Samen met Lies reed ik naar het Sterckxhof in Deurne. Daar kan je een handwerktentoonstelling bezoeken. Een goede kennis, Frie Wuytack, stelt er haar nieuwste kantwerken tentoon. De Brabofontein en de Scheldekade (gezien vanaf de linkeroever) in kant ogen grootst en toch fragiel! Maar er was nog meer moois: patchwork-, zijde-, vilt- en borduurwerken. Je kon er je ogen de kost geven!
Hiernaast zie je de Oudheidskamer uit Horst in Nederland, uitgewerkt in kloskant.
Iedereen, ook ik, ziet Valentijn als een commerciële zaak. Toch krijgen we allemaal graag een cadeautje. 'k Heb al wat spijt dat ik zei :" Verras me maar op een andere dag."
Maandag was Robbe er weer. Zijn favoriete speelgoed was vandaag een bal die bestaat uit magnetische houten deeltjes die hij kan verwijderen en terug aanbrengen. Maar hét nieuws van de dag: hij deed voor het eerst een plasje op zijn potje! Hij stond er echt van te zien, zijn snuitje was geld waard.
En vandaag stapten we met de vrouwen richting Ranst, gelukkig werden we niet overvallen door de regen.
Bert, onze oudste zoon, en zijn vrouw Els, kwamen zondagnamiddag op bezoek. Els is nu vier en een halve maand zwanger, dus lag het gespreksonderwerp voor de hand: gezondheid, gevoelens, toekomstverwachtingen en -planning en zeker het kiezen van namen niet vergeten. Ook al zullen ze hun favoriete namen niet verklappen, ik heb ongeveer dezelfde naamkeuze als Els. Wat het ook is en hoe het ook heet, ons tweede kleinkind is héél welkom!
Daar zijn ze dan: sneeuwklokje, lentebloempje, perce-neige, sömmertürlein ... Zijn ze echt de eerste lenteboden? Vorige week zag ik ze al ergens in een voortuin, maar vandaag kijk ik van hieruit op onze tuin en ze proberen zich te openen in de regen. Ze wachten zeker op de zon.
En ook al hebben we deze winter nog geen echt winterweer gehad, lente is het toch ook niet. Verkoudheden zijn nu erg goedkoop. Mijn stem heeft me nu helemaal in de steek gelaten. Daar deed de prettige avond gisteren geen goed aan.
Gisterenmorgen vooralleer we naar de multimedia vertrokken, ging Jef vlug even naar de markt en de bakker, terwijl ik de tafel afruimde. Pixels, bits en bytes zijn nu geen latijn meer, maar helemaal duidelijk is het nog niet. Foto's verkleinen, opslaan en gebruiken vlot nu wel wat beter, maar soms sta ik toch nog voor een vraagteken. Het zal wel beteren zeker na veel oefenen?
Dinsdag werden we op onze terugtocht van de wandeling overvallen door een sneeuwachtige regen. Resultaat: natte voeten en koude benen. Is dit de oorzaak van mijn verkoudheid en een stem die zo hees klinkt als een krassende viool?
Toen we donderdag de rolluiken optrokken ontdekten we een prachtig sneeuwtapijt. Het krakende geluid van onze voetstappen door de onaangeroerde sneeuw wekte een bewonderend gevoel op. Spijtig genoeg was dat witte tapijt tegen de avond veranderd in iets modderig, de kinderen hebben er jammer genoeg niet van kunnen genieten. Ik had het hen echt wel gegund.
Na de les, om 12.30u kwamen we thuis, bomma had gebeld. Ze had dringend boodschappen nodig en de stand van de waterteller moest genoteerd worden. Dus na het eten: boodschappen doen en naar Brasschaat. Om 14.30u arriveerden we er, eigenlijk was alles niet zo dringend. Waarschijnlijk hadden ze graag gezelschap. Ze beginnen al aardig hun plan te trekken, maar de betekenis van "dringend" moet wel bijgestuurd worden, want als het eens echt dringend is .....
Vanavond gaan we eten met ons wandelgroepje en de echtgenoten. Met m'n hese stem zal ik best veel luisteren en weinig zeggen. Smakelijk!
Na de middag reden we naar moemoe, we namen een taartje mee. Samen verorberden we het bij een lekkere tas thee. We maakten er een gezellige namiddag van.
Gisteren een zonnige dag! Een goede gelegenheid om wat in de tuin te werken, Jef deed het ook. Mijn werkgebied lag in huis: de vloer kon een kuisbeurt gebruiken en het ongestreken goed lag al heel de week naar mij te pinken, dus pinkte ik deze keer maar terug.
Eergisteren 08.38u (vrijdag) , de telefoon rinkelde in een leeg huis... want wij waren op weg naar onze les multimedia. We bewerkten foto's: bijsnijden, kleur helderheid en contrasten aanpassen, tekst opplaatsen en in een Word-document verwerken. Aan het einde ontwierpen we een eigen CD- hoesje. Plezierig, grappig, maar toch een overvloed aan leerstof. Benieuwd of ik het thuis nog kon. Daarna een hapje gaan eten daar in de buurt. Jef vertrok naar zijn ouders (Brasschaat) en ik bleef in de school voor de receptie na mijn vorige cursus.
Bomma had die morgen gebeld. Het waterflesje dat aan de zuurstoffles hangt was leeg en moest vervangen worden. Omdat we niet thuis waren hadden ze het zelf geprobeerd en het was gelukt. Opluchting natuurlijk, maar ook ... moeten we overal bereikbaar zijn? Telkens weer duiken er schuldgevoelens op, omdat ik even blij was dat we de telefoon niet hoorden en omdat ... en omdat ... 't Is niet gemakkelijk een weg te zoeken tussen al die gebeurtenissen en gevoelens.
Die avond woonden we ook een diamontage over Malawi bij. Een mooi, maar arm land. Blij dat we er naartoe gingen.
Hoe gevoelens van mensen kunnen veranderen ... Toen we eergisteren aan bomma en bompa voorstelden om aan Willy, hun buurman, te vragen of hij de zuurstofsterkte soms wou controleren, kregen we een beslist "neen". Ze zouden hun plan wel trekken, maar ze zijn zo onzeker over de juiste sterkte, dat Annie ( hun vertrouwensbuur) en wij niet meer gerust van huis gaan. Maar gisteren is Willy zelf binnengewipt en heeft blijkbaar hun vertrouwen gewonnen, enkele uren later kwam hij helpen bij het vervangen van de fles. Mijn schoonouders waren opgetogen. En ...ook voor ons wordt de zorg zo wat lichter.
Andrea Van Eyken! Ze is een goede vriendin die al enkele tentoonstellingen hield. Meestal maakt ze aquarellen, maar ze leeft zich ook uit met olieverf. Op 2 november 2006 was er een tentoonstelling van haar tijdens de jaarmarkt in Niel. Een bezoek was de moeite waard!
Gisteren vertrokken we om 9 uur naar Brasschaat naar bomma en bompa. Hij had al enkele malen gevraagd om zijn auto naar de garage te brengen om te verkopen, dat leverde niet zoveel problemen op, maar om het bedrag van de cheque op zijn rekening te zetten moesten we een volmacht hebben. We maakten ook nog andere papieren in orde en brachten zijn medikamenten voor de hele week in orde. Daar mag je niet verstrooid bij zijn, gelukkig hebben we zo'n doosje waarin je ze per tijdstip kan schikken. Terwijl we er waren heeft hij een hele tijd losgekoppeld geweest van de zuurstof. Om 13 uur vroeg hij om het terug aan te sluiten, hij werd moe,daarna keerden we terug naar huis.
Mijn wandelvriendinnen waren al op stap, maar dankzij de GSM kwamen we hun rustpauze (en drankstop) te weten. Jef bracht me er naartoe, zo kon ik meegenieten van het zonnetje op de terugweg. Een frisse neus halen doet altijd goed.
Vanmorgen stond turnen met de 50-plussers op het programma. Die inspanning werkt ook ontspannend. Heerlijk! En voor ik aan het warme eten begin, kon ik nog wat kantklossen. 'k Zal moeten doorwerken als ik klaar wil zijn voor de volgende les.
Robbe was vandaag bij ons. We gingen boodschappen doen en maakten een lange wandeling, daar geniet hij van. Onderweg zingen we om beurt, hij en ik. Terug thuis zoekt hij steeds het kijk- en voelboek over Bumba, z'n gezichtje glundert.Na de middag doet hij een dut(je), daarna toonde hij zijn stapkunstjes. Wat een vooruitgang op een week tijd!
's Avonds tussen half zeven en acht verzeilde ik rechtzittend in dromenland.
Gisteren reden we naar mijn moeder (moemoe), ze werd vorige woensdag 87 jaar, en zondag vierden we het met alle kinderen, kleinkinderen en één achterkleinkind (onze Robbe) . Traditioneel worden er op haar verjaardag pannenkoeken en wafels gebakken. Van 3 kg bloem werd deeg gemaakt en 's avonds bleven er 8 pannenkoeken over. Er werd dus gesmuld. Het is elk jaar weer een hele drukte, maar moemoe kan er echt wel van genieten dat ze iedereen rond zich heeft. En als de laatsten naar huis gaan , is alles weer opgeruimd.
Telefoneren, nota's nemen, luisteren, telefoneren, nadenken, weer telefoneren, overleggen en beslissingen nemen ... Dat deden we de voorbije drie dagen. Bompa mocht gisteren naar huis, maar eerst moesten er nog allerlei schikkingen getroffen worden: zuurstofflessen bestellen, een thuisverpleegster contacteren, een ziekenhuisbed aanvragen en ophalen en de woonkamer herschikken. Dan kon hij gisteren mee naar huis.
Hij is blij dat hij thuis is,maar hij is erg zwak en vlug moe en hij heeft het er moeilijk mee dat hij moet rekenen op de hulp van anderen. Soms is die niet-moeilijke man erg krikkel en weet je niet wat je mag zeggen. Maar wat gaat er in zijn hoofd om?
Vanmorgen is mijn man gaan kijken, want de eerste zuurstoffles was al bijna leeg en dat is veel vlugger dan men gezegd had. En zuurstof bijbestellen in het weekend kost 50 meer. Gelukkig brachten ze die enkele uren later. Dat zullen we dus goed in 't oog moeten houden, maar dat zal ook wel wennen.
Je weet 's morgens nooit hoe de dag zal verlopen, maar nu weten we dat helemaal niet.
