We stellen het nog steeds super, maar mama en papa waren in vorm vandaag. Eigenlijk begon het gisteren al toen 's avonds bleek dat we de beer van Ismene niet meer hadden. Verwonderlijk was dat echter niet want hij was al een aantal keer spoorloos geraakt, maar hij vond in de handen van vriendelijke Amerikanen steeds zijn weg terug. Nu definitief weg dus... Bye bye Dumbo (cadeautje van Gloria trouwens, waar Ismene altijd mee in slaap viel). Deze morgen checkten we rond 8h uit uit ons wondermooie hotel. Na wat gesukkel vonden we om 9h het Arlington Cemetery waar 200.000 soldaten begraven liggen (het Tyne Cot van de States dus) en waar ook de Kennedy's liggen. Daar was het een beetje frisjes. Hmmm... waar is onze jas... Hmmm... Misschien nog in het hotel... Ok, eerst kerkhof bezoeken en dan terug... Lag daar nog iets in die lade die we zijn vergeten te checken? Hmmm... Eigenlijk wel... Onze vliegtickets en paspoorts... Ok dan maar eerst terugrijden :-D Bleek dat daar nog lag: onze jassen, de zwemband van Is, twee paar schoenen, een kleed, een broek, een hemd, de helft van ons valies eigenlijk. Niet slim maar eind goed al goed. Vanavond slaagde Bjorn er nog in om de doos met melkpoeder om te keren in de valies. Het was een leutig zicht, melkpoeder scheppen tussen kousen en onderbroeken om toch nog een beetje te recuperen. We hebben gelukkig veel plezier met onze farcen. Is zag deze morgen ook het kerkhof van heel dichtbij en heeft nu ook een Amerikaanse buil.
Arlington was nogal patriotistisch, maar je moet het eens gezien hebben.
We reden daarna door naar Shenandoah. Onze eerste indruk van Washington was: hier zouden we wel kunnen wonen, nisschien in dat mooie witte huis met pelouse. (trouwens Kev, DC heeft 600.000 inwoners. Is dat zoals Gent? We kunnen het precies niet inschatten) We reden na Arlington naar Falls Church, met voor de autostrade om er iets te gaan eten. We kwamen terecht in een 'lovely' stadje, met mooie woonwijken en vriendelijke mensen. We aten in het Stray Cat Cafe, een restaurant opgedragen aan verloren gelopen katten. Ismene vond het helmaal de max en ik natuurlijk ook. Hier zouden we ook wel kunnen wonen. Dan reden we langs een binnenbaantje naar Upperhill, Aldie, Middleburg, prachtige dorpjes en langs enorme ranches en landgoeden. We hebben beslist: hier willen we wonen! Echt waar mensen, op naam en parate kennis spreekt deze regio niet tot verbeelding, maar het is hier zooooooo mooooooooooi. Dus als we allemaal zouden samenleggen, kunnen we zo'n doeninge kopen en verhuizen we allemaal naar hier. We doen in koeienmelk en wafels en zo en we noemen het Little Heaven (t hemelke he). Ik bel nog voor de praktische afspraken om de poezen en kippen te dhl-en.
Vanavond en waarschijnlijk ook morgen slapen we in een super 8 motel in Front Royal. Het is hier een beetje gedateerd en muf, maar het is voor ons meer dan genoeg en aan de helft van de prijs dan de vorige hotels. (dat is ook eens nodig) We hebben breakfast en gratis internet.
Guys, America is amaaaaaaaazing (so far) en ma, je moet dringend naar Washington komen. Je kan je gerust een week of meer bezighouden met fietsen, bootje varen, wandelen, musea bezoeken (wat ligt hier: Rodin, Michelango, Enola Gay, de vlieger van de Wrights en nog zoveel meer) en dan is er nog een national park op 30km. We hadden er allemaal geen tijd voor.
