De dienstencheques voor tuinsmurf waren op. Klein euvel, op de PWA-dienst kan madame er gaan bijkopen. Normaliter is die dienst elke voormiddag open. Maar, het dametje van de PWA-dienst is in bevallingsverlof en daarom was de dienst deze maand maar een dag of vier open. Dat was ruim op voorhand meegedeeld en zelfs nog eens bevestigd per brief. En nu denken jullie zeker dat madame weer aan vergetelh__d leed en voor een gesloten deur kwam te staan? Mis poes! Madame wist perfect dat de PWA-dienst vandaag open was.

Terwijl ze naar het gemeentehuis reed, was ze in gedachten bij het PWA-moedertje en haar nieuwe baby. Vertederende beelden passeerden haar verbeelding. Ze dacht: waarom zou ik dat moedertje eens niet verrassen met een bloemetje? Ze stapte de bloemenwinkel binnen en kocht een plantje voor slechts 5 euro. Een attentie hoeft niet duur te zijn, hè? Ze stapte de PWA-dienst binnen en… het kersvers moedertje was er niet! Er zat een andere jongedame. Madame legde uit dat ze voor de jonge moeder een bloemetje had meegebracht. De plaatsvervangster zei dat ze het haar zou bezorgen.  “Van wie mag ik zeggen dat het is?” vroeg ze.  “Euh,” zei madame, “ ze kent me eigenlijk niet. En ik ken haar ook niet. Ik wou haar alleen maar proficiat wensen met de geboorte van haar…. Is het een jongen of een meisje?”

Het bleek een meisje te zijn. De vader werkt toevallig ook op het gemeentehuis. Hij zal het plantje straks meenemen. En dan maar raden van wie dat bloemetje toch mag zijn. J

17-08-2007 om 20:11 geschreven door Madame

In een vorige blog had madame een kanjer van een taalfout staan. Aardbijen ipv aardbeien. Een flater van je welste! Hoog tijd voor madame om nog eens een taaloefening te maken.

VUL IN

Broer was zo vriendel__k om haar voorzichtig op haar enormit__t te w__zen. H__ schreef: “Pikten de aard__ben niet? Of smaakten ze naar honing?”  B__w__len is madame gruwel__k verstrooid. Z__ vreest dat het voortekenen z__n van senilit__t. Enkele voorbeelden van haar recentel__ke afwezigh__d van geest:

Z__ zit boven aan de computer te schr__ven. Ze k__kt in haar kop koffie. Oeps! Leeg! Ze schr__dt de trap af. In de keuken opent ze de porsel__nkast en str__kt in haar haren. Wat kwam ze ook weer doen? Ze p__nigt haar hersenen. Uit__ndel__k denkt ze het te weten. Sigaretten! Die waren hoogstwaarsch__nl__k op. Dat ze f__tel__k koffie wou, besefte ze pas toen ze haar computer weer ber__kte.

Z__ ging spaghetti ber__den. Z__ zette water op het vuur en begon ajuin te sn__den voor de (let op!) bologn__se saus. Geen v__f minuten later begon ze te  tw__felen. Had ze er wel zout b__ gedaan? Ze proefde. Bw__k! Ja, z__ had er al zout b__ gekapt.

Madame’s t__del__k br__nmankement l__kt bedr__gend. Maar noemt men zulke hiaten __genl__k niet gewoon: vergetelh__d of verstrooidh__d?

16-08-2007 om 22:21 geschreven door Madame

…voor Kwiks vijfde verjaardag! Dat werd gevierd! De genodigden waren wel allemaal volwassenen, maar dat maakte voor Kwik geen verschil. Telkens een nieuwe gast arriveerde, was hij in de wolken. Dan begon hij te huppelen en riep verheugd: “Cadeautje! Cadeautje!” Om Kwik te plezieren verjongde trouwens iedereen met plezier zijn gedragcodes. Wat na een stuk of drie, vier Kirs niet de minste moeite kostte.

Eerst werd er in de tuin geknabbeld en getoast. Daarna blies de jarige appel voor een pannenkoekenfestijn. Pannenkoeken met bruine suiker of kandijsiroop! Heerlijk! En niet alleen voor de kindjes. De volwassenen vlogen er ook gretig in. (Nietwaar Joost? J)  ’t Waren trouwens lekkere flensjes. Lichtjes krokant gebakken. Njam, njam!

Daarna kwam de verjaardagstaart: een koekjestaart met roomboter en hagelslag, Kwiks lievelingstoetje. Na de pannenkoeken had madame niet veel zin meer in zoetigheid. Maar omdat Draakje de taart zelf gemaakt had, wou ze er wel eens een stukje van proeven. En ’t smaakte verdorie naar nog! Maar dat zou overdaad geweest zijn en desastreus voor haar lijn. Dus paste ze maar.

15-08-2007 om 23:09 geschreven door Madame

In de week kookt madame haast nooit. Mijnheer neemt zijn warme maaltijd op het werk en madame eet wel boterhammetjes. Maar als er iemand komt tafelen, staat madame met plezier aan het fornuis. Dan duikt ze in de internet kookboeken en probeert nieuwe recepten uit.

Vanavond komen Miek en Cook op bezoek. Als voorgerecht krijgen ze een soepje van waterkers, spinazie en… een peer. Rare combinatie, zal je zeggen. Wel dat dacht madame ook. Daarom wou ze het juist uitproberen. De smaak van de soep was verrassend. Alhoewel ze donker grasgroen van kleur is en er geen room bij gebruikt is, smaakt ze superzacht. Vermoedelijk zorgt de peer voor de fluwelen afdronk.

Het hoofdgerecht is een soort steak Stroganoff, met paprika’s en cognac en room. Maar geen tomaten. Mijnheer kokhalst van tomaten. Dat onsmakelijk geluid wil madame de gasten besparen. Verder krijgen ze er aardappelkroketjes bij en een gemengde sla.

Het nagerecht heet “dessert d’amour”. De naam alleen al suggereert een zinnenstrelend toetje. Eigenlijk is het een simpel gerecht. Nu ja, l’amour is ook simpel. J Het gaat zo: room met vanillesuiker bijna stijf kloppen, bananen prakken en bij de room roeren. Bij dat papje schijfjes kiwi en aardbEIen serveren, bestrooien met schlilfers chocola en een toefje muntblaadjes er boven op. C’est tout!

Nu de tafel nog dekken en het gezelschap kan straks smulpapen.

14-08-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Cousine, de schilderartieste van de familie, kwam op bezoek. Madame onderhoudt haar website. Jarenlang stuurde Cousine nieuwe gegevens door met het beleefd verzoek of madame dat eens eventjes met de rapte op haar website wou zetten. Madame deed dat met plezier. Maar omdat haar workshops allengs succesvoller werden, vond Cousine het toch stilaan tijd om zelf de http-touwtjes in handen te nemen, zodat ze madame niet langer moest lastig vallen. Vandaag ging ze bij madame “les volgen”.

Cousine is vertrouwd met Word, Frontpage ging er dus in er in als zoete koek. Bij het FTP-programma daarentegen verloor ze haar kluts. Vooral bij de instructies over het overhevelen van de bestaande pages naar haar eigenste computer zat ze met de handen in het haar. Maar madame is een geduldige lesgeefster en na een uur of drie had Cousine het beet.

De “les” werd afgesloten met een lange, gezellige babbel. Wat madame wel verwacht had. Want van gedachten wisselen met Cousine is altijd onderhoudend en loopt daarom ook altijd uit. Of zou het aan madame liggen? J

13-08-2007 om 17:16 geschreven door Madame

De morgenstond heeft goud in de mond. Na drie kopjes koffie kreeg madame een aanval van werklust. Voor psychische arbeid wel te verstaan. Lijfelijk heeft ze geen poot uitgestoken, al had ze nog een berg strijk liggen. Tijdens het dagdromen bij de koffie borrelde inspiratie op. En dat liet madame niet koud worden. Ze heeft ze aan het toneelstuk voor Ray gewerkt. (zie blog “vergadering” dd  19-06-2007) Het stuk vorderde zienderogen en het werd hoe langer hoe boeiender. Er kwamen heel wat opzoekingen bij kijken. Om het verhaal van een Kosovaarse vluchtelinge op papier te krijgen, is inzicht nodig van de Kosovaarse geschiedenis, de Belgische wetgeving e.d. Madame ging er helemaal in op. Zonder dat ze het besefte, is ze er zes uur mee bezig geweest. Toen was haar geestelijke pijp uit.

11-08-2007 om 21:27 geschreven door Madame

Omdat madame haar altijd met de auto meenam naar Markant evenementen, wou buurvrouw van achter hoek madame eens trakteren. Er was afgesproken dat ze deze namiddag een terrasje zouden doen. Van dat “terrasje” kwam natuurlijk niets in huis. Dat viel in het water van de zeiknatte zomer. Maar binnen in de taverne was het ook knus zitten. De koffieklets (bij een lekkere coupe brésilienne) was trouwens zo geanimeerd dat het entourage niet meer opviel. En zoals bij de meeste koffiekletsen changeerden de onderwerpen van Brussel tot de nieuw patatten. Twee volle uren waren in no time vol gekletst. Ook al waren de onderwerpen weinig opzienbarend, zo’n los gekeuvel was best ontspannend.   

09-08-2007 om 22:27 geschreven door Madame

09-08-2007 om 17:06 geschreven door Madame

Robotbenen. Dat is het gevolg van het boomschors kruien van gisteren. Madame schuifelt momenteel in huis rond met de élégance van een humanoid robot. Knoopke heeft het al meermaals gezegd: “Je moet doseren, mama!”  Maar zo zit madame niet in mekaar. Als er te werken valt, is er geen houden meer aan. Dan wil ze dat jobke per se afwerken. Zelfs om te eten maakt ze dan geen tijd. ‘s Anderendaags moet ze het dan wel bekopen. Maar!!! Wat moest gedaan worden is gedaan. En dàt goed gevoel is een paar dagen met roestige scharnieren rond kwakkelen meer dan waard.

08-08-2007 om 23:20 geschreven door Madame

Er was twee kubieke meter boomschors geleverd. Alle vooruit madame! Strooi het maar uit tussen de plantjes! Er was regen voorspeld voor het oosten van het land. Dus liet ze er geen gras over groeien en ging meteen na levering aan de slag. Ze had al het gereedschap klaar gezet toen ze bedacht dat ze toch maar beter het tuinhek afsloot alvorens te beginnen spitten en kruien. Woefke moest er zo eens tussenuit ritsen. Voor alle veiligheid ging ze nog eens kijken waar Woefke uithing. En lap! Het beest was nergens te bespeuren. Die was er waarschijnlijk van onder gemuisd terwijl madame het gereedschap buiten zette. Madame kankerde en urmde: “ Merde Woef! ’t Is niet het moment om er uit te trekken. Ik wil die boomschors weg voor het begint te regenen. Ambetant beest!”  Geprikkeld nam ze de leiband en ging op zoek naar haar landloper. Achter de eerste hoek van de straat stond Woefke te snuffelen. Toen madame riep, kwam ze happy naar haar toegelopen, alsof ze wou zeggen. “Hé baasje! Fijn jou te zien! Ik heb me rot geamuseerd!”  Madame mommelde nog wat, maar gaf Woefke geen uitbrander. Ze had geluisterd toen madame riep. Gehoorzaamheid bestraf je niet.

Gelukkig waren de weergoden haar gunstig. Er kwamen wel stapelwolken opzetten, maar het bleef droog. Madame kon non-stop kruiwagens vullen en afvoeren. Om 15u. lag alle boomschors in de bloemperken. Oef!

07-08-2007 om 16:43 geschreven door Madame

Het hondenpension voor Woefke was via het internet opgezocht en besteld.  Dat heb je met die moderne madammen. Die doen haast alles per internet.J  Per mail kreeg madame van de uitbater een uitnodiging om eens te komen kennismaken. Madame verliet dus de virtuele wereld en trok in levende lijve naar het hondenpension. Woefke mocht mee.

Eerst werd ze verwelkomd door een kakafonie van geblaf en gekef, daarna door de eigenaar. Hij gaf een blitz-rondleiding. Het was een woefkespensionnaat zoals de meeste anderen. Hokken, hokken en nog eens hokken. Ieder hok bestond uit: een binnenhok, een “overloop”, een buitenhok en een speelweide. Allemaal heel netjes weliswaar. “In juli en augustus is het altijd erg druk”, zei de uitbater. Hij stelde een paar vragen over Woefke, wat eet ze, is ze ingeënt, enz. Madame gaf telkens antwoord, maar ze had de indruk dat het hem geen moer kon schelen. Voortdurend flitste zijn blik naar wat zich op de achtergrond afspeelde. En als er één ding is waar madame een gloeiende hekel aan heeft, is het aan mensen die hun aandacht niet bij het gesprek houden. Ze rondde het gesprek snel af: “Ok. Je mag die reservatie als vast noteren.”

“Noteren”, dat had hij gehoord. Hij nam potlood en papier en vroeg naam en adres. Madame herinnerde er hem aan dat zij het inschrijvingsformulier on line had ingevuld. “Oh maar dan heb ik alles! “ zei hij en leek blij dat madame dan kon vertrekken. Hij keek er zijn computer nog eens op na en ja, het was in orde.  

Madame vertrok, ietwat ontstemd over de onpersoonlijke kennismaking. Toch geeft ze de uitbater het voordeel van de twijfel mee. Als hij meer belangstelling had voor wat er met de honden gaande was dan voor madame, is Woefke er in goede handen.

06-08-2007 om 22:50 geschreven door Madame

De kogel is door de kerk. Mijnheer en madame gaan in september voor 8 dagen op vakantie. Het vergde heel wat surfuren om de reisbestemming vast te leggen. Het werd uiteindelijk, met eenparigheid van stemmen, een last-minute vakantie naar de zuidwestkust van Cyprus. Mijnheer en madame zijn nog nooit in Cyprus geweest. Het wordt dus een ontdekkingsreis.

Voor Woefke is intussen ook een luxehotel geboekt, maar dan wel in het thuisland. Woefke achterlaten is bij iedere buitenlandse reis wel een pijnpunt, maar het hoort nu eenmaal bij ‘op vakantie gaan’.

Madame gaat zich nog ettelijke uren amuseren met virtuele bezoekjes aan Cyprus, kwestie van er het meest attractieve niet te missen. En haar basisgrieks ophalen, gaat ze ook nog doen. Θa σaς δω aφρio!

04-08-2007 om 22:49 geschreven door Madame

Madame voelt zich gegeneerd. Om 19u had ze een afspraak bij de dokter. Is ze die afspraak toch glad vergeten, zeker! ’t Was pas om 23u, toen mijnheer vroeg: “Moest jij niet naar de dokter vandaag?” dat ze zich die afspraak herinnerde. Getver! Ze wordt enorm kort van memorie! Moest ze pijn gehad hebben, zou ze het zich natuurlijk wel herinnerd hebben. Maar het was een zoveelste bezoek voor haar “katrienewielen”, een onschuldige pijnloze huidschimmel. Madame heeft er al een paar jaar last van. Na een maand van zalfjes en medicatie verdwijnen de “wielen” (= ruwe, ronde vlekken met een kring rond) maar enkele maanden later komen ze terug. Deze keer wou ze bij de dokter het genezingsproces grondig laten opvolgen. Dat zal dus iets voor volgende week zijn. Hoe dan ook, maandag belt ze de dokter om zich voor haar vergetelheid te excuseren.

Eén troost:  volgens dichter, denker, schilder Gibran is vergeetachtigheid een vorm van vrijheid.

03-08-2007 om 00:00 geschreven door Madame

“Drie multifunctionele tafels van 100 x 60 cm, in hoogte verstelbaar - 49 euro” blokletterde een folder van een supermarkt in de buurt. “Enkel op donderdag 2 augustus”. Madame zag meteen het nut van die tafeltjes in: voor een barbecue, een buffet; als bijzettafeltje of behangerstafel; voor haar verfpotten als ze aan ’t schilderen slaat, enz. Om het koopje niet aan haar neus te laten voorbijgaan – van zo’n publiektrekkers is naar het schijnt de voorraad meestal beperkt-  zou ze om klokslag 9u aan die supermarkt staan. Ze kende de openingsuren wel niet, maar om 9u kon de voorraad toch nog niet uitgeput zijn...

8u10. Madame was haar tanden aan ’t poetsen toen de telefoon ging. Ze holde naar de telefoon, pakte op en besefte pas toen dat ze de tandpasta nog niet weggespoeld had. Ze slikte hem snel in en zei: “Hallo?” ‘t Was mijnheer. Hij had op weg naar ’t werk gezien dat er in die supermarkt al licht brandde. Madame zou misschien beter wat vroeger vertrekken.

8u25. Op de parking van de supermarkt stond geen enkele auto. Er brandde inderdaad licht in de supermarkt. Haha! Madame is dus eerst. Inderdaad, ze was eerst. Maar de deur was nog vast. “Openingsuren:”, las ze, “van 9u tot 18u.”  Mommelend bolde ze terug naar huis. Ze had op de parking kunnen wachten tot de deuren open gingen. Maar daar had ze geen zin in. ’t Was trouwens maar een ritje van 5 minuten. 

9u07. Madame arriveerde weer aan de supermarkt. Tot haar stomme verbazing stond de parking nu bomvol. Ze zag mensen met ladders buiten komen en met karretjes waarop grote pakken lagen. Als een pijl uit een boog schoot ze met haar karretje door de supermarkt. Waar lagen die tafeltjes nu toch! Een dame met zwaar beladen karretje blokkeerde de doorgang. Madame wou net zeggen: “Excuseer, mag ik passeren, aub?” toen ze in dat karretje een groot pak zag liggen met de afbeelding van de gegeerde tafeltjes. “Waar heeft u die tafeltjes gevonden, mevrouw?” vroeg madame. De dame antwoordde: “Ginder. Maar er zijn er niet veel meer.“ Madame zigzagde toen als een wegpiraat tussen de andere karretjes door. Oef! Daar lagen ze! ’t Waren er nog zes. Was ze tien minuten later toegekomen, had ze waarschijnlijk de boot gemist. Bij een volgende eendagsaanbieding toch maar beter een half uur op de parking wachten, zeker?

02-08-2007 om 20:48 geschreven door Madame

“Gaan we Chinezen?” vroeg mijnheer toen hij gisteravond thuis kwam. Madame had wel vers brood gebakken en er stond al platte kaas met bruine suiker op tafel, maar een Chinezeke slaat madame nooit af.

02-08-2007 om 07:45 geschreven door Madame

Vorige week moest madame met de auto naar de keuring. Ze dacht dat de auto prima in orde was en vertrok met een gerust geweten, zonder voorafgaand garagebezoek. Bij de eerste test, de CO test, liep het al mis. De inspecteur van dienst koppelde een buis aan de uitlaat, zette één voet in de auto en duwde plankgas. De aangesloten koppeling daverde, een vettige walm koolmonoxide steeg op en verpestte de onmiddellijke omgeving. Madame snakte naar adem. Waar waren de gasmaskers!  

“Je zal nog eens moeten terugkomen, madame. Je auto heeft een CO uitstoot die het dubbele is van het toelaatbare.”  Madame schrok er niet echt niet van. Ze stikte bijna in de wolk uitlaatgassen. Bij de remcontrole bleek ook met de remmen iets mis te zijn. Dus, de auto werd naar de garage gebracht.

Toen de auto hersteld was, zei de garagist: “met die CO was niks mis, hoor. Dat was over heel de lijn nul.”  Madame was verbolgen, maar ook gewaarschuwd. Als bij de herkeuring die inspecteur nog beweerde dat de CO uitstoot niet in orde was, zou madame er gegarandeerd voor zorgen dat die inspecteur en de garagist een duel uitvechten.

Vandaag reed madame naar de herkeuring, vast besloten om zich niet in de doekjes te laten doen. Het was een andere inspecteur. Hij bekeek de autopapieren en zei: “Tiens! Woon jij daar in die straat? Mijn ouders wonen ook in die buurt.” Uit het praatje dat daarna volgde bleek dat hij mijnheer, ET en Miek kende. Het werd een gezellige babbel. Al die tijd zat hij in de auto en raakte geen pedaal aan. Toen het praatje afgerond was, zei hij: “dat is in orde. Je mag doorrijden.”

“Asjemenou” zou de Hollandse intelligentia zeggen.

31-07-2007 om 17:54 geschreven door Madame

Ieder avond, na het dagelijks avondwandelingetje, krijgt Woefke een hondenstokje. Meestal loopt ze meteen naar de keuken en geeft blaffend aan dat ze haar “snoepje” uit dàt keukenkastje wil. Maar het gebeurt wel eens dat, tegen de tijd dat madame en Woef thuis komen, mijnheer in de living klaar staat met haar hondenstokje. Vandaag stond mijnheer bij hun thuiskomst in de living en had iets in de hand. Woefke sprong meteen tegen mijnheer omhoog om het vermeende stokje in ontvangst te nemen, maar beet… in de afstandsbediening.

30-07-2007 om 21:49 geschreven door Madame

De laatste twee dagen was het allesbehalve vakantieweer. Mijnheer en madame bleven rustig thuis. Vandaag, in de late namiddag, klaarde het weer op. Hét moment om nog eens naar Lier te rijden om de laatste drie foto’s van de voetzoektocht te vinden. Ze deden de hele trip opnieuw en op de allerlaatste minuut vonden ze de allerlaatste foto. Hoera! Mission accomplished. Dat moest gevierd worden!

Ze tafelden in een gezellig restaurant aan de boorden van de Nete. Mijnheer bestelde als voorgerecht kaaskroketten; madame vroeg een rundscarpaccio. De schotels zagen er overheerlijk uit. Madame’s carpaccio was overvloedig bestrooid met schilfers Parmezan. Dat zou smaken! Maar toen madame het vlees wou snijden, geraakte ze er met het mes niet door. Ze bekeek het mes. Had ze misschien met de botte kant zitten snijden? Maar nee, ze had het juist vast! Ze probeerde het nog eens te snijden, met wat meer kracht, maar zonder resultaat. Dat vlees was bikkelhard! Ze tastte er eens aan met haar vinger. Toen snapte ze wat er aan de hand was. “Kijk eens!” zei ze tegen mijnheer, terwijl ze met vork en mes de hele carpaccio optilde. Ze riep de dienster. “Excuseer juffrouw, maar dat kan ik niet opeten. Dat vlees is nog bevroren.” Met de nodige excuses nam het meisje madame’s bord weg. Mijnheer en madame waren nu wel nieuwsgierig hoe ze dat gingen oplossen. Zouden ze de carpaccio nu twintig minuten in de keuken laten staan? Of zouden ze hem in de microgolf steken? Vijf minuten later kwam de carpaccio terug. Eetbaar deze keer. Maar niet echt smakelijk. Het bord was gloeiend heet – ze hadden het dus in oven gestoken – de lauwe carpaccio was net niet gebakken en de Parmesan lag er op te zweten.

Na de maaltijd kregen mijnheer en madame een gratis koffie aangeboden. Mooie attentie. Maar of ze in dat restaurant nog gaan eten is toch twijfelachtig.

29-07-2007 om 23:22 geschreven door Madame

Iedere dag probeert madame het cryptogram uit de krant op te lossen. Een jaartje geleden ging dat redelijk vlot. Minstens vier keer per week slaagde ze er in om het volledige cryptogram op te lossen. De laatste tijd brouwt madame er echter niks meer van. Nu lost ze per week hooguit één cryptogram op. De (Hollandse) makers komen tegenwoordig met woorden aandraven waar madame nog nooit van gehoord heeft. Neem nu vandaag. De omschrijving luidde: “dier met ruzie op de zeebodem”. Negen letters. Mijnheer kwam helpen, maar ook hij vond de oplossing niet. Met de hulp van het internet bleek het uiteindelijk om het woord “keldermot” te gaan. Madame was furieus. Wat is dat voor een woord! Onnozele Hollanders! Zo kan iedereen cryptogrammen maken! Mommelend trok ze naar het toilet: De kiekens! Kunnen ze geen fatsoenlijke woorden gebruiken? Na de kleine boodschap was ze nog steeds uit haar hum. Pinnig vroeg ze aan mijnheer: “Plassende keldermot. Dertien letters. Wat is dat?” Mijnheer keek haar  guitig aan. “Madame?” probeerde hij voorzichtig. “Nee”, zei madame, het is: pizzewissewis.” Ze kan soms pissig zijn die madame.J

26-07-2007 om 22:15 geschreven door Madame

De vriendenkring van de firma waar mijnheer werkt, had voor de vakantiemaanden een voetzoektocht uitgestippeld – vrij te presteren op een dag naar keuze. Zo’n dagje uit en onderweg een quiz oplossen, stond mijnheer en madame wel aan. Omdat vandaag als zonnigste dag van de week was aangekondigd, besloten ze er vandaag op uit te trekken.

Het te exploreren stadje was: Lier. Er moesten 20 vragen beantwoord worden en 18 detailfoto’s ontdekt. De vragen waren “ a piece of cake”. Vooral omdat madame op het internet al 15 antwoorden gevonden had.J Maar voor de sportiviteit checkten ze toch alles.

De fotoronde was andere koek – of beter: een ander Liers vlaaike. Te meer omdat slechts 16 van de 18 foto’s op de te volgen route lagen. Alle 18 ontdekken zou dus fout zijn. De foto’s waren erg gevarieerd: stukken oude steen, lantaarntje, meerpalen, panorama’s, smeedwerk, een tomaat, een brievenbus enz. Het parcours vergde vier uur slenteren. Doorstappen kon niet, want Holmes en Watson moesten alles nauwlettend in de gaten gehouden worden. Veertien kiekjes hebben ze kunnen terugvinden. Voor de twee ontbrekende doen ze kortelings de wandeling nog eens over. Ze zouden graag 10/10 hebben op hun rapport. J

Het moet gezegd: Lier is een gezellig en wondermooi stadje. Madame noemde het spontaan: het Brugge van de Kempen. Een aanrader voor wie het eigen patrimonium wil (her)ontdekken.

25-07-2007 om 22:17 geschreven door Madame