een politieke kwestie. Dus jullie moeten jullie niet ongerust maken voorlopig ben ik hier veilig hoor!!! Daarna hebben we gegeten en heb ik even met thuis gebeld. Het was wel leuk om het thuisfront nog eens te horen! Daarna gingen we naar huis om onze kleren te halen om te wassen in de Choko Banana ( want we hebben geen water). Toen we aankwamen merkten we op dat we onze sleutel waren vergeten in de Choko Banana, dus zijn we helemaal terug gemoeten om die te gaan halen. Daarna wasten we onze kleren bij Susana thuis en gingen we terug naar huis. Daarna werkte ik nog wat voor school en ging ik slapen.
Vandaag zijn Droïma en ik vrij vroeg opgestaan, want we wilden nog een uitstap maken die Susana ons had aangeraden. De jongens waren nog in dromenland, ze gingen ook niet meegaan want ze moesten op tijd de bus nemen naar Tena ( dat is nog 5 uur met de bus en ze wilden wel voor het donker thuis zijn). Wij namen de bus naar Otovallo, dat was ongeveer 2 uur op de bus zitten. Otovallo is een klein dorpje met een hele grote markt vol Ecuadoriaanse spulletjes! (Daar ben ik ondertussen verzot op!) Na een tweetal uurtjes bekijken en kopen namen we de bus verder naar Cuicocha. Toen we aankwamen in Cuicocha namen we een taxi die ons naar de vulkaan Cuicocha bracht. Deze vulkaan was vroeger niet actief en er was heel veel sneeuw op de top van de vulkaan, maar opeens is de vulkaan toch uitgebarsten, waardoor al de sneeuw gesmolten is en er een groot meer ontstaan is rondom de vulkaan. Het was écht een heel mooi uitzicht! Daarna namen we de taxi terug naar het centrum van Cuicocha. We moesten daar wachten op een bus die terug naar Quito reed, we kwamen nog een motorbende tegen die we wat beter hebben leren kennen. Echt grappige mannen, ze vertelden ons dat ze na 2 pintjes zat waren en vielen bijna achterover toen we vertelden dat we in België bijna 270 verschillende bieren hebben! Even later was onze bus er en vertrokken we naar Quito. We hadden gisteren met een vriend van Arturo afgesproken dat we met hem verder konden doorrijden naar Ambato, maar hij nam zijn GSM niet op, dus hebben we maar een bus naar Ambato genomen ( wel jammer want dat scheelt een uur! ( we waren vrij dom geweest want ondertussen hadden we niet meer zoveel geld en we moesten nog een bus nemen!). Na 3 uur op de bus te zitten, riep de chauffeur dat wij hier moesten uitstappen ( we hadden op voorhand gevraagd of hij ons kon roepen als we in Ambato waren). Daar stonden we dan: twee onschuldige meisjes helemaal meurig van de busreis, in het donker ergens ver buiten het centrum van de stad zonder geld om een bus of taxi te nemen En voor mij was het al heel snel duidelijk, we moesten hier snel weg want het was hier niet echt een buurt om te treuzelen! Dus hebben we maar gewoon de eerste de beste taxi genomen naar de Choko Banana. Daar aangekomen hebben we dan even geld geleend van Susana om de taxichauffeur te kunnen betalen. (Dat zullen we toch geen twee keer voorhebben, want voor hetzelfde geld geraak je zelfs niet meer tot in Ambato!) In de Choko Banana namen we ons materiaal voor school ( dat hadden we vrijdag daar laten liggen) en gingen naar huis. We werkten nog wat verder voor school en gingen dan slapen. Ik was helemaal uitgeput want we hadden vandaag ongeveer 9 uur op een hobbelende bus gezeten, dat slorpt serieus energie!
Vandaag, na zoveel dagen, eindelijk nog eens kunnen uitslapen, daar heb ik wel heel veel van genoten! Daarna zijn we naar de winkel gegaan ( de jongens kunnen in Tena niet zo heel veel kopen van voeding dus hebben ze hier enkele dingen gekocht die ze in Tena niet kunnen kopen). Daarna zijn we op een terrasje gaan ontbijten. Daarna namen we een taxi naar het centrum van Quito geweest, en hebben daar dan even rondgekeken. Daarna gingen we iets drinken op een terrasje, aan de overkant van het terrasje zagen we een theater en dat sprak ons wel aan om eens te bekijken. Het theater was vroeger 1 van de grootste theaters in Zuid-Amerika. Maar het heeft er in 1999 door een gaslek gebrand, vele stukken waren verwoest. Het was eigenlijk heel interessant om te fotos van de brand te zien en fotos van vroeger te zien en dan te vergelijken met wat het nu is. Daarna zijn we iets gaan eten. We hadden afgesproken met Fernando, hij was er dus ook. Daarna gingen we met zn allen naar een café geweest waar het groepje van Arturo moest optreden. Het groepje heet Sudakaya en is vrij bekend in Ecuador, met Carnaval sluiten ze telkens het weekend af voor een publiek van meer dan 10 000 man! We hadden er natuurlijk al veel over gehoord, dus deze kans wilden we zeker niet laten liggen! Ik vond het optreden echt goed! Na het optreden gingen we eerst iets drinken in een Engelse pub daarna gingen we terug naar the Bungalow om de andere Belgen en Nederlanders terug te ontmoeten. Toen het feestje gedaan was wilden we eigenlijk naar goede gewoonte ne pitta gaan steken maar aangezien ze dat hier niet hebben, hebben we dan nog maar afgesloten met een pintje in een café. Uiteindelijk lagen we tegen 5 uur toch in ons bed en vielen als een blok in slaap!
Vanmorgen opnieuw een taxi genomen, want señorita Céci moest naar een cursus dus ze kwam niet. De directeur vertelde ons vanmorgen dat hij onze mapjes met officiële documenten heeft teruggevonden, wat een opluchting! ( Hij was ze vergeten in het ministerie van onderwijs). Daarna begon ik aan mijn onthaal, het was een hele zware dag vandaag, want ik denk dat de kinderen een beetje nood hebben aan vakantie, het was voor hen heel moeilijk om zich te concentreren. Na het onthaal maakte ik een knutselwerkje rond het cijfer 4 met de kinderen. Toen ze klaar waren had ik nog even tijd en deed ik de stoelendans nog eens met de kinderen. Daarna was het speeltijd. Daarna wilde ik het spelletje Schipper mag ik overvaren uitleggen en spelen met de kinderen. Maar de kinderen waren heel druk en waren heel de tijd aan het praten. Dan heb ik eerst maar een spelletje aangeleerd om de kinderen rustig te laten worden. Daarna kwam de directeur binen om te kijken wat ik aan het doen was. Ik had juist een kind aan de kant gezet omdat hij niet wilde luisteren, de directeur vroeg meteen wat hij daar aan het doen was. ( Ze zijn hier niet gewoon om op deze manier te straffen.) Ik vertelde hem dat ik het kind even aan de kant had gezet omdat hij even niet wilde luisteren. De directeur werd een beetje boos op me omdat ik het kind niet naar hem had gestuurd ( geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt!) Toen vroeg hij of ik een riem bij had, ik zei maar vlug nee en zei dat dat ook niet nodig was, ik praatte even met het kind en liet hem toen vlug naar zijn plaats gaan. Daarna hoorde de directeur alle kinderen uit over wat ik allemaal deed met hen. Ze moesten ook de liedjes zingen die ik hen aangeleerd had ( wat ze trouwens heel goed deden!) Daarna gaf de directeur mij een knuffel en zei me dat ik goed bezig was ( vreemde manier van een compliment te geven hé?) Daarna heb ik hem subtiel gezegd dat de kinderen eigenlijk al een kwartier gedaan hadden met school ( het is altijd heel moeilijk en spannend om zon dingen te zeggen want je weet nooit hoe hij gaat reageren!). Hij zei me dat hij nog 5 minuten iets moest zeggen, daarna mochten de kinderen door. Na school zijn we meteen naar de Choko Banana gegaan, hebben we gegeten en zijn we naar Quito vertrokken. Na 3 uur op een hobbelige bus te zitten, kwamen we aan in de busterminal van Quito. We namen een taxi naar de plaats waar de jongens zaten. De jongens hadden afgesproken met nog 3 Belgen uit onze school die toerisme studeren. Daar hebben we dan eerst iets gedronken, ik kreeg al meteen van de jongens de bijnaam Pocahontas omdat ik ondertussen al ongeveer even bruin zie als de Ecuadoriaanse bevolking . Daarna zijn we Mexicaans gaan eten. We gingen nog even langs de appartementen van de Belgen en daarna gingen we naar het appartement van Arturo. Daar aangekomen waren alle vrienden van Arturo op het appartement ( ik kan u verzekeren het zijn allemaal nogal ruige mannen zenne!). We hebben dan wat kennis gemaakt met de vrienden van Arturo en tegen half 11 zijn we vertrokken om het nachtleven van Quito eens te gaan verkennen. Eerst gingen we nog even naar Yannick ( 1 van die 3 Belgen) zijn appartement geweest om hem op te halen. We hadden afgesproken met nog 3 andere Belgen en 4 Nederlanders in The Bungalow ( = een soort van discotheek). Ze zijn hier soms wel discriminerend: de jongens moesten 4 dollar inkom betalen en de meisjes mogen gratis binen ( goed voor ons natuurlijk!). Daarna hebben we iedereen zo een beetje beter leren kennen en het werd een hele leuke avond, tegen 3 uur gingen we toch maar slapen in het appartement van Arturo, want we waren toch wat moe van de laatste weken.
Vandaag namen we opnieuw een taxi want Señorita Céci ging voor de speeltijd naar de dokter gaan, dus ze kwam niet naar school. Toen we aankwamen vroeg de taxichauffeur weer veel meer normal dan anders, maar we hebben ons niet laten doen hoor, we weten ondertussen wel hoe we dat moeten aanpakken. Daarna hadden de kinderen eerst Engelse les van Señorita Gabriella. Het was leuk om haar weer terug te zien en wat bij te praten! Spijtig genoeg zal ze waarschijnlijk dit weekend toch niet kunnen meegaan naar Quito, want ze moet zaterdag een presentatie geven. Maar ze gaat waarschijnlijk zondag wel mee naar Otovallo! Na de Engelse les deed ik mijn onthaal. Ik had een brief gekregen van het klasje uit belgië , de kinderen waren weer heel enthousiast! Het klasje uit België hadden geschreven dat ze het heel leuk vonden om te jumpen, dus heb ik de kinderen van hier ook leren jumpen ( in hoeverre ik dat zelf natuurlijk kan!). De kinderen vonden dat wel heel leuk maar ook wel heel vermoeiend! Ze vonden het ook heel moeilijk om het woord jumpen uit te spreken ( het was meer iets van joempa). Daarna was het speeltijd, toen señorita Céci aankwam vroeg ze meteen of ik nog een leeg evaluatieformulier had want zij ging dat vandaag opnieuw invullen. Ik vroeg haar of zij wist waarom de directeur gisteren zo deed tegen ons. Ze vertelde me dat hij eigenlijk zot is en dat er iets scheelt met hem ( en dat is dan de directeur van een school!) Ik zei haar dat ik helemaal geen probleem heb dat hij mijn evaluatieformulier invult, maar dat hij dat wel in samenspraak met haar moet doen dan en dat hij op zen minst eens moet komen kijken. Ik vroeg haar ook of zij tips had om de band terug een beetje beter te krijgen, want op deze manier vind ik het toch niet leuk hoor! Señorita Céci zei me dat ik me niet ongerust moest maken en dat ik rustig moest blijven, zij ging een keertje praten met de directeur. Ik ben wel heel blij dat zij mij zo steunt! Na de speeltijd moest ik bij de directeur komen, Señorita Céci was er ook en we overliepen samen mijn evaluatieformulier. Ik had in het totaal van Señorita Céci 19,6 op 20 gekregen! De directeur zei dat het heel goed was en ondertekende zonder boe of ba mijn evaluatieformulier. Na de speeltijd heb ik de kinderen het cijfer 4 aangeleerd, daarna was het tijd om naar huis te gaan. Señorita Céci deed me er nog eens aan denken dat ik morgen alleen in de klas stond want dat zij niet komt. Ze zei me ook dat de directeur haar beloofd had dat hij morgen eens zou komen kijken bij mij. Ik vind het wel heel goed dat zij me dat op voorhand gezegd heeft zodat ik morgen niet in paniek slaag als hij ineens de klas binnenkomt! ( Nu kan ik me een beetje voorbereiden voor als hij het niet goed vindt!) Na school ging ik mee met Natalia Mora, een kindje uit mijn klas. Ik had dit op voorhand besproken met haar moeder, dit is voor een taak voor school. Ik was na dit bezoek wel helemaal in shock! Eerst ging Natalia haar broertje, Jonathan van 2 jaar halen in de kinderopvang ( zonder haar mama!) daarna moesten we toch nog een heel eind stappen voor we bij hen thuis kwamen. Ondertussen was ik al te weten gekomen, dat hun moeder aan het werken was en dat ze pas thuis kwam als het donker was ( De twee kinderen van 5jaar en 2 jaar zitten dus een hele dag alleen thuis!) Toen ik binnenkwam in hun huis, kreeg ik het wel écht moeilijk. Iedereen heeft wel een beeld van arm zijn maar als je dan ineens in een huis staat van echt arme mensen en beseft dat ze hier elke dag moeten leven en vooral overleven dan krijg je toch even een krop in je keel! ( natuurlijk liet ik dat niet merken aan de kinderen!) In het huis stonk het echt heel hard, écht waar de chirolokalen zijn er niets tegen! Ik schrok ook erg van de onhygiënische staat van het huis: heel veel vliegen, de keuken lag vol met beschimmelde etensresten, de borden onafgewassen met zoveel schimmel op dat er blauwe haren opstongen, de slaapkamer lag ook vol beschimmelde etensresten en zelf kleren die aan het schimmelen waren! Daarna begon Natalia te werken, écht waar mijn mond viel echt gewoon open van verbazing! Eerst ruimde ze heel de slaapkamer op, daarna maakte ze haar huiswerk op de matras van het bed. Nadat haar huiswerk af was keerde ze helemaal in haar eentje de tweepersoonsmatras om en dekte het bed mooi op. Daarna begon ze de kleren op te vouwen. Opeens hoorden we Jonathan wenen, hij was met geld dat hij gevonden had in het huis naar de buren gegaan ( die hebben een winkeltje) om snoep te gaan kopen, maar zij hadden hem weggestuurd zonder iets. De jongen was écht ontroostbaar, ik legde hem uit dat hij dat eerst aan zijn mama moet vragen en niet zomaar geld mag wegnemen. Toen hij een beetje gekalmeerd was zei ik dat hij heel flink was en dat hij na het eten een verrassing van me kreeg. Ondertussen was Natalia begonnen met heel het huis te keren, daarna ruimde ze heel de tuin op. ( ondertussen had Jonathan heel veel aandacht nodig, Natalia verzorgde hem zoals een echte mama!) Toen Natalia zowat heel het huishouden in orde had gebracht, zei ze vrolijk tegen mij: en nu ga ik koken! Ik natuurlijk heel verbaast: Wat ga je dan maken? Ze vertelde me dat ze elke middag eitjes eten en als ze geluk hebben eten ze soms ook een stukje fruit. Ze nam een stoel en ging aan het fornuis staan, ze deed het gasvuur aan en zocht boter of olie om in de ( echt wel heel vuile en onhygiënische) pan te doen. Eerst vond ze geen boter, maar daarna vond ze toch nog een lekje in een pot waar ondertussen schimmel in stond en vliegen in ronddreven. Zonder vreemd op te kijken gooide ze het in de pan, ik vroeg of dat geen kwaad kon, maar ze zei dat dat niet erg was. ( ik had ondertussen al besloten om niet mee te eten, want i kwas er zeker van dat mijn maag dit zeker niet zou aankunnen! Ik weet dat dat eigenlijk niet zo beleefd is, maar ik moet toch ook een beetje oppassen hé!) Ze liet Jonathan eerst eten, want hij was ondertussen al een tijdje aan het klagen omdat hij zon honger had ( wat knap voor een 5 jarige om te wachten met eten zodat haar jongere broertje eerst kon eten!!!) Daarna maakte ze nog een eitje voor haar, ze sneed een appelsien in stukjes mete en heel groot mes en at deze ook op. Na het middagmaal deed ze haar uniform uit, deed andere kleren aan en vouwde het netjes op. Daarna gaf ik hen een lekstok als verrassing, daar waren ze heel blij mee. Daarna speelden we nog enkele spelletjes. Na een tijdje nam ik afscheid van hen en gaf hen nog een lekstok en enkele ballonnen als bedanking dat ik op bezoek mocht komen. ( Ik Wilde graag nog wat langer blijven en wachten tot de mama thuis was zodat ik met haar ook nog een beetje kon praten, maar hun huis was écht wel in de achterbuurten van Picaihua, dus het is er s avonds heel gevaarlijk en ik zag dus niet zitten om s avonds helemaal alleen in het donker in zon gevaarlijke arme buurt rond te lopen!) Onderweg naar huis ( ik moest eerst het hele eind terug naar de school in de hoop dat er een bus voorbij zou komen) begon ik heel hard na te denken en een beetje te piekeren, want hoewel de kinderen heel gelukkig zijn, vond ik hetgeen ik allemaal gezien had toch shokerend en het zette me echt wel aan het denken Aangekomen bij het school natuurlijk geen bus te zien! Ik belde naar enkele taxichauffeuren maar ze namen niet op mmm Wat nu gedaan? Ik ben dan naar het huis van Señorita Mariana gegaan, ik Wilde haar vragen of zij nog andere nummers heeft van taxis, maar ze was niet thuis. Ik dacht dan zal ik maar terug naar het schooltje gaan en wachten en hopen dat er ooit een bus voorbij zou komen. Maar onderweg naar het schooltje zag ik een taxi o peen oprit staan. Ik ging naar de man in de tuin en vroeg of hij mij naar Ambato kon brengen en dat was in orde! Toen ik aankwam in de Choko Banana werkte ik voor school. Daarna gingen we naar huis, ik maakte eitjes klaar en we aten. Daarna werkte ik nog wat voor school en ging ik slapen. Morgen vertrekken we naar Quito, de jongens zullen ero ok zijn, het zal echt een bijeenskomst van Belgen en Hollanders worden, want we hebben met heel veel mensen afgesproken dit weekend in Quito! Dus dat zal heel leuk worden om elkaars ervaringen uit te wisselen en om eindelijk ook nog eens deftig Nederlands te kunnen praten!
Vandaag was het dag van de vlag, hier in Ecuador is dite en heel officiële en belangrijke dag. De directeur had ons gezegd dat we heel chique kleren moesten aandoen en dat we ons moesten schminken zoals de leerkrachten dat doen. Vanmorgen dan maar iets vroeger opgestaan om ons te schminken zoals de leerkracht. We hadden geen flashyblauwe oogschaduw bij, dus hebben we onze ogen maar wat sober gehouden. We deden wel flashyrode lippenstift aan, ik voelde me precies verkleed! Maar de leerkrachten en de directeur vonden ons heel mooi en knap, dus zij tevreden, wij ook! Maar dat was maar van korte duur. Eerst werd de directeur een beetje boos omdat ik geen lijntje in mijn linnen broek had gestreken. Ik zei maar dat ik geen strijkijzer heb hier en toen zei hij dat ik naar hem had moeten bellen, zodat hij er een lijntje in kon strijken! Hoe kan ik dat un weten? Ik vond dat ik chique kleren aan had en of er een lijntje in mijn broek zat of niet, wat maakt dat nu uit? Daarna verweet hij Droïma dat zij hem maandag had moeten zeggen dat wij onze mapjes met officiële documenten zouden meenemen, want un was hij ze kwijt en dat was onze schuld! Daarna begon de directeur het evaluatieformulier in te vullen van Droïma, daarna begon hijo ok aan dat van mij. Ik zei hem dat het eigenlijk de bedoeling was dat Señorita Céci dat moest invullen, maar hij zei: jaja en hij negeerde me verder en vulde het formulier verder in Ik ben dan maar braafjes terug gaan zitten. Toen kwam Señorita Céci binen en ze keek naar het formulier, ze begon meteen te protesteren, de directeur had mij blijkbaar niet zon goede punten gegeven en señorita vond dat ik veel meer verdiende Het werd een hele discussie! De directeur zei vlakaf: Marike is niet goed! En begon vanalles op te sommen wat ik niet goed deed, de moed zakte me écht in de schoenen! Ik werd echt boos want de directeur heeft mij in die twee maanden nog geen enkele keer bezig gezien en nu ging hij mij even helemaal afbreken! Hij is zelfs nog niet in de klas geweest, dus hij heeft mijn onthaalhoek ook nog niet gezien, echt nog niets eigenlijk! Daarna zei hij dat ik geen didactisch materiaal gebruik tijdens mijn lessen! Ik viel bijna van mijn stoel! Ik kookte echt vanbinnen!Señorita Céci verdedigde en zei me dat ik mijn materiaam uit de klas moest gaan halen om te laten zien. Ik ben dan heel snel naar de klas gegaan om mijn materiaal te gaan halen. Ik gaf het aan de directeur, maar hij legde het opzij en zei gewoon: jaja niet goed! Ondertussen waren de andere leerkrachten ook tussengekomen om mij te verdedigen! Ze zeiden tegen de directeur dat ik heel goed werkte, dat ik veel beter was dan de studenten van vorig jaar en dat ik heel goed bezig was! Maar de directeur dreef echt zijn zin door en zei heel boos dat ik helemaal niet goed bezig ben en dat ik helemaal niet goed ben! De emoties liepen ondertussen bij mij heel hoog op! Ikwas echt helemaal in de war, vorige keer had ik een 18/20 gekregen voor mijn stage en was bijna alles in orde en un niet meer? Vorige keer verstond de directeur mijn Spaans en un niet meer? Ik snapte er echt niets van! Toen zei de directeur heel droog dat ik geen goed contact heb met de kinderen! Dat was voor mij echt de druppel, ik ben rechtgestaan heb gezegd dat het heel oneerlijk van hem was om zulke dingen te zeggen terwijl hij geen enkele keer in mijn klasje was komen zien! Daarna ben ik heel boos en al wenend naar de toiletten gelopen. Ik was helemaal overstuur en in paniek! Ik heb me verstopt in de toilet, want ik Wilde zeker niet dat de kinderen me zo zouden zien! Na 5 minuten te kalmeren in het toilet, raapte ik al mijn moed bijeen en had ik zoiets van: Komaan Marike, niet opgeven je staat recht in je schoenen! Ik ben terug naar het kantoor gegaan en kwam onderweg Droïma tegen ze vertelde me dat ondertussen de leerkrachten me wel aan het verdedigen waren, maar dat de directeur bleef voortdoen, zij was ook heel gefrustreerd! Ondertussen waren alle leerkrachten tegen de directeur gekeerd en waren ze ook heel boos omdat hij zo deed! Toen we terug in het kantoor kwamen troosten de leerkrachten ons en zeiden ons dat we ons geen zorgen moesten maken, dat we wel heel goed bezig waren! (Over Droïma was de directeur ook helemaal niet tevreden!) Maar hij bleef zijn zin doordrijven. Even later kwam hij heel schijnheilig naar mij en vroeg me: Maar marike toch! Wat is er? Waarom ween je nu? Ik zei ( en het was heel moeilijk om beleefd te blijven!) dat ik het gewoon heel oneerlijk vond dat hij me zo afbrak terwijl hij mij nog geen 1 keer heeft bezig gezien en dat ik dat helemaal niet leuk vind! Hij reageerde met: ok, we gaan beginnen! We praten straks wel verder! Ik heb mij dan terug even opgekikkerd en ben naar buiten gegaan naar de kinderen. Toen begon het spektakel voor de dag van de vlag: een parade met vanvoor de fanfare van het school, daarachter de 3 beste leerlingen ( van het zesde leerjaar die de veste punten hebben) die de vlaggen mochten dragen en daarachter moest elke klas dan marcheren. Echt precies zoals in het leger! Er waren ook vele ouders komen kijken! Toen we na een tijdje in de school kwamen werd er nog een heel spektakel opgevoerd door het 6de leerjaar. Ze moesten marcheren, ze zeiden: jai k beloof en daarna kusten ze de vlag, Het was allemaal heel vreemd! Daarna moest elke klas een liedje of versje doen voor de vlag. Ik had het liedje dat mijn kleuters zouden zingen goed geoefend gisteren zodat ik kon meezingen. Daarna kregen de 9 beste leerlingen van het 6de leerjaar cadeautjes. De veste leerling kreeg ook een medaille! De hele show heeft ongeveer 2,5 uur geduurd en de kleuters moesten heel de tijd rechtstaan! Opeens was er even paniek! Een kindje van mijn klas begon opeens heel hard te roepen en te wenen, ik snelde er naartoe en zag dat ze gestoken was door een wesp, ik nam haar op en snelde vlug naar de klas ( want ik zag de directeur al boos kijken omdat ze zoveel lawaai maakte). Ik verzorgde haar en gaf haar nadien wat ijs om op de steek te leggen. Daarna gingen we terug naar het spektakel. Na heel het gebeuren mochten de kinderen naar huis, er werden nog vele fotos getrokken. Vele ouders kwamen aan me vragen (bijna smeken) of ik een foto Wilde trekken van mezelf met hun zoon of dochter. Toen ik dan zei dat dat zeker goed was en dat zij dan de foto mochten trekken, wilden ze dat niet want dat durfden ze niet, ze hadden schrik dat ze misschien iets verkeerd zouden doen! Dus ik vroeg elke keer aan een leerkracht of een kind van het zesde leerjaar of hij/zij de foto Wilde trekken. Daarna werden de leerkrachten uitgenodigd thuis bij de slimste jongen van de school ( hij die de vlag van Ecuador mocht dragen, die trouwens heel veel woog en hij moest die dan 2,5 uur dragen! Ik heb veel respect voor de kinderen die een vlag mochten dragen!). We gingen met de auto van Señor Marcello en de directeur reed ook naar het huis. Daar aangekomen kregen we eerst champagne en werd een toespraak gehouden door de directeur en daarna door de vader van de jongen. Daarna kregen we een Whisky met cola en daarna kregen we nog een pure Whisky met ijs! Señorita Adelaide zei dat ik haar moest helpen met drinken want dat ze geslagen wordt door haar man als ze gedronken heeft! Pfft die drinken hier toch wel veel hoor! En het was nog geen 12 uur! Ondertussen kwamen de mensen rond met snoepjes. Lisette ( een kindje van mijn klasje en de zus van de slimste jongen van de school) kwam me ondertussen bloemetjes geven. Toen de directeur dat zag zei hij dat Lisette ook een bloemetje moest komen geven aan hem. Lisette was heel verlegen en bracht hem een bloemetje, hij nam het aan en zei dat ze er nog een moest komen geven. Weer ging Lisette een bloemetje halen en gaf het aan de directeur toen zei hij dat ze er nog 1 moest komen geven ( hij was écht met haar voeten aan het spelen en ik zag dat ze heel verlegen was en schrik had van de directeur). Dus roepte ik haar bij mij en begon ik met haar te praten. Ik zei boos tegen de directeur dat ik het heel flauw vond dat hij zo met haar voeten speeld! Maar hij lachte mij gewoon uit. Daarna kregen we soep met kip in dat je moest afknabbelen. Daarna kregen we nog frietjes, gefrituurde kip en groentjes. Pfft da twas weer veel eten hoor! Daarna bleven we nog even zitten en praatten wat. Opeens begon Señorita Nelly te wenen, we vroegen wat er was en ze zei dat ze een beetje verdrietig was omdat wij daarstraks zo verdrietig waren! Dat vonden we wel schattig, maar we zeiden dat un alles wel in orde was. Daarna gingen we met de directeur eerst Señorita Nelly afzetten, zij liet nog even haar huis zien en ze zei dat ze ons eens ging uitnodigen op bezoek te komen. Daarna vroeg de directeur of ik graag eens een keertje wilde rijden. Ik zei dat ik dat wel wilde, maar enkel hier ( in de achterbuurten van Picaihua, daar is het niet druk en het zijn zandweggetjes) en niet in het centrum, omdat wij in België andere regels hebben in het verkeer en dat is te gevaarlijk voor mij dan! Dus ik heb met de pickup van de directeur gereden, dat was wel leuken ik heb het nog niet verleerd! De directeur zei me zelfs dat ik het heel goed kon! Jawel Meneer de directeur gaf me een complimentje! Toen we aan het centrum kwamen vroeg hij of ik niet nog wat verder wilde rijden of dat Droïma niet nog wat verder wilde rijden, maar daarvoor hebben we hem vriendelijk bedankt: ten eerste ik heb mijn rijbewijs niet bij ( niet dat dat zo belangrijk is want er zijn hier wel meerdere mensen die zonder rijbewijs rijden) en ten tweede omdat ik mij écht niet in dit zotteverkeer ga wagen hoor! Daarna zette hij ons af bij de Choko Banana. Daar kregen we terug eten! Ik heb wel gezegd dat ik niets meer moest hebben want dat ik al gegeten had, gelukkig vond Susana dat geen probleem. Daarna ben ik beginnen werken voor school. s avonds namen we een taxi naar huis en werkten we verder voor school. Ik heb dan nog bakbananen gemaakt ( wel op Marikes wijze, een beetje improviseren é) maar al zeg ik het zelf, ze waren toch heel lekker! Daarna belden we nog even met de jongens om af te spreken, want dit weekend gaan we naar Quito, de hoofdstad van Ecuador! Daarna gingen we slapen.
Vandaag had ik echt een pechdag, meer hierover een beetje verder in mijn tekstje! Eerst zijn we s morgens naar school geweest. Toen we aankwamen werden er weer veel grapjes gemaakt over Señor Venicio en ons, ze probeerden ons weer te koppelen ( we beginnen dat toch stilletjes aan beu te worden ). Daarna ging ik op uitstap met de kinderen naar een museum over de Galapagoseilanden ( wij zouden die graag gaan bezoeken, maar het is spijtig genoeg heel duur: 1200 dollar = ongeveer 1000 euro!). Gisteren had Señorita Céci gezegd dat we met de bus zouden gaan, maar vandaag zei ze dat we met een pickup zouden gaan. Ik was even heel verward: 32 kinderen en 2 leerkrachten in 1 pickup? Dat kon toch niet! Maar jawel hoor, alles is hier mogelijk! 5 kleuters vanvoor in de pickup op de passagierszetel, 10 kleuters op de achterbank en 17 kleuters en Señorita Céci en ik in de laadbak achteraanvan iets groter dan een vierkante meter! Amai, dat vond ik toch wel heel stresserend want de kinderen zagen er geen gevaar in als ze helemaal uit de laadbak gingen hangen. Ik heb hen dan verplicht om te gaan zitten, natuurlijk wel half op elkaar maar dat vond ik toch wel veiliger! En dan nog heb ik zoveel mogelijk kinderen vastgepakt uit stress dat ze uit de laadbak zouden vallen! Señorita Céci ondertussen met de kinderen zonder enige stress maar liedjes zingen met de kinderen! Ik snapte écht niet dat ze zo rustig kon blijven, ondertussen zat ik daar maar paniekerig die kinderen in het oog te houdenen ondertussen spookte maar in mijn hoofd: als we nu botsen, blijft er niets meer van ons over! Toen we aankwamen stopten we in het midden van de straat en moesten de kinderen uitstappen en naar de overkant lopen, ik ben dan maar snel in het midden van het straat gaan staan om de autos tegen te houden! Pfft, ik was blij dat we veilig binnen waren in het museum! We betaalden voor de gids en gingen naar binnen, de kinderen waren overdonderd door alle dieren die ze zagen. Het was echt fijn, want ik had het gevoel dat de kinderen de dag van hun leven hadden ( ze gaan bijna nooit op uitstap). Even later zei Señorita Céci me dat ze even wegging, de school van haar zoon was vlakbij en ze ging even goededag zeggen! Dat vond ik wel een beetje vreemd dat dat zomaar kon! Daarna kreeg een kind weer een bloedneus, dat was wel even een moeilijk moment want de gids kreeg de kinderen niet stil, dus moest ik ondertussen ook nog de kinderen stil krijgen en het in paniek geslagen kind met de bloedneus verzorgen. Tegen dat we bijna heel het museum rond geweest waren was Señorita Céci eindelijk terug. Daarna gingen we even naar het park aan de overkant om daar te wachten op de pickup. Ondertussen waren er mensen van de televisie gekomen en vroegen of ze de kinderen mochten filmen. De kinderen hebben dan een liedje gezongen dat ik hen aangeleerd had, terwijl de mensen van de televisie aan het filmen waren. Ik vond het wel heel leuk dat de kinderen van alle liedjes dat ze kennen mijn liedje kozen om te zingen! Daarna terug stressy momenten in de pickup, ik was weer heel blij dat we veilig in het schooltje waren! Toen hadden de kinderen speeltijd. Na de speeltijd heb ik met de kinderen nog een schrijfoefening gedaan. Daarna hebben we de stoelendans gedaan, de stoelendans is heel populair bij de kinderen! Ik heb die vorige week aangeleerd en sindsdien vragen ze elke dag om die te doen! Soms zetten ze tijdens de speeltijd zelfs de stoelen stiekem klaar, zodat ik na de speeltijd dan misschien de stoelendans zou doen ( dat is wel schattig, want dan smeken ze echt om het nog een keertje te doen). Daarna was het tijd om naar huis te gaan. Wij gingen met de directeur naar het centrum van Ambato, tijdens de autorit deden we hem er nog eens aan denken dat we op het einde van de week ons evaluatieformulier nog eens moesten hebben. Ineens zei hij dat hij onze mapjes kwijt was met al onze officiële documenten! (= pechdag) Dat vinden we wel niet zo grappig, hoe kan je nu zoiets belangrijk kwijt geraken! We hebben hem gezegd dat hij nog maar eens goed moet zoeken, hij denkt dat hij het mapje gisteren is kwijtgespeeld in het ministerie van onderwijs! Hopelijk vindt hij het nog terug!! Daarna ben ik met mijn laptop naar een computerwinkel geweest, want mijn computer was kapot, ik kreeg hem niet meer opgestart ( = pechdag). Hopelijk komt dat ook in orde! Daarna ben ik naar de Choko Banana gegaan en hebben we gegeten ( niet teveel want mijn maag deed nog altijd lastig). Susana wist ons te vertellen dat er gisteren een jongen doodgeschoten was door een andere jongen en dat in een straat waar we elke dag door moeten! ( Het is in de straat van de moeder van Susana gebeurd) We vroegen of het daar dan gevaarlijk was of we daar wel mochten komen dan? Maar ze zei dat het er overdag niet gevaarlijk is alleen s avonds mogen we er zeker niet komen. Maar s avonds mogen we ook niet over de brug dus we nemen heel braafjes elke dag een taxi naar huis, dus je moet niet ongerust zijn hoor! ( De taxi kost maar 1 dollar, maar als je die elke dag moet nemen begint dat wel door te wegen in uw budget! Maar ja liever wat meer betalen dan risicos nemen!) Daarna ben ik even naar een internetcafé geweest om mijn mails te checken, maar er was geen verbinding met het internet ( en dat in een INTERNETcafé!) Daarna naar een ander internetcafé geweest, weer geen internetverbinding! Daarna naar nog een internetcafé geweest, WEER geen internet. ( Het was duidelijk dat heel Ambato geen internetverbinding had) Dan heb ik even naar de Stijn gebeld om te vragen hoe alles was daar in België. Daarna wilde ik terug naar de horlogewinkel van gisteren gaan, want het bandje was al stuk ( goede kwaliteit! Maarja het koste ook maar 1 dollar). Toen ik aankwam vond ik mijn horloge nergens meer! Alles uitgezocht ( hij stak in mijn handtas), ik ben dan teruggegaan naar alle internetcafés om te gaan zoeken, maar niets te vinden! Conclusie: gepikt! (= pechdag) Hoe ze me dat geflikt hebben weet ik niet want ik heb écht niets gevoeld! Maar het zullen professionals geweest zijn zeker? Ik vind het wel heel spijtig dat hij gepikt is maar gelukkig was de rest niet weg! Daarna ben ik maar terug naar de Choko Banana geweest en vertelde het aan Susana, ze zei me dat ik heel voorzichtig moet zijn, want dat er hier ook mensen zijn die zelfs uw handtas gewoon opensnijden en er alles uitpikken! Maar ik ben eigenlijk wel heel voorzichtig hoor! Als ik ergens ga zitten zet ik mijn handtas altijd op mijn schoot en als ik wandel leg ik altijd mijn arm over mijn handtas, dus ik snap écht niet hoe ze dat hebben gedaan! Maar ja het zal een mysterie blijven denk ik! In de Choko Banana werkte ik voor school en leerden we de liedjes voor de dag van de vlag ( die zijn heel moeilijk om te zingen hoor! Heel officieel en heel lang!) Daarna ging ik met Droïma naar de post, want zij moest nog een kaartje opsturen, daarna gingen we een kijkje nemen in de bibliotheek. Ik Wilde graag een boekje zoeken dat ik eens kon voorlezen voor de kinderen ( ook dat zijn ze niet gewoon). Maar de kinderafdeling was gesloten, we weten niet goed waarom maar we zullen een andere keer nog eens moeten terugkomen. Daarna ging ik even naar de computerwinkel om te zien of mijn laptop al gemaakt was, maar de man zei dat ik om kwart na 7 nog eens moest terugkomen. s Avonds aten we in de Choko Banana, want ik had geen goesting om vandaag te koken ( dat mag ook al eens é). Daarna hebben we nog een leeg evaluatieformulier afgedrukt want dat stak natuurlijk ook in het mapje! Tegen 7 uur ben ik dan terug naar de computerwinkel vertrokken. Toen ik aankwam was mijn computer gemaakt, er was blijkbaar een probleem met mijn Windows. Heel mijn computer staat nu wel in het Spaans, dus dat is wel even aanpassen ( gelukkig kan ik al wat Spaans ondertussen, maar die computertaal ken ik nog niet helemaal hoor!). Maar het belangrijkste is dat hij gemaakt is! Daarna namen we een taxi naar huis en werkte ik nog wat voor school en ging ik slapen.
Señorita Céci zei me dat ik donderdag voor de speeltijd weer alleen in de klas zal staan want ze gaat naar de dokter. Vrijdag zal ik ook alleen in de klas staan want dan komt zij ook niet. (Ik vind het niet erg om alleen in de klas te staan, ik vind het zelfs fijn dat ze mij hier zo vertrouwen, maar ik hoop wel dat ze daar nu geen gewoonte van zal maken hoor!)
Vandaag heb ik eerst weer onthaal gedaan, de kinderen vinden de liedjes echt wel leuk. Ze zeggen altijd: otra vez! Otra vez! ( nog een keer!). Dus we zingen de liedjes wel meer dan 1 keer per dag, de kinderen kunnen ze zelfs al helemaal alleen zingen, zonder dat ik help! Daarna hebben de kleuters hun werkje van vrijdag afgemaakt. Daarna heb ik de kinderen de apendans aangeleerd, dat vonden ze wel leuk, mar ik vond het wel heel moeilijk om hen dat aan te leren. Eerst was het al moeilijk om de kinderen in een kring te krijgen, daarna was het moeilijk om ze allemaal naar rechts te laten lopen, maar na een tijdje begrepen ze het wel en dat was wel heel leuk! Daarna was het speeltijd, we moesten koffie drinken en Quichape eten dat is een soort van deeg met kaas gerold in maïsbladeren en dan gefrituurd, het was niet slecht maar wel heel zwaar! De directeur vond het heel raar dat we geen koffie lusten en maakte daaruit op dat niemand in België koffie lust. Maar we hebben uitgelegd dat ze dat in België wel lusten maar dat wij twee dat gewoon niet lusten, dat vond hij heel vreemd. Daarna vroeg hij waarom Droïma zaterdag niet op de voetbal was geweest. We zeiden hem dat ze er wel was, maar hij geloofde dat niet. Hij was zaterdag zelf niet lang geweest en zat heel de tijd in zijn kantoor, toen ik hem een buenos tardes(goedemiddag) ging wensen, zaten er vele ouders in zijn kantoor en ging ik maar vlug terug weg. Ik zei tegen Droïma dat ze best even kon wachten want de directeur was met die ouders aan het praten, maar Droïma is niet meer kunnen gaan want ineens was de directeur weg. Daarom geloofde hij niet dat Droïma geweest is ( en dan moet je weten dat wij eigenlijk de enige twee leerkrachten waren die aanwezig waren!). Na de speeltijd was het opnieuw oefenen voor de dag van da vlag, dat duurde heel lang en voor de kleuters was het heel moeilijk! Ze moesten mooi per vier achter elkaar gaan staan en marcheren, ze hadden het er heel moeilijk mee ( maar dat is eigenlijk normaal voor hun leeftijd denk ik). Señorita Céci en ik moesten heel de tijd zeggen: kijk naar voor, mooi achter de vorige, knieën meer naar boven, pas op voor de plassen, pas op dat je niet botst tegen de vorige, ( ik vond het eigenlijk niet zo leuk, maar ik wilde zeker dat ze het goed deden als we voorbij de directeur kwamen want anders zou hij weer boos worden en beginnen te roepen tegen de kinderen). Toen we na de parade op de speelplaats kwamen, moesten de kinderen anderhalf uur mooi op hun plaats blijven staan om naar het optreden van het zesde leerjaar te kijken. De kinderen begonnen na een tijdje wel te klagen ( maar wat wil je anderhalf uur mooi op 1 plaatsje blijven staan met hun armen achter de rug in de warme zon zonder te bewegen, ik zou ook beginnen klagen hoor!). Tegen dat de oefening om was, was het tijd voor de kinderen om naar huis te gaan. Ik heb mijn lesjes dus niet meer kunnen doen. (je moet hier wel heel flexibel zijn want er komt heel veel tussen!) Toen we onderweg naar de Choko Banana gingen kreeg ik heel veel last van mijn maag en na het middagmaal was het helemaal niet meer te doen! Droïma had er ook wat last van, dus we denken dat het door het eten in Baños komt, waarschijnlijk was dit niet zo hygiënisch klaargemaakt, hopelijk hebben we geen bacterie ofzo! Tegen 3 uur gingen we naar het ministerie van onderwijs, we hadden mooie kleren aangedaan want dat moest van de directeur. Ik was toch wel een beetje zenuwachtig, want ik wist niet goed wat ze van ons verwachtten. We moesten onze reispas en gewone pas meenemen en ons stagecontract, ons evaluatieformulier van vorige maand en al onze officiële documenten. Toen we aankwamen was de directeur al aan het wachten op ons. We gingen samen naar binnen en het voelde precies aan als een mondeling examen! We moesten aan de ene kant van de tafel gaan zitten en langs de andere kant zat de directeur met de inspectrice. We moesten vertellen wat we eigenlijk allemaal deden in de school en wat we van de leerkrachten en de directeur vonden. We overliepen de formulieren, daarna bedankte ze ons heel hard omdat we hier wilden werken en toen was het al gedaan. We moesten in de gang wachten want de directeur moest nog enkele dingen bespreken. Even later kwam hij naar ons, we vroegen of alles in orde was, maar hij antwoordde een beetje kortaf met nee en zei dat we al door mochten gaan. ( We denken dat het door de evaluatie van de school komt dat het niet in orde was). Daarna ging ik naar een winkel om een nieuw horlogebandje ( van 1 dollar) te kopen want dat van mij was kapot gegaan. Daarna gingen we naar de Choko Banana, werkten wat voor school en gingen we naar huis. Toen ik thuis kwam, voelde ik me echt niet goed, ik heb enkel een stukje fruit gegeten en ben tegen 8 uur gaan slapen. Morgen ga ik met de kinderen op uitstap, señorita Céci meldde dit pas vandaag aan de kinderen en mij, ze moesten tegen morgen 1 dollar meenemen. Ik ben wel benieuwd wat dat zal worden, die uitstap!
Vandaag moesten we weer vroeg opstaan(om 7 uur) want we gingen vandaag naar Baños met Señorita Mariana, haar man Fernando en haar zoon Fernando. Eerst ontbijten: rijst met frietjes! Pfft dat bekomt toch niet zo goed hoor om 7 uur s morgens! Daarna vertrokken we richting Baños ( Señorita Mariana had gezegd dat het niet meer zo heel gevaarlijk was om naar daar te gaan, het is vlakbij de vulkaan daarmee) Droïma, Fernando en ik zaten vanachter in de pickup, dat was wel grappig want we werden heel de tijd van de ene naar de andere kant van de pickup geslingerd omdat we op kussens zaten! Toen we aankwamen in Baños gingen we eerst naar de mis ( de mensen zijn hier heel gelovig!) Daarna liepen we wat rond in Baños, er zijn heel veel kraampjes die typisch Ecuadoriaanse dingen verkopen. Typisch voor Baños zijn een soort van Caramellen, je ziet ze dan ook overal gemaakt worden ( zie foto met witte lange sliert, het wordt gemaakt van rietsuiker). Daarna hebben we een jugo ( fruitsap) gedronken van bosvruchten. Heel lekker maar heel zwaar ook! Daarna gingen we naar een warmwaterbron, het is eigenlijk een zwembad dat gevuld is met water vanuit de bergen. Het was heel warm, dat kwam door de uitbarsting van de vulkaan die warmt het water op. Een bubbelbad is er niets tegen, het was precies kokend water! Mijn lichaam moest er wel even aan wennen, maar nadien was het echt zalig! Je kon daarna dan onder een koude waterval gaan staan en terug in het hete water, het was zo heet dat mijn tatoo ( van in de jungle) er direct af was. Het was echt wel zalig, we willen hier nog wel een keertje naartoe komen! We aten nog een gebakken banaan met kaas en daarna gingen we met de auto naar ergens anders in Baños, daar hebben we in een plastieken bootje gevaren. Toen hebben we ook wel hard gelachen, want we konden niet zo goed roeien waardoor we heel de tijd rondjes maakten. Daarna hebben we er nog gefrituurde vis met rijst gegeten ( de vis was gefrituurd met vel en al dus dat moesten we allemaal opeten, staart en al!) Toen we terug naar huis reden hebben we wat geslapen in de pickup, weer hard gelachen want we rolden heel de tijd van de ene kant naar de andere kant! Toen we aankwamen bij Señorita Mariana thuis hebben nog een beetje gepraat. Daarna brachten ze ons naar ons huis. We nodigden hen nog even uit om iets te drinken bij ons thuis ( wel eerst toestemming vragen aan Miki). Daarna brachten ze ons naar de Choko Banana, waar we even onze mails nakeken. Daarna gingen we met Susana, jaimé, Arturo en Solé naar de ouders van Susana op familiebezoek. Daar aten we spaghetti, brood met kaas en heel veel fruit. Daarna gingen we terug naar de Choko Banana, werkte ik nog wat voor school en daarna bracht Jaimé ons naar huis. Het was een lange maar heel leuke dag!
Vandaag zijn we heel vroeg opgestaan want we hadden afgesproken dat we vandaag eens een kijkje gingen nemen bij de scouts van Ambato. We moesten tegen 8 uur in een schooltje zijn ( daar is de scouts). Vandaag ging de scouts juist op uitstap naar parque de familia ( dat is eigenlijk een park zoals de Schorre maar dan veel groter en veel meer groen). Eerst was er een soort van opening, de kinderen moesten allemaal groeten. Er zijn 3 groepen en elke groep heeft een leider. Wat mij wel heel hard opviel was dat de leiders al wel vrij oud waren om nog leiding te zijn, rond de 30- 40 jaar ( nu voel ik mij nog jonger om al oudste leidster te zijn bij ons!!) We gingen te voet, daar had ik wel niet echt op gerekend want ik had al mijn gerief bij voor twee dagen. ( Droïma wist dat, maar dacht dat ik dat ook wist, oeps misverstand ) De wandeling was wel lang en heel de tijd naar boven, dus het was voor de kinderen wel soms moeilijk, maar uiteindelijk is alles goed verlopen. Toen we aankwamen in het parque de familia aten we en daarna gingen we naar de vlag. In het park staat een hele grote vlag met een plein rond. Op dat plein moesten enkele leden hun belofte doen en kregen dan een vlag en enkele kentekens. Daarna mochten ze nog een kwartiertje spelen. Toen we vroegen wat ze normaal gezien doen in de scouts zeiden ze werken en leren. Toen ik vroeg of ze ook spelltjes speelden zeiden ze dat ze dat soms ook deden. De scouts ging met de bus terug naar het schooltje, maar wij mochten met enkele leden en een leider mee met de pickup naar het centrum van Ambato. Toen we zeiden dat in België het eigenlijk verboden is om mensen te vervoeren in een pickup, zeiden ze doodleuk dat het hier eigenlijk ook verboden is! Maar iedereen doet het wel! Toen we aankwamen in het centrum van Ambato namen we meteen een taxi naar ons schooltje, want vandaag was het weer voetbalmatch en deze keer moest ik spelen met de ouders van mijn klasje. Toen we aankwamen was er geen enkele leerkracht te zien! De ouders vroegen of wij geen sleutel hadden van de klassen, maar die hebben we niet. Op het moment dat we wilden bellen naar de directeur ( het begon normaal gezien om 2 uur en het was al half 3,typisch Ecuadoriaans!), kwam Fanny aan ( dat is de poetsvrouw, maar ik denk dat dat hier onbeleefd is om te zeggen ofzo want we moeten altijd zeggen dat zij de conciërge is) zij opende de deuren, we kleedden ons om en begonnen te voetballen. Nu, ik ga zeker niet zeggen dat ik goed kan voetballen, maar ik weet wel dat je de bal een beetje moet controleren enzo. Dus ik deed mijn uiterste best om zo goed mogelijk te voetballen. Tijdens de pauze zeiden de ouders tegen mij dat ik direct zo hard mogelijk op de bal moest sjotten, maakt niet uit naar waar, zo zou het misschien eens in de goal kunnen komen! Haha dat vond ik wel heel grappig (Het was ook wel een beetje potteke stamp). Ze zeiden tegen mij dat ik tegen de volgende keer moest oefenen om heel hard tegen de bal te sjotten! Dus ik zal maar wat oefenen é Uiteindelijk verloren we met 3-2, maar niet getreurd, de ouders zijn er rotsvast van overtuigd dat als ik oefen om hard tegen de bal te sjotten, we dan zeker zullen winnen! Want uiteindelijk kom ik uit België en kunnen ze daar niet heel goed voetballen?! Na de wedstrijd, ontdekte ik dat ik me vergeten in te smeren was met zonnecreme, dus opnieuw verbrand! ( het was vandaag ook wel heel harde zon, zelfs enkele mensen van hier waren een beetje verbrand!) Na onze voetbalwedstrijd was het de beurt aan het 4de leerjaar tegen het 2de leerjaar. Ondertussen praatte ik wat met de ouders, dat was wel leuk want op die manier kon ik hen ook een beetje beter leren kennen. Ze waren ook wel heel nieuwsgierig: Is het mooi in België? Hoeveel kost een broek daar? Hoeveel kost het om naar de kapper te gaan? Hoeveel kost een brood? Heb je broers en zussen? Mis je je ouders niet? Heb je hier ook ouders? Heb je kinderen? Ben je getrouwd? Wanneer ga je dan trouwen?... Daarna waren er nog twee wedstrijden volleybal met de vaders van de kinderen. Ondertussen nog geen enkele leerkracht gezien, alleen Droïma en ik, dat vond ik wel vreemd. De directeur is wel heel eventjes geweest, maar is meteen in zijn kantoor gaan zitten. Daarna gingen we naar Señorita Mariana, haar kinderen en kleinkind waren ook op bezoek. We aten en praatten nog een beetje. Daarna gingen de kinderen naar huis ( behalve Fernando= de jongste zoon, hij is 23 jaar) en nam ik een douche. Daarna moesten Droïma en ik mee naar de kamer van Señorita Mariana en haar man gaan, want we gingen filmpjes zien van de vulkaan en van de feesten. Daarna bleven we daar slapen.
Ik ben Marike
Ik ben een vrouw en woon in Reet (België) en mijn beroep is bijna kleuterleidster.
Ik ben geboren op 23/01/1987 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: CHIRO!!!.
