Wat is vroeg? Dat is nog altijd drie kwartier later dan toen we gingen werken: 6.30 uur. En waarom onszelf zo pijnigen ? Precies of dat uurtje vroeger maakt het verschil. Wel we hadden reeds twee vriesnachten na elkaar en voor vannacht voorspelde Sabine de koudste. Dan denkt iedereen natuurlijk dat je best lekker warm in bed blijft en dat vind ik eigenlijk ook. Maar omdat we dit jaar geen vriesdagen krijgen, moeten we het vanmorgen doen.
We kleden ons dus snel aan, gaan naar de bergplaats, nemen de schuiven uit de diepvrieskast en zetten die buiten afgedekt met een laken. Dan op elk schap een kom warm water, naar de keuken en een lekker ontbijt verorberen.
Als we dan terug naar de bergplaats gaan, is het ijs van de vriezer al ferm aan't ontdooien. En een dik uur later is de klus geklaard. Geen problemen om de producten bevroren te houden en veel sneller klaar!
Enkele straten en etalages verder bereikten we het Nationaal Jenevermuseum. Aan de balie kregen we een korte uitleg en een blad met bijzonderheden bij de rondgang.
We begonnen met het einde, maar wel héél belangrijk: het nippen aan een bessenjenevertje! Daarna konden we de oorsprong en de productie van allerlei soorten jenevers volgen. Ook de productiemiddelen, verpakkingen en .... geuren waren aanwezig.
De vriendelijke mevrouw achter de balie zocht voor ons het vertrekuur van de rechtstreekse trein naar Antwerpen op, zodat we rustig een snack konden gaan eten. De croque of het gegarnierde broodje smaakten overheerlijk, al aten we voor de honger die zou komen.
Daarna weer de bus op richting station en nu misten we de trein niet. De treinrit leek veel korter en we waren nog helemaal niet uitgepraat bij het eerste afscheid in Lier en later aan de verschillende bushaltes.
We sporen zeker nog terug naar Hasselt, want een Limburgse vlaai mogen we echt niet missen.
In de trein vertelden we al onze verwachtingen over het modemuseum: de evolutie van vroegere naar hedendaagse kleding en de wellicht mooie toiletjes.
Er ging echter een tentoonstelling door van Kaffe Fassett een textielkunstenaar, internationaal bekend voor zijn kleurrijke breigoed- en patchworkontwerpen. Vooral de patchworkdekens(?) trokken mijn aandacht omwille van de harmonie in kleuren en ontwerp en hun bruikbaarheid in het dagelijkse leven.
Dat we de eigen historische collectie van het museum tijdens deze tentoonstelling niet konden bezichtigen vonden we een tegenvaller. Dat wordt dus voor een volgende keer.
Een etentje bereiden voor onze kinderen verhinderde dat ik mijn verhaal verder afwerkte.
Waar was ik gebleven? We zaten op een bommel, maar het deerde ons niet. En maar tateren!... Bijna misten we daardoor onze overstap in Aarschot. Het landschap slaagde er soms in onze babbels te doorbreken: het water van de Demer stond zeer hoog en de weilanden rondom stonden onder water, het heeft ook zoveel geregend de laatste tijd. Het was elf uur voorbij toen we in Hasselt aankwamen. Gilberte en Madeleine zaten in het stationsbuffet op ons te wachten. Na een warme drank stapten we de gratis-lijnbus op richting centrum. Die rit duurde maar even en bij het afstappen van de bus zaten we bijna op de bank naast een lieflijk paartje (zie foto), dat verwelkomde ons op de Grote Markt.
Van daaruit zagen we de ietwat speciale toren van de Sint-Quintinuskathedraal, die nodigde uit voor een bezoekje. De niet-zo-grote kerk is de moeite waard: prachtige schilderijen, kleurrijke glasramen en een prachtig orgel. Een korte wandeling door de rustige straten voerde ons naar De Groene Hendrickx, het middagmaal was welkom: gerookte zalm met asperges en krielaardappeltjes. De kelner was vriendelijk en spontaan.
Het is alweer drie dagen geleden dat we met 8 oud-collega's naar Hasselt spoorden. En het verslag daarover is echt de moeite waard. Ze zeggen altijd dat mensen op pensioen geen tijd hebben, wel ik heb tot nu nog geen moment gehad om het in te tikken.
We zouden met 6 in het centraal station van Antwerpen om 09.34 u. de trein naar Hasselt nemen en in Lier zouden er nog 2 opstappen, dat was de bedoeling! Samen met Juliette sta ik aan de bushalte op de bus van 08.47 u. te wachten. Maar dat tijdstip naderde snel en Maria Cl. , die normaal altijd de eerste is, was nog niet in aantocht. We belden haar op, maar zowel de huistelefoon als haar GSM bleken doofstom. Dus liep ik naar haar appartement (100 m terug) en belde aan, maar ook daar... geen reactie. Juliette, die aan de bushalte wachtte, werd echt ongerust. Ik opperde nog dat Maria waarschijnlijk al een bus vroeger genomen had, maar dat was geen zekerheid. Dus ... ik terug naar het appartement. De postbode die in hetzelfde gebouw woont, kon ons ook niet verder helpen. Maar ik geraakte tot op het eerste en bonsde met mijn twee vuisten op haar voordeur ... geen gehoor! Gelukkig dacht ik eraan bij Lia , in het gebouw ernaast te bellen. Zij wist te vertellen dat Maria zeker springlevend was, want het deel van de krant dat ze elke dag bij Lia in de bus stak, zat er al in. Opgelucht spoedde ik me naar Juliette. We namen de bus van 09.07 u. , onderweg maakten we plannen over wat we zouden doen als we de trein misten.
Maar onze trein stond er nog en ... Maria ervoor. Maar waar waren de drie anderen? In de trein natuurlijk! Vergeet het . Terwijl de trein zich traag in beweging zette, kwamen ze uit het cafetaria aangelopen. Toch gemist! Wat nu met de twee die in Lier stonden te wachten? Na enkele mislukte pogingen konden we ze met de GSM bereiken om te melden dat we een trein later namen, die vertrok een kwartiertje later, maar reed over Aarschot en was .... een bommel.
Zaterdag heb ik een groot deel van de dag besteed aan het bekijken en uitzoeken van foto's van onze reis naar Noorwegen. Jef fotografeerde daar met een digitale camera (500 foto's) en ik met een gewone (90). Hij gaat er een powerpointpresentatie van maken en ik een foto-album. Dus besloot ik mijn foto's aan te vullen met een deel van de zijne, maar daar spendeerde ik wel wat tijd aan.
De volgende dag maakte ik dat werk af, nu nog laten ontwikkelen. In de namiddag hielden we moemoe gezelschap, want zondags is ze dikwijls alleen. Ze had haar wandelingetje al gemaakt, dus praatten we maar wat.
Gelukkig konden we vandaag wel buiten met Robbe. Ons tochtje naar de bakker werd dan ook verlengd tot een hele wandeling. Onderweg praat en zingt hij van plezier. Hij wil ook aan alles voelen. Zo'n kind is echt op ontdekkingstocht. Eén van de houten puzzels is ook al goed van pas gekomen. Alle diertjes op zijn plaats leggen lukt nog niet, maar hij probeert er al enkele bij de naam te noemen. En hij noemde mij voor het eerst ... MOEKE!
Na onze computerles, die weer heel interessant en plezierig was, reden we naar Brasschaat om samen met de bomma te winkelen. Vond ik daar toch van die mooie houten kinderpuzzels (voor geen geld 2,99). Drie nam ik er mee: boerderij- en Afrikaanse dieren en ook allerlei soorten auto's. Bompa kreeg die namiddag wel wat te veel bezoek, hij was echt moe.
Wat doe je als het verschillende dagen na elkaar regent?
Zondag heb ik ervan geprofiteerd om allerlei uit te proberen op de computer. Wat voor anderen misschien een routine is, is dat voor mij niet. 'k Heb er werk van gemaakt om een bankkaart aan te maken met een persoonlijke foto. 't Was wel even zoeken, want niet elke foto was geschikt. Eerst verdween er een gezicht achter een chip, daarna verstopte het banklogo een belangrijk deel van het landschap, dan weer viel de kaart wat donker uit ... Tenslotte werd het een foto van onze vakantie in Noorwegen. Benieuwd hoe mijn bankkaart zal ogen.
Maandag kwamen we met Robbe, die gelukkig onder een plastieken beschermzeil zat, kletsnat terug van de bakker. De rest van de dag hebben we ons binnen moeten amuseren. Zo ontdekten we dat we nog altijd kunnen kleuren! Kind met het kind dus.
De volgende morgen kwam ik gelukkig droog in de school aan om Wanchai, een Thais jongetje, te helpen met taal. Maar de namiddagwandeling viel letterlijk in het water. Maar de thee en het praatje dat we hadden in een café deden ook deugd.
Vandaag is het weer niet alleen triest. Yvonne, mijn wijkmeesteres van KAV, werd vandaag begraven. Vele mensen kwamen de plechtigheid bijwonen. Yvonneke was geliefd, ze hielp waar het kon en een vriendelijk woord was nooit te veel.
Vanmorgen reden Maryse, Andrea en ik naar Melle. Een klasgenote uit onze normaalschooltijd, Rosa werd begraven. Tijdens de uitvaartdienst dwaalden mijn gedachten af naar die zaterdag in september dat we met onze klas bijeenkwamen. We vertelden allen onze verhalen. Zij vertelde er één van twee jaar ziekte,ongeneeslijk, van hoop en wanhoop, van hulp zoeken en soms vinden, van zwakte en broze sterkte, van verdriet maar toch ook vreugde. We werden er stil van. Ze lachte met onze belevenissen en nam de schroom weg die we voelden omdat wij gezond waren. Toen haar man haar ophaalde nam ze van iedereen rustig en met een glimlach afscheid.
Vandaag namen we opnieuw afscheid.Maar vergeten is ze zeker niet.
Rosa, ik bewonder je serene manier waarop je vertelde en ons veel geluk wenste. Maar ook je ongelooflijke moed en sterkte.
Vandaag iets prettigers op het menu: een daguitstapje met de oud-collega's. Een dichtbij-uitstap. We bezoeken het Eco-huis, waar we weer wat slimmer worden ivm de zorg voor het milieu. Dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen om onze wereld leefbaar te houden wisten we, maar we worden wel met de neus op de feiten gedrukt. 's Middags zijn we nog nooit zo eensgezind geweest: we bestellen allen hetzelfde hoofdgerecht en het smaakt! Onder een zacht zonnetje zetten we onze wandeling voort langs de mediatheek (waar je leermiddelen kan uitlenen om allochtonen onze taal te leren) en met de metro richting Nationalestraat, winkels kijken. Op de Groenplaats lokt de Irish pub en bij een drankje praten we nog honderd uit. We leggen ook onze volgende "school"reis vast: 7 maart naar Leuven met de trein. Om 18 uur steek ik de huissleutel in het slot.
De dag begon grijs en wat er te gebeuren stond was niet zo prettig. Tante Anna (mijn tante) werd vandaag begraven, ze was 87 jaar en ze is vredig in haar slaap gestorven. Ondanks het verdriet zijn haar kinderen daar toch dankbaar voor. Was het afscheid van onze tante ook een afscheid van 2 neven en nichten? Zullen we hen nog weerzien? Bij deze gedachte stond ik maar later stil.
Ook al was het vandaag vakantie, Robbe kwam ons weer gezelschap houden. Hij kon lekker uitslapen, wij haalden hem uit zijn bedje, daar keek hij even verbaasd van op maar algauw verscheen er een glimlach. En de wasbeurt verliep eerst wat onhandig, maar dat wende erg snel. Na onze winkelwandeltocht, een geslaagde actie op het potje, wat spelen en een lekkere boterham volgde een lange middagdut. De fruitpap gaf blijkbaar veel energie om anderhalf uur stoep op en af te lopen. Eerst onhandig-wankelend zijn evenwicht zoeken, maar dan steeds beter en zelfzekerder. Toen mama en papa verschenen was hij blij, maar zijn kaarsje was bijna uit. De dag vloog voorbij!
Weet je waar die leuke giraffen vandaan komen? Ik plukte ze van de website van Bram en Sarah. Ook stuurde ik een mail naar Sarah en kreeg er prompt een leuk antwoord op.
Mijn telefoonkaart was bijna leeg, dus maar proberen ze op te laden langs het internet. En het is gelukt! Weer iets dat ik kan!
Nog iets om te vieren! Andrea wordt vandaag 60! Haar ganse familie deelt mee in de vreugde. Vandaag zullen we hen maar niet storen, maar we klinken met plezier mee op haar gezondheid!
Samen met Lies reed ik naar het Sterckxhof in Deurne. Daar kan je een handwerktentoonstelling bezoeken. Een goede kennis, Frie Wuytack, stelt er haar nieuwste kantwerken tentoon. De Brabofontein en de Scheldekade (gezien vanaf de linkeroever) in kant ogen grootst en toch fragiel! Maar er was nog meer moois: patchwork-, zijde-, vilt- en borduurwerken. Je kon er je ogen de kost geven!
Hiernaast zie je de Oudheidskamer uit Horst in Nederland, uitgewerkt in kloskant.
Iedereen, ook ik, ziet Valentijn als een commerciële zaak. Toch krijgen we allemaal graag een cadeautje. 'k Heb al wat spijt dat ik zei :" Verras me maar op een andere dag."
Maandag was Robbe er weer. Zijn favoriete speelgoed was vandaag een bal die bestaat uit magnetische houten deeltjes die hij kan verwijderen en terug aanbrengen. Maar hét nieuws van de dag: hij deed voor het eerst een plasje op zijn potje! Hij stond er echt van te zien, zijn snuitje was geld waard.
En vandaag stapten we met de vrouwen richting Ranst, gelukkig werden we niet overvallen door de regen.
Bert, onze oudste zoon, en zijn vrouw Els, kwamen zondagnamiddag op bezoek. Els is nu vier en een halve maand zwanger, dus lag het gespreksonderwerp voor de hand: gezondheid, gevoelens, toekomstverwachtingen en -planning en zeker het kiezen van namen niet vergeten. Ook al zullen ze hun favoriete namen niet verklappen, ik heb ongeveer dezelfde naamkeuze als Els. Wat het ook is en hoe het ook heet, ons tweede kleinkind is héél welkom!
Daar zijn ze dan: sneeuwklokje, lentebloempje, perce-neige, sömmertürlein ... Zijn ze echt de eerste lenteboden? Vorige week zag ik ze al ergens in een voortuin, maar vandaag kijk ik van hieruit op onze tuin en ze proberen zich te openen in de regen. Ze wachten zeker op de zon.
En ook al hebben we deze winter nog geen echt winterweer gehad, lente is het toch ook niet. Verkoudheden zijn nu erg goedkoop. Mijn stem heeft me nu helemaal in de steek gelaten. Daar deed de prettige avond gisteren geen goed aan.
Gisterenmorgen vooralleer we naar de multimedia vertrokken, ging Jef vlug even naar de markt en de bakker, terwijl ik de tafel afruimde. Pixels, bits en bytes zijn nu geen latijn meer, maar helemaal duidelijk is het nog niet. Foto's verkleinen, opslaan en gebruiken vlot nu wel wat beter, maar soms sta ik toch nog voor een vraagteken. Het zal wel beteren zeker na veel oefenen?
In de trein vertelden we al onze verwachtingen over het modemuseum: de evolutie van vroegere naar hedendaagse kleding en de wellicht mooie toiletjes. 
