De kogel is door de kerk. Mijnheer en madame gaan in september voor 8 dagen op vakantie. Het vergde heel wat surfuren om de reisbestemming vast te leggen. Het werd uiteindelijk, met eenparigheid van stemmen, een last-minute vakantie naar de zuidwestkust van Cyprus. Mijnheer en madame zijn nog nooit in Cyprus geweest. Het wordt dus een ontdekkingsreis.

Voor Woefke is intussen ook een luxehotel geboekt, maar dan wel in het thuisland. Woefke achterlaten is bij iedere buitenlandse reis wel een pijnpunt, maar het hoort nu eenmaal bij ‘op vakantie gaan’.

Madame gaat zich nog ettelijke uren amuseren met virtuele bezoekjes aan Cyprus, kwestie van er het meest attractieve niet te missen. En haar basisgrieks ophalen, gaat ze ook nog doen. Θa σaς δω aφρio!

04-08-2007 om 22:49 geschreven door Madame

Madame voelt zich gegeneerd. Om 19u had ze een afspraak bij de dokter. Is ze die afspraak toch glad vergeten, zeker! ’t Was pas om 23u, toen mijnheer vroeg: “Moest jij niet naar de dokter vandaag?” dat ze zich die afspraak herinnerde. Getver! Ze wordt enorm kort van memorie! Moest ze pijn gehad hebben, zou ze het zich natuurlijk wel herinnerd hebben. Maar het was een zoveelste bezoek voor haar “katrienewielen”, een onschuldige pijnloze huidschimmel. Madame heeft er al een paar jaar last van. Na een maand van zalfjes en medicatie verdwijnen de “wielen” (= ruwe, ronde vlekken met een kring rond) maar enkele maanden later komen ze terug. Deze keer wou ze bij de dokter het genezingsproces grondig laten opvolgen. Dat zal dus iets voor volgende week zijn. Hoe dan ook, maandag belt ze de dokter om zich voor haar vergetelheid te excuseren.

Eén troost:  volgens dichter, denker, schilder Gibran is vergeetachtigheid een vorm van vrijheid.

03-08-2007 om 00:00 geschreven door Madame

“Drie multifunctionele tafels van 100 x 60 cm, in hoogte verstelbaar - 49 euro” blokletterde een folder van een supermarkt in de buurt. “Enkel op donderdag 2 augustus”. Madame zag meteen het nut van die tafeltjes in: voor een barbecue, een buffet; als bijzettafeltje of behangerstafel; voor haar verfpotten als ze aan ’t schilderen slaat, enz. Om het koopje niet aan haar neus te laten voorbijgaan – van zo’n publiektrekkers is naar het schijnt de voorraad meestal beperkt-  zou ze om klokslag 9u aan die supermarkt staan. Ze kende de openingsuren wel niet, maar om 9u kon de voorraad toch nog niet uitgeput zijn...

8u10. Madame was haar tanden aan ’t poetsen toen de telefoon ging. Ze holde naar de telefoon, pakte op en besefte pas toen dat ze de tandpasta nog niet weggespoeld had. Ze slikte hem snel in en zei: “Hallo?” ‘t Was mijnheer. Hij had op weg naar ’t werk gezien dat er in die supermarkt al licht brandde. Madame zou misschien beter wat vroeger vertrekken.

8u25. Op de parking van de supermarkt stond geen enkele auto. Er brandde inderdaad licht in de supermarkt. Haha! Madame is dus eerst. Inderdaad, ze was eerst. Maar de deur was nog vast. “Openingsuren:”, las ze, “van 9u tot 18u.”  Mommelend bolde ze terug naar huis. Ze had op de parking kunnen wachten tot de deuren open gingen. Maar daar had ze geen zin in. ’t Was trouwens maar een ritje van 5 minuten. 

9u07. Madame arriveerde weer aan de supermarkt. Tot haar stomme verbazing stond de parking nu bomvol. Ze zag mensen met ladders buiten komen en met karretjes waarop grote pakken lagen. Als een pijl uit een boog schoot ze met haar karretje door de supermarkt. Waar lagen die tafeltjes nu toch! Een dame met zwaar beladen karretje blokkeerde de doorgang. Madame wou net zeggen: “Excuseer, mag ik passeren, aub?” toen ze in dat karretje een groot pak zag liggen met de afbeelding van de gegeerde tafeltjes. “Waar heeft u die tafeltjes gevonden, mevrouw?” vroeg madame. De dame antwoordde: “Ginder. Maar er zijn er niet veel meer.“ Madame zigzagde toen als een wegpiraat tussen de andere karretjes door. Oef! Daar lagen ze! ’t Waren er nog zes. Was ze tien minuten later toegekomen, had ze waarschijnlijk de boot gemist. Bij een volgende eendagsaanbieding toch maar beter een half uur op de parking wachten, zeker?

02-08-2007 om 20:48 geschreven door Madame

“Gaan we Chinezen?” vroeg mijnheer toen hij gisteravond thuis kwam. Madame had wel vers brood gebakken en er stond al platte kaas met bruine suiker op tafel, maar een Chinezeke slaat madame nooit af.

02-08-2007 om 07:45 geschreven door Madame

Vorige week moest madame met de auto naar de keuring. Ze dacht dat de auto prima in orde was en vertrok met een gerust geweten, zonder voorafgaand garagebezoek. Bij de eerste test, de CO test, liep het al mis. De inspecteur van dienst koppelde een buis aan de uitlaat, zette één voet in de auto en duwde plankgas. De aangesloten koppeling daverde, een vettige walm koolmonoxide steeg op en verpestte de onmiddellijke omgeving. Madame snakte naar adem. Waar waren de gasmaskers!  

“Je zal nog eens moeten terugkomen, madame. Je auto heeft een CO uitstoot die het dubbele is van het toelaatbare.”  Madame schrok er niet echt niet van. Ze stikte bijna in de wolk uitlaatgassen. Bij de remcontrole bleek ook met de remmen iets mis te zijn. Dus, de auto werd naar de garage gebracht.

Toen de auto hersteld was, zei de garagist: “met die CO was niks mis, hoor. Dat was over heel de lijn nul.”  Madame was verbolgen, maar ook gewaarschuwd. Als bij de herkeuring die inspecteur nog beweerde dat de CO uitstoot niet in orde was, zou madame er gegarandeerd voor zorgen dat die inspecteur en de garagist een duel uitvechten.

Vandaag reed madame naar de herkeuring, vast besloten om zich niet in de doekjes te laten doen. Het was een andere inspecteur. Hij bekeek de autopapieren en zei: “Tiens! Woon jij daar in die straat? Mijn ouders wonen ook in die buurt.” Uit het praatje dat daarna volgde bleek dat hij mijnheer, ET en Miek kende. Het werd een gezellige babbel. Al die tijd zat hij in de auto en raakte geen pedaal aan. Toen het praatje afgerond was, zei hij: “dat is in orde. Je mag doorrijden.”

“Asjemenou” zou de Hollandse intelligentia zeggen.

31-07-2007 om 17:54 geschreven door Madame

Ieder avond, na het dagelijks avondwandelingetje, krijgt Woefke een hondenstokje. Meestal loopt ze meteen naar de keuken en geeft blaffend aan dat ze haar “snoepje” uit dàt keukenkastje wil. Maar het gebeurt wel eens dat, tegen de tijd dat madame en Woef thuis komen, mijnheer in de living klaar staat met haar hondenstokje. Vandaag stond mijnheer bij hun thuiskomst in de living en had iets in de hand. Woefke sprong meteen tegen mijnheer omhoog om het vermeende stokje in ontvangst te nemen, maar beet… in de afstandsbediening.

30-07-2007 om 21:49 geschreven door Madame

De laatste twee dagen was het allesbehalve vakantieweer. Mijnheer en madame bleven rustig thuis. Vandaag, in de late namiddag, klaarde het weer op. Hét moment om nog eens naar Lier te rijden om de laatste drie foto’s van de voetzoektocht te vinden. Ze deden de hele trip opnieuw en op de allerlaatste minuut vonden ze de allerlaatste foto. Hoera! Mission accomplished. Dat moest gevierd worden!

Ze tafelden in een gezellig restaurant aan de boorden van de Nete. Mijnheer bestelde als voorgerecht kaaskroketten; madame vroeg een rundscarpaccio. De schotels zagen er overheerlijk uit. Madame’s carpaccio was overvloedig bestrooid met schilfers Parmezan. Dat zou smaken! Maar toen madame het vlees wou snijden, geraakte ze er met het mes niet door. Ze bekeek het mes. Had ze misschien met de botte kant zitten snijden? Maar nee, ze had het juist vast! Ze probeerde het nog eens te snijden, met wat meer kracht, maar zonder resultaat. Dat vlees was bikkelhard! Ze tastte er eens aan met haar vinger. Toen snapte ze wat er aan de hand was. “Kijk eens!” zei ze tegen mijnheer, terwijl ze met vork en mes de hele carpaccio optilde. Ze riep de dienster. “Excuseer juffrouw, maar dat kan ik niet opeten. Dat vlees is nog bevroren.” Met de nodige excuses nam het meisje madame’s bord weg. Mijnheer en madame waren nu wel nieuwsgierig hoe ze dat gingen oplossen. Zouden ze de carpaccio nu twintig minuten in de keuken laten staan? Of zouden ze hem in de microgolf steken? Vijf minuten later kwam de carpaccio terug. Eetbaar deze keer. Maar niet echt smakelijk. Het bord was gloeiend heet – ze hadden het dus in oven gestoken – de lauwe carpaccio was net niet gebakken en de Parmesan lag er op te zweten.

Na de maaltijd kregen mijnheer en madame een gratis koffie aangeboden. Mooie attentie. Maar of ze in dat restaurant nog gaan eten is toch twijfelachtig.

29-07-2007 om 23:22 geschreven door Madame

Iedere dag probeert madame het cryptogram uit de krant op te lossen. Een jaartje geleden ging dat redelijk vlot. Minstens vier keer per week slaagde ze er in om het volledige cryptogram op te lossen. De laatste tijd brouwt madame er echter niks meer van. Nu lost ze per week hooguit één cryptogram op. De (Hollandse) makers komen tegenwoordig met woorden aandraven waar madame nog nooit van gehoord heeft. Neem nu vandaag. De omschrijving luidde: “dier met ruzie op de zeebodem”. Negen letters. Mijnheer kwam helpen, maar ook hij vond de oplossing niet. Met de hulp van het internet bleek het uiteindelijk om het woord “keldermot” te gaan. Madame was furieus. Wat is dat voor een woord! Onnozele Hollanders! Zo kan iedereen cryptogrammen maken! Mommelend trok ze naar het toilet: De kiekens! Kunnen ze geen fatsoenlijke woorden gebruiken? Na de kleine boodschap was ze nog steeds uit haar hum. Pinnig vroeg ze aan mijnheer: “Plassende keldermot. Dertien letters. Wat is dat?” Mijnheer keek haar  guitig aan. “Madame?” probeerde hij voorzichtig. “Nee”, zei madame, het is: pizzewissewis.” Ze kan soms pissig zijn die madame.J

26-07-2007 om 22:15 geschreven door Madame

De vriendenkring van de firma waar mijnheer werkt, had voor de vakantiemaanden een voetzoektocht uitgestippeld – vrij te presteren op een dag naar keuze. Zo’n dagje uit en onderweg een quiz oplossen, stond mijnheer en madame wel aan. Omdat vandaag als zonnigste dag van de week was aangekondigd, besloten ze er vandaag op uit te trekken.

Het te exploreren stadje was: Lier. Er moesten 20 vragen beantwoord worden en 18 detailfoto’s ontdekt. De vragen waren “ a piece of cake”. Vooral omdat madame op het internet al 15 antwoorden gevonden had.J Maar voor de sportiviteit checkten ze toch alles.

De fotoronde was andere koek – of beter: een ander Liers vlaaike. Te meer omdat slechts 16 van de 18 foto’s op de te volgen route lagen. Alle 18 ontdekken zou dus fout zijn. De foto’s waren erg gevarieerd: stukken oude steen, lantaarntje, meerpalen, panorama’s, smeedwerk, een tomaat, een brievenbus enz. Het parcours vergde vier uur slenteren. Doorstappen kon niet, want Holmes en Watson moesten alles nauwlettend in de gaten gehouden worden. Veertien kiekjes hebben ze kunnen terugvinden. Voor de twee ontbrekende doen ze kortelings de wandeling nog eens over. Ze zouden graag 10/10 hebben op hun rapport. J

Het moet gezegd: Lier is een gezellig en wondermooi stadje. Madame noemde het spontaan: het Brugge van de Kempen. Een aanrader voor wie het eigen patrimonium wil (her)ontdekken.

25-07-2007 om 22:17 geschreven door Madame

Mijnheer heeft sedert gisteren een weekje verlof: een week zonder toeristische toestanden, gewoon rustig thuis om de stress van het werk te laten uitwaaien. Lekker ontstressen bij een krantje, met een sudokuboek, aan de computer, voor de tv en… aan het fornuis.

Madame was bijzonder opgetogen toen mijnheer gisteren zei: “en nu zal ik nog eens koken.”  Het was lang geleden dat mijnheer nog gekookt had. Eigenlijk doet hij dat graag (af en toe toch) maar het ontbreekt hem meestal aan tijd, of goesting.

Madame moet eerlijk toegeven: als mijnheer kookt, komt er geen alledaagse boerenkost op tafel maar een creatief, verfijnd gerecht. Zo maakte hij gisteren een krachtige consommé (voor twee dagen) en een kruidige saltimbocca met wilde rijst en doperwtjes bestrooid met parmesan. Vandaag kokkerelde hij gevulde canneloni met roomsausje en geraspte kaas,  roomspinazie met eieren en croutons. Om duimen en vingers af te likken!  Na het eten likte madame mijnheer ook een beetje af. Uit dank. Want ze vond het geweldig zo verwend te worden.

Nee, nee. Doe geen moeite. Madame leent haar chef-kok niet uit.

24-07-2007 om 23:49 geschreven door Madame

De dag na de officiële in-den-echt-verbinding was het grote feest. Om 18u stonden Knoopke en Joost, in ornaat, hun gasten op te wachten in de gezellige tuin van de feestlocatie. Beetje bij beetje kwamen de 110 genodigden toegestroomd. Het eerste half uur was het lekker zonnig. Toen dreigden er weer vette regenwolken en even later begon het te plenzen. Maar de gasten waren inmiddels allemaal gearriveerd en er kon tijdig “aan tafel” genood worden.

De feestmaaltijd ging door in een tent. Maar jongens, was die gezellig ingericht! Alles wat aan een tent deed denken was stijlvol weggewerkt met baldakijns, draperieën, kandelaars en bloemen. Alles was er tot in de details verzorgd.

Het eetfestijn was, conform het koppel, smaakvol en origineel. In een zijtent stonden kraampjes opgesteld. In ieder kraampje prijkte een buffet – een streling voor het oog - van diverse oorsprong: Belgisch, Italiaans, Frans, Grieks, Spaans en Noors. Voor elk wat wils dus. Achter ieder kraampje stond een kelner/dienster in respectievelijke klederdracht. En wat de smaak van de gerechten betreft: chapeau voor de kok! Het was pure gastronomie. Voor de uitbatersTony en Ronnie niets dan lof!

De ceremonie van “Tatatataa! Daar komt de vuurwerktaart!” en/of “samen mes vasthouden en in een pièce montée kerven” was vervangen door een supersympathieke variant. Knoopke en Joost stonden achter een antiek ijskarretje  - kompleet met baldakijn, bel en zilverkleurige torendeksels. Alle genodigden mochten bij hen een hoorntje ijs gaan halen. Tijdens het bedienen konden ze dan nog met eenieder een praatje houden. Wat schattig! Naast de ijskar stond er nog een duizelingwekkend dessertbuffet. Zowel desserts als hartige hapjes bleven de hele nacht ter beschikking.

Madame had zich voorgenomen om zowel tijdens de officiële plechtigheden van de dag voordien als tijdens de leutige feestavond geen traan te laten. Waarom zou ze? Dat Knoopke en Joost trouwden was een heuglijk feit. Maar toen het huwelijkspaar mijnheer en madame onverwachts in de bloemetjes zetten, werd het haar wel te machtig. Het waren gelukkig maar enkele waterlanders zodat haar mascara intact bleef.

Rond 22u werd de DJ, die tijdens het eetfestijn op de achtergrond eigentijdse muziek gedraaid had, luidruchtiger. Het moment van de openingsdans stond er aan te komen. Ook met de keuze van de openingsdans was het bruidspaar de originele toer op gegaan. Zo origineel, dat ze met een gerust gemoed een fles champagne verwedden aan wie de titel van het openingsliedje kon raden. Die fles waren ze kwijt. Want één iemand had geraden dat ze de dans zouden openen op de tonen van: “Let’s get married” van The Proclaimers.

23-07-2007 om 15:45 geschreven door Madame

Knoopke en Joost zijn nu officieel man en vrouw. De voorbereidingen sleepten maanden aan. De twee hoogdagen vlogen voorbij.

Knoopke had de kleur van haar trouwjurk voor iedereen kunnen verborgen houden. Ook voor Joost. Toen de stralende bruid in vol ornaat te voorschijn kwam prevelde Joost: “Oh nee oranje! Waw!”  Zijn donkerblauw gestreept maatpak, wit hemd en limoengroene das waren een perfecte aanvulling op de gedurfde kleur van de bruidsjurk.

Het weer zat niet mee die dag. 20-07-2007 was waarschijnlijk de meest natte en onweerachtige julidag. Knoopke was er op voorzien. Voor zichzelf, ouders en getuigen had ze witte paraplu’s gekocht. Om het stadhuis binnen te gaan kwamen ze van pas. Nadien waren de hemelgoden hen ietwat gunstiger gezind.

Er waren meer trouwlustige paartjes die dag. Knoopke en Joost waren nummer drie, nadien volgden er nog drie. Daar zat de datum waarschijnlijk voor iets tussen. De schepen van burgerlijke stand slaagde er in om de officiële trouwplechtigheid gemoedelijk en origineel te laten klinken. Knoopke en Joost werkten het ook een beetje in de hand. Na de woorden “dan verklaar ik jullie hierbij man en vrouw” had de schepen de kans niet om te zeggen: “en nu mogen jullie mekaar een kus geven” . Knoopke en Joost vlogen er meteen in.

Niettegenstaande het rotweer waren zo’n honderdtal vrienden en familieleden komen opdagen. Sommigen wierpen bij het verlaten van het stadhuis met rijst (toen regende het niet meer), anderen bliezen feestelijke zeepbellen. Daarna trok het hele gezelschap in stoet naar een Irish pub, waar het bruidspaar iedereen een drink aanbood. Knoopke en Joost hadden bewust voor een Irish pub gekozen. Hun liefde was namelijk in Ierland ontloken.

Na de drink scheen de zon. Bruidspaar, getuige met partner, mijnheer en madame en Broer en Schoonzus (Broer was de fotograaf van dienst) te voet door de stad naar de parking. Onderweg deed zich een leuk anekdootje voor. Toen een meisje van zowat 6 jaar Knoopke in haar hel oranje trouwjurk zag passeren riep ze: “Oh kijk mama! Een prinses! Een ‘Hollandse’ prinses!”

De rit naar het huis van Knoopke en Joost was hels. Bakken regen kletsten uit de hemel. Maar wonder boven wonder, bij aankomst waren alle wolken leeg geregend. De paraplu’s mochten blijven liggen. De geplande fotosessie was evenwel in het water gevallen. Om leuke shots te maken was het gras te nat, waren de paadjes te drassig.

De officiële trouwdag werd afgesloten met een gezellig etentje in beperkt gezelschap. De sfeer was super. Er werd geklonken, gesmikkeld en gezongen (van het “Tantum Ergo” tot “Lief klein konijntje” - LOL).  Het “grote” feest ging ‘s anderendaags door…

22-07-2007 om 14:19 geschreven door Madame

Met het risico om in sommige huishoudens vinnige en/of meesmuilende gesprekken op gang te brengen, wil madame haar strijkfilosofie verkondigen.

Strijken is voor madame, zoals voor de meeste strijk(st)ers, een noodzakelijk kwaad. Ze begint er niet graag aan. Maar eenmaal strijkplank en strijkijzer opgesteld, mildert haar aversie. Dan wordt strijken zowaar een liefdesbetuiging.

Als ze een hemd van mijnheer strijkt, probeert ze dat tot in de perfectie te doen. Maar dan niet uit louter plichtsbesef. Er speelt telkens een liefdevolle gedachte mee: “Oh! Mijnheer gaat er goed uitzien in zo’n mooi gestreken hemd.”  M.a.w. ze strijkt niet omdat het moet, maar om mijnheer een plezier te doen. Als ze de gulp van zijn broek strijkt, gaat haar gedachtegang een ondeugender richting uit, maar steeds met mijnheer als hot item. Dus feitelijk doet ze zijn strijk uit liefde…

En haar eigen spulletjes dan? Strijkt ze haar rokken, broeken en T-shirts ook uit liefde? Hm. Soms. Soms heeft ze voldoende eigenliefde om ook voor zichzelf piekfijn werk te leveren.

Besluit: zorgvuldig strijken is liefhebben. Om even bij stil te staan wanneer jullie een pas gestreken hemd aantrekken, nietwaar heren! ;-)

19-07-2007 om 16:55 geschreven door Madame

Sedert gisteren zijn Woefke’s uitlaatgassen zo penetrant dat ze zelf dekking zoekt voor haar eigen walmen. Niet te harden die sissers! Pas vanavond begon madame vaag te vermoeden wat daarvan de oorzaak was.

Dinsdag had madame een volle pan nieuw patatjes gebakken. Er schoot nog ruim een halve pan patatjes over. Madame vond niet beter om er enkele als speelbal te gebruiken. Woefke speelt zelden. Werp je een bal of een noot, zal ze die één keer gaan halen. Maar de tweede keer mag jij de bal gaan halen; Woef blijft op haar gat zitten met een blik van: "ja zeg, ga nu zelf maar." Alleen als het voor haar bek is, krijg je er beweging in. Dus, madame lanceerde gebakken patatjes in de hof en Woefke spurtte enthousiast om “het balletje” te pakken en op te eten. Een paar uur later, toen mijnheer en madame naar tv zaten te kijken, produceerde Woefke aan de lopende band stinkende gaswolken. Mijnheer en madame overwogen om voortaan voor Woefke seniorenvoeding te kopen. Ze legden nog geen verband tussen de patatjes en Woefke’s doordringende stinkbommen.

’s Anderendaags bakte madame voor zichzelf de resterende patatjes op. Nadat ze lekker gegeten had, schoten er nog zes patatjes over. Maar iets zei haar, dat ze die beter niet aan Woefke gaf. Ze pakte de pan en wou die omkiepen in het afvalbakje. Maar op het moment dat ze de pan schuin hield kwam Woefke ‘curieuzeneuzen’, stootte met haar kop tegen de onderkant van de pan en patat! De patatten lagen op de grond. Als de weerlicht had Woefke ze opgeslokt. En waarschijnlijk vandaar dat vanavond bij tv Woefkes ploffers weer de hele living parfumeerden.

18-07-2007 om 22:49 geschreven door Madame

Vandaag parkeerde een brandweerwagen voor madame’s deur. O jeetje! ’t Zal toch niet branden bij de buren? Indien wel, was het waarschijnlijk wel maar een bermbrandje of zo, want het was een kleine brandweerwagen die geruisloos gearriveerd was. Madame was er evenwel niet gerust in en observeerde de brandweerlui. Die flaneerden rustig rond hun wagen en morrelden met vanalles. Geen van hen was in uniform. Eigenaardig! Toen zag madame achter de brandweerwagen een aanhangwagen hangen. Dat was het eindpunt van haar panorama. Wat achter die aanhangwagen gebeurde, viel buiten madame’s vizier, dat stak achter de laurierstruiken. Een van de spuitgasten opende een zak die in de aanhangwagen stond en schepte er met een veel te grote schepspade (de schop was even breed als de zak) grijzig zand uit. Zou een voertuig olie verloren hebben en kwamen ze dat met zand toedekken? Of waren ze iets aan ’t prepareren om in de eikenbomen aan de overkant processierupsen te verdelgen? Dat was dan wel erg laat op het seizoen. Madame was razend nieuwsgierig, maar vertikte het om aan de mannen te gaan vragen wat ze kwamen doen. Nieuwsgierig zijn tot daar aan toe, maar dat openlijk bekennen, no way! Ze bleef toekijken. Er kwam nog een grote bidon aan te pas. Met vergif? Bluspoeder? Lichtjes gepikeerd omdat haar Sherlock Holmes-brein er geen touw kon aan vastknopen, liet ze de brandweerlui aanmodderen en keerde terug naar haar huis- tuin- en keukenbesognes. Een kwartiertje later bubbelden de vraagtekens weer op gluurde ze nog eens buiten. Ze kon haar speurdersneigingen nu wel opbergen, want de brandweerwagen was foetsjie. Natuurlijk ging ze toen eens kijken of ze nog Sherlockje kon spelen met wat achter de laurierstruiken te zien was. En toen was het mysterie opgelost. Aan de overkant van de straat stond een rode paal met daarop een bordje met een rode hoofdletter “H”. De spuitgasten hadden er een nieuwe paal, ter aanduiding van de ondergrondse hydranten (en ter vervanging van de betonnen paaltjes in rode kleur), in de grond gemetst. Poepsimpel, maar ’t was wel spannend.

16-07-2007 om 22:33 geschreven door Madame

“Wat zou je er van denken als wij deze namiddag eens gingen minigolven.” vroeg mijnheer vanmiddag. Hé! Dat vond madame een geweldig idee! Ze stond nog wel in ochtendtenue, maar daar kwam snel verandering in.

Het minigolfterrein was netjes aangelegd. Her en der boden enkele dennen en sparren wat schaduw, waar madame dankbaar gebruik van maakte om tussendoor wat af te koelen. Want zowel het weer als de strijd was heet. Mijnheer en madame speelden allebei om te winnen. Bij de eerste acht banen gingen hun punten gelijk op. Maar dan begon madame te blunderen. Van frustratie begon ze zo nijdig te kloppen dat het balletje geregeld buiten de baan vloog. De mooiste slag leverde madame toen het balletje op een onmogelijke plaats was beland, nl. op de rand van een 1 meter hoge talud. Madame kon zo hoog niet klimmen. En terug naar het begin van de baan gaan om dan over het vilt van de golfbaan tot aan het balletje te lopen wou ze niet. Ze draaide haar golfstick om, legde die als een biljardkeu op de rand van de golfbaan en stootte het balletje recht in het gat. Bingo! Haar foefjes brachten echter niet veel aarde aan de dijk. Mijnheer was uiteindelijk de verdienstelijke winnaar. En daar gingen ze er ene op pakken.

15-07-2007 om 23:16 geschreven door Madame

Madame heeft vandaag haar okselhaar verwijderd. Voor de meeste dames is dit geen ophefmakende gebeurtenis. Voor madame wel. Madame verwijdert haar okselhaar namelijk maar eens om de twee jaar. De welbehaarden onder de vrouwelijke lezers zullen nu hun neus wel optrekken: “Wablieft! Loopt die madame met zo’n lange baard onder haar oksels?”  Nee dames, madame heeft na twee jaar okselhaar sparen slechts een plukje dons onder de armen. Madame is wat haarbegroeiing betreft familie van de naaktslakken. Ze heeft zelfs nog nooit haar benen onthaard. Die zijn van nature zo glad als een zeemvel. Ongemak en pijnen van waxen, scheren, epileren zijn haar dus onbekend. Nadeel van zo’n geringe begroeiing is dan wel dat madame’s hoofdharen millimetergewijs groeien. Lang haar kweken vergt jaaaaren. Maar dat is versus geregeld te moeten ontharen uiteindelijk een ondergeschikt euvel. Enfin, haar oksels zijn weer voor twee jaar proper. Als ze volgende week op het bruiloftsfeest “lang leve het bruidspaar” zwaait, staan er geen mohairen draadjes meer onder haar oksels.  

13-07-2007 om 19:01 geschreven door Madame

Woefke gedraagt zich niet fatsoenlijk meer. Madame heeft heel haar hondenintellegentia al bijeengeschraapt, maar ze snapt er nog steeds de ballen van.

Woefke is jarenlang zindelijk geweest. Tegenwoordig plast ze op het tapijt naar believen en het lijkt er sterk op dat het een wraakactie is. Als madame op punt staat om het huis te verlaten, kijkt Woefke haar witogend aan, alsof ze wil zeggen: “Ben je weeral weg? Durf niet te lang achterblijven, hè.” Blijft madame slechts een paar uurtjes weg, is het huis clean. Blijft madame meer dan vijf uur weg heeft het tapijt gegarandeerd een sproeibeurt gehad.

Gras eten, vies water drinken en boomschors vreten is tegenwoordig ook een van haar onhebbelijkheden. Gras tot daar nog aan toe, dat heeft een hondenmaag naar het schijnt af en toe nodig. Algengroen water daarentegen kan toch niet hygiënisch zijn? En boomschors! Wat vindt ze daar in hemelsnaam lekker aan? Haar voorkeur voor wansmakelijke dingen bereikte gisteravond een hoogtepunt. Madame liet Woefke uit. Snuffelen is haar passie en madame laat haar dus tijdens de avondwandeling naar believen stofzuigertje spelen. Nu lag gisteren een paardendrol op de baan. Woefke, heel enthousiast omdat er een nieuw item op haar dagelijks parcours lag, liep er naartoe. Madame liet haar begaan. Even een ander parfum opsnuiven moet plezant zijn voor een snuffelbeest. Woefke snoof een paar keer en toen ineens… hap, beet ze een stuk uit die paardendrol! Madame snokte aan de lijn en keef. Woefke zette het op een drafje terwijl en smikkeldend en smakkend het stuk drol naar binnen werkte. Aketuut!

Madame vertelde het voorval aan mijnheer. Zijn laconieke opmerking was: "Tja, ze zal in haar maag een hof aan 't aanleggen zijn, zeker? Eerst gras, dan water en boomschors en nu nog wat mest."

12-07-2007 om 12:07 geschreven door Madame

Knoopke en madame sjeesden nog eens naar Maastricht. Knoopke’s trouwjurk moest nog een laatste keer gepast. Knoopke was een tikkeltje zenuwachtig. Zou de jurk aan haar verwachtingen voldoen?  Pasten de onlangs gekochte attributen er wel bij?

Zoals steeds werden Knoopke en madame er gastvrij verwelkomd. De eigenares van de winkel kent de kunst om haar klanten spontaan en hartelijk te ontvangen. Je krijgt er het gevoel een speciale klant te zijn. Voor de laatste pasbeurt had de madame van de winkel zelfs haar naaister uitgenodigd, zodat die kon meegenieten van het eindresultaat.

Toen Knoopke haar trouwjurk aan had, was het overduidelijk: de jurk was volledig naar haar wens. Ze straalde! En iedereen straalde mee. De winkeldame was zelfs zo enthousiast dat ze spontaan voor fotograaf begon te spelen. “Nu nog een foto met je mama. Ja, houd haar maar vast. En nu nog een foto in de lengte. En nu nog een met je mama er bij. Sturen jullie foto’s van de trouw op?” Het zinderde in de winkel van opwinding, vergenoegdheid en vreugde. De naaister kreeg er zowaar kippenvel van.

En nu is het aftellen naar D-day. Nog negen keer slapen…

11-07-2007 om 22:43 geschreven door Madame

Voor de verandering was het niet Woefke die buikkrampen had maar madame. Gisteren bezocht ze zowat twintig keer de toiletpot. Vandaag nam de frequentie wat af en bleef het bij een achttal vliegende purificaties met bijhorende darmkolieken. De oorzaak van die leegloop moet hoogstwaarschijnlijk gezocht worden bij een lekkere Indische maaltijd.

Toen het afscheidsfeestje van Nanda afgelopen was en het tijd was om naar huis te gaan, bracht een Indische buurman van Directrice twee grote schotels “Indian Food”. Een ‘zo maar’ vriendelijke geste. Omdat Directrice zo’n enorme hoeveelheid in haar eentje niet op kon, deelde ze de Indische rijst uit. Madame kreeg ook een potje mee. ’s Anderendaags rijsttafelden mijnheer en madame van het yellow-hot-chili-pepper gerecht. De dag nadien was mijnheer een frequent bezoeker van het toilet. Ook Woefke – die een paar schepjes overschot gekregen had – tippelde geregeld naar buiten om er hoopjes te deponeren. En sedert gisteren zit madame dus met de gebakken… rijst.

Op het Indisch eten viel nochtans niets aan te merken. ’t Was sterk gekruid maar lekker. Maar misschien bevatte het ingrediënten die op een Westerse maag een  purgerend effect hebben?  

10-07-2007 om 22:24 geschreven door Madame