Wat doe je als het verschillende dagen na elkaar regent?
Zondag heb ik ervan geprofiteerd om allerlei uit te proberen op de computer. Wat voor anderen misschien een routine is, is dat voor mij niet. 'k Heb er werk van gemaakt om een bankkaart aan te maken met een persoonlijke foto. 't Was wel even zoeken, want niet elke foto was geschikt. Eerst verdween er een gezicht achter een chip, daarna verstopte het banklogo een belangrijk deel van het landschap, dan weer viel de kaart wat donker uit ... Tenslotte werd het een foto van onze vakantie in Noorwegen. Benieuwd hoe mijn bankkaart zal ogen.
Maandag kwamen we met Robbe, die gelukkig onder een plastieken beschermzeil zat, kletsnat terug van de bakker. De rest van de dag hebben we ons binnen moeten amuseren. Zo ontdekten we dat we nog altijd kunnen kleuren! Kind met het kind dus.
De volgende morgen kwam ik gelukkig droog in de school aan om Wanchai, een Thais jongetje, te helpen met taal. Maar de namiddagwandeling viel letterlijk in het water. Maar de thee en het praatje dat we hadden in een café deden ook deugd.
Vandaag is het weer niet alleen triest. Yvonne, mijn wijkmeesteres van KAV, werd vandaag begraven. Vele mensen kwamen de plechtigheid bijwonen. Yvonneke was geliefd, ze hielp waar het kon en een vriendelijk woord was nooit te veel.
Vanmorgen reden Maryse, Andrea en ik naar Melle. Een klasgenote uit onze normaalschooltijd, Rosa werd begraven. Tijdens de uitvaartdienst dwaalden mijn gedachten af naar die zaterdag in september dat we met onze klas bijeenkwamen. We vertelden allen onze verhalen. Zij vertelde er één van twee jaar ziekte,ongeneeslijk, van hoop en wanhoop, van hulp zoeken en soms vinden, van zwakte en broze sterkte, van verdriet maar toch ook vreugde. We werden er stil van. Ze lachte met onze belevenissen en nam de schroom weg die we voelden omdat wij gezond waren. Toen haar man haar ophaalde nam ze van iedereen rustig en met een glimlach afscheid.
Vandaag namen we opnieuw afscheid.Maar vergeten is ze zeker niet.
Rosa, ik bewonder je serene manier waarop je vertelde en ons veel geluk wenste. Maar ook je ongelooflijke moed en sterkte.
Vandaag iets prettigers op het menu: een daguitstapje met de oud-collega's. Een dichtbij-uitstap. We bezoeken het Eco-huis, waar we weer wat slimmer worden ivm de zorg voor het milieu. Dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen om onze wereld leefbaar te houden wisten we, maar we worden wel met de neus op de feiten gedrukt. 's Middags zijn we nog nooit zo eensgezind geweest: we bestellen allen hetzelfde hoofdgerecht en het smaakt! Onder een zacht zonnetje zetten we onze wandeling voort langs de mediatheek (waar je leermiddelen kan uitlenen om allochtonen onze taal te leren) en met de metro richting Nationalestraat, winkels kijken. Op de Groenplaats lokt de Irish pub en bij een drankje praten we nog honderd uit. We leggen ook onze volgende "school"reis vast: 7 maart naar Leuven met de trein. Om 18 uur steek ik de huissleutel in het slot.
De dag begon grijs en wat er te gebeuren stond was niet zo prettig. Tante Anna (mijn tante) werd vandaag begraven, ze was 87 jaar en ze is vredig in haar slaap gestorven. Ondanks het verdriet zijn haar kinderen daar toch dankbaar voor. Was het afscheid van onze tante ook een afscheid van 2 neven en nichten? Zullen we hen nog weerzien? Bij deze gedachte stond ik maar later stil.
Ook al was het vandaag vakantie, Robbe kwam ons weer gezelschap houden. Hij kon lekker uitslapen, wij haalden hem uit zijn bedje, daar keek hij even verbaasd van op maar algauw verscheen er een glimlach. En de wasbeurt verliep eerst wat onhandig, maar dat wende erg snel. Na onze winkelwandeltocht, een geslaagde actie op het potje, wat spelen en een lekkere boterham volgde een lange middagdut. De fruitpap gaf blijkbaar veel energie om anderhalf uur stoep op en af te lopen. Eerst onhandig-wankelend zijn evenwicht zoeken, maar dan steeds beter en zelfzekerder. Toen mama en papa verschenen was hij blij, maar zijn kaarsje was bijna uit. De dag vloog voorbij!
Weet je waar die leuke giraffen vandaan komen? Ik plukte ze van de website van Bram en Sarah. Ook stuurde ik een mail naar Sarah en kreeg er prompt een leuk antwoord op.
Mijn telefoonkaart was bijna leeg, dus maar proberen ze op te laden langs het internet. En het is gelukt! Weer iets dat ik kan!
Nog iets om te vieren! Andrea wordt vandaag 60! Haar ganse familie deelt mee in de vreugde. Vandaag zullen we hen maar niet storen, maar we klinken met plezier mee op haar gezondheid!
Samen met Lies reed ik naar het Sterckxhof in Deurne. Daar kan je een handwerktentoonstelling bezoeken. Een goede kennis, Frie Wuytack, stelt er haar nieuwste kantwerken tentoon. De Brabofontein en de Scheldekade (gezien vanaf de linkeroever) in kant ogen grootst en toch fragiel! Maar er was nog meer moois: patchwork-, zijde-, vilt- en borduurwerken. Je kon er je ogen de kost geven!
Hiernaast zie je de Oudheidskamer uit Horst in Nederland, uitgewerkt in kloskant.
Iedereen, ook ik, ziet Valentijn als een commerciële zaak. Toch krijgen we allemaal graag een cadeautje. 'k Heb al wat spijt dat ik zei :" Verras me maar op een andere dag."
Maandag was Robbe er weer. Zijn favoriete speelgoed was vandaag een bal die bestaat uit magnetische houten deeltjes die hij kan verwijderen en terug aanbrengen. Maar hét nieuws van de dag: hij deed voor het eerst een plasje op zijn potje! Hij stond er echt van te zien, zijn snuitje was geld waard.
En vandaag stapten we met de vrouwen richting Ranst, gelukkig werden we niet overvallen door de regen.
Bert, onze oudste zoon, en zijn vrouw Els, kwamen zondagnamiddag op bezoek. Els is nu vier en een halve maand zwanger, dus lag het gespreksonderwerp voor de hand: gezondheid, gevoelens, toekomstverwachtingen en -planning en zeker het kiezen van namen niet vergeten. Ook al zullen ze hun favoriete namen niet verklappen, ik heb ongeveer dezelfde naamkeuze als Els. Wat het ook is en hoe het ook heet, ons tweede kleinkind is héél welkom!
Daar zijn ze dan: sneeuwklokje, lentebloempje, perce-neige, sömmertürlein ... Zijn ze echt de eerste lenteboden? Vorige week zag ik ze al ergens in een voortuin, maar vandaag kijk ik van hieruit op onze tuin en ze proberen zich te openen in de regen. Ze wachten zeker op de zon.
En ook al hebben we deze winter nog geen echt winterweer gehad, lente is het toch ook niet. Verkoudheden zijn nu erg goedkoop. Mijn stem heeft me nu helemaal in de steek gelaten. Daar deed de prettige avond gisteren geen goed aan.
Gisterenmorgen vooralleer we naar de multimedia vertrokken, ging Jef vlug even naar de markt en de bakker, terwijl ik de tafel afruimde. Pixels, bits en bytes zijn nu geen latijn meer, maar helemaal duidelijk is het nog niet. Foto's verkleinen, opslaan en gebruiken vlot nu wel wat beter, maar soms sta ik toch nog voor een vraagteken. Het zal wel beteren zeker na veel oefenen?
Dinsdag werden we op onze terugtocht van de wandeling overvallen door een sneeuwachtige regen. Resultaat: natte voeten en koude benen. Is dit de oorzaak van mijn verkoudheid en een stem die zo hees klinkt als een krassende viool?
Toen we donderdag de rolluiken optrokken ontdekten we een prachtig sneeuwtapijt. Het krakende geluid van onze voetstappen door de onaangeroerde sneeuw wekte een bewonderend gevoel op. Spijtig genoeg was dat witte tapijt tegen de avond veranderd in iets modderig, de kinderen hebben er jammer genoeg niet van kunnen genieten. Ik had het hen echt wel gegund.
Na de les, om 12.30u kwamen we thuis, bomma had gebeld. Ze had dringend boodschappen nodig en de stand van de waterteller moest genoteerd worden. Dus na het eten: boodschappen doen en naar Brasschaat. Om 14.30u arriveerden we er, eigenlijk was alles niet zo dringend. Waarschijnlijk hadden ze graag gezelschap. Ze beginnen al aardig hun plan te trekken, maar de betekenis van "dringend" moet wel bijgestuurd worden, want als het eens echt dringend is .....
Vanavond gaan we eten met ons wandelgroepje en de echtgenoten. Met m'n hese stem zal ik best veel luisteren en weinig zeggen. Smakelijk!
Na de middag reden we naar moemoe, we namen een taartje mee. Samen verorberden we het bij een lekkere tas thee. We maakten er een gezellige namiddag van.
Gisteren een zonnige dag! Een goede gelegenheid om wat in de tuin te werken, Jef deed het ook. Mijn werkgebied lag in huis: de vloer kon een kuisbeurt gebruiken en het ongestreken goed lag al heel de week naar mij te pinken, dus pinkte ik deze keer maar terug.
Eergisteren 08.38u (vrijdag) , de telefoon rinkelde in een leeg huis... want wij waren op weg naar onze les multimedia. We bewerkten foto's: bijsnijden, kleur helderheid en contrasten aanpassen, tekst opplaatsen en in een Word-document verwerken. Aan het einde ontwierpen we een eigen CD- hoesje. Plezierig, grappig, maar toch een overvloed aan leerstof. Benieuwd of ik het thuis nog kon. Daarna een hapje gaan eten daar in de buurt. Jef vertrok naar zijn ouders (Brasschaat) en ik bleef in de school voor de receptie na mijn vorige cursus.
Bomma had die morgen gebeld. Het waterflesje dat aan de zuurstoffles hangt was leeg en moest vervangen worden. Omdat we niet thuis waren hadden ze het zelf geprobeerd en het was gelukt. Opluchting natuurlijk, maar ook ... moeten we overal bereikbaar zijn? Telkens weer duiken er schuldgevoelens op, omdat ik even blij was dat we de telefoon niet hoorden en omdat ... en omdat ... 't Is niet gemakkelijk een weg te zoeken tussen al die gebeurtenissen en gevoelens.
Die avond woonden we ook een diamontage over Malawi bij. Een mooi, maar arm land. Blij dat we er naartoe gingen.
Hoe gevoelens van mensen kunnen veranderen ... Toen we eergisteren aan bomma en bompa voorstelden om aan Willy, hun buurman, te vragen of hij de zuurstofsterkte soms wou controleren, kregen we een beslist "neen". Ze zouden hun plan wel trekken, maar ze zijn zo onzeker over de juiste sterkte, dat Annie ( hun vertrouwensbuur) en wij niet meer gerust van huis gaan. Maar gisteren is Willy zelf binnengewipt en heeft blijkbaar hun vertrouwen gewonnen, enkele uren later kwam hij helpen bij het vervangen van de fles. Mijn schoonouders waren opgetogen. En ...ook voor ons wordt de zorg zo wat lichter.
