Vanmorgen reden Maryse, Andrea en ik naar Melle. Een klasgenote uit onze normaalschooltijd, Rosa werd begraven. Tijdens de uitvaartdienst dwaalden mijn gedachten af naar die zaterdag in september dat we met onze klas bijeenkwamen. We vertelden allen onze verhalen. Zij vertelde er één van twee jaar ziekte,ongeneeslijk, van hoop en wanhoop, van hulp zoeken en soms vinden, van zwakte en broze sterkte, van verdriet maar toch ook vreugde. We werden er stil van. Ze lachte met onze belevenissen en nam de schroom weg die we voelden omdat wij gezond waren. Toen haar man haar ophaalde nam ze van iedereen rustig en met een glimlach afscheid.
Vandaag namen we opnieuw afscheid.Maar vergeten is ze zeker niet.
Rosa, ik bewonder je serene manier waarop je vertelde en ons veel geluk wenste. Maar ook je ongelooflijke moed en sterkte.
Vandaag iets prettigers op het menu: een daguitstapje met de oud-collega's. Een dichtbij-uitstap. We bezoeken het Eco-huis, waar we weer wat slimmer worden ivm de zorg voor het milieu. Dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen om onze wereld leefbaar te houden wisten we, maar we worden wel met de neus op de feiten gedrukt. 's Middags zijn we nog nooit zo eensgezind geweest: we bestellen allen hetzelfde hoofdgerecht en het smaakt! Onder een zacht zonnetje zetten we onze wandeling voort langs de mediatheek (waar je leermiddelen kan uitlenen om allochtonen onze taal te leren) en met de metro richting Nationalestraat, winkels kijken. Op de Groenplaats lokt de Irish pub en bij een drankje praten we nog honderd uit. We leggen ook onze volgende "school"reis vast: 7 maart naar Leuven met de trein. Om 18 uur steek ik de huissleutel in het slot.
De dag begon grijs en wat er te gebeuren stond was niet zo prettig. Tante Anna (mijn tante) werd vandaag begraven, ze was 87 jaar en ze is vredig in haar slaap gestorven. Ondanks het verdriet zijn haar kinderen daar toch dankbaar voor. Was het afscheid van onze tante ook een afscheid van 2 neven en nichten? Zullen we hen nog weerzien? Bij deze gedachte stond ik maar later stil.
Ook al was het vandaag vakantie, Robbe kwam ons weer gezelschap houden. Hij kon lekker uitslapen, wij haalden hem uit zijn bedje, daar keek hij even verbaasd van op maar algauw verscheen er een glimlach. En de wasbeurt verliep eerst wat onhandig, maar dat wende erg snel. Na onze winkelwandeltocht, een geslaagde actie op het potje, wat spelen en een lekkere boterham volgde een lange middagdut. De fruitpap gaf blijkbaar veel energie om anderhalf uur stoep op en af te lopen. Eerst onhandig-wankelend zijn evenwicht zoeken, maar dan steeds beter en zelfzekerder. Toen mama en papa verschenen was hij blij, maar zijn kaarsje was bijna uit. De dag vloog voorbij!
