In de week kookt madame haast nooit. Mijnheer neemt zijn warme maaltijd op het werk en madame eet wel boterhammetjes. Maar als er iemand komt tafelen, staat madame met plezier aan het fornuis. Dan duikt ze in de internet kookboeken en probeert nieuwe recepten uit.

Vanavond komen Miek en Cook op bezoek. Als voorgerecht krijgen ze een soepje van waterkers, spinazie en… een peer. Rare combinatie, zal je zeggen. Wel dat dacht madame ook. Daarom wou ze het juist uitproberen. De smaak van de soep was verrassend. Alhoewel ze donker grasgroen van kleur is en er geen room bij gebruikt is, smaakt ze superzacht. Vermoedelijk zorgt de peer voor de fluwelen afdronk.

Het hoofdgerecht is een soort steak Stroganoff, met paprika’s en cognac en room. Maar geen tomaten. Mijnheer kokhalst van tomaten. Dat onsmakelijk geluid wil madame de gasten besparen. Verder krijgen ze er aardappelkroketjes bij en een gemengde sla.

Het nagerecht heet “dessert d’amour”. De naam alleen al suggereert een zinnenstrelend toetje. Eigenlijk is het een simpel gerecht. Nu ja, l’amour is ook simpel. J Het gaat zo: room met vanillesuiker bijna stijf kloppen, bananen prakken en bij de room roeren. Bij dat papje schijfjes kiwi en aardbEIen serveren, bestrooien met schlilfers chocola en een toefje muntblaadjes er boven op. C’est tout!

Nu de tafel nog dekken en het gezelschap kan straks smulpapen.

14-08-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Cousine, de schilderartieste van de familie, kwam op bezoek. Madame onderhoudt haar website. Jarenlang stuurde Cousine nieuwe gegevens door met het beleefd verzoek of madame dat eens eventjes met de rapte op haar website wou zetten. Madame deed dat met plezier. Maar omdat haar workshops allengs succesvoller werden, vond Cousine het toch stilaan tijd om zelf de http-touwtjes in handen te nemen, zodat ze madame niet langer moest lastig vallen. Vandaag ging ze bij madame “les volgen”.

Cousine is vertrouwd met Word, Frontpage ging er dus in er in als zoete koek. Bij het FTP-programma daarentegen verloor ze haar kluts. Vooral bij de instructies over het overhevelen van de bestaande pages naar haar eigenste computer zat ze met de handen in het haar. Maar madame is een geduldige lesgeefster en na een uur of drie had Cousine het beet.

De “les” werd afgesloten met een lange, gezellige babbel. Wat madame wel verwacht had. Want van gedachten wisselen met Cousine is altijd onderhoudend en loopt daarom ook altijd uit. Of zou het aan madame liggen? J

13-08-2007 om 17:16 geschreven door Madame

De morgenstond heeft goud in de mond. Na drie kopjes koffie kreeg madame een aanval van werklust. Voor psychische arbeid wel te verstaan. Lijfelijk heeft ze geen poot uitgestoken, al had ze nog een berg strijk liggen. Tijdens het dagdromen bij de koffie borrelde inspiratie op. En dat liet madame niet koud worden. Ze heeft ze aan het toneelstuk voor Ray gewerkt. (zie blog “vergadering” dd  19-06-2007) Het stuk vorderde zienderogen en het werd hoe langer hoe boeiender. Er kwamen heel wat opzoekingen bij kijken. Om het verhaal van een Kosovaarse vluchtelinge op papier te krijgen, is inzicht nodig van de Kosovaarse geschiedenis, de Belgische wetgeving e.d. Madame ging er helemaal in op. Zonder dat ze het besefte, is ze er zes uur mee bezig geweest. Toen was haar geestelijke pijp uit.

11-08-2007 om 21:27 geschreven door Madame

Omdat madame haar altijd met de auto meenam naar Markant evenementen, wou buurvrouw van achter hoek madame eens trakteren. Er was afgesproken dat ze deze namiddag een terrasje zouden doen. Van dat “terrasje” kwam natuurlijk niets in huis. Dat viel in het water van de zeiknatte zomer. Maar binnen in de taverne was het ook knus zitten. De koffieklets (bij een lekkere coupe brésilienne) was trouwens zo geanimeerd dat het entourage niet meer opviel. En zoals bij de meeste koffiekletsen changeerden de onderwerpen van Brussel tot de nieuw patatten. Twee volle uren waren in no time vol gekletst. Ook al waren de onderwerpen weinig opzienbarend, zo’n los gekeuvel was best ontspannend.   

09-08-2007 om 22:27 geschreven door Madame

09-08-2007 om 17:06 geschreven door Madame

Robotbenen. Dat is het gevolg van het boomschors kruien van gisteren. Madame schuifelt momenteel in huis rond met de élégance van een humanoid robot. Knoopke heeft het al meermaals gezegd: “Je moet doseren, mama!”  Maar zo zit madame niet in mekaar. Als er te werken valt, is er geen houden meer aan. Dan wil ze dat jobke per se afwerken. Zelfs om te eten maakt ze dan geen tijd. ‘s Anderendaags moet ze het dan wel bekopen. Maar!!! Wat moest gedaan worden is gedaan. En dàt goed gevoel is een paar dagen met roestige scharnieren rond kwakkelen meer dan waard.

08-08-2007 om 23:20 geschreven door Madame

Er was twee kubieke meter boomschors geleverd. Alle vooruit madame! Strooi het maar uit tussen de plantjes! Er was regen voorspeld voor het oosten van het land. Dus liet ze er geen gras over groeien en ging meteen na levering aan de slag. Ze had al het gereedschap klaar gezet toen ze bedacht dat ze toch maar beter het tuinhek afsloot alvorens te beginnen spitten en kruien. Woefke moest er zo eens tussenuit ritsen. Voor alle veiligheid ging ze nog eens kijken waar Woefke uithing. En lap! Het beest was nergens te bespeuren. Die was er waarschijnlijk van onder gemuisd terwijl madame het gereedschap buiten zette. Madame kankerde en urmde: “ Merde Woef! ’t Is niet het moment om er uit te trekken. Ik wil die boomschors weg voor het begint te regenen. Ambetant beest!”  Geprikkeld nam ze de leiband en ging op zoek naar haar landloper. Achter de eerste hoek van de straat stond Woefke te snuffelen. Toen madame riep, kwam ze happy naar haar toegelopen, alsof ze wou zeggen. “Hé baasje! Fijn jou te zien! Ik heb me rot geamuseerd!”  Madame mommelde nog wat, maar gaf Woefke geen uitbrander. Ze had geluisterd toen madame riep. Gehoorzaamheid bestraf je niet.

Gelukkig waren de weergoden haar gunstig. Er kwamen wel stapelwolken opzetten, maar het bleef droog. Madame kon non-stop kruiwagens vullen en afvoeren. Om 15u. lag alle boomschors in de bloemperken. Oef!

07-08-2007 om 16:43 geschreven door Madame

Het hondenpension voor Woefke was via het internet opgezocht en besteld.  Dat heb je met die moderne madammen. Die doen haast alles per internet.J  Per mail kreeg madame van de uitbater een uitnodiging om eens te komen kennismaken. Madame verliet dus de virtuele wereld en trok in levende lijve naar het hondenpension. Woefke mocht mee.

Eerst werd ze verwelkomd door een kakafonie van geblaf en gekef, daarna door de eigenaar. Hij gaf een blitz-rondleiding. Het was een woefkespensionnaat zoals de meeste anderen. Hokken, hokken en nog eens hokken. Ieder hok bestond uit: een binnenhok, een “overloop”, een buitenhok en een speelweide. Allemaal heel netjes weliswaar. “In juli en augustus is het altijd erg druk”, zei de uitbater. Hij stelde een paar vragen over Woefke, wat eet ze, is ze ingeënt, enz. Madame gaf telkens antwoord, maar ze had de indruk dat het hem geen moer kon schelen. Voortdurend flitste zijn blik naar wat zich op de achtergrond afspeelde. En als er één ding is waar madame een gloeiende hekel aan heeft, is het aan mensen die hun aandacht niet bij het gesprek houden. Ze rondde het gesprek snel af: “Ok. Je mag die reservatie als vast noteren.”

“Noteren”, dat had hij gehoord. Hij nam potlood en papier en vroeg naam en adres. Madame herinnerde er hem aan dat zij het inschrijvingsformulier on line had ingevuld. “Oh maar dan heb ik alles! “ zei hij en leek blij dat madame dan kon vertrekken. Hij keek er zijn computer nog eens op na en ja, het was in orde.  

Madame vertrok, ietwat ontstemd over de onpersoonlijke kennismaking. Toch geeft ze de uitbater het voordeel van de twijfel mee. Als hij meer belangstelling had voor wat er met de honden gaande was dan voor madame, is Woefke er in goede handen.

06-08-2007 om 22:50 geschreven door Madame

De kogel is door de kerk. Mijnheer en madame gaan in september voor 8 dagen op vakantie. Het vergde heel wat surfuren om de reisbestemming vast te leggen. Het werd uiteindelijk, met eenparigheid van stemmen, een last-minute vakantie naar de zuidwestkust van Cyprus. Mijnheer en madame zijn nog nooit in Cyprus geweest. Het wordt dus een ontdekkingsreis.

Voor Woefke is intussen ook een luxehotel geboekt, maar dan wel in het thuisland. Woefke achterlaten is bij iedere buitenlandse reis wel een pijnpunt, maar het hoort nu eenmaal bij ‘op vakantie gaan’.

Madame gaat zich nog ettelijke uren amuseren met virtuele bezoekjes aan Cyprus, kwestie van er het meest attractieve niet te missen. En haar basisgrieks ophalen, gaat ze ook nog doen. Θa σaς δω aφρio!

04-08-2007 om 22:49 geschreven door Madame

Madame voelt zich gegeneerd. Om 19u had ze een afspraak bij de dokter. Is ze die afspraak toch glad vergeten, zeker! ’t Was pas om 23u, toen mijnheer vroeg: “Moest jij niet naar de dokter vandaag?” dat ze zich die afspraak herinnerde. Getver! Ze wordt enorm kort van memorie! Moest ze pijn gehad hebben, zou ze het zich natuurlijk wel herinnerd hebben. Maar het was een zoveelste bezoek voor haar “katrienewielen”, een onschuldige pijnloze huidschimmel. Madame heeft er al een paar jaar last van. Na een maand van zalfjes en medicatie verdwijnen de “wielen” (= ruwe, ronde vlekken met een kring rond) maar enkele maanden later komen ze terug. Deze keer wou ze bij de dokter het genezingsproces grondig laten opvolgen. Dat zal dus iets voor volgende week zijn. Hoe dan ook, maandag belt ze de dokter om zich voor haar vergetelheid te excuseren.

Eén troost:  volgens dichter, denker, schilder Gibran is vergeetachtigheid een vorm van vrijheid.

03-08-2007 om 00:00 geschreven door Madame

“Drie multifunctionele tafels van 100 x 60 cm, in hoogte verstelbaar - 49 euro” blokletterde een folder van een supermarkt in de buurt. “Enkel op donderdag 2 augustus”. Madame zag meteen het nut van die tafeltjes in: voor een barbecue, een buffet; als bijzettafeltje of behangerstafel; voor haar verfpotten als ze aan ’t schilderen slaat, enz. Om het koopje niet aan haar neus te laten voorbijgaan – van zo’n publiektrekkers is naar het schijnt de voorraad meestal beperkt-  zou ze om klokslag 9u aan die supermarkt staan. Ze kende de openingsuren wel niet, maar om 9u kon de voorraad toch nog niet uitgeput zijn...

8u10. Madame was haar tanden aan ’t poetsen toen de telefoon ging. Ze holde naar de telefoon, pakte op en besefte pas toen dat ze de tandpasta nog niet weggespoeld had. Ze slikte hem snel in en zei: “Hallo?” ‘t Was mijnheer. Hij had op weg naar ’t werk gezien dat er in die supermarkt al licht brandde. Madame zou misschien beter wat vroeger vertrekken.

8u25. Op de parking van de supermarkt stond geen enkele auto. Er brandde inderdaad licht in de supermarkt. Haha! Madame is dus eerst. Inderdaad, ze was eerst. Maar de deur was nog vast. “Openingsuren:”, las ze, “van 9u tot 18u.”  Mommelend bolde ze terug naar huis. Ze had op de parking kunnen wachten tot de deuren open gingen. Maar daar had ze geen zin in. ’t Was trouwens maar een ritje van 5 minuten. 

9u07. Madame arriveerde weer aan de supermarkt. Tot haar stomme verbazing stond de parking nu bomvol. Ze zag mensen met ladders buiten komen en met karretjes waarop grote pakken lagen. Als een pijl uit een boog schoot ze met haar karretje door de supermarkt. Waar lagen die tafeltjes nu toch! Een dame met zwaar beladen karretje blokkeerde de doorgang. Madame wou net zeggen: “Excuseer, mag ik passeren, aub?” toen ze in dat karretje een groot pak zag liggen met de afbeelding van de gegeerde tafeltjes. “Waar heeft u die tafeltjes gevonden, mevrouw?” vroeg madame. De dame antwoordde: “Ginder. Maar er zijn er niet veel meer.“ Madame zigzagde toen als een wegpiraat tussen de andere karretjes door. Oef! Daar lagen ze! ’t Waren er nog zes. Was ze tien minuten later toegekomen, had ze waarschijnlijk de boot gemist. Bij een volgende eendagsaanbieding toch maar beter een half uur op de parking wachten, zeker?

02-08-2007 om 20:48 geschreven door Madame

“Gaan we Chinezen?” vroeg mijnheer toen hij gisteravond thuis kwam. Madame had wel vers brood gebakken en er stond al platte kaas met bruine suiker op tafel, maar een Chinezeke slaat madame nooit af.

02-08-2007 om 07:45 geschreven door Madame

Vorige week moest madame met de auto naar de keuring. Ze dacht dat de auto prima in orde was en vertrok met een gerust geweten, zonder voorafgaand garagebezoek. Bij de eerste test, de CO test, liep het al mis. De inspecteur van dienst koppelde een buis aan de uitlaat, zette één voet in de auto en duwde plankgas. De aangesloten koppeling daverde, een vettige walm koolmonoxide steeg op en verpestte de onmiddellijke omgeving. Madame snakte naar adem. Waar waren de gasmaskers!  

“Je zal nog eens moeten terugkomen, madame. Je auto heeft een CO uitstoot die het dubbele is van het toelaatbare.”  Madame schrok er niet echt niet van. Ze stikte bijna in de wolk uitlaatgassen. Bij de remcontrole bleek ook met de remmen iets mis te zijn. Dus, de auto werd naar de garage gebracht.

Toen de auto hersteld was, zei de garagist: “met die CO was niks mis, hoor. Dat was over heel de lijn nul.”  Madame was verbolgen, maar ook gewaarschuwd. Als bij de herkeuring die inspecteur nog beweerde dat de CO uitstoot niet in orde was, zou madame er gegarandeerd voor zorgen dat die inspecteur en de garagist een duel uitvechten.

Vandaag reed madame naar de herkeuring, vast besloten om zich niet in de doekjes te laten doen. Het was een andere inspecteur. Hij bekeek de autopapieren en zei: “Tiens! Woon jij daar in die straat? Mijn ouders wonen ook in die buurt.” Uit het praatje dat daarna volgde bleek dat hij mijnheer, ET en Miek kende. Het werd een gezellige babbel. Al die tijd zat hij in de auto en raakte geen pedaal aan. Toen het praatje afgerond was, zei hij: “dat is in orde. Je mag doorrijden.”

“Asjemenou” zou de Hollandse intelligentia zeggen.

31-07-2007 om 17:54 geschreven door Madame

Ieder avond, na het dagelijks avondwandelingetje, krijgt Woefke een hondenstokje. Meestal loopt ze meteen naar de keuken en geeft blaffend aan dat ze haar “snoepje” uit dàt keukenkastje wil. Maar het gebeurt wel eens dat, tegen de tijd dat madame en Woef thuis komen, mijnheer in de living klaar staat met haar hondenstokje. Vandaag stond mijnheer bij hun thuiskomst in de living en had iets in de hand. Woefke sprong meteen tegen mijnheer omhoog om het vermeende stokje in ontvangst te nemen, maar beet… in de afstandsbediening.

30-07-2007 om 21:49 geschreven door Madame

De laatste twee dagen was het allesbehalve vakantieweer. Mijnheer en madame bleven rustig thuis. Vandaag, in de late namiddag, klaarde het weer op. Hét moment om nog eens naar Lier te rijden om de laatste drie foto’s van de voetzoektocht te vinden. Ze deden de hele trip opnieuw en op de allerlaatste minuut vonden ze de allerlaatste foto. Hoera! Mission accomplished. Dat moest gevierd worden!

Ze tafelden in een gezellig restaurant aan de boorden van de Nete. Mijnheer bestelde als voorgerecht kaaskroketten; madame vroeg een rundscarpaccio. De schotels zagen er overheerlijk uit. Madame’s carpaccio was overvloedig bestrooid met schilfers Parmezan. Dat zou smaken! Maar toen madame het vlees wou snijden, geraakte ze er met het mes niet door. Ze bekeek het mes. Had ze misschien met de botte kant zitten snijden? Maar nee, ze had het juist vast! Ze probeerde het nog eens te snijden, met wat meer kracht, maar zonder resultaat. Dat vlees was bikkelhard! Ze tastte er eens aan met haar vinger. Toen snapte ze wat er aan de hand was. “Kijk eens!” zei ze tegen mijnheer, terwijl ze met vork en mes de hele carpaccio optilde. Ze riep de dienster. “Excuseer juffrouw, maar dat kan ik niet opeten. Dat vlees is nog bevroren.” Met de nodige excuses nam het meisje madame’s bord weg. Mijnheer en madame waren nu wel nieuwsgierig hoe ze dat gingen oplossen. Zouden ze de carpaccio nu twintig minuten in de keuken laten staan? Of zouden ze hem in de microgolf steken? Vijf minuten later kwam de carpaccio terug. Eetbaar deze keer. Maar niet echt smakelijk. Het bord was gloeiend heet – ze hadden het dus in oven gestoken – de lauwe carpaccio was net niet gebakken en de Parmesan lag er op te zweten.

Na de maaltijd kregen mijnheer en madame een gratis koffie aangeboden. Mooie attentie. Maar of ze in dat restaurant nog gaan eten is toch twijfelachtig.

29-07-2007 om 23:22 geschreven door Madame

Iedere dag probeert madame het cryptogram uit de krant op te lossen. Een jaartje geleden ging dat redelijk vlot. Minstens vier keer per week slaagde ze er in om het volledige cryptogram op te lossen. De laatste tijd brouwt madame er echter niks meer van. Nu lost ze per week hooguit één cryptogram op. De (Hollandse) makers komen tegenwoordig met woorden aandraven waar madame nog nooit van gehoord heeft. Neem nu vandaag. De omschrijving luidde: “dier met ruzie op de zeebodem”. Negen letters. Mijnheer kwam helpen, maar ook hij vond de oplossing niet. Met de hulp van het internet bleek het uiteindelijk om het woord “keldermot” te gaan. Madame was furieus. Wat is dat voor een woord! Onnozele Hollanders! Zo kan iedereen cryptogrammen maken! Mommelend trok ze naar het toilet: De kiekens! Kunnen ze geen fatsoenlijke woorden gebruiken? Na de kleine boodschap was ze nog steeds uit haar hum. Pinnig vroeg ze aan mijnheer: “Plassende keldermot. Dertien letters. Wat is dat?” Mijnheer keek haar  guitig aan. “Madame?” probeerde hij voorzichtig. “Nee”, zei madame, het is: pizzewissewis.” Ze kan soms pissig zijn die madame.J

26-07-2007 om 22:15 geschreven door Madame

De vriendenkring van de firma waar mijnheer werkt, had voor de vakantiemaanden een voetzoektocht uitgestippeld – vrij te presteren op een dag naar keuze. Zo’n dagje uit en onderweg een quiz oplossen, stond mijnheer en madame wel aan. Omdat vandaag als zonnigste dag van de week was aangekondigd, besloten ze er vandaag op uit te trekken.

Het te exploreren stadje was: Lier. Er moesten 20 vragen beantwoord worden en 18 detailfoto’s ontdekt. De vragen waren “ a piece of cake”. Vooral omdat madame op het internet al 15 antwoorden gevonden had.J Maar voor de sportiviteit checkten ze toch alles.

De fotoronde was andere koek – of beter: een ander Liers vlaaike. Te meer omdat slechts 16 van de 18 foto’s op de te volgen route lagen. Alle 18 ontdekken zou dus fout zijn. De foto’s waren erg gevarieerd: stukken oude steen, lantaarntje, meerpalen, panorama’s, smeedwerk, een tomaat, een brievenbus enz. Het parcours vergde vier uur slenteren. Doorstappen kon niet, want Holmes en Watson moesten alles nauwlettend in de gaten gehouden worden. Veertien kiekjes hebben ze kunnen terugvinden. Voor de twee ontbrekende doen ze kortelings de wandeling nog eens over. Ze zouden graag 10/10 hebben op hun rapport. J

Het moet gezegd: Lier is een gezellig en wondermooi stadje. Madame noemde het spontaan: het Brugge van de Kempen. Een aanrader voor wie het eigen patrimonium wil (her)ontdekken.

25-07-2007 om 22:17 geschreven door Madame

Mijnheer heeft sedert gisteren een weekje verlof: een week zonder toeristische toestanden, gewoon rustig thuis om de stress van het werk te laten uitwaaien. Lekker ontstressen bij een krantje, met een sudokuboek, aan de computer, voor de tv en… aan het fornuis.

Madame was bijzonder opgetogen toen mijnheer gisteren zei: “en nu zal ik nog eens koken.”  Het was lang geleden dat mijnheer nog gekookt had. Eigenlijk doet hij dat graag (af en toe toch) maar het ontbreekt hem meestal aan tijd, of goesting.

Madame moet eerlijk toegeven: als mijnheer kookt, komt er geen alledaagse boerenkost op tafel maar een creatief, verfijnd gerecht. Zo maakte hij gisteren een krachtige consommé (voor twee dagen) en een kruidige saltimbocca met wilde rijst en doperwtjes bestrooid met parmesan. Vandaag kokkerelde hij gevulde canneloni met roomsausje en geraspte kaas,  roomspinazie met eieren en croutons. Om duimen en vingers af te likken!  Na het eten likte madame mijnheer ook een beetje af. Uit dank. Want ze vond het geweldig zo verwend te worden.

Nee, nee. Doe geen moeite. Madame leent haar chef-kok niet uit.

24-07-2007 om 23:49 geschreven door Madame

De dag na de officiële in-den-echt-verbinding was het grote feest. Om 18u stonden Knoopke en Joost, in ornaat, hun gasten op te wachten in de gezellige tuin van de feestlocatie. Beetje bij beetje kwamen de 110 genodigden toegestroomd. Het eerste half uur was het lekker zonnig. Toen dreigden er weer vette regenwolken en even later begon het te plenzen. Maar de gasten waren inmiddels allemaal gearriveerd en er kon tijdig “aan tafel” genood worden.

De feestmaaltijd ging door in een tent. Maar jongens, was die gezellig ingericht! Alles wat aan een tent deed denken was stijlvol weggewerkt met baldakijns, draperieën, kandelaars en bloemen. Alles was er tot in de details verzorgd.

Het eetfestijn was, conform het koppel, smaakvol en origineel. In een zijtent stonden kraampjes opgesteld. In ieder kraampje prijkte een buffet – een streling voor het oog - van diverse oorsprong: Belgisch, Italiaans, Frans, Grieks, Spaans en Noors. Voor elk wat wils dus. Achter ieder kraampje stond een kelner/dienster in respectievelijke klederdracht. En wat de smaak van de gerechten betreft: chapeau voor de kok! Het was pure gastronomie. Voor de uitbatersTony en Ronnie niets dan lof!

De ceremonie van “Tatatataa! Daar komt de vuurwerktaart!” en/of “samen mes vasthouden en in een pièce montée kerven” was vervangen door een supersympathieke variant. Knoopke en Joost stonden achter een antiek ijskarretje  - kompleet met baldakijn, bel en zilverkleurige torendeksels. Alle genodigden mochten bij hen een hoorntje ijs gaan halen. Tijdens het bedienen konden ze dan nog met eenieder een praatje houden. Wat schattig! Naast de ijskar stond er nog een duizelingwekkend dessertbuffet. Zowel desserts als hartige hapjes bleven de hele nacht ter beschikking.

Madame had zich voorgenomen om zowel tijdens de officiële plechtigheden van de dag voordien als tijdens de leutige feestavond geen traan te laten. Waarom zou ze? Dat Knoopke en Joost trouwden was een heuglijk feit. Maar toen het huwelijkspaar mijnheer en madame onverwachts in de bloemetjes zetten, werd het haar wel te machtig. Het waren gelukkig maar enkele waterlanders zodat haar mascara intact bleef.

Rond 22u werd de DJ, die tijdens het eetfestijn op de achtergrond eigentijdse muziek gedraaid had, luidruchtiger. Het moment van de openingsdans stond er aan te komen. Ook met de keuze van de openingsdans was het bruidspaar de originele toer op gegaan. Zo origineel, dat ze met een gerust gemoed een fles champagne verwedden aan wie de titel van het openingsliedje kon raden. Die fles waren ze kwijt. Want één iemand had geraden dat ze de dans zouden openen op de tonen van: “Let’s get married” van The Proclaimers.

23-07-2007 om 15:45 geschreven door Madame

Knoopke en Joost zijn nu officieel man en vrouw. De voorbereidingen sleepten maanden aan. De twee hoogdagen vlogen voorbij.

Knoopke had de kleur van haar trouwjurk voor iedereen kunnen verborgen houden. Ook voor Joost. Toen de stralende bruid in vol ornaat te voorschijn kwam prevelde Joost: “Oh nee oranje! Waw!”  Zijn donkerblauw gestreept maatpak, wit hemd en limoengroene das waren een perfecte aanvulling op de gedurfde kleur van de bruidsjurk.

Het weer zat niet mee die dag. 20-07-2007 was waarschijnlijk de meest natte en onweerachtige julidag. Knoopke was er op voorzien. Voor zichzelf, ouders en getuigen had ze witte paraplu’s gekocht. Om het stadhuis binnen te gaan kwamen ze van pas. Nadien waren de hemelgoden hen ietwat gunstiger gezind.

Er waren meer trouwlustige paartjes die dag. Knoopke en Joost waren nummer drie, nadien volgden er nog drie. Daar zat de datum waarschijnlijk voor iets tussen. De schepen van burgerlijke stand slaagde er in om de officiële trouwplechtigheid gemoedelijk en origineel te laten klinken. Knoopke en Joost werkten het ook een beetje in de hand. Na de woorden “dan verklaar ik jullie hierbij man en vrouw” had de schepen de kans niet om te zeggen: “en nu mogen jullie mekaar een kus geven” . Knoopke en Joost vlogen er meteen in.

Niettegenstaande het rotweer waren zo’n honderdtal vrienden en familieleden komen opdagen. Sommigen wierpen bij het verlaten van het stadhuis met rijst (toen regende het niet meer), anderen bliezen feestelijke zeepbellen. Daarna trok het hele gezelschap in stoet naar een Irish pub, waar het bruidspaar iedereen een drink aanbood. Knoopke en Joost hadden bewust voor een Irish pub gekozen. Hun liefde was namelijk in Ierland ontloken.

Na de drink scheen de zon. Bruidspaar, getuige met partner, mijnheer en madame en Broer en Schoonzus (Broer was de fotograaf van dienst) te voet door de stad naar de parking. Onderweg deed zich een leuk anekdootje voor. Toen een meisje van zowat 6 jaar Knoopke in haar hel oranje trouwjurk zag passeren riep ze: “Oh kijk mama! Een prinses! Een ‘Hollandse’ prinses!”

De rit naar het huis van Knoopke en Joost was hels. Bakken regen kletsten uit de hemel. Maar wonder boven wonder, bij aankomst waren alle wolken leeg geregend. De paraplu’s mochten blijven liggen. De geplande fotosessie was evenwel in het water gevallen. Om leuke shots te maken was het gras te nat, waren de paadjes te drassig.

De officiële trouwdag werd afgesloten met een gezellig etentje in beperkt gezelschap. De sfeer was super. Er werd geklonken, gesmikkeld en gezongen (van het “Tantum Ergo” tot “Lief klein konijntje” - LOL).  Het “grote” feest ging ‘s anderendaags door…

22-07-2007 om 14:19 geschreven door Madame