Goed ja, gamba's geflambeerd met pastis, dat laat je niet koud komen he. Dus we waren in Aigueze vertrokken, de auto geeft een foutboodschap, ach ja geen probleem zeker. Aangekomen in ons huisje gaf de auto echter nog lichtjes... Pech dus. Rondgebeld, Peugeot assistance zou de auto komen halen en een vervangwagen regelen. Alles goed en wel dus, goeie service. Pech ging echter verder... Onze lieve kleine kabouter maakte kort nadat we in ons huisje waren aangekomen, een hele lelijke tuimelperte. Ze viel met haar mondje op een reling. Bloeden, schreeuwen, en alles wat erbij hoort. Haar ene tandje is een stuk kwijt, haar andere tandje stond los. De pantoffelpapa ging al bijna de Samu bellen, maar wat doe je aan een los melktandje? Niets he. Voor de zekerheid en om papa gerust te stellen, dan maar Kervel gebeld. Die bevestigde: tandje los valt eruit - kan je niks anders mee doen, of tandje los groeit weer vast. We hebben de hoop dat tandje blijft zitten want vandaag precies vaster.
Batterij bijna plat en prise werkt niet. Kort verhaal auto: nog geen nieuws over eigen auto, maar we rijden nu met een clio na een halve dag te hebben moeten wachten en dan met taxi naar nimes te zijn gebracht.
Maybe soon more!
PS: we laten het niet aan ons hart komen hoor, we stellen het goed en lachen elke dag!
De geurige lavendelvelden, de geneugten van de gastronomie, de overdonderende hitte, de monotone maar aangename sound van de krekels; de dorpjes om eeuwig in de kleine steegjes te verdwalen: heerlijk de Provence!
We zijn zaterdag goed aangekomen. We vertrokken om 1h30 en om 10h30 stopten we tussen de lavendelvelden om de benen te strekken. We reden wat verder en bezochten het kasteel van Grignan, zeer leuk. Nadien tipje van Peggy ter harte genomen: les cascades de sautadet: een zalige plek om te verkoelen in de rivier. Ons huisje in Gaujac is gezellig ingericht en heeft alles wat we nodig hebben en wat we niet nodig hebben = mieren. Die beesten kennen we tenminste, in Sri Lanka lieper er andere dingen door onze kamer. Zondag werden we jammergenoeg uitgeregend, maar we lieten het niet aan ons hart komen. We bezochten Les Baux de Provence - een gezellig dorpje met kitschwinkeltjes -, St Remy de Provence met het monastaire waar Van Gogh lang verbleef en Avignon. De Pont hebben we quasi niet gezien, we hebben er al zeker niet op gedanst, door de gietende regen. Maandag zijn we dan naar de Ardeche gegaan, waar het weer goed was maar wat fris. In de namiddag zwommen we in Montclus en dronken we een pastis in Aiguèze, allemaal tips van Peggy, die weet de leuke dingen toch te vinden hoor.
We hebben 4 dagen genoten van Cape Cod en het zonnige weer. Het was gisteren bijna 80 graden, geen idee hoeveel dat eigenlijk is, maar we weten ondertussen dat het vanaf 68 best ok is. Bjorn en ik zijn allebei het fahrenheitregeltje vergeten. We zijn gaan fietsen, er is hier een traject op een oude spoortweg. Helemaal zoals thuis dus! Bjorn had slechte benen en ik een kleinere fiets waardoor ik iedere keer als ik afstapte, eem blauwe plek bij had. Mijn benen zijn helemaal blauw, maar ik was een goeie coureur. Ismene vond het niet altijd leuk, soms wel (zie foto). De eerste volle dag zijn we naar de walvissen gaan kijken. De fotos zijn niet super, we hebben ons geconcentreerd op ons eigen kijken vooraleer portretten te trekken. Het was een adembenemend spektakel, ik was er helemaal week van. We hebben de lekkerste oesters en kreeften gegeten allertijden, misschien wel het lekkerste allertijden punt. Gisteren zijn we gaan zwemmen in de sheraton, we vonden geen andere zwembaden en toevallig was er net een knuffelsessie met babydieren zoals een zwijntje, poesje, hondje... Ismene vond het uiteraard helemaal de max en mama eigenlijk ook een beetje. We zijn ook in het zand gaan spelen.
Vandaag rijden we richting JFK langs panoramische route zodat we morgen niet ver meer moeten rijden. We zouden eigenlijk best nog een beetje willen blijven plakken maar aan alle mooie liedjes...
Mensen, see you soon. Deze mooie herinneringen pakt niemand ons nog af. The Lemans
Wondermooie watervallen maar jammer van de lunaparken, de minogolf, het pretpark, etc. Geen tijd voor het volledige verslag! En ja, we zijn een dagje naar de Canada geweest! Ismene vond het Rainforest Cafe zeer leuk!
We zijn op Cape Cod aangekomen waar we uitbollen tot de voorlaatste dag. Het is hier opnieuw zonnig en mooi. Ik zit weer achter de receptie van ons motel, het Skaket Motel in Orleans (whats in an name). Internet vinden is echter niet gemakkelijk. Wat nieuws? Geen rare dingen meer tegengekomen, behalve: - zonnecreme uitgelopen in rugzak. Met wat vochtige doekjes alles verholpen en de rugzak ruikt lekker. - autosleutels kwijt geweest. Gelukkig teruggevonden in de best bewarende plaats: de vuilbak. - Ismene de grond van dichtbij gezien in Saratoga Springs. De grond bestond uit kleine steentjes die tot in haar neus zaten, we houden dat een beetje in de gaten.
Hier snel eens een teken van leven van aan de receptie van een hotel. Wifi hebben ze hier overal, maar geen computers ter beschikking. We deden de voorbije dagen Shenandoah (met bezoek aan de grotten waar Ismene een vakantieliefde opdeed), de Niagarawatervallen (adembenemend maar spijtig van alle lunaparken er rond) en de Adirondacks (supemooi, we sliepen in een prachtig hotel Waters Edge Inn, google maar eens). Nu zijn we in de green mountains en de receptioniste van Horizon Inn wil haar pc terug...
Tot hoors, we stellen het nog steeds super en keren langzaamaan terug naar NY...
Het is hier momenteel ochtend, niet veel tijd om te bloggen want straks vertrekken we voor een lange rit naar de Niagarawatervallen. Het zou kunnen dat we in twee keer rijden, we zullen zien on the way. Virginia was de moeite. Het landschap is een beetje zoals de Ardennen, maar bigger. Het is hier ook zo: als ze zeggen dat er herten zitten, dan zie je ze ook. We zagen ook een uitzonderlijk white-tailed deer, dat is een hert met een witte plumeau aan zijn kont. De fotograaf was toen echter te laat. Black Bear was niet thuis.
We stellen het nog steeds super, maar mama en papa waren in vorm vandaag. Eigenlijk begon het gisteren al toen 's avonds bleek dat we de beer van Ismene niet meer hadden. Verwonderlijk was dat echter niet want hij was al een aantal keer spoorloos geraakt, maar hij vond in de handen van vriendelijke Amerikanen steeds zijn weg terug. Nu definitief weg dus... Bye bye Dumbo (cadeautje van Gloria trouwens, waar Ismene altijd mee in slaap viel). Deze morgen checkten we rond 8h uit uit ons wondermooie hotel. Na wat gesukkel vonden we om 9h het Arlington Cemetery waar 200.000 soldaten begraven liggen (het Tyne Cot van de States dus) en waar ook de Kennedy's liggen. Daar was het een beetje frisjes. Hmmm... waar is onze jas... Hmmm... Misschien nog in het hotel... Ok, eerst kerkhof bezoeken en dan terug... Lag daar nog iets in die lade die we zijn vergeten te checken? Hmmm... Eigenlijk wel... Onze vliegtickets en paspoorts... Ok dan maar eerst terugrijden Bleek dat daar nog lag: onze jassen, de zwemband van Is, twee paar schoenen, een kleed, een broek, een hemd, de helft van ons valies eigenlijk. Niet slim maar eind goed al goed. Vanavond slaagde Bjorn er nog in om de doos met melkpoeder om te keren in de valies. Het was een leutig zicht, melkpoeder scheppen tussen kousen en onderbroeken om toch nog een beetje te recuperen. We hebben gelukkig veel plezier met onze farcen. Is zag deze morgen ook het kerkhof van heel dichtbij en heeft nu ook een Amerikaanse buil.
Arlington was nogal patriotistisch, maar je moet het eens gezien hebben.
We reden daarna door naar Shenandoah. Onze eerste indruk van Washington was: hier zouden we wel kunnen wonen, nisschien in dat mooie witte huis met pelouse. (trouwens Kev, DC heeft 600.000 inwoners. Is dat zoals Gent? We kunnen het precies niet inschatten) We reden na Arlington naar Falls Church, met voor de autostrade om er iets te gaan eten. We kwamen terecht in een 'lovely' stadje, met mooie woonwijken en vriendelijke mensen. We aten in het Stray Cat Cafe, een restaurant opgedragen aan verloren gelopen katten. Ismene vond het helmaal de max en ik natuurlijk ook. Hier zouden we ook wel kunnen wonen. Dan reden we langs een binnenbaantje naar Upperhill, Aldie, Middleburg, prachtige dorpjes en langs enorme ranches en landgoeden. We hebben beslist: hier willen we wonen! Echt waar mensen, op naam en parate kennis spreekt deze regio niet tot verbeelding, maar het is hier zooooooo mooooooooooi. Dus als we allemaal zouden samenleggen, kunnen we zo'n doeninge kopen en verhuizen we allemaal naar hier. We doen in koeienmelk en wafels en zo en we noemen het Little Heaven (t hemelke he). Ik bel nog voor de praktische afspraken om de poezen en kippen te dhl-en.
Vanavond en waarschijnlijk ook morgen slapen we in een super 8 motel in Front Royal. Het is hier een beetje gedateerd en muf, maar het is voor ons meer dan genoeg en aan de helft van de prijs dan de vorige hotels. (dat is ook eens nodig) We hebben breakfast en gratis internet.
Guys, America is amaaaaaaaazing (so far) en ma, je moet dringend naar Washington komen. Je kan je gerust een week of meer bezighouden met fietsen, bootje varen, wandelen, musea bezoeken (wat ligt hier: Rodin, Michelango, Enola Gay, de vlieger van de Wrights en nog zoveel meer) en dan is er nog een national park op 30km. We hadden er allemaal geen tijd voor.
Nog eventjes snel toevoegen: we hebben Barack gezien en gefotografeerd! Allee, er vlogen helikopters naar het witte huis en we gaan ervan uit dat hij erin zat. Kan toch? Maar er staat hier in de boekjes dat er miserie is in de menage. Allee, nu ben ik rap weg!
Bleek dat daar nog lag: onze jassen, de zwemband van Is, twee paar schoenen, een kleed, een broek, een hemd, de helft van ons valies eigenlijk. Niet slim maar eind goed al goed.
